Hedda Hopper – Louella Parsons: Κουτσομπολιό σκέτο φαρμάκι – Όταν στο Χόλυγουντ κατασπάραζαν καριέρες

Τι είναι αλήθεια ένα καλό κουτσομπολιό; Γιατί οι άνθρωποι αρέσκονται να ακούν τα κρυφά μυστικά των άλλων ενώ εξαγριώνονται όταν κάποιοι επιθυμούν το ίδιο για τα δικά τους; Γιατί η κλειδαρότρυπα μας είναι πιο αρεστή από μια ορθάνοιχτη πόρτα;

Ως κουτσομπολιό έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε πως είναι τα κακόβουλα αναληθή, τις περισσότερες φορές, σχόλια πίσω από την πλάτη του άλλου, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα είδος κουτσομπολιού. Το περισσότερο κουτσομπολιό, χωρίς ο άλλος να είναι παρόν στην συζήτηση μας, είναι ανώδυνο και γίνεται από όλους μας, εκτός ίσως από τους Ιάπωνες. Με βάση την κουλτούρας τους δεν μπορούν να μιλήσουν για άτομο που δεν είναι παρόν στην συζήτηση τους.. Τώρα αν τα καταφέρνουν …

Μελέτες λένε πως όλοι μας κουτσομπολεύουμε τουλάχιστον για 52 λεπτά μέσα στην μέρα. Οι περισσότερες πληροφορίες που μεταφέρουμε δεν έχουν καμία άμεση χρηστική αξία και είναι μάλλον βαρετές ωστόσο μας βοηθούν στην επικοινωνία και στην αποθήκευση πληροφοριών για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μας.

Με λίγα λόγια κουτσομπολεύω σημαίνει επιβιώνω.

Το κακόβουλο κουτσομπολιό είναι πιο σπάνιο, χρειάζεται μαεστρία για να πιάσει ρίζες και πρέπει να το ΄χεις. Μια κακιά κουβέντα μπορεί να ταξιδεύει γρηγορότερα από μια καλή αλλά πρέπει να κρατάς ισορροπία ώστε το ενδιαφέρον γύρω από αυτό να αναζωπυρώνεται… αλλιώς πως θα το ‘’πουλήσεις’’ για καιρό;

Η ‘’κίτρινη’’ δημοσιογραφία και η ‘’ροζ’’, αν εμπλέκονται ερωτικά σκάνδαλα, είναι αυτές που βοηθούν ώστε να ξεπουλήσεις σαν ζεστό ψωμάκι τις υπόλοιπες ειδήσεις σου και αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας.

Τον δρόμο τον χάραξαν από τα τέλη του 19^ου αιώνα -αρχές 20^ου δυο ηχηρά ονόματα Αμερικάνων εκδοτών ο Joseph Pulitzer και William Randolph Hearst. Ανταγωνιστές και αρχιμαέστροι στην κίτρινη δημοσιογραφία φρόντισαν να τροφοδοτούν τα εξώφυλλα των εφημερίδων τους με γαργαλιστικές ιστορίες.

Ο Pulitzer δεν θα μας απασχολήσει καθόλου σε αυτήν την ιστορία αλλά ο Hearst είναι αυτός που δίνει την ευκαιρία στην Louella Parsons να κατακρεουργήσει με το γάντι τις καριέρες πολλών κινηματογραφικών αστέρων.

Η Louella Parsons (06/08/1881) έχει αποφασίσει από έφηβη να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία και η πρώτη της δουλειά είναι το 1914 στην εφημερίδα Chicago Record Herald όπου κρατά, τι άλλο ; Την στήλη του κουτσομπολίου !

Δυο χρόνια αργότερα ο Hearst βρίσκεται στα πρώτα τραπέζια του Ziegfeld Show και βλέπει την έφηβη Marion Davies. Αρχίζει να την πολιορκεί σταθερά και η ιστορία ‘’αγάπης’’ τους δεν έχει τίποτα το ρομαντικό στην πραγματικότητα. Πρόκειται για την ‘’εξαναγκαστική εξαγορά’’ ενός νεαρού κοριτσιού το οποίο επιθυμεί να κάνει καριέρα από ένα πλούσιο παντρεμένο που μπορεί να της την προσφέρει.

Το 1918, ο Hearst αγοράζει την εφημερίδα όπου εργάζεται η Parsons και την απολύει θεωρώντας περιττή την στήλη της. Εκείνη πηγαίνει στην Νέα Υόρκη και εργάζεται στην New York Morning star με την ίδια στήλη. Γνωρίζοντας την σχέση μεταξύ Hearst και Davies προσεγγίζει την νεαρή στάρλετ για μια συνέντευξη. Η Davies ήταν ατάλαντη αλλά τα κινηματογραφικά στουντιο την έκλειναν εξαιτίας του πλούσιου εραστή της. Οι κριτικοί αδιαφορούσαν για εκείνη. Μόνο η Parsons την κολάκευε. Αυτό τράβηξε την προσοχή του Hearst και στην κυριολεξία την χρύσωσε ώστε να γράφει για την προστατευμένη του.

Λέγεται, μια που λέμε για κουτσομπολιά, πως κάλυψε τον εργοδότη της στην υπόθεση ‘’αυτοκτονίας- δολοφονίας’’ του σκηνοθέτη Thomas Ince μην αναφέροντας τίποτα στην στήλη της σχετικό..και ξέρετε αν δεν το γράψει η αρχι-κουτσομπόλα τότε μάλλον δεν είναι αλήθεια…( Η Davies τα είχε με τον Chaplin και ο εξαγριωμένος Hearst τους έπιασε στα πράσα. Απείλησε τον Chaplin με όπλο το οποίο εκπυρσοκρότησε και σκότωσε τον Ince. Η υπόθεση έκλεισε ως καρδιακή προσβολή. Μεταξύ μας αυτά..Μην πείτε πως τα μάθατε από μένα.. Υπάρχει ακόμα η Hearst Corporation, μπορεί να με φωνάξουν για καριέρα)

Την έκανε μια από τις πιο ισχυρές και προβεβλημένες δημοσιογράφους στην τεράστια αυτοκρατορία του από εφημερίδες και περιοδικά. Υπολογίζεται πως πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι διάβαζαν την στήλη της παγκοσμίως.

Και όλα αυτά επειδή έγραφε κάθε τρεις και λίγο στην στήλη της :’’ Η Μάριον ποτέ δεν έδειχνε πιο αξιολάτρευτη’’… Και μετά αναρωτιέστε γιατί κάποιοι γράφουν για την υπερκομψη Μαρέβα; Έτσι χτίζονται οι καριέρες..

Παράλληλα τα κινηματογραφικά στούντιο είχαν γίνει ολόκληρες βιομηχανίες. Κάθε χρόνο εκατοντάδες νέοι σταρ εμφανίζονταν στην μεγάλη οθόνη και διεκδικούσαν την προσοχή του κοινού. Μεγάλα ονόματα της εποχής όπως ο Charlie Chaplin και η Mary Pickford φιγουράριζαν στις πρώτες σελίδες εφημερίδων και περιοδικών. Γυναίκες ( και άνδρες) αναστέναζαν έχοντας αποκόμματα εφημερίδων με φωτογραφίες του Rudolph Valentino του αντίστοιχου Brand Pitt της εποχής.

Τα στούντιο έφτιαχναν για κάθε νέο πρόσωπο και ένα συγκεκριμένο προφίλ. Συνήθως αγνό, μελιστάλαχτο σύμφωνο με τα συντηρητικά ήθη της εποχής. Καθώς τα χρόνια προχωρούσαν τα στούντιο δέσμευαν όλο και περισσότερο τους ηθοποιούς τους με συμβόλαια τα οποία έλεγχαν ασφυκτικά της προσωπικής τους ζωή. Εθισμοί, ομοφυλοφιλία, τσακωμοί, διαζύγια, απιστίες, εξωσυζυγικές σχέσεις και εξώγαμα προσπαθούσαν να καλυφθούν από τα στούντιο προσλαμβάνοντας ‘’fixers’’. Έπρεπε να υπάρχει μια παραμυθένια εικόνα για πρόσωπα και πράγματα.

Φαντάζεστε πόσο σημαντικό λοιπόν ήταν ένα καλό κουτσομπολιό ; Ο Hearst σαν επιχειρηματίας το οσμίστηκε και το 1925 προώθησε την Parsons ώστε να γίνει αποκλειστική δημοσιογράφο- κυνηγός τέτοιων ειδήσεων στα κινηματογραφικά στούντιο.

Εκείνη έμπλεξε ένα ιστό αράχνης γύρω από τα στούντιο επιστρατεύοντας ένα επιτελείο ‘’κατασκόπων’’ από κομμώτριες μέχρι καθαρίστριες και τεχνικούς μέχρι οδηγούς ηθοποιών ( μέχρι και τον ίδιο της τον άνδρα που ήταν γιατρό πολλών σταρ). Από σταρλετίτσες μέχρι και μεγάλους πρωταγωνιστές που θα κρεμούσαν στα μανταλάκια τους ανταγωνιστές συναδέλφους τους. Πληρώνονταν αδρά για ένα άπλυτο στην φόρα.

Οι σχέσεις με τα στούντιο ήταν αμφίσημες. Από την μια είχαν ανάγκη την πανίσχυρη πένα της για να διαφημίζονται ταινίες και ηθοποιοί από την άλλη έτρεμαν μήπως ανακάλυπτε τους σκελετούς στην ντουλάπα των αγαπημένων σταρ..

Ανάμεσα σε αυτό το δίκτυο κατασκόπων βρίσκεται και η στάρλετ Hedda Hopper που απελπισμένα προσπαθεί να κάνει καριέρα. Η Parsons την προσεγγίζει και συχνά τροφοδοτείται από πληροφορίες από εκείνη.

Το 1935, η Hedda ξεκινά να γράφει την δική της στήλη κουτσομπολιών για το Χόλυγουντ και η μέχρι πρότινος ‘’Πρώτη Κυρία’’ αυτού, η Parsons, αρχίζει και χάνει την γη κάτω από τα πόδια της. Μέσα σε λιγότερο από 4 χρόνια η Hopper έχει πάρει κεφάλι απέναντι της.

Η φαρμακόγλωσσα της δεν σταματά πουθενά.. Σε αντίθεση με την Parsons η οποία χρησιμοποιούσε λέξεις που έσφαζαν με μπαμπάκι, η Hopper χαίρεται να γίνεται σκύλα και δεν την πειράζει καθόλου.

Γεννημένη στις 02/05/1885, η Hedda ήθελε από μικρή τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν ήρθαν πάνω της με το τρόπο που επιθυμούσε βέβαια. Αντί για μεγάλη πρωταγωνίστρια κατέληξε σε δεύτερους ρόλους. Όπως συμβαίνει συνήθως την πίκρα της την έβγαλε πάνω σε όσους κατάφεραν να γίνουν ‘’πρώτα βιολιά’’.

‘’Αν δεν της απαντήσεις στο τηλέφωνο είσαι νεκρός. Αν της πεις ψέματα είσαι νεκρός. Αν δώσεις πληροφορία στην Parsons και όχι σε εκείνη είσαι νεκρός’’

Συντηρητική ως στο μεδούλι βγάζει το ψευδώνυμο η ‘’Ναζί’’ στα κινηματογραφικά στούντιο. Αν κάποιος είχε κάτι ανήθικο να κρύψει και εκείνη το μάθαινε ήταν τελειωμένος! Δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα! Η δύναμη της ήταν τεράστια σε σύγκριση ακόμα και με την Parsons. Εκείνη, πάλι, ισχυριζόταν πως απλά αγαπούσε πολύ την πατρίδα της και ήθελε να την προστατέψει από τους κομμουνιστές, τους Λατινοαμερικάνους, τους Αφροαμερικάνους και τους ομοφυλόφιλους. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε γιατί μπήκε στην λίστα με τους ‘’Πιο μισητούς ανθρώπους του Χόλυγουντ’’. Ούτε οι Ναζί δεν ήταν ήθελαν.

Χρησιμοποιούσαν φωτογραφίες της με τα εκκεντρικά της καπέλα για να δείξουν την παρακμή της αμερικανικής κοινωνίας.

Τώρα το να σε μισούν όλοι το λες και πρόβλημα..

Οι σχέσεις της με τα κινηματογραφικά στούντιο ήταν σχέσεις φόβου και τρόμου. Το σπίτι της άλλωστε το ονόμαζαν έτσι ‘’Το σπίτι του Τρόμου’’ γιατί χτίστηκε με τον φόβο μην βρεθεί το όνομα σου μέσα στην στήλη της.

Συνεργάστηκε άψογα με το FBI στο κυνήγι των κομμουνιστών μέσα στο Χόλυγουντ και κατέθεσε αρκετές φορές στην Επιτροπή Αντι-αμερικάνικών υποθέσεων. Αγαπημένα της θηράματα ο Charlie Chaplin και ο Dalton Trumbo. Με τις μεθοδεύσεις της στον πρώτο δεν του επιτράπηκε η είσοδος να μπει στην Αμερική το 1952 ενώ στον δεύτερο τελείωσε την καριέρα του.

Ο Spencer Tracy την χτύπησε πισώπλατα σε μια εκδήλωση για ένα άρθρο που έγραψε για την εξωσυζυγική σχέση που διατηρούσε με την Katharine Hepburn. Η Joan Bennet την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου της έστειλε ένα ζωντανό ασβό με την καρτούλα του να γράφει

• Θες να γίνει η Βαλεντίνα μου ; Κανείς άλλος δεν με θέλει! Επειδή βρωμάω όσο και εσύ!

Αλλά ίσως η πιο εντυπωσιακή της έξοδος από κοινωνική εκδήλωση να έγινε όταν ο ηθοποιός Joseph Cotten την έσπρωξε έξω απο την αίθουσα τραβώντας την μαζί με την καρέκλα της μέχρι εκείνη να πέσει κάτω..

Λέγεται πως την επόμενη μέρα χιλιάδες μηνύματα ευγνωμοσύνης και χαράς κατέκλυσαν το σπίτι του Cotten..Άνθη, σοκολατάκια, δώρα..

Οι σχέσεις των δυο κάποτε συνεργάτιδων ήταν τεταμένες μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ο Hopper είχε καταφέρει να ντροπιάσει την Parsons όταν υποστήριξε ανοιχτά την προβολή της ταινίας Citizen Kane η οποία βασιζόταν εν μέρει στην ζωή του εργοδότη της Hearst. H Parsons έκανε τα πάντα για να μην προβληθεί η ταινία. Μάταιος κόπος..Όμως στην είχε στημένη.

Η Hopper λάτρευε την Ingrid Bergman και όταν η τελευταία ενεπλάκη σε σχέση με τον Rossellini μένοντας όντας έγκυος, βγήκε να υπερασπιστεί την αθωότητα της Bergman η οποία της είχε αρνηθεί την εγκυμοσύνη της από τηλεφώνου.. Να, όμως οπου η άμωμος Παρθενα την είχε κάνει την λαδιά της και η Parsons επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη από την στήλη της εξαγριώνοντας την Hopper η οποία εκτέθηκε μιλώντας υπέρ μιας αμαρτωλής. Εννοείται πως από τότε όπου έβλεπε Bergman έριχνε χολή.

Η Hopper με το ιδιαίτερο στυλ της και την διχαλωτή της γλώσσα είχε καταφέρει να ξεπεράσει σε αναγνώστες την Parsons η οποία έχοντας χάσει και τον αγαπημένο της εργοδότη από την ζωή το 1951 η καριέρα της άρχισε να παίρνει ακόμα περισσότερο την κάτω βόλτα. Το 1965 η στήλη της σταμάτησε εντελώς και εκείνη αποσύρθηκε από τα φώτα δημοσιότητας. Ένα χρόνο αργότερα η Hopper πεθαίνει από πνευμονία τον Φεβρουάριο του 1966 και το 1972 φεύγει από την ζωή και η Parsons.

Τα θνητά τους σώματα μπορεί να έφυγαν από αυτή την ζωή αλλά η παρακαταθήκη που άφησαν στις επόμενες γενιές δημοσιογράφων που ακολούθησαν τον σμαραγδένιο δρόμο του Κουτσομπολιού και της Χολής παραμένει ακόμα ζωντανή.

Σήμερα που το κουτσομπολιό κάνει το γύρω της γης σε πικοδευτερόλεπτα εκείνες μπορεί να φαίνονται εξαιρετικά αθώες στα μάτια μας σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα αλλά ακόμα και έτσι…Θα τις αφήναμε, αν ζούσαν, να ψάξουν τις προσωπικές μας ζωές;

Δεν νομίζω.