Χατζηγιαννίδου στο Κουτί της Πανδώρας: «Δεν ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο γυναικών»

Τον τελευταία καιρό είναι ξεκάθαρο πως παγκοσμίως το ποδόσφαιρο γυναικών εξελίσσεται, μεγαλώνει, αντιδρά και αποκτά φωνή. Στην Ισπανία, ο περσινός προημιτελικός Κυπέλλου ανάμεσα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και την Ατλέτκο Μαδρίτης συγκέντρωσε 50.000 κόσμου, ξεπερνώντας το ρεκόρ της ομάδας των ανδρών τη συγκεκριμένη σεζόν. Λίγους μήνες αργότερα, οι παίκτριες συντονισμένες, έχοντας την υποστήριξη και των ανδρών συναδέλφων τους, κατέβασαν ρολά στο πρωτάθλημα, διεκδικώντας τη δική τους θέση στο επαγγελματικό παιχνίδι.

Στις ΗΠΑ, με την ακτιβίστρια Μέγκαν Ράπινο να βγαίνει μπροστά, η Εθνική γυναικών κατέθεσε αγωγή κατά της Ομοσπονδίας, κατηγορώντας την για θεσμοθετημένες διακρίσεις λόγω φύλλου. Η αρχηγός μίλησε και για άλλα ζητήματα, κοινωνικής φύσης. Στην Αργεντινή, η μάχη που ξεκίνησε η Μακαρένα Σάντσες για ισότητα στο ποδόσφαιρο, φτάνοντας στο σημείο να τα βάλει με τους πάντες στη χώρα της, απέδωσε καρπούς, καθώς η Ομοσπονδία δέχθηκε να κάνει το πρωτάθλημα γυναικών επαγγελματικό και επιχορήγησε τις ομάδες. Σε χώρες προηγμένες ποδοσφαιρικά, όπως η Αγγλία, οι γυναικείες ομάδες λαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερη προσοχή τόσο από τους ίδιους τους συλλόγους, όσο και από τον κόσμο.

Στην Ελλάδα, πάλι, η κατάσταση παραμένει απαράλαχτη. Αδιαφορία και πλήρης απαξίωση. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι την Παρασκευή (27/11) η Εθνική Γυναικών δίνει επίσημο αγώνα προκριματικών με τη Γερμανία και οι παίκτριες θα πάνε να παίξουν όχι απλά χωρίς αγώνες στα πόδια τους ,αλλά και χωρίς προπονήσεις!

Η αρχηγός της Εθνικής και ρέκορντγουμαν συμμετοχών, Ναταλία Χατζηγιαννίδου, γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια την κατάσταση στο χώρο, καθώς υπηρετεί το ποδόσφαιρο σχεδόν 30 χρόνια. Ξεκίνησε από τη Φλώρινα, έπαιξε για 13 χρόνια στον ΠΑΟΚ και φέτος πήγε στον Αγροτικό Αστέρα Ευόσμου.  Μιλώντας στο Κουτί της Πανδώρας, η Χατζηγιάννη δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ελπίδας για το μέλλον ενός αθλήματος, που όσο σπάνε τα ταμπού και γίνεται περισσότερο δημοφιλές στις γυναίκες, τόσο μεγαλύτερη αδιαφορία συναντά στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Ξεκινώντας την κουβέντα για το γυναικείο ποδόσφαιρο, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και στην Ευρώπη μια τάση εξέλιξης, δίνονται περισσότερα χρήματα, το Μουντιάλ γυναικών είχε μεγάλη απήχηση. Γενικώς έρχεται περισσότερο στο φως…

«Οι περισσότερες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν κάνει αντίστοιχες γυναικείες. Κυρίως στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ισπανία κι έτσι ο κόσμος ασχολείται περισσότερο. Όταν ο ΠΑΟΚ έπαιξε με τη Μπενφίκα, μάθαμε ότι η γυναικεία ομάδα της είναι μόλις τριών χρονών και ανήκει κανονικά στην αντίστοιχη ΠΑΕ. Μέσα σε τρία χρόνια έχει μπάτζετ δύο εκατομμυρίων, πέρασε τον ΠΑΟΚ, πέρασε την Άντερλεχτ, που είναι μια καλή ομάδα και πήγε στους «32» του Τσάμπιονς Λιγκ, με ένα μπάτζετ που εμείς δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε. Τριών χρονών ομάδα. Πιστεύω το ότι οι αντρικές ομάδες κάνουν αντίστοιχες γυναικείες έχει ανεβάσει πολύ το ποδόσφαιρο γυναικών. Σίγουρα έχουν και τις βάσεις, καμία σχέση δηλαδή με εδώ. Είναι πολύ οργανωμένες, έχουν ακαδημίες. Όμως το ότι υπάρχουν οι αντίστοιχες αντρικές έχει δώσει μεγάλη ώθηση στον κόσμο».

Το μπάτζετ έρχεται δηλαδή από τις εταιρείες που βρίσκονται πίσω από τις αντρικές ομάδες…

«Ακριβώς. Και σε κάποιες ομοσπονδίες, όπως η Νορβηγία ή η Δανία, τα χρήματα που διατίθενται για το αντρικό ποδόσφαιρο είναι τα ίδια με το γυναικείο. Η πίτα στη μέση. Εδώ δεν ισχύει τίποτα από αυτά».

Εσύ υπηρετείς τόσα χρόνια το ποδόσφαιρο και αντιλαμβάνεσαι την πορεία του αυτά τα χρόνια. Υπάρχει τάση εξέλιξης στην Ελλάδα; Δείχνουν να το αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά;

«Όχι. Ασχολούμαι από τα 11 με το ποδόσφαιρο, κοντά 30 χρόνια. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Θεωρώ πως το γυναικείο ποδόσφαιρο υπάρχει, γιατί η Ομοσπονδία είναι υποχρεωμένη να το έχει. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το διάστημα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ήταν κάπως διαφορετικό, κάναμε 2-3 χρόνια προετοιμασία, παίξαμε αρκετούς φιλικούς αγώνες και φάνηκε ότι κάτι θα άλλαζε, αλλά μόνο για μια στιγμή. Μετά έσβησαν όλα. Τώρα παίζουμε μόνο σε επίσημα ματς. Φιλικά πολύ σπάνια. Έχουμε να παίξουμε 2- χρόνια. Βρισκόμαστε δύο μέρες πριν τα επίσημα ματς. Δηλαδή αν παίζουμε Παρασκευή, θα βρεθούμε Τετάρτη, θα κάνουμε μια προπόνηση στην Ελλάδα, μια στη χώρα που μας φιλοξενεί και θα παίξουμε. Αυτό συμβαίνει στην Εθνική. Σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχουν πλέον περισσότερες ομάδες και περισσότερες κοπέλες που παίζουν».

Ήταν το επόμενο που θα ήθελα να σε ρωτήσω. Σε επίπεδο κοινωνίας έχει γίνει πιο προσιτό το παιχνίδι για τα κορίτσια;

«Ναι, υπάρχουν περισσότερα κορίτσια που ασχολούνται, υπάρχουν περισσότερες ομάδες, καθώς πλέον το πρωτάθλημα έχει τρεις κατηγορίες, αλλά παρόλα αυτά δεν βλέπω να αλλάζει κάτι».

Η Ομοσπονδία γιατί πιστεύεις ότι κρατά τέτοια στάση; Είναι θέμα νοοτροπίας; Δεν ασχολούνται;

«Η Ομοσπονδία δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Δεν ξέρω. Φαίνεται όμως ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον».

Την Παρασκευή ολοκληρώνεται η προσπάθεια των προκριματικών του Euro και θα πάτε να παίξετε με την κορυφαία ομάδα, χωρίς προπονήσεις…

«Ήταν εξαρχής πολύ δύσκολη η αποστολή, γιατί περνάει μόνο μια ομάδα από κάθε όμιλο και ο δεύτερος παίζει μπαράζ. Δηλαδή περνούν κάποιες δεύτερες. Ήμασταν σε όμιλο με άλλες τέσσερις ομάδες, με φαβορί τη Γερμανία που είχε τεράστια διαφορά επιπέδου. Εμείς αυτό που λέγαμε δειλά-δειλά ήταν μήπως διεκδικήσουμε τη δεύτερη θέση. Το τελευταίο παιχνίδι μας είναι στη Γερμανία και ουσιαστικά πάμε χωρίς να έχουμε αγώνα στα πόδια μας. Το πρωτάθλημα δεν ξεκίνησε ποτέ και έχουμε να πατήσουμε γήπεδο από τότε που επιβλήθηκε το lockdown, στις αρχές του μήνα. Ούτε μια προπόνηση δεν έχουμε κάνει. Κάθε μία προσπαθεί μόνη της και θα πάμε να παίξουμε με τη Γερμανία».

Φαντάζομαι για τις Γερμανίδες τα παραπάνω δεν ισχύουν…

«Όχι, γιατί έχουν κανονικά πρωτάθλημα. Δεν έχει διακοπεί. Παίζουν κανονικά».

Κάνατε κάποια απόπειρα να επικοινωνήσετε, λόγω του επίσημου αγώνα ώστε να σας επιτραπεί να κάνετε τουλάχιστον προπονήσεις;

«Σαν Ομοσπονδία δεν έχει γίνει καμία κίνηση. Τώρα η κάθε μία μας προπονείται όπου βρει κι αν βρει. Εμείς τρέχουμε στα τσιμέντα στην παραλία, για παράδειγμα».

Υπό κανονικές συνθήκες κάνετε κανονικά προπονήσεις, δίνετε κανονικούς αγώνες. Υπάρχει ορίζοντας επαγγελματισμού για εσάς;

«Στην Ελλάδα, τουλάχιστον, το άθλημα παραμένει ερασιτεχνικό. Έχουμε κάποιες παίκτριες που παίζουν στο εξωτερικό και είναι επαγγελματίες, όμως στην Ελλάδα είναι απίθανο να συμβεί αυτό. Μόνο όσες είναι εξωτερικό μπορούν και βγαίνουν οικονομικά. Όχι ότι μπορούν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, αλλά βγάζουν τα προς το ζην. Δεν είναι όπως το αντρικό, όπου αν ένας παίκτης παίξει μέχρι τα 30 πιθανόν να εξασφαλίσει το μέλλον».

Είναι λοιπόν το μεράκι σας και η αγάπη για το παιχνίδι που σας κρατά.

«Ναι. Πρέπει παράλληλα να εργαζόμαστε για να τα φέρνουμε εις πέρας. Εγώ είμαι πυροσβέστρια. Είναι το χόμπι μου το ποδόσφαιρο και το συνδυάζω με τη δουλειά μου».

Φαντάζομαι όλη αυτή η συνθήκη αντικατοπτρίζεται στο γήπεδο όταν έρχεται η ώρα των αγώνων με άλλες εθνικές.

«Είναι τεράστια η διαφορά. Σαν να παίζει, φανταστείτε, μια ερασιτεχνική ομάδα στην Ελλάδα, από το τοπικό πρωτάθλημα, με μια ομάδα Σούπερ Λιγκ. Αυτές είναι οι διαφορές σε χώρες προηγμένες ποδοσφαιρικά. Αυτό που θα βοηθήσει είναι να φύγουν περισσότερες παίκτριες στο εξωτερικό, για να δουλέψουν σε αυτές τις συνθήκες χωρίς να έχουν κάτι άλλο, να είναι καθαρά επαγγελματίες».

Δεν θα βοηθήσει το εγχώριο πρωτάθλημα όμως…

«Το εγχώριο πρωτάθλημα, όχι. Είναι εντελώς ερασιτεχνικό. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Βρίσκεται πολύ πίσω».

Γνωρίζετε πότε θα ξεκινήσετε το πρωτάθλημα;

 «Δεν έχουμε καμία ενημέρωση».

Φαντάζομαι λόγω ερασιτεχνικού χαρακτήρα δεν έχετε εκπροσώπηση, ώστε να ακούγεται η φωνή σας στα κέντρα λήψης αποφάσεων.;

«Όχι και ίσως είναι και δικό μας λάθος που τόσα χρόνια δεν έχουμε κάνει κάποια κίνηση για να έχουμε φωνή. Δεν έχουμε καμία ενημέρωση. Έμαθα ότι υπήρξε μια σύσκεψη με τον κύριο Αυγενάκη και δεν ακούστηκε πουθενά το γυναικείο ποδόσφαιρο. Γίνονται προσπάθειες για επανέναρξη στα πρωταθλήματα κάτω της Σούπερ Λιγκ, αλλά για το γυναικείο που είναι Α’ εθνική κατηγορία, πανελλήνιο και τα μέλη του είναι μέλη της εθνικής, δεν ακούστηκε τίποτα».

Εσύ ως αρχηγός της Εθνικής, που έχεις αφιερώσει ένα μεγάλο κομμάτι στο ποδόσφαιρο, τι πιστεύεις ότι ρεαλιστικά μπορεί να συμβεί για να υπάρξει εξέλιξη;

«Νομίζω ότι η ΕΠΟ, η διοργανώτρια, θα πρέπει να θέλει να ανεβάσει το επίπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, γιατί ξέρουμε ότι η UEFA έχει δώσει μεγάλη έμφαση στην βελτίωση της κατάστασης στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Ξέρω ότι επιχορηγεί όλο αυτό το κομμάτι. Το θέμα είναι η Ομοσπονδία να θελήσει να αντιμετωπίσει το γυναικείο ποδόσφαιρο όπως το αντρικό. Πρέπει να δώσει το έναυσμα και να ξεκινήσει η ανάπτυξη από τη βάση. Ίσως να υποχρεώσει τις μεγάλες ομάδες να δημιουργήσουν γυναικεία τμήματα, να δημιουργηθούν ακαδημίες. Αλλά νομίζω πρέπει να ξεκινήσει από την Ομοσπονδία».