Χάρτινο Τσίρκο

Δευτέρα μετά από ντέρμπι, με κλήρωση ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Τι πιο ωραία συνθήκη για να είναι το ποδόσφαιρο στο επίκεντρο; Όμως όχι. Εκείνοι που για λίγο αναθαρρούν με την ασπρόμαυρη θεά και τις ιστορίες της, βρίσκονται να σκοντάφτουν πάνω στο ίδιο θηρίο, όπως τραγουδούσε και ο Γιάννης Αγγελάκας στο Χάρτινο Τσίρκο, το τραγούδι από τις Τρύπες που χάρισε τον τίτλο στο κείμενο αυτό.

Πριν ακόμα ολοκληρωθεί το ντέρμπι ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ ο «χαρτοπόλεμος» ξεκίνησε, για να κορυφωθεί λίγες ώρες μετά με την συμμετοχή και τρίτου πόλου. Αιχμές και κατηγορίες για στημένες διαιτησίες, κατά των Ολλανδών διαιτητών της αναμέτρησης. Ούτε οι ξένοι διαιτητές, ούτε και το VAR έχει σταθεί αρκετό για να ξεριζώσει την αμφιβολία και τον πόλεμο μετά από κάθε φάση που θεωρείται αμφισβητούμενη. Ανοιχτές καταγγελίες από παράγοντα τρίτης ομάδας για απόπειρα δωροδοκίας παίκτη, με μια σακούλα γεμάτη λεφτά, καθώς και για τρομοκρατία και απειλές. Απάντηση με αγωγές, νέες αιχμές για υπόγεια σύνδεση δύο ΠΑΕ, καθώς και υπονοούμενο για συμμετοχή του καταγγέλλοντα σε περιστατικό επίθεσης σε διαιτητή.

Παρέμβαση εισαγγελέα, εμπρηστικές δηλώσεις από παράγοντες, ως… απάντηση σε προηγούμενες εμπρηστικές δηλώσεις και συνέχεια σ’ έναν φαύλο κύκλο που δεν λέει να κλείσει ποτέ. Δεν εξετάζουμε τι από όλα ισχύει και τι όχι, γι’ αυτά θα αποφασίσουν στο δικαστήριο, αν ποτέ αποφασίσουν. Άλλωστε, θα συμβούν ξανά. Ας σταθούμε καλύτερα στη σήψη και στο τέλμα του καημένου του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Ενός ποδοσφαίρου παρωδία, με διαχωρισμό επαγγελματιών και τη μία από τις τρεις επαγγελματικές κατηγορίες να διεξάγεται κανονικά, τη στιγμή που οι υπόλοιπες είναι παρατημένες στη μοίρα τους. Ενός παιχνιδιού που έπαψε από καιρό να χαρίζει απόλαυση στους πιστούς του.

Την ημέρα της κλήρωσης των ευρωπαϊκών Κυπέλλων, με τη χώρα να έχει καταποντιστεί στην βαθμολογία της UEFA, καθώς οι εκπρόσωποί της αδυνατούν να δείξουν ανταγωνιστικό πρόσωπο, την επικαιρότητα στην Ελλάδα μονοπωλούν απειλές, καταγγελίες και στοχευμένα κείμενα από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς που δουλεύουν υπερωρίες.

Μα πώς, αλήθεια, να εξελιχθεί το ποδόσφαιρο όταν κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτό; Όταν η εικόνα και η επικοινωνιακή τακτική ξεπερνά την ποδοσφαιρική λογική και καταργεί διαδικασίες και προγραμματισμούς; Όταν οι περισσότεροι αρνούνται να κατανοήσουν ότι αν δεν αλλάξουν συλλογικά τα πράγματα, ο κύκλος του ζόφου θα συνεχιστεί;  Αυτό, φυσικά, δεν αφορά μόνο τα όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες ώρες, αλλά είναι ο κανόνας. Ακόμα και σε φαινομενικά ήρεμες περιόδους. Ποδοσφαιρικά πλάνα γκρεμίζονται εν μια νυκτί, προπονητές απολύονται χωρίς καμία πίστωση χρόνου για να δείξουν τη δουλειά τους, καριέρες και συμβόλαια κρίνονται από εξωγενείς παράγοντες, την ώρα που τα πάντα περνούν από το φίλτρο του φόβου και της αμφισβήτησης. Ποιος να επενδύσει στο δύσμοιρο αυτό προϊόν με το κεφάλι του ήσυχο;

Κάθε ελπίδα καταπνίγεται με συνοπτικές διαδικασίες. Ίσως κάποιοι πίστεψαν ότι με τους ξένους διαιτητές στα ντέρμπι η πραγματικότητα θα αλλάξει. Κάποιοι άλλοι εναποθέσαν τις ελπίδες τους στο Video Assistance Referee. Άλλοι πίστεψαν τις εξαγγελίες για ποδοσφαιρικά πλάνα, για έμφαση σε ακαδημίες, για χτίσιμο ομάδων με μακροπρόθεσμο σχέδιο. Άπαντες διαψεύστηκαν. Γιατί στο ελληνικό ποδόσφαιρο το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με έναν μηχανισμό ή με τα πρόσωπα που διευθύνουν τον κάθε αγώνα. Δεν έχει καν να κάνει με τους ποδοσφαιριστές, τα ρόστερ και τις τακτικές.

Οι ρίζες του φτάνουν βαθιά στην κοινωνία, αρρωσταίνουν με κάθε δυνατό τρόπο ένα παιχνίδι που κάνει τόσο κόσμο ανά την υφήλιο να κλαίει και να γελά με περίσσια ειλικρίνεια. Εδώ το παιχνίδι έξω από το γήπεδο έχει μεγαλύτερη αξία από αυτό που διαδραματίζεται εντός. Οι μαριονέτες παίρνουν τη θέση των ποδοσφαιριστών και οι πρωταγωνιστές δεν φορούν πια φανέλα και σορτσάκι, αλλά πουκάμισο και γραβάτα. Σκιές στο πανηγύρι των σκιών, γέλια που σκεπάζουν κάθε αστείο λυγμό. Ένα απέραντο θλιμμένο καρναβάλι.

Ποιος, αλήθεια, πίστευε ότι κάποτε ένα τραγούδι από Τρύπες θα μπορούσε να συνδεθεί την πραγματικότητα του μεγάλου μας ποδοσφαιρικού τσίρκου;