«Happy Something»: Ζαχαροπλαστείο μετά μουσικής στον Κόκκινο Μύλο!

Καθώς διασχίζεις τη λεωφόρο Φιλαδέλφειας, στην περιοχή του Κόκκινου Μύλου, ένα μέρος όχι ακριβώς υποβαθμισμένο, που δεν θα το έλεγες όμως Κολωνάκι, τραβάει την προσοχή σου ένα ζαχαροπλαστείο με μια μοναδική ποπ αισθητική. Ζωηρά χρώματα λες και είσαι στην Carnaby Street του swinging London, πολλά λουλούδια (κατά το «Flowers and beads»), αλλά και πολύς κόσμος, που όπως φαίνεται, τό’χει μάθει το μαγαζί και το προτιμά για τις απογευματινές εξόδους του. Σαν πλησιάσεις, δε, την είσοδο του, δεν θα δεις μόνο «ευπαρουσίαστα» γλυκίσματα που σε προκαλούν να μπεις μέσα και να δοκιμάσεις απ’ όλα, αλλά και ένα πικάπ με αραδιασμένα βινύλια από τη «χρυσή εποχή» της διεθνούς ποπ – ροκ δισκογραφίας.

Το μαγαζί λέγεται «Happy Something» και δεν πάει πολύς καιρός που άνοιξε, προτείνοντας έναν εναλλακτικό τρόπο νεανικών ή και οικογενειακών εξορμήσεων σε μια περιοχή που τό’χε ανάγκη. «Το ”Happy Something” το άνοιξα στα τέλη του Φλεβάρη, μες την καραντίνα» μας λέει η Κατερίνα Διγαλέτου, η ιδιοκτήτρια. «Το ήξερα ότι δεν ”πολυκολλάει” με τη Μεταμόρφωση, αλλά ήθελα για τη συγκεκριμένη περιοχή ένα μαγαζί όλο λουλούδια και χρώματα. Οι κάτοικοι το είδαν θετικά και το αγκάλιασαν». Χωρίς να είναι σεφ, η Κατερίνα είχε κάνει κάποια σεμινάρια ζαχαροπλαστικής και η ιδέα για τα cakes της ήρθε μάλλον τυχαία: «Ήθελα κάποτε να πάω επίσκεψη σε μια φίλη μου και δεν ήξερα τι γλυκό να της πάρω. Έψαξα συνταγές και είδα ότι στην Αμερική τα λένε bundt cakes, το κέικ δηλαδή με την κλασική τρύπα στη μέση, που εμείς λέμε ”κέικ της μαμάς”. Στην Αμερική, πάλι, ”κέικ” λένε την τούρτα, οπότε μ’ αυτό τον τρόπο διαχωρίζουν τα ”bundt cakes”». Χαρακτηριστικό τους είναι η διακόσμηση, δικής της έμπνευσης κάθε φορά. Η σοκολάτα που πάει με τη γκοφρέτα και η κανέλα με την καραμέλα, ας πούμε, εκεί που το bueno αποτελεί δική της πατέντα επίσης. Με τα bundt cakes οι Έλληνες δεν είναι ακόμη εξοικειωμένοι, μαθαίνω, γι’ αυτό και πάντα ρωτάνε για την προέλευση τους.

Η λεωφόρος Φιλαδέλφειας είναι ο δρόμος των πολλών συνεργείων αυτοκινήτων και μόνο τελευταία άρχισε κάπως να εξελίσσεται. «Πριν δύο χρόνια άνοιξε ένα καλό ψητοπωλείο και λίγο μετά ένα ωραίο καφέ» με ενημερώνει η Διγαλέτου. «Ένας λόγος που το άνοιξα εδώ είναι ότι μένουμε πολύ κοντά, σαν να τό’χα καημό για χρόνια να φτιάξω κάτι καλό στην περιοχή μου». Το σημείο, βέβαια, είναι κόμβος, πέρασμα και για άλλες περιοχές της δυτικής Αττικής. Όσο για τις τιμές, η αλήθεια είναι πως κινούνται σε χαμηλά επίπεδα συγκριτικά με την ποιότητα των προϊόντων. «Με την τιμολόγηση είχα ένα θέμα, γιατί δεν είχα ξανανοίξει μαγαζί. Το πιο ακριβό στην περιοχή είναι το παγωτό μας αυτή τη στιγμή σε αντίθεση με τα γλυκά που τα φτιάχνω εγώ, άρα δεν υπάρχει το κόστος αγοράς τους. Συν τοις άλλοις, με μία τιμή στο ενάμισι ευρώ περίπου, ο άλλος θα πάρει πέντε – έξι γεύσεις, δηλαδή θα γεμίσει ένα κουτί. Αν κόστιζαν δύο ή δυόμισι ευρώ το καθένα, σίγουρα δεν θα έφευγαν τόσο γρήγορα».

Ζητάω απ’ τη Διγαλέτου να μου περιγράψει το ημερήσιο πρόγραμμα της. Έρχεται πρωί – πρωί και μπαίνει κατευθείαν στην κουζίνα και στο εργαστήριο. Δύο ή τρεις γεύσεις βγάζει κάθε μέρα, γιατί τόσο της επιτρέπει ο χρόνος της και άλλωστε δεν διατηρεί ζαχαροπλαστείο μαζικής παραγωγής. Η ίδια, πάντως, προτιμά για το μαγαζί της τον χαρακτηρισμό «καφέ – ζαχαροπλαστείο με εξειδίκευση στα bundt cakes». Ακόμη δεν έχει delivery, αλλά σκοπεύει να βάλει, μια και πολλοί της ζητάνε τα bundt cakes για πρωινό κατ’ οίκον. «Έχω ένα φίλο» λέει γελώντας η Διγαλέτου, «που κάθε πρωί βάζει ένα ολόκληρο bundt cake μέσα στο γάλα του και το ανακατεύει». Το όργιο της θερμίδας μού έρχεται να της πω κι εγώ…Στο «Happy Something» θα βρεις ακόμη και αλμυρές βάφλες, μια νέα γεύση, στην οποία ακόμη δεν έχει ξανοιχτεί απ’ την άποψη της ποικιλίας. Με τις δύο βοηθούς της για το σερβίρισμα των πελατών, η Διγαλέτου προτείνει βάφλες με ροκφόρ, ζαμπόν και απαλή μουστάρδα. Το «Happy Something», πάντως, που παραπέμπει σε οτιδήποτε χαρούμενο, από το «Happy Anniversary» μέχρι το «Happy Birthday», πιο πολύ ταιριάζει με γλυκές παρά με αλμυρές γεύσεις.

Τη σήμερον ημέρα, ως γνωστόν, δεν είναι να ξανοίγεσαι για επιχειρήσεις. Η Διγαλέτου μου εξομολογείται πως δούλευε για καιρό σε μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας και ουσιαστικά με την αποζημίωση άνοιξε τούτο το μαγαζί. Το ήθελε, όμως, από πριν, δεν ήταν ότι έφυγε απ’ τη δουλειά της και ψαχνόταν για το τι θα έκανε. «Έκανα μια εντελώς κόντρα δουλειά» την ακούω να μου λέει, «δεν έφυγα π.χ. από εστιατόριο για να επιδοθώ στα bundt cakes». Το βλέπει και σαν μία δημιουργία, πόσο μάλλον όταν ακούει μόνο καλά λόγια και οι κριτικές στα social media είναι διθυραμβικές. «Τα πάντα είναι φρέσκα και τίποτα δεν κρατιέται πάνω από δυο μέρες». Κι όταν τη ρωτάω αν σκέφτεται να κάνει «αλυσίδα», μου απαντάει πάντα με το γέλιο στα χείλη: «Κάτσε να βάλουμε delivery πρώτα»…

Σύζυγος της Διγαλέτου είναι ο Δημήτρης ή Μίμης Βασιλειάδης, ο άνθρωπος που διευθύνει την ανεξάρτητη δισκογραφική – ειδικευμένη στα βινύλια – B-OTHERSIDE records. Δεν θα φανταζόμουν ότι θα μου μιλούσε γι’ αυτή του τη δραστηριότητα η γυναίκα του και όχι ο ίδιος: «Από το 2008 έχουμε με τον Δημήτρη μια δισκογραφική εταιρεία που μπήκε δυναμικά στον χώρο, επανεκδίδοντας  σπάνια έργα σε βινύλια. Κυρίως της περιόδου 1960 – 70, που’ναι η αγαπημένη εποχή του Δημήτρη, αλλά και καινούργιες μπάντες. Είμαστε και δισκοπωλείο, λοιπόν, εφόσον μπορούμε να πουλάμε και δίσκους»! Καλή φάση! Γι’ αυτό το λόγο, δεν χρειάζεται να καταβάλουν μουσικά δικαιώματα, αφού στα δισκοπωλεία η μουσική δειγματίζεται για τον πελάτη και άρα είναι ελεύθερη δικαιωμάτων. Την ώρα, πάντως, που μου μιλούσε η Κατερίνα, από μέσα προς τα έξω ερχόταν μια τζαζ μουσική του Μίμη Πλέσσα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.

Περνώντας μέσα στο μαγαζί, διαπιστώνω πως με ένα τρόπο συστήνει τα βινύλια στα μικρά παιδιά. Παρατηρώ δηλαδή δύο παιδιά ηλικίας έξι και δέκα ετών περίπου, να δοκιμάζουν δίσκους στο πικάπ και να παίρνουν τζούρες από διάφορα κομμάτια. Οι γονείς τους τα ακολουθούν και τους εξηγούν πως δουλεύει ένα πικάπ και πως μπορούν να εισπράξουν τα ακούσματα απ’ αυτό. Κάνω το ίδιο με τα μικρά παιδιά. Διαλέγω εκείνο το φοβερό βινύλιο με τη Νάνα Μούσχουρη «In New York» σε τζαζ στάνταρντς και η φωνή της στο «No moon at all» φτιάχνει κατευθείαν ατμόσφαιρα στο μαγαζί.

Δύο σε ένα, λοιπόν. Φεύγω από το «Happy Something» με μια κούτα γλυκά, δωρεά του καταστήματος, αλλά και με μία γλυκιά αίσθηση επαφής με το βινύλιο, που από τα 16 μου, εδώ και τριάντα χρόνια δηλαδή, δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ. Δεν νομίζω κάτι τέτοιο να γίνεται αλλού στην Αθήνα, να υπάρχει δηλαδή ένα ζαχαροπλαστείο μετά μουσικής ή μουσική μετά ζαχαροπλαστικής. Επί τη ευκαιρία, αγοράζω και μία κόπια από ένα live του Παύλου Σιδηρόπουλου στο «ΑΝ club» της δεκαετίας του 1980. Άλλωστε, όσο καλαίσθητα εμφανισιακώς και τέλεια γευστικώς είναι τα bundt cakes της Διγαλέτου, άλλο τόσο περιποιημένος και ενημερωμένος είναι ο δισκογραφικός κατάλογος του Βασιλειάδη. Θα ξαναπεράσω από το «Happy Something», αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

* Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου είναι της Αγγελικής Παπαϊωάννου (Μάιος 2021)