"ΧΑΟΣ," η καλύτερη ταινία των αδελφών Ταβιάνι

Η NEW STAR θα προβάλλει στους κινηματογράφους το «ΧΑΟΣ», την καλύτερη ταινία των αδελφών Ταβιάνι με την ονειρική μουσική του Νικόλα Πιοβάνι. Από 16 Ιουλίου στους κινηματογράφους.  Η αριστουργηματική αυτή ταινία γυρίστηκε το 1984 και  το σενάριό της είναι βασισμένο σε νουβέλες του Λουίτζι Πιραντέλο. 

Το Χάος των αδελφών Ταβιάνι, είναι μια ταινία γεμάτη συμβολισμούς. Ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας μας παραπέμπει στην Κοσμογονία του Ησίοδου. Σε ένα χάος, όχι με τη σύγχρονη έννοια της λέξης, αλλά σε ένα «δημιουργικό» χάος που κυοφορεί την αρχή των πάντων.

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία το Χάος είναι ένα από τα τρία στοιχεία που προϋπάρχουν της Κοσμογονίας. Τα άλλα δύο είναι η Γαία και ο Έρως. Αυτές οι τρεις μορφές δεν έχουν γεννηθεί η μια από την άλλη. Είναι αυτογέννητες κι απέχουν μόνο χρονικά στη σειρά της γέννησής τους.  Από τους τρεις αυτούς πρώτους θεούς μόνο ο Έρως δε γεννά απογόνους Αυτός ενώνει και ωθεί τις άλλες δυνάμεις σε δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα. Κι από την ένωση των δυο τους γεννήθηκαν ο Αιθέρας και η Ημέρα.

Ο Πιραντέλο, ο συγγραφέας των ιστοριών πάνω στις οποίες βασίστηκε το Χάος των  αδελφών Ταβιάνι, είναι βαθιά επηρεασμένος από την αρχαία ελληνική μυθολογία και φιλοσοφία. Πώς θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε, μιας και έχει γεννηθεί στη Μεγάλη Ελλάδα, τη Σικελία. Ο ίδιος, εξάλλου, σε συνέντευξή του στον Κώστα Ουράνη δηλώνει πως θαυμάζει την Ελλάδα, και πως το όνομά του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος.

Και οι αδελφοί Ταβιάνι όμως συμμερίζονται την αγάπη και το θαυμασμό του Πιραντέλο για την αρχαία Ελλάδα. Στο Χάος, πέρα από τον τίτλο της ταινίας, και πολλά άλλα στοιχεία παραπέμπουν στην αρχαίοελληνικό πολιτισμό. Η δομή της ταινίας, με την εισαγωγή, και τις επιμέρους ιστορίες, μας παραπέμπουν σε αρχαία τραγωδία με τις επιμέρους πράξεις της. Το κοράκι που συνδέει μεταξύ τους τις ιστορίες, με την ιδιότυπη μουσική του (το καμπανάκι στο λαιμό του), αντικαθιστά, θα λέγαμε, το ρόλο του χορού που παρεμβάλλεται σηματοδοτώντας τη μετάβαση από τη μια πράξη της τραγωδίας στην επόμενη.