Χαμηλό βαρομετρικό στον «πλανήτη χάπι»

Ταξιδεύοντας για τη Λωζάννη, όπου θα έχει λέει επαφές με ιθύνοντες της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για τις εκκρεμότητες του –για πολλούς κραυγαλέα αντισυνταγματικού- αθλητικού νομοσχεδίου, ο Λευτέρης Aυγενάκης μπορεί να πεταχτεί σε κανέναν ακριβό ράφτη της Γενεύης, ώστε να ετοιμάσει το κοστούμι που θα φορέσει στην υποδοχή των Ολυμπιονικών του Τόκιο.

Οφείλει, βλέπετε, να εμφανιστεί σένιος μπροστά στις κάμερες, ώστε να πείσει το ποίμνιό του ότι πίσω από τους θριάμβους κρύβεται ο ίδιος. Μη γελάτε, έχουν πιστέψει και χειρότερα.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι ο κρητικός πολιτευτής δεν σκαμπάζει γρι από αθλητισμό, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Αρκεί που έχει σε speed dial το προσωπικό τηλέφωνο του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Όχι, μην επιμένετε, δεν έχει υποχρέωση ένας υφυπουργός Αθλητισμού να σκαρφαλώσει στις επάλξεις για να δώσει μάχη ενάντια στη βία και στη διαφθορά των γηπέδων.

Στο φινάλε φινάλε, το υπουργικό συμβούλιο ακολουθεί πιστά τα βήματα, τη νοοτροπία και το modus operandi του προϊσταμένου τους. Σε αυτόν οφείλουν την ύπαρξη, τη δημοφιλία και τα ταξιδάκια τους.

Όταν ο Μητσοτάκης κάνει τουρισμό και βλέπει ΝΒΑ ενώ ο κόσμος καίγεται, τι να σου κάνει ένας ταπεινός υφυπουργός της μπάλας; Να εκστρατεύσει στην Άγκυρα να διαπραγματευτεί με τον Ερντογάν ή να σπεύσει στους ομογενείς της κατακαημένης  Αυστραλίας για συμπαράσταση; Ή μήπως να βομβαρδίσει τους άπιστους αγιατολάχ του Ιράν;

Το τελευταίο δεν μπορεί να αποκλειστεί βέβαια, τέτοια μέρα, διότι το δηλητήριο του Τραμπ είναι μεταδοτικό και η πατροπαράδοτη οσφυοκαμψία της δεξιάς αδυσώπητη.

Πώς θα αποδείξει ο πρωθυπουργός ότι συναντήθηκε όντως με τον πλανητάρχη, ελλείψει κοινής συνέντευξης τύπου, εάν δεν ευθυγραμμιστεί έμπρακτα με τα ανδραγαθήματά του; Και με τι μούτρα θα παραγγείλει αύριο καινούρια γυαλιστερά αεροπλάνα;

Η κυβέρνηση των happy travelers ζει σύσσωμη στον «πλανήτη χάπι» και διώχνει βαριεστημένα τις ενοχλητικές μύγες που της χαλάνε τη ραστώνη.

Και τι έγινε, δηλαδή, πού δολοφονήθηκε ένας ξένος φίλαθλος από ορδές Ελληνόψυχων χούλιγκανς στους δρόμους της Θεσσαλονίκης; Ξένος ήταν, τα ήθελε ο κώλος του. Ας μη μπλεκόταν σε ξένα χωράφια.

Εάν μάλιστα ήταν κανένας «γυφτοσκοπιανός», θα είχε φωταγωγηθεί η πόλη με εντολή δημάρχου. Καιρό έχουμε να ρίξουμε κανένα ξεροκόμματο στους μακεδονομάχους και ινδυνεύουμε να δείξουν σε εμάς τον πισινό τους.

Ο Αυγενάκης θα χτενιστεί και θα ραφτεί, αλλά σύμπας ο κόσμος καίγεται και η χαρωπή Ελλάδα χτενίζεται. Πίσω στο βασίλειο του υφυπουργού Αθλητισμού, ο αθλητισμός χειμάζεται όσο ποτέ άλλοτε.

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια του επί κοντώ Νικόλ Κυριακοπούλου «τιτίβισε» σήμερα ότι το έρμο προπονητήριο του Αγίου Κοσμά έχει εδώ και μέρες θερμοκρασία γύρω στους 10 βαθμούς, οπότε «ο δρόμος για το Τόκιο περνάει από την Ανταρκτική».

Ο δευτεραθλητής Κόσμου στην κολύμβηση Κριστιάν Γκολομέεβ έφυγε για την Αμερική, διότι στο «Παπαστράτειο» υποχρεώνεται να μοιράζεται τις διαδρομές με παιδάκια, θείτσες και γεροντάκια.

Η Ολυμπιονίκης της σκοποβολής Άννα Κορακάκη ξέφυγε από το μισογκρεμισμένο αχούρι όπου γυμναζόταν χάρη σε κάποιον εύπορο χριστιανό, που τη λυπήθηκε και της έφτιαξε σκοπευτήριο τσέπης στη Δράμα.

Τα ρημαγμένα Ολυμπιακά ακίνητα ρημάζουν ακόμα περισσότερο ή στεγάζουν τις συναυλίες του ξεφαντώματος και τα ριάλιτι της αποβλάκωσης.

Όσοι αθλητές δυσκολεύονται να προσελκύσουν χορηγό παλεύουν με ανεμόμυλους, με ζηνοβίες και με ηφαιστίωνες, ώσπου να ζεστάνει ο καιρός.

Και όταν επιτέλους εμφανιστούν οι αόρατες μπουλντόζες του Άδωνη στο Ελληνικό, το -ούτως ή άλλως υποτυπώδες- αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι, θα απαλλοτριωθεί και θα κατεδαφιστεί.

Πού θα στεγαστούν οι άστεγες Ομοσπονδίες, όταν αρχίσει το γκρέμισμα; Ουδείς γνωρίζει με σιγουριά. Ίσως, σε κάποια αίθουσα του νεότευκτου καζίνου ή στις παγωμένες σπηλιές της Ανταρκτικής.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ συνομολογούν ότι ο ελληνικός ερασιτεχνικός αθλητισμός απεβίωσε μετά το καλοκαίρι του 2004, όταν στέρεψαν οι γενναιόδωρες επιχορηγήσεις και ξίνισαν οι ντόπες που επί 5-6 χρόνια έγιναν κρατική πολιτική.

Μοναδικό εφόδιο είναι πλέον το μεράκι των αθλητών, των προπονητών και των παραγόντων. Των πολλών ταλαντούχων που έμειναν πίσω και των ολίγων τυχερών που απέδρασαν. Και ο καθένας, μόνος του.

Στη φιλελεύθερη Ελλάδα του Μητσοτάκη, αθλητισμός δεν είναι η ενόργανη γυμναστική και το τάεκβοντο, ούτε ο δύσοσμος ιδρώτας των παλαιστών και τα παγωμένα δάχτυλα της Κυριακοπούλου.

Αθλητισμός για τους βλαχοεστέτ κυβερνήτες μας είναι οι θερμαινόμενες σουίτες του Μαρινάκη στο «Καραϊσκάκη», τα φωτογραφικά νομοσχέδια που θα γκρεμίσουν κάποιους ενοχλητικούς Ομοσπονδιάρχες και τα πρωθυπουργικά ταξιδάκια αναψυχής στο Λονδίνο για χατίρι του Τσιτσιπά.

Ευτυχώς για όλους και κυρίως για τον ίδιο, ο εορτάζων Γιάννης Αντετοκούνμπο αγωνιζόταν στο μακρινό Σαν Αντόνιο, την ημέρα που ο αγλαός Κυριάκος θέλησε να δει ΝΒΑ.

Όλα κι όλα, το Τέξας με τους ρυπαρούς Μεξικανούς μετανάστες δεν ταιριάζει με τα ροδαλά μάγουλα του Κυριάκου και με τα γαλατένια δαχτυλάκια της Μαρέβας. Εκεί δεν έχει καν Έλληνες ομογενείς, για να τους μοιράσει το Μητσοτακέικο χάντρες και καθρεφτάκια.