Είναι προτιμότερο, που λέει ο λόγος, να χάσεις μια αστική διαφορά παρά να την κερδίσεις, αφού τα έξοδα για την αναγκαστική εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης που έχει βγει προς όφελός σου δεν είναι λιγότερα από μερικές χιλιάδες ευρώ. Εάν κάποιος έχει κάνει μόνο αγωγή, για παράδειγμα για απάτη, κι όχι μήνυση, ώστε να μπορέσει να παρέμβει στη συνέχεια αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας, ο μόνος τρόπος για να αναγκαστεί να συμμορφωθεί με την απόφαση ο υπόχρεος είναι να προχωρήσει σε αναγκαστική εκτέλεση μέσω πλειστηριασμού. Αυτό πρακτικώς σημαίνει έξοδα 1000 με 1500 ευρώ που πρέπει ο ενάγων να προκαταβάλει στο δικαστικό επιμελητή με την εντολή πλειστηριασμού.
Όπως είναι γνωστό, εξάλλου, από την κατάθεση της αγωγής μέχρι την έκδοση της απόφασης με τη μεθόδευση των αναβολών από τον αντίδικο είναι πιθανό να περάσουν έξι χρόνια ή και περισσότερα, με τα έξοδα για αμοιβές δικηγόρου να πλησιάζουν ακόμα και τα 5.000 ευρώ. Αν, μάλιστα, οι καταδικασθέντες ασκήσουν έφεση, χρειάζεται συνολικώς δεκαετία κι επιπλέον οικονομικές δαπάνες. Ο «νικητής», δηλαδή, θα βρεθεί και κλεμμένος και δαρμένος, όπως λέει ο ελληνικός λαός.
Γιάννης Συμεωνίδης
