H τακτική του φερμουάρ

To περασμένο Σαββατοκύριακο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε Βατερλώ για έναν πολιτικό με στοιχειώδεις ευαισθησίες. Ή, αντίστροφα, σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ, εφ’ όσον ο εγκαλούμενος μπορούσε να αποδείξει ότι είναι αθώα περιστερά. Τον κανόνα τον ξέρουν και μικρά παιδιά. Ο άσπιλος κατηγορούμενος τεκμηριώνει δημόσια την αθωότητά του με στοιχεία, ενώ ο ένοχος ράβει το στόμα με φερμουάρ και εκτοξεύει τη μπάλα στην κερκίδα, σαν άμπαλο σέντερ μπακ του Μαρινάκη.

Μέσα σε μερικές ώρες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατηγορήθηκε για τρία διαφορετικά, εξίσου σοβαρά ωστόσο, «πταίσματα». Επιλέγω αυτόν τον όρο για να φανώ ευγενής, μη με περάσουν οι άριστοι για κανέναν κατσαπλιά:

– Για ανακριβή και πάντως ατελή δήλωση Πόθεν Έσχες, με σημείο αιχμής το διαβόητο σπίτι του Βολταίρου στο Παρίσι, το οποίο ως διά μαγείας έγινε αόρατο. Η απάντησή του ήταν μία εκκωφαντική, σιωπή, που ακούστηκε μέχρι την πόλη του φωτός. Σάμπως θα του κάνει κάποια ανεξάρτητη αρχή έλεγχο; Δεν είναι Αμέρικα εδώ, για να καθαιρούνται πολιτικά πρόσωπα όταν πιάνονται να κουβαλάνε τη γίδα.

– Για τον οικονομικό αποκλεισμό και την επιδιωκόμενη φίμωση της εφημερίδας Documento, μέσω προσωπικών παραινέσεων (συνεχίζω τους ευγενικούς ευφημισμούς) προς επιχειρηματίες και διαφημιστικά γραφεία. Η απάντησή του ήταν μία δεύτερη, ακόμη πιο εκκωφαντική σιωπή. Άσε τον Βαξεβάνη να φωνάζει, θα του περάσει και θα ξεχαστεί.

– Για τις αστειότητες με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, το οποίο ακολούθησε άδειο το βασιλικό ζεύγος ως τη Βοστώνη, την ίδια ώρα που οι ίδιοι έπαιζαν θέατρο σε κάποιο αεροπλάνο της γραμμής. Οι «εξηγήσεις» που δόθηκαν μέσω Ρωμανού έδωσαν τη θέση τους σε τρίτη εκκωφαντική σιωπή, όταν καταρρίφθηκαν πανηγυρικά.

Έτσι που το πάει, αυτός, θα μας ξεκουφάνει με τη σιγή του…

Προφανώς ο αγλαός Κυριάκος κράτησε το σάλιο του για την καυτή, γεμάτη υποχρεώσεις εβδομάδα που ακολουθούσε. Πού να βρει ανάσα για να δώσει περιττές εξηγήσεις στους νοσταλγούς του Μαδούρο; Άτιμο πράγμα, το τζετ λαγκ, μπορεί να σε κάνει Όρμπαν μέσα σε μερικές ώρες.

Ο πρωθυπουργός είχε να ξιφουλκήσει ενάντια στους απεργούς που βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν την εργασιακή ασφυξία την οποία προκάλεσε η κυβέρνηση σε λιγότερο από 3 μήνες «δουλειάς». Είχε να ψάλει τον εθνικό ύμνο και τα απολυτίκια του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη μαζί με θεούσους και Μπογδάνους. Είχε να μετατρέψει την «ώρα του πρωθυπουργού» σε παραλήρημα απανθρωπιάς που θα ζήλευε και ο Σαλβίνι. Είχε να μοιράσει εντολές για τη ναρκοθέτηση του πολύτιμου Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων και των δημόσιων πανεπιστημίων. Είχε να παρακολουθήσει στρατιωτικές ασκήσεις και να ξεσπαθώσει για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων, που τσιμογελούσαν και οι ίδιοι οι καραβανάδες. Είχε, εικάζω, να συνεχίσει και τις μυστικές επαφές, που απειλούν να οδηγήσουν την ισχυρότερη αντιπολιτευτική δημοσιογραφική φωνή σε λουκέτο.

Πώς να περισσέψει οξυγόνο για να μιλήσει για το Πόθεν Έσχες και για το άλλο, το αίσχος;  

Μήπως υπάρχει αντιπολίτευση για να τον πιέσει; Την αξιωματική αντιπολίτευση εννοώ, όχι την άλλη, που στήριξε με όλες τις δυνάμεις της τον προεκλογικό του αγώνα.

Ο ΣυΡιΖα πανηγυρίζει σύσσωμος που γλίτωσε τους πονοκεφάλους και την ευθύνη 4,5 ετών και επιστρέφει στις λογικές που τον καθήλωναν επί χρόνια στο 3 τοις εκατό. Εσωστρέφεια, βερμπαλισμός, αυτοαναφορικότητα, μουγκαμάρα, πλήρης αποσύνδεση από την κοινωνία. Δεν ενδιαφέρεται καν να υπερασπιστεί το έργο που παρέδωσε, βορά στα νύχια των Κυρανάκηδων.

Βλέπεις στη σκοτεινή αίθουσα την ταινία για τον Βαρουφάκη και νομίζεις ότι αναφέρεται σε γεγονότα που συνέβησαν πριν από δεκαετίες, σε κάποιον άλλο, μακρινό τόπο. Ή σε κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε, ως πολίτες και ως χώρα.

Και όμως, ήταν μόλις προχθές, που ο Αλέξης Τσίπρας πάλευε γυμνός με τα θηρία και δεχόταν εσωτερικές τρικλοποδιές από τους ίδιους ανθρώπους που ο πάνσοφος ελληνικός λαός θεώρησε σκόπιμο να επαναφέρει, αυτοδύναμους, στην εξουσία.

Τα ξενύχτια εκείνων των δραματικών ημερών τουλάχιστον έπιασαν τόπο, αφού η χώρα ξεφορτώθηκε τα μνημόνια και ανέκτησε κάποια ψήγματα από τη χαμένη υπερηφάνεια, της εποχής που οι «διαπραγματεύσεις» γίνονταν με τεμενάδες.

Κατόπιν, επέστρεψε πλησίστιο το μητσοτακέικο, για να καρπωθεί τις όποιες επιτυχίες των προκατόχων του και να γκρεμίσει ό,τι είχε αναστηλωθεί στην τετραετία που προηγήθηκε, μέσα σε αλαλαγμούς αποθέωσης από όσους λησμόνησαν περί ποίων πρόκειται. Το τηλεοπτικό πλυντήριο δουλεύει μέρα-νύχτα υπερωρίες, για να ξεπλύνει τα άπλυτα που καθημερινά συσσωρεύονται.

Μισό αιώνα μετά την Αποστασία και τη μυριόστομη ιαχή «Μητσοτάκη κάθαρμα», η οικογενειοκρατία και η φαυλότητα κρατούν καλά και ο πατριάρχης της φαμίλιας αγιοποιείται, με ντοκυμαντέρ που το ίδιο το Ίδρυμά του χρηματοδότησε. Χωρίς ενοχλητικές αναφορές στο βρώμικο ’65 και στις μαζικές διαδηλώσεις της εποχής.

Από την αρχαιολογική συλλογή του πατρός που παραμένει αδιευκρίνιστο πώς ακριβώς αποκτήθηκε, έως τη σπιταρόνα του ανυποψίαστου Βολταίρου, μία γενιά Μητσοτάκηδων και ανιστόρητων ψηφοφόρων δρόμος. Ποτέ άλλοτε δεν ταλαιπώρησαν τόσοι λίγοι τόσους πολλούς σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Να δείτε, πού το έχω ξανακούσει αυτό;