H πρόεδρος της Δημοκρατίας εμμέσως υποστήριξε την αποφυλάκιση Λιγνάδη, ο Γιώργος Νταλάρας όμως απαίτησε «ένα ισχυρό δικαστικό σώμα με ανθρώπους με όραμα και ήθος».

Γιώργος Νταλάρας: «Μας λένε πρέπει να μην κάνετε δηλώσεις. Ή να κάνετε δηλώσεις. Πρέπει! Δεν πρέπει; Κοιτάξτε, εμείς δεν είμαστε ειδικοί για να λύσουμε τα θέματα της δικαιοσύνης, είναι όμως σοβαρά, όταν για τόσο πολύ καιρό, τόσα πολλά πράγματα εστιάζουν στη διαδικασία της δικαιοσύνης, εκεί υπάρχει πρόβλημα. Και σε μια χώρα, όπως η δική μας, που ο διχασμός τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται αντί να πέφτει, είναι καλό να βοηθάμε κι εμείς τους γύρω μας να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν είναι μόνο οι φωτιές, δεν είναι μόνο η αθώωση ανθρώπων που έχουν διαπράξει εγκλήματα…Αυτός ο περιβόητος ειδικός φρουρός είναι έξω. Σήκωσε το όπλο του κάποια στιγμή, καλυπτόμενος απ’ τη διαταγή του ανωτέρου του, στόχευσε κάπου εκεί, εκεί, το βρήκε, πάτησε τη σκανδάλη και σκότωσε ένα 15χρονο παιδί. Αυτός ο άνθρωπος είναι έξω. Η μητέρα του διαμαρτύρεται. Άραγε αυτός έχει σκεφτεί αν ήτανε πατέρας του παιδιού που κάποιος άλλος είχε σκοτώσει; Άρα, λοιπόν, η δικαιοσύνη έχει χρέος, έχει χρέος να καθοδηγήσει τη χώρα μας και να καθοδηγήσει και τους ανθρώπους να σκέφτονται σωστά. Ο λαϊκισμός δεν είναι καλό, το ξέρετε, οι μαζικές υστερίες έχουν βλάψει την χώρα. Όμως, η δημοκρατία μας απαιτεί ένα ισχυρό δικαστικό σώμα με ανθρώπους με όραμα και ήθος! Και αυτό ζητάμε! (γυρνάει προς τον Γιάννη Κότσιρα) Δεν ξέρω εσύ, Γιαννάκη, τι έχεις να πεις…»

Γιάννης Κότσιρας: «Καταρχήν είναι πολύ σημαντικό να παίρνουμε θέση. Είναι χρέος μας. Και εγώ θεωρώ ότι οι νόμοι είναι για να στηρίζουν τη δημοκρατία. Όταν οι νόμοι δηλαδή δεν ερμηνεύονται κατά τέτοιο τρόπο, που αφήνουν ελεύθερους, δολοφόνους και παιδοβιαστές».

Είπε κι άλλα λίγα ο Κότσιρας, μα τα κάλυψαν τα χειροκροτήματα και τα «μπράβο» του κόσμου. Κι αν δεν χειροκρότησε πολύς κόσμος, η αλήθεια είναι, σύσσωμο το «Άλσος» επιβράβευσε τους δύο τραγουδιστές αμέσως μετά το τέλος της μπαλάντας «Κάποτε θά’ρθουν» του Μίκη Θεοδωράκη και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που αφιέρωσαν σ’ όλα τα δολοφονημένα και κακοποιημένα παιδιά αυτού του τόπου. «Στο παιδί» φώναξε ο Νταλάρας, επαναλαμβάνοντας τον στίχο «Έχε το νου σου στο παιδί», σκορπώντας ρίγη συγκίνησης.

Δείτε εδώ το video από τον δημοσιογράφο Αντώνη Μποσκοΐτη:

Ήθελε γερά κότσια αυτό που έκαναν χθες βράδυ ο Νταλάρας και ο Κότσιρας! Δεν απευθύνονταν στο κοινό στα Προπύλαια ή στο Gagarin, αλλά σ’ αυτό του «Άλσους», στου Μαροσούλη, όπου περίπου τρεις χιλιάδες «νοικοκυραίοι» είχαν προσέλθει για να τους ακούσουν. Πολλούς απ’ αυτούς τους άκουσα με τα αυτιά μου να σχολιάζουν όση ώρα οι δύο καλλιτέχνες έδιναν πολιτική χροιά στη συναυλία τους: «Μα γιατί τα λένε όλα αυτά; Α, για τον Λιγνάδη!» ή «Γι’ αυτόν που σκότωσε τον Γρηγορόπουλο». Κι εκεί ακριβώς δικαιώθηκε ο Νταλάρας για τα λεγόμενα του: «Είναι καλό να βοηθάμε κι εμείς τους γύρω μας να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει». Διότι, αν περίμενε ο κόσμος να ενημερωθεί από την τηλεόραση, άστα να παν στο διάολο…Να γιατί είναι σημαντική η τοποθέτηση των καλλιτεχνών και μάλιστα του διαμετρήματος Νταλάρα – Κότσιρα. Σε εμάς που ήμασταν εκεί και ξέραμε, πρόσφεραν δάκρυ και συγκίνηση. Στους άλλους, τους πολλούς και ανίδεους, πρόσφεραν τη γνώση και το θάρρος της γνώμης τους.

Στα υπόλοιπα τώρα, οφείλω να πω ότι το «Άλσος» είναι ίσως ο ωραιότερος αθηναϊκός συναυλιακός χώρος. Απ’ τη μια έχει μία vintage αισθητική, σαν να μπαίνεις σε χρονομηχανή και να γυρίζεις στα αναψυκτήρια του 1960, απ’ την άλλη όμως παραπέμπει σε χώρους του εξωτερικού, όπου οι άνθρωποι κάθονται στα τραπεζάκια τους και απολαμβάνουν τον καλλιτέχνη τους από το τεράστιο stage και τις γιγαντοοθόνες. Ειλικρινά χθες είχες την αίσθηση πως δεν θα έβγαιναν ο Νταλάρας με τον Κότσιρα, αλλά ο David Bowie και οι Queen!

Η συναυλία ήταν μαζεμένη απ’ την άποψη της διάρκειας, λόγω ακριβώς του χώρου. Ξεκίνησε στις εννιά και κάτι το βράδυ και τελείωσε είκοσι λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, με τον Νταλάρα εμφανώς αγχωμένο και τυπικό να ρωτάει: «Τι ώρα πήγε, βρε παιδιά;»

Μεγάλη η χημεία τους με τον Κότσιρα! Μοιράστηκαν ντουέτα, μας τραγούδησαν έναν Θεοδωράκη («Κάποτε θά’ρθουν»), έναν Χατζιδάκι («Μίλησε μου»), έναν Μαρκόπουλο («Παραπονεμένα λόγια»), Καλδάρα, Κουγιουμτζή, Αντώνη Βαρδή, Αργύρη Μπακιρτζή, Κατσιμιχαίους, Ζούδιαρη κ.α. Το ρεπερτόριο μου θύμισε εκείνο το live CD του Νταλάρα που είχε δοθεί ως premium μαζί με το περιοδικό «Δίφωνο» κάποτε, τότε που και το «Δίφωνο» πουλούσε 100.000 τεύχη μηνιαίως! Μοναδικές στιγμές όταν ο Νταλάρας έπιασε την κιθάρα του κι έπαιξε τη νεοκυματική μπαλάντα «Πάει κι αυτή η Κυριακή» του Λάκη Παππά, αλλά και τα «Βεγγαλικά σου μάτια», τραγούδι – αριστούργημα, των Στάμου Σέμση – Μιχάλη Μπουρμπούλη.

Μου αρέσει που εδώ και πολλά χρόνια ο Νο 1 Έλληνας τραγουδιστής έχει δίπλα του την Ασπασία Στρατηγού, μία καθαρόαιμη λαϊκή τραγουδίστρια, που παραπέμπει στις μεγάλες ντίβες του ελληνικού τραγουδιού της χρυσής δεκαετίας 1955 – 65. Μεταξύ άλλων, η Στρατηγού απέδωσε κομμάτια από τη «Μικρά Ασία» των Απόστολου Καλδάρα – Πυθαγόρα, αλλά και τις «Μέλισσες» του Γιώργου Καζαντζή και της Ελένης Φωτάκη.

Ακούγοντας μετά τον Γιάννη Κότσιρα στα τραγούδια του «Σασμού», που έγραψε ο ίδιος τους στίχους πάνω σε μουσικές του Νίκου Τερζή, συνειδητοποίησα πόσο ευλογημένος καλλιτέχνης είναι – κάτι που κατάφερε με τη δουλειά του και την αισθητική του. Ο Κότσιρας που διατηρεί αναλλοίωτη τη νεανική αλφαδιασμένη φωνή του δεν εγκλωβίστηκε στα 90s, την περίοδο που τον γνωρίσαμε με το «Τσιγάρο» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και της Ελένης Ζιώγα (κι αυτό φυσικά το ακούσαμε σ’ ένα υπέροχο ντουέτο τους με τον Νταλάρα). Το έψαξε πολύ ρεπερτοριακά, έκανε τεράστιες συνεργασίες και συνεχίζει μέχρι σήμερα να κάνει τη μία επιτυχία μετά την άλλη (μεταξύ των επιτυχιών του, εκτός από τα κομμάτια του σήριαλ «Σασμός», έπαιξε και το ζεϊμπέκικο των Μανώλη Ανδρουλιδάκη – Δημήτρη Λέντζου). Τραγούδια δηλαδή καινούργια, των τελευταίων χρόνων, δίπλα στο προσωπικό του ρεπερτόριο με τη Ρεμπούτσικα, τον αείμνηστο Μαχαιρίτσα, τον Αντώνη Μιτζέλο κ.α. Παρεμπιπτόντως, άλλη μεγάλη στιγμή της συναυλίας ήταν το ντουέτο του με τον Νταλάρα στην, πάντα συγκινητική, «Αλεξάνδρεια» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και του Άρη Δαβαράκη.

Προς το τέλος, η συναυλία απόκτησε τον απόλυτα λαϊκό χαρακτήρα της. Τραγούδια του Άκη Πάνου, του Δήμου Μούτση, του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Απόστολου Καλδάρα, που έχουν εγγραφεί στη συλλογική μνήμη του Νεοέλληνα και δεν τον αφήνουν σε ησυχία εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα. Τον κάνουν δηλαδή να μη μπορεί να μείνει αμέτοχος στο τραγούδισμα και στην ένωση της φωνής του μ’ αυτή των τραγουδιστών που πηγαίνει να απολαύσει από κοντά κάθε φορά.

Εν κατακλείδι, ήταν μια υπέροχη βραδιά η χθεσινή στο θέατρο «Άλσος». Έμοιαζε σαν ιερό προσκύνημα στην ανεξάντλητη πηγή του ελληνικού τραγουδιού, εκεί απ’ όπου πίνει ο λαός και ξεδιψάει, όποτε ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό του. Και οι κόμποι, ξέρετε, είναι πολλοί τον τελευταίο καιρό γι’ αυτόν τον «Μικρό Λαό», όπως τον είχε ονομάσει κάποτε ο Γιάννης Ρίτσος. Αγαπάμε τον λαό αυτό, μέρος του είμαστε και όλοι εμείς. Αγαπάμε επίσης τους τραγουδιστές μας που τιμούν την ιστορία τους και το λειτούργημα τους. Αποστρεφόμαστε τον λαϊκισμό, όμως «η δημοκρατία μας απαιτεί ένα ισχυρό δικαστικό σώμα με ανθρώπους με όραμα και ήθος! Και αυτό ζητάμε!» Και αυτά δεν είναι λόγια δικά μου τώρα, αλλά του Γιώργου Νταλάρα!