Η παρουσία σου Φατιμέ, θα αλλάζει λίγο λίγο τη χώρα μου και θα την κάνει πιο όμορφη και πολύχρωμη!

Της Έλενας Καραγιάννη

Αλλά θέλω να σας μεταφέρω ότι είδα σήμερα… Πριν πάω σε εάν από τα σχολεία υποδοχής που μου είχαν ορίσει, πέρασα από τον Ελαιώνα. Ήθελα να αγκαλιάσω τον Μοχάμεντ και τα άλλα παιδιά στη πρώτη αυτή ημέρα σχολείου.

Ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε. Το πούλμαν θα ερχόταν στη 1.30 μμ αλλά από τις 12 τουλάχιστον τα παιδάκια είχαν κάνει σειρές για το ποιος θα μπει πρώτος στο πούλμαν.

Είχαν φορτώσει στις πλάτες τις σχολικές τσάντες που τους είχαν χαρίσει οι οργανώσεις και φώναζαν συνθήματα: «ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο!!! ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο!!!» Αυτές οι τσάντες δεν βγήκαν ουτε στιγμή απο τις πλάτες τους. Σα να είχαν κολλήσει πάνω τους

Έφυγα πριν τα πούλμαν και πήγα στο σχολείο που μου είχαν πει. Από έξω παρά την εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ και την ανακοίνωση του Συνήγορου, υπήρχαν κάμερες και δημοσιογράφοι.

Στην αίθουσα εκδηλώσεων είχε τοποθετηθεί εάν μεγάλο τραπέζι με λιχουδιές και χυμούς. Τετράδια και μολύβια περίμεναν τα παιδιά στα θρανία. Δώρα από την εκκλησία.

Μια ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε κι εδώ. Δάσκαλοι, γονείς, εθελοντές, και διάφοροι τοπικοί παράγοντες πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στις αίθουσες. Τηλεφωνήματα, γέλια, ανυπομονησία. Τα παιδιά του ολοήμερου ξέφευγαν από τη επίβλεψη των εφημερευόντων για να τρυπώσουν στην αίθουσα και να τσεκάρουν μπας και είχαν μπει τα προσφυγάκια και δεν τους το είχε πει κάνεις. «Μα γιατί αργούν;» Μας ρωτούσαν συνεχώς.

«Πως αισθάνεσαι;» ρώτησα μερικά.

«Ανυπομονησία… Αγωνία… Αισθάνομαι Περιέργεια».

Κάποια είχαν μάχη μέσα τους. Από τη μία κάποιος τους είχε μεταφέρει το μήνυμα: «Να προσέχετε τα πράγματά σας μην σας τα κλέψουν!» Αλλά από την άλλη είχαν δουλέψει το θέμα πολύ καλά με τους δασκάλους τους. «Πιστεύετε στ’ αλήθεια πως μπορεί να σας κλέψουν τα πράγματα;», ρώτησα την παρέα που είχε θέσει τη σκέψη αυτή…

«Ακόμα και αν συμβεί αυτό θα καταλάβω… Δεν θα στεναχωρηθώ!», είπε ένα κορίτσι.

Το πούλμαν ήρθε. Η πύλη άνοιξε. Και τα παιδιά των προσφύγων μπήκαν μέσα στο προαύλιο του σχολείου.

Αυθόρμητα όλος ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Σαν να υποδεχόμαστε ολυμπιονίκες που είχαν κερδίσει σπουδαία μετάλλια…

Τα παιδάκια γελούσαν σαστισμένα.

Αφού κάθισαν στα θρανία, ένας από τους παλιούς μαθητές του σχολείου, αραβόφωνος, βοήθησε στη διερμηνεία. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε καταφέρει πολλά.

Μετά πήραν το λόγο οι δάσκαλοι και ο διευθυντής. Μετά έπαιξαν παιχνίδια γνωριμίας. Ένας Αφγανός μπόμπιρας ρώτησε: «Μα γιατί είστε όλοι τόσο χαρούμενοι που ήρθαμε; Δεν το καταλαβαίνω» (που να σου εξηγούμε μικρούλη!)

Μπήκαν τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου και τραγούδησαν ελληνικά τραγούδια στα παιδάκια που κοίταγαν με τα μάτια και το στόμα διάπλατα.

Εκεί ξέσπασα σε κλάματα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω. Τα παιδιά αυτά τα ξέρω από τις δράσεις στον Ελαιώνα. Με κάποια είχα παίξει μαζί τους και πάνω στις λάσπες της Εκδομένης… Τα ίδια αυτά παιδιά τώρα βρίσκονται πάνω στα πράσινα ελληνικά θρανία. Κρατούν μολύβι και μπλε τετράδιο. Κάποια από αυτά δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο εξαιτίας του πολέμου…

Την ώρα που τα βάζαμε στο πούλμαν για την επιστροφή, η Φατιμέ με ρώτησε, πότε θα ξαναέρθουν εκδρομή στο σχολείο.

«Κάθε μέρα εδώ θα έρχεσαι Φατιμέ».

Με ρώτησε άλλες 2 φορές μήπως και δεν το κατάλαβε καλά…

Κάθε μέρα εδώ θα είσαι Φατιμέ.

Κάθε μέρα εδώ.

Και η παρουσία σου θα αλλάζει λίγο λίγο την χώρα μου και θα την κάνει πιο όμορφη και πολύχρωμη!

Ευχαριστώ…

Η παρουσία σου Φατιμέ, θα αλλάζει λίγο λίγο τη χώρα μου και θα την κάνει πιο όμορφη και πολύχρωμη!

* Το παραπάνω κείμενο είναι ανάρτηση της Έλενας Καραγιάννη (Elena Karagianni) στο facebook

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr