Όταν η Μυρσίνη Λοΐζου είχε μιλήσει στο koutipandoras.gr

Την ήθελα εδώ και καιρό μία συνέντευξη με τη Μυρσίνη Λοΐζου, τη μοναχοκόρη του συνθέτη Μάνου Λοΐζου και της συγγραφέως Μάρως Λήμνου. Ήξερα ίσως πως δεν θα ήταν μία απλή συνέντευξη με ακόμη μία πνευματική κληρονόμο ενός σημαντικού Έλληνα καλλιτέχνη.

Για τη Μυρσίνη ισχύει η γνωστή ρήση ”Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα”, η ίδια δηλαδή παραδέχεται στη συζήτηση μας πως η δική της ζωή έμεινε πίσω, στιγματισμένη από το βάρος δύο ισχυρών γονικών προσωπικοτήτων. Τη Μυρσίνη δεν θα τη δεις εύκολα σε παρέες, καλλιτεχνικές και μη, ή να σκορπίζεται σε κενές δημόσιες σχέσεις. Διατηρεί μία αξιοπρεπή στάση στο ζήτημα της διαχείρισης του έργου του πατέρα της, διακριτική όπου χρειάζεται και αυστηρή, πάλι όπου χρειάζεται: Χαρακτηριστικά, το 2011 απαγόρευσε το τραγούδι ”Καλημέρα ήλιε” από τις κομματικές εκδηλώσεις τις τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Αιτία για την ακόλουθη συνέντευξη ήταν το επικείμενο αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο, στο Ηρώδειο, το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου, μία σύμπραξη της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης με τους ερμηνευτές Δήμητρα Γαλάνη, Φοίβο Δεληβοριά και Γιώτα Νέγκα. Συναντηθήκαμε στο Καφέ των Ποιητών της πλατείας Βικτωρίας με τα πορτραίτα του Καρυωτάκη, του Παλαμά και του Βάρναλη να μας ελέγχουν βουβά και σιωπηλά. Τη Μυρσίνη, μάλιστα, την εντυπωσίασε το γεγονός πως ανάμεσα στα πορτραίτα των μεγάλων ποιητών μας, υπήρχε κι αυτό του Γιάννη Κοντού. Κι έτσι, οδηγηθήκαμε αμέσως σε μία κουβέντα, στην οποία χώρεσαν τα προσωπικά της αδιέξοδα, οι σπουδαίοι φίλοι του Λοΐζου, το ερωτικό πάθος που μάλλον κληροδοτήθηκε στην περίπτωση της, καθώς και η ενασχόληση της με το διαβόητο θέμα της ΑΕΠΙ.

Σας βλέπω ενθουσιασμένη με το αφιέρωμα στον Λοΐζο, δε μπορώ ωστόσο να μη σας ρωτήσω πως βλέπετε όλο αυτό με τα φετινά αφιερώματα στον Μητροπάνο, στην Αρλέτα, στον Μάνο Ελευθερίου κλπ. Δεν μοιάζει λίγο σαν μόδα;

Μπορώ να πω απλά ότι σε κάποιον κόσμο αρέσουν αυτά τα αφιερώματα και πηγαίνει. Το δικό μας βέβαια θα έλεγα ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Όλα αυτά τα βλέπω κάπως σαν τις συναυλίες ”Όλοι μαζί μπορούμε”, με γνώμονα δηλαδή το ταμείο, όχι απαραιτήτως με “κακή” πρόθεση.

Η διαφορά είναι μάλλον στους συμμετέχοντες. Στον Λοΐζο, ας πούμε, θα είναι η Δήμητρα Γαλάνη, συνεργάτιδα του, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ένας ”διάδοχος” του, αλλά και η Γιώτα Νέγκα, ικανότατη να σηκώσει το λαϊκό μέρος του έργου του.

Εδώ ξεκινάμε από την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης που το έστησε όλο αυτό. Τα παιδιά, με πρωτοβουλία του εκδότη μου, Σωτήρη Λυκουρόπουλου, πήραν τα τραγούδια του Λοΐζου και τα ξαναδούλεψαν ενορχηστρωτικά. Δεν πρόκειται απλά για νέες ενορχηστρώσεις, αλλά για επανεξέταση του έργου του Λοΐζου, σαν να γράφεται από την αρχή.

Και ο ”συμφωνικός Λοΐζος” είναι μία άγνωστη πτυχή του συνθέτη.

Δεν υπάρχει “συμφωνικός Λοΐζος” αφ’ εαυτού, μια τέτοια πτυχή της μουσικής του ήθελε ανέκαθεν να αναδείξει η Δήμητρα Γαλάνη. Οι πρωταγωνιστές δεν είναι αυτή τη φορά οι τραγουδιστές, αλλά οι μουσικοί μιας συμφωνικής ορχήστρας. Η πρόταση έγινε αρχικά από τον εκδότη μου στον αρχιμουσικό της ΚΟΘ, Αντώνη Σουσάμογλου, κι όλα πήραν το δρόμο τους.

Είχατε τον πρώτο λόγο στην επιλογή των ερμηνευτών;

Ναι. Οι ερμηνευτές ήταν δική μου επιλογή μαζί βέβαια με τον Σωτήρη, που του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και με βοηθάει πολύ. Πρέπει να σας πω ότι όλο αυτό κάπου εγκλωβίζει κι εμάς, τους πνευματικούς κληρονόμους. Πριν λίγο καιρό, λόγου χάριν, μου έγινε πρόταση να τραγουδήσει η Πάολα, Μάνο Λοΐζο. Εμένα μου άρεσε σαν ιδέα, διότι όσες φορές την είδα στην τηλεόραση να τραγουδάει Χατζιδάκι και Λοΐζο, κατάλαβα πως το αισθάνεται και το αγαπάει αυτό που κάνει.

Και γιατί δεν έγινε τελικά;

Διότι εγώ δε μπορούσα να το υποστηρίξω και το λέω αλήθεια αυτή τη στιγμή. Το ήθελα ή τουλάχιστον δεν θα είχα πρόβλημα.

Το νιώθετε σαν βάρος τη διαχείριση του έργου του πατέρα σας;

Πολύ! Ξαφνικά μοιράζομαι με όλο τον κόσμο τον μπαμπά μου και τη μαμά μου, διότι κι η μαμά μου, η Μάρω Λοΐζου, ήταν συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Κι ο κόσμος να βλέπει απλά τον καλλιτέχνη και όχι τον δικό σου γονιό!

Και τι κάνετε γι’ αυτό;

Έχω εμπιστοσύνη σε κάποιους ανθρώπους. Μου είχαν γίνει και παλιότερα προτάσεις, τις οποίες απέρριψα. Είχε γίνει κι ένα αφιέρωμα της Χαρούλας Αλεξίου που ενώ ήταν τριήμερο, τελικά έγινε πενθήμερο με το Ηρώδειο γεμάτο κόσμο σε όλες τις παραστάσεις. Αυτό ήταν τη χρονιά που πέθαναν και οι δύο γυναίκες του Λοΐζου, πρώτα η Σιτζάνη και είκοσι μέρες μετά η μαμά μου. Μιλάμε για το 2007.

Ιδιαίτερη περίπτωση ήταν η Σιτζάνη.

Ναι, ιδιαίτερη και σαφώς ένας άνθρωπος που ήθελε βοήθεια. Δεν μπορούσες να συνεννοηθείς εύκολα μαζί της. Εγώ ωστόσο πήγα στην κηδεία της. Το έχω πάρει κι εγώ αυτό από τον Μάνο: Να νοθεύω πολλές φορές τη βοήθεια που προσφέρω σε κάποιους ανθρώπους με μια πιο προσωπική συναισθηματική εμπλοκή. Το θέμα είναι να μην καταστρεφόμαστε εμείς για να μην γίνονται τελικά καλά ούτε οι άλλοι.

Ποιες είναι οι πρώτες μνήμες που έχετε από τους γονείς σας;

Επειδή όλα αυτά τα βίωνα πολύ, σχεδόν καταθλιπτικά, τις έχω αποβάλλει τις μνήμες. Θυμάμαι τη σύλληψη του πατέρα μου μέσα στη χούντα. Κυρίως, όμως, θυμάμαι το πόσο άσχημα πέρασε η μητέρα μου το χωρισμό τους. Έμενα μαζί της κι εκείνη συνέχισε να έχει καλές σχέσεις με τον Μάνο, που την εκτιμούσε πολύ και τη σεβόταν. Αλήθεια δε θυμάμαι σήμερα τίποτα απ’ τα παιδικά μου χρόνια.

Κάνατε και ψυχοθεραπεία γι’ αυτό;

Έκανα, ναι, δύο δρόμους παρακάτω από δω που βρισκόμαστε. Για εφτά χρόνια έκανα ψυχοθεραπεία, αλλά τώρα πάω καλά. Έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου.

Τελικά τα παιδιά των ”μεγάλων” γονέων σημαδεύονται;

Δεν ξέρω τι κάνουν τα άλλα παιδιά, αλλά για μένα είναι σίγουρο αυτό. Εγώ δε θα ήθελα να είμαι ποτέ ”η κληρονόμος του Μάνου Λοΐζου”. Θέλω να φύγω απ’ αυτό το καπέλο και να είμαι απλά η κόρη της Μάρως και του Μάνου που προσπαθεί να ορθοποδήσει στη δικιά της ζωή.

Τι εκτιμούσατε στη μητέρα σας;

Το πείσμα της! Το ότι πάντα κατάφερνε αυτό που ήθελε, που χαιρόταν τη ζωή της και τη ζούσε. Έφυγε από καθολικό καρκίνο, παντού, τον οποίο πάλευε για 18 χρόνια.

Και στον πατέρα σας;

Δεν ξέρω αν ως παιδί εκτιμούσα πολλά. Αργότερα κατάλαβα ότι η καλλιτεχνική του υπόσταση επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα. Όταν πέθανε ένιωθα άσχημα γιατί παρόλη την αγάπη που είχαμε δεν κατάφερα να τον σώσω.

Από τη σχέση του με τη Δώρα Σιτζάνη;

Από τη σχέση του με τον εαυτό του…Με τους φίλους του, με τα ποτά του, με τις καταχρήσεις.

Ήταν άνθρωπος των καταχρήσεων;

Νομίζω ναι. Η συγκέντρωση βέβαια στον εαυτό του και στην τέχνη του ήταν τεράστια. Δεν ήταν ότι έπινε και έπαιζε τάβλι όλη τη μέρα, όπως παρουσιάστηκε.

Είναι μια εικόνα που έχει περιγράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος: Ο Μάνος να παίζει τάβλι με τον Λευτέρη και τον ποιητή Νίκο Καρούζο.

Ήταν πολύ φίλοι του αυτοί, όπως κι ο Άκος Δασκαλόπουλος, ο Αχιλλέας Θεοφίλου… Μαζευόντουσαν όλοι στο σπίτι του και έπαιζαν τάβλι ακούγοντας ραδιόφωνο της εποχής και συζητώντας. Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να γίνει ταινία!

Αναρωτιέμαι αν ο πατέρας σας είχε εισπράξει ποτέ τα συναισθήματα σας γι’ αυτόν.

Νομίζω όχι. Έχω παράπονο που δεν είπα και στους δύο γονείς μου πράγματα που ήθελα. Πάει τώρα, προχωράμε. Έχω μια κόρη 14 ετών. Τώρα λένε ότι μοιάζει στον παππού της, αλλά δεν ξέρω…Στον εαυτό της να μοιάσει και να προχωρήσει μόνη της!

Ακούει Μάνο Λοΐζο;

Όσο θέλει. Πήγαμε πέρσι στη Θεσσαλονίκη για δυο μέρες σ’ αυτό το αφιέρωμα, που θα παιχτεί τώρα στην Αθήνα, κι έκλαιγε. Κλαίγαμε κι οι δυο μαζί με τα τραγούδια του παππού της και μ’ αυτή την ορχήστρα. Δε θέλουν τα παιδιά πίεση, βρίσκουν το δρόμο τους.

Πείτε μου πώς σας δόθηκε το όνομα Μυρσίνη.

Το όνομα μου είναι της γιαγιάς, της μάνας της Μάρως. Από τη Μυτιλήνη. Ήταν να με πουν Δέσποινα, γιατί γεννήθηκα Δεκαπενταύγουστο, αλλά ευτυχώς το σώσανε στο δρόμο για την εκκλησία (γέλια).

Συγκινείστε όποτε ακούτε το στίχο ”Για της Μυρσίνης την ποδιά, μια Παναγιά”;

Για να το απαγορεύσω, σημαίνει ότι συγκινούμαι. Στην αρχή ο στίχος ήταν ”Για της Μυρσίνης την ποδιά και του Νοτιά”, λόγω του ότι Νότη λένε τον γιο του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Γι’ αυτόν το έγραψε ο Χριστοδούλου, στην πορεία όμως δεν ξέρω γιατί το άλλαξαν.

Πέραν των προσωπικών, πόσο σας καθόρισε όλο αυτό το κλίμα στο σπίτι με τους διανοούμενους φίλους των γονιών;

Με καθόρισε εντελώς! Είναι μια άμυνα απέναντι στη σημερινή ασχήμια. Δυστυχώς νοσταλγώ πάρα πολύ αυτά τα πρόσωπα και δεν μπορώ να πάω παρακάτω, δε βρίσκω ένα καινούργιο αντίπαλο δέος. Ελάχιστα είναι αυτά που μπορούν να με κρατήσουν δίπλα τους. Λείπουν οι μεγάλες προσωπικότητες και οι τραγουδιστές μοιάζουν να είναι μόνοι τους. Ποιοι έμειναν; Ο Ξαρχάκος ίσως! Τον είδα πρόσφατα με την Άλκηστη και εισέπραξα όλη αυτή τη δυναμική που είχε. Μια δυναμική που εισπράττω ακόμα και μέσω της ενασχόλησης μου με τα της ΑΕΠΙ. Ήταν σαν να ξεπλήρωνα κάτι στον πατέρα μου μετά από 40 χρόνια. Έκλεισε η ΑΕΠΙ! Το θέμα είναι τεράστιο για τον μπαμπά μου, που πεθαίνοντας το είχε όλο αυτό στο μυαλό του, τα πνευματικά δικαιώματα εννοώ.

Πως σας είχε βρει εσάς το γεγονός του θανάτου του;

Είχε φύγει 15 Αυγούστου από το σπίτι μου, στα γενέθλια μου. Ήξερε, είχε πει στη μάνα μου ότι δεν θα τον ξαναδούμε. Λίγο μετά, μας τον φέρανε μες το αεροπλάνο. Θυμάμαι την υποδοχή στο αεροδρόμιο με τον Σαββόπουλο και τον Νταλάρα. Ήταν μια στιγμή στη ζωή μου που με σημάδεψε.

Κι εκεί είπατε ”έφυγε χωρίς να του έχω μιλήσει”;

Ναι, κάπου εκεί. Ήμουν 16 χρονών τότε και πάντα μου έλειπε. Για εννιά χρόνια, απ’ τα εφτά μου, ζούσαμε χωριστά.

Θεωρείτε ότι την αγάπησε πραγματικά τη Σιτζάνη;

Η Σιτζάνη ήταν η καψούρα του! Τη γνώρισε το ’71 στην Κύπρο σε μία ταινία. Εντάξει, την καψούρα τη συγχωρούμε, τι να κάνουμε; Προφανώς η σχέση του με τη μάνα μου είχε τελειώσει και ερωτεύθηκε μιαν άλλη γυναίκα. Έτσι τα βλέπω τώρα πια στη ζωή μου.

Με τη μάνα σας είχατε καλές σχέσεις μέχρι που έφυγε;

Περισσότερο απ’ όσο θά’πρεπε. Πέθανε η μάνα μου για να καταφέρω να φύγω απ’ το σπίτι που ζούσαμε μαζί. Ούτε και μας είχε δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε. Ποτέ δεν της μίλησα, τη φοβόμουνα πάντα. Λέγαμε για τον μπαμπά μου κι εκείνη έκλαιγε που την είχε αφήσει, ασχέτως αν είχαν περάσει τόσα χρόνια. Πάντα έκλαιγε με το θέμα αυτό. Το παράδοξο είναι ότι είχε δική της ερωτική ζωή, κανονικότατα.

Αυτό δεν ήταν άσχημο.

Ωραίο ήταν, αλλά το παιδί τι σου φταίει…Βίωσα τη σχέση μας μέσα από τους χειρισμούς της. Με τον μπαμπά μου, πάλι, δεν θα έλεγα ότι αδιαφορούσε, γιατί είναι σκληρή λέξη. Τώρα που έχω κι εγώ παιδί, καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο πράγμα ένας χωρισμός.

Γίνατε αρκετά μαχητική παρόλα αυτά. Σας θυμίζω την απαγόρευση τότε του ”Καλημέρα ήλιε” από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Θα έκανε το ίδιο, πιστεύετε, ο Μάνος Λοΐζος;

Καλέ, εννοείται! Ο μπαμπάς μου θαύμαζε τον Ανδρέα Παπανδρέου και μου τον είχε γνωρίσει σε κάποιο φεστιβάλ. Το τότε με το τώρα απέχει, όπως απέχει και ο Ανδρέας από τον γιο του, στον οποίο εγώ απαγόρευσα το τραγούδι.

Είχατε αρνητική κριτική γι’ αυτή την κίνηση;

Καθόλου!

Απάντηση είχατε από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;

Απάντηση δεν είχα, αλλά απέσυραν τελείως το τραγούδι από τις εκδηλώσεις τους.

Έμεινε πάντως το μότο του Λοΐζου από ένα άλλο κομμάτι του, το ”Δεν θα περάσει ο φασισμός”. Ένα μότο δηλαδή από έναν καλλιτέχνη που δεν ήταν σίγουρα αναρχικός και στεγαζόταν στην πιο κραταιά δισκογραφική.

Δεν ξέρω αν θα ήταν έτσι εν ζωή σήμερα ο Λοΐζος. Τότε όλα αυτά γίνονταν κάτω από άλλο πρίσμα. Δεν ξέρω αν σήμερα θα υπήρχαν έτσι όπως υπήρχαν, η ΜΙΝΟΣ και ο Μάτσας. Τώρα, δυο χρόνια που ασχολούμαι με τα πνευματικά δικαιώματα, είδα πράγματα και δεν θέλω νά’μαι μαζί τους.

Μα και η Ναταλία Ρασούλη δεν πήγε στα δικαστήρια το ”Πρώτο Θέμα” που έβγαλε το CD ”Τρίπλα” της Αλεξίου με στίχους του πατέρα της, ερήμην της;

Αυτές ήταν συμφωνίες της ΑΕΠΙ με τις εφημερίδες χωρίς να ξέρουμε εμείς τίποτα. Ας μη γκρινιάζουμε όμως, βγάζαμε κάποια χρήματα και το αφήναμε να διαιωνιστεί. Δίνουμε κι εμείς άδειες. Πέρσι έδωσα άδεια για να βγει μια δουλειά του πατέρα μου με την Εφημερίδα των Συντακτών. Υπήρχε βέβαια κι εκείνος ο ελεεινός που είχε το ALTER. Πως λεγόταν…

Τον Κώστα Γιαννίκο λέτε.

Ναι, αυτός. Τον είχα πάει στο δικαστήριο και απέναντι μου είχα την ΑΕΠΙ τότε. Έχασα κι έφυγα… Και αυτό είναι το παράδοξο, να έχουμε διχαστεί αυτή τη στιγμή δημιουργοί και κληρονόμοι, ενώ ξέραμε τι έκανε η ΑΕΠΙ. Υπάρχουν δημιουργοί που θέλουν να μας βλέπουν διχασμένους!

Σε ποιους αναφέρεστε;

Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα σε κάποιους. Αυτή τη στιγμή έχουν δημιουργηθεί τρία σωματεία, είμαστε δηλαδή διασπασμένοι και αυτό δε μου αρέσει.

Είστε επιφυλακτική απέναντι σε κάθε καλλιτέχνη που θα ζητήσει τραγούδια του Λοΐζου;

Ναι, αν και πάνω – κάτω τους ξέρουμε τους καλλιτέχνες. Πέρσι πάλι, ας πούμε, έκανε αφιέρωμα στον Μάνο ο Απόστολος Ρίζος, που τον εκτιμώ. Επίσης ποτέ δεν έχω απαγορεύσει τραγούδι σε κάποιον καλλιτέχνη, που εμένα μπορεί να μη μου αρέσει. Το έχω κάνει μόνο με το ΠΑΣΟΚ και τον Στάθη Δρογώση, γιατί εκτιμώ ότι μια τέτοια επιλογή δεν συνάδει με τη στάση του τελευταίου στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων.

Υπήρξαν στιγμές που ως παιδί πήγατε να αποκτήσετε μιαν υπεροχή απέναντι στα άλλα παιδιά ως η κόρη του Λοΐζου;

Δεν τό’χα ποτέ αυτό, δεν μ’ ένοιαζε, αλλά βέβαια δεν ήμουν κι η κόρη της Βουγιουκλάκη, ενός τελείως mainstream προσώπου. Και τον Λοΐζο τα τελευταία χρόνια τον μάθανε καλά. Πριν, απλά τον γνώριζαν.

Το πιστεύετε αυτό;

Ναι. Δεν θυμάμαι να γινόταν ποτέ ό,τι γίνεται σήμερα.

Μην το λέτε, εγώ με θυμάμαι παιδάκι στην κατασκήνωση και από τα ηχεία ακούγονταν κάθε μέρα τα ”Μπαράκια” του Βαγγέλη Γερμανού μαζί με τα ”Τραγούδια του δρόμου” του Λοΐζου.

Τι ωραία! Ίσως είναι που βλέπω τώρα τον κόσμο να τον έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Ο κόσμος έχει μάλλον ανάγκη να αγαπήσει ανθρώπους που η ηθική τους ήταν ψηλά, στο ακέραιο!

Έχετε κερδίσει ποτέ χρήματα από το έργο του πατέρα σας;

Έχω βγάλει λεφτά για να ζω, ευτυχώς ή δυστυχώς. ”Δυστυχώς”, γιατί μού έγινε κακό στη δική μου ζωή. Λόγω του ότι έπαιρνα μια ζωή δικαιώματα και ζούσα, δεν έκανα ποτέ κάτι δικό μου, το οποίο μου έλειψε πάρα πολύ. Χίλιες φορές να μην τα είχα τα δικαιώματα και να μην ήμουν μία ανεπάγγελτη.

Αλήθεια το λέτε;

Βέβαια. Έκανα πράγματα…Είχα ανοίξει ένα εστιατόριο μαζί με κάποιους φίλους. Ήταν μια αποτυχία, δεν πήγε καλά και ίσως το ξανακάνω κάποια στιγμή. Τώρα μ’ αρέσει πάρα πολύ να βγάζω φωτογραφίες, στις οποίες αρκετοί βρίσκουν μια καλλιτεχνικότητα και μου έχουν βάλει στο μυαλό να κάνω μια έκθεση κάποια στιγμή.

Μοίρα των παιδιών που έχουν γονείς σπουδαίους είναι τελικά να μένει πίσω η δική τους ζωή.

Έτσι είναι. Εμένα η μαμά μου ήταν όλη την ώρα με τα βιβλία της και τα άλλα παιδιά, που πήγαινε στα σχολεία και μιλούσε. Ο μπαμπάς μου, επίσης, με τις παρέες του και τον έξω κόσμο του…Θα έλεγα ότι τώρα νιώθω έτοιμη να κάνω κι εγώ πράγματα δικά μου και να προχωρήσω.

Γιατί όχι; Νέα γυναίκα είστε.

Τώρα νιώθω να αποκτώ την ισορροπία που μου έλειπε.

Πολιτικά που πρόσκειται η Μυρσίνη Λοΐζου;

Σαράντα χρόνια δεν έκανε η ΑΕΠΙ ό,τι ήθελε; Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε την ΑΕΠΙ, και σ’ αυτό το θέμα τουλάχιστον είμαι μαζί του. Ο Νίκος Ξυδάκης κίνησε το όλο θέμα και του το αναγνωρίζουμε.

Ανήκατε ποτέ στο ΚΚΕ;

Όχι, ποτέ.

Ήσασταν ανένταχτη αριστερή.

Ναι, εντάξει…

Και φιλοαναρχική.

Πολύ! Μακάρι να μπορούσα να ήμουν και γνήσια αναρχική, αλλά γενικώς δε μου αρέσει που κατά καιρούς διάφοροι καπελώνουμε το αναρχικό κίνημα χωρίς να ανήκουμε γνήσια σ’ αυτό.

Ο Λοΐζος θα ήταν σήμερα ταυτισμένος με τους πολιτικούς αγώνες;

Με όλους τους αγώνες, άρα δεν ξέρουμε σίγουρα αν θα υποστήριζε κάποιο κόμμα. Η πολιτική έπαιζε μεγάλο ρόλο στη ζωή του, αλλά όχι πιο πολύ απ’ ό,τι η δικαιοσύνη ή η ισότητα. Υπάρχει μια εξαιρετική συνέντευξη που είχε δώσει στο ΡΙΚ και που αναρτήθηκε στο YouTube. Στη συνέντευξη αυτή παρουσίασε συμπυκνωμένη ολόκληρη την πολιτική σκέψη του. Η πολιτική ήταν και είναι παντού, δεν γίνεται αλλιώς.

Πείτε μου μια αστεία φάση με τον πατέρα σας.

Ξέρετε τι; Θα σας δώσω για πρώτη φορά ένα ανέκδοτο ηχητικό ντοκουμέντο (σ.σ. ακούστε το ηχητικό στο τέλος της συνέντευξης): Είναι ο πατέρας μου με τον Άκο Δασκαλόπουλο και προσπαθούν να με βάλουν για ύπνο. ”Μυρσίνη, ο ύπνος δεν είναι κατά βούλησιν” ακούγεται να μου λέει ο πατέρας μου. Κι ένα άλλο ντοκουμέντο έχω, που συζητάνε ο Μάνος με τον Χρήστο Λεοντή για το ποια δασκάλα θα μου μάθαινε πιάνο. Το είχα πάει στο Λεοντή και είχε συγκινηθεί…Ακούγονταν οι φωνές τους, νέοι κι οι δύο…

Σας λείπει σήμερα το χάδι, το άγγιγμα των γονιών σας;

Πολύ…Και η προστασία επίσης κι από τους δυο τους εξίσου…Μετά κι από το θάνατο της μάνας μου ένιωσα πραγματικά μόνη. Ήταν η ορφάνια, αλλά μαζί με μια χαρά. Το λέω διότι τον τελευταίο χρόνο βιώνω ως χαρά τις γονεϊκές απώλειες. Ειδικά με τη μαμά μου που έτρεχε για 18 χρόνια στα νοσοκομεία, όπως σας είπα, δεν ήταν απλή λύτρωση, αλλά λυτρωσάρα ο θάνατος της. Ζούσε αγκαλιά με τον καρκίνο, ούτε την άφηνε, ούτε τον άφηνε. Τεράστια δύναμη η γυναίκα! Είχε ξεκινήσει από το ένα της βυζί με λάθος διάγνωση. Πήγε στο συκώτι και στα οστά, αλλά εκείνη ζούσε, το πάλευε.

Πήρατε κάτι από την ψυχοσύνθεση της;

Τώρα ελπίζω να μου βγει κάτι από την ψυχοσύνθεση της. Είδα και με τον πατέρα μου, που του έμοιασα εσωτερικώς, με όλο αυτό το ν’ αγαπάμε και να κάνουμε το καλό, που τελικά δεν έκανε σε μένα καλό. Τέλος πια αυτό το να κάθομαι μέσα και να βγαίνω μόνο για να βοηθάω τους άλλους. Δεν γίνεται!

Έχετε μια αγνότητα και μια ευθύτητα στο λόγο σας.

Είναι στοιχεία του μπαμπά μου αυτά. Κακό είναι…Πόσους μπορώ να βρω απέναντι μου που νά’ναι σαν και μένα; Ευτυχώς τώρα πια ξέρω ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι μου και τα έχω όλα τακτοποιημένα.

Είπατε ότι έχετε μια κόρη πριν.

Ναι, έχω χωρίσει με τον πατέρα της, τον ποιητή Γιώργο Δομιανό. Οι σχέσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, μου αρέσει πολύ η συντροφικότητα και δε μπορώ να ζήσω χωρίς να ερωτεύομαι.

Μήπως αυτό δεν ήταν ακόμη ένα στοιχείο του Μάνου Λοΐζου;

Ναι, θεωρώ πως έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή του.

Μυρσίνη Λοΐζου, σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή την κουβέντα, γνωρίζοντας κιόλας πως δεν δίνετε συνεντεύξεις.

Ας κλείσουμε λέγοντας πως χωρίς να κάνω την ειδική αυτή τη στιγμή, όταν τα χρόνια θα περάσουν κι εμείς δεν θα είμαστε στη ζωή, τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου θα εξακολουθούν να είναι χνάρια του πολιτισμού μας. Εγώ σας ευχαριστώ πολύ.

  ΥΓ. Ακούστε αποκλειστικά στο koutipandoras.gr δύο ανέκδοτα ηχητικά ντοκουμέντα του Μάνου Λοίζου