Το ιστορικό κλισέ που αποδίδεται στον Γεώργιο Παπανδρέου αναφέρει ότι στην Ελλάδα οι αριθμοί ευημερούν, ενώ οι άνθρωποι δυστυχούν. Την περίοδο της κρίσης και ιδιαίτερα την επταετία 2012-2019 το κλισέ ανατράπηκε: οι αριθμοί «δυστύχησαν» μαζί με τους ανθρώπους.
Η στατιστική δεν λέει πάντα την αλήθεια, ενίοτε την εξωραΐζει ή τη συγκαλύπτει, κι αυτό είναι ένα από τα σκληρά μαθήματα της κρίσης και της βίαιης μετάβασης από την αμεριμνησία της «δημιουργικής λογιστικής» στην… κόλαση της Eurostat. Ωστόσο δεν έχουμε άλλο μέσο από τους αριθμούς για να μετρήσουμε την επίδραση κάθε πολιτικής απόφασης στα εκατομμύρια των ανθρώπων, στο σύνολο μιας κοινωνίας και οικονομίας.
Το οικονομικό τμήμα της «Εφ.Συν.», στα 7 χρόνια της εφημερίδας, υπέβαλε στη βάσανο της συστηματικής παρακολούθησης τους αριθμούς, αλλά με έγνοια για τους ανθρώπους που αυτά επηρεάζουν.
Εδώ παραθέτουμε μια σύντομη ανασκόπηση της 7ετίας μέσα από 7 μεγέθη που αφηγούνται την περιπέτεια της οικονομίας, αλλά και τη συναρπαστική περιπέτεια της δημοσιογραφικής έρευνας.
Ανεργία
✔ Η ανεργία ως ανθρωπολογική καταστροφή
Με το μέγεθος «ανεργία» οι άνθρωποι της «Εφ.Συν.» έχουν σχέση, όχι απλά δημοσιογραφική, αλλά βιωματική. Η συνεταιριστική εφημερίδα μας είναι κατά κάποιο τρόπο προϊόν της γενικής παραγωγικής κατάρρευσης στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης, αλλά και της «ειδικής» κατάρρευσης που συντελέστηκε στον χώρο των ΜΜΕ, οδηγώντας στην ανεργία εκατοντάδες δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς εργαζόμενους στον Τύπο.
Εχοντας βιώσει οι ίδιοι την ανεργία, οι άνθρωποι της «Εφ.Συν.» είχαν κάθε λόγο να παρακολουθήσουν ολόπλευρα την εξέλιξή της όχι απλά ως ενός ξερού στατιστικού μεγέθους, αλλά ως της πιο χαρακτηριστικής κοινωνικής και τελικά ανθρωπολογικής καταστροφής που προκάλεσαν η κρίση και οι πολιτικές των μνημονίων.
Τον Νοέμβριο του 2012, οπότε ξεκίνησε το «πείραμα» της «Εφ.Συν.», η ανεργία αυξανόταν με καλπασμό πάνω από το 26%, για να φτάσει το καλοκαίρι του 2013 στο ιστορικό ρεκόρ 27,9%.
«Η ανεργία στο κόκκινο», είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας στις 13/9/2013 και το διάγραμμα που τον συνοδεύει εξιστορεί τον υπερδιπλασιασμό της μέσα στα τρία χρόνια εφαρμογής των δύο πρώτων μνημονίων.
Τρεις μήνες αργότερα, στο πρωτοσέλιδο της 18/12/2013, επισημαίνεται η σημαντικότερη κοινωνική και ανθρωπολογική επίπτωση της έκρηξης της ανεργίας: «Η χαμένη γενιά» των νέων που είναι αποκλεισμένοι από κάθε ευκαιρία εργασίας, κατάρτισης και εκπαίδευσης.
Η ανεργία των νέων από την εκκίνηση της κρίσης μέχρι σήμερα, άλλωστε, ήταν σταθερά υπερδιπλάσια από τη μέση ανεργία και αφορούσε το σύνολο των νέων 15-29 ετών, ανεξαρτήτως επιπέδου εκπαίδευσης. Από το 26% στα προ μνημονίων χρόνια, εκτινάσσεται στο ρεκόρ 59,6% τον Ιανουάριο του 2013, για να μετριαστεί στο 33% τον περασμένο Ιούνιο.
Η έκρηξη της ανεργίας των νέων τροφοδοτεί το φαινόμενο όχι μόνο της «διαρροής εγκεφάλων» στο εξωτερικό, αλλά της γενικής διάθεσης νεανικής φυγής από τη χώρα. «Τα παιδία φεύγει», είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος της έρευνας της «Εφ.Συν.» στις 28/4/2017.
Η άλλη όψη του ίδιου φαινομένου είναι η απασχόληση των νέων σε δουλειές κατώτερες των προσόντων τους. «Πίτα γύρο με πτυχίο», είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της σχετικής έρευνας της «Εφ.Συν.» στις 10/6/2017.
Χρέος
✔ Το χρέος και το χρονικό μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας
Το 2008 το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν λίγο πάνω από το 100% του ΑΕΠ ή περίπου 250 δισ. ευρώ. Επειτα από δύο προγράμματα «διάσωσης» και ένα πρωτοφανές «κούρεμα» διά της διαδικασίας του PSI, η έκδοση της «Εφ.Συν.» «βρήκε» το χρέος στα 340 δισ. ευρώ ή 175,6% του ΑΕΠ. «Κούρεμα με δανεικά» είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος του 5ου μόλις φύλλου της εφημερίδας, στον οποίο αποτυπωνόταν ένα από τα πολλά «τρικ» των δανειστών προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις του ΔΝΤ προς την ευρωζώνη για νέα αναδιάρθρωση του χρέους, με «κούρεμα» και του επίσημου τομέα.
Από τότε και για τα επτά χρόνια που μεσολάβησαν το χρέος, η αιτία των συλλογικών μας δεινών, είναι σταθερός πρωταγωνιστής της ειδησεογραφίας, φυσικά και των πρωτοσέλιδων της «Εφ.Συν.».
«Προσδοκίες για ελάφρυνση του χρέους», είναι ο τίτλος στις 10/8/2013, στον οποίο αποτυπώνεται η στροφή της συγκυβέρνησης Σαμαρά στο κυνήγι του νέου «κουρέματος» που μέχρι τότε πεισματικά αρνούνταν ως ανάγκη, προεξάρχοντος του τότε υπουργού Οικονομικών και μετέπειτα κεντρικού τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα. Δύο ολόκληρα χρόνια κράτησε το κρυφτούλι της κυβέρνησης Σαμαρά με τους δανειστές, και ιδιαίτερα με τη γερμανική ηγεσία, χωρίς να αποδώσει κάτι ουσιαστικό στην ελάφρυνση του χρέους.
Μετά την ήττα της Ν.Δ. και την ανάδειξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., η τελετουργία βασανισμού της χώρας με μοχλό το χρέος συνεχίστηκε. «Με το χρέος στον ώμο», είναι ένα από τα πρωτοσέλιδα (21/5/2015), που αποτυπώνει έναν μόνο από τους σταθμούς στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Τσίπρα με τους δανειστές στη διάρκεια του δραματικού πρώτου εξαμήνου του 2015. Η κατάληξη είναι γνωστή: τρίτο Μνημόνιο και νέο δάνειο, με το οποίο το χρέος διατηρείται στα δυσθεώρητα επίπεδα του 180% του ΑΕΠ.
Ακολουθεί η τριετής διαπραγμάτευση με τους δανειστές – «Διπλή φάκα με δόλωμα το χρέος», «Η εαρινή σύνοδος των χρεοφυλάκων», μερικοί τίτλοι που την παρακολουθούν- για να καταλήξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε μια συμφωνία μαζί τους για μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. «Χρέος: στο μικροσκόπιο του ΔΝΤ» είναι ο τίτλος (26/6/2018) στον οποίο αποτυπώνεται το πολιτικό deal Λαγκάρντ – Μέρκελ ή η στροφή του Ταμείου σε μια πιο διαλλακτική θέση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Καταθέσεις
✔ Οι καταθέσεις ως εργαλείο πολιτικού εκβιασμού
«Bank run» είναι ένας από τους όρους που μπήκαν στη ζωή μας στη διάρκεια της κρίσης και συμπυκνώνει μια αγελαία οικονομική και κοινωνική αντίδραση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση το χρηματοπιστωτικό σύστημα μιας χώρας. Ο βασικός δείκτης του «τραπεζικού πανικού», όπως είναι η συνηθέστερη ελληνική απόδοση του όρου, είναι οι καταθέσεις.
Οι εκροές τους και ο πανικός των τραπεζιτών όταν αυτές υπερβαίνουν τα όρια ασφαλείας είναι και η απόδειξη της πλήρους αντιστροφής ρόλων στη διάρκεια μιας κρίσης: οι πραγματικοί πιστωτές μιας οικονομίας δεν είναι οι ίδιες οι τράπεζες, αλλά οι αποταμιευτές. Σε τελική ανάλυση οι τράπεζες μας δανείζουν χρήματα που οι ίδιες δεν διαθέτουν, αλλά έχουν δανειστεί από μας. Αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να αποσύρουμε τις καταθέσεις μας, έρχεται η κατάρρευση.
Αυτές τις απλές αλήθειες τις επιβεβαιώσαμε τα τελευταία 7 χρόνια ως «Εφ.Συν.» με πολλούς τρόπους. Τον Νοέμβριο του 2012 η εκροή καταθέσεων έχει ξεπεράσει τα 70 δισ. ευρώ. Ακολουθούν δύο χρόνια σχετικής σταθεροποίησης και μερικής επιστροφής των καταθετών στις ανακεφαλαιοποιημένες ελληνικές τράπεζες, μέχρι που έρχεται η αρχή του τέλους της συγκυβέρνησης Σαμαρά και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο.
Ο τραπεζικός πανικός έχει πολιτικούς χορηγούς και η «Εφ.Συν.» στηλιτεύει πρωτοσέλιδα τον «Διαγωνισμό αθλιότητας» (16/12/2014), με συμπρωταγωνιστή και τον διοικητή της ΤτΕ Γ. Στουρνάρα, που τρομοκρατεί με τον κίνδυνο να στερέψει από ρευστότητα η αγορά. «Τελευταία τους επένδυσή ο πανικός», καταγγέλλει το πρωτοσέλιδο της 17/1/2015, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές.
Ο διοικητής της ΤτΕ δηλώνει δημόσια ότι δύο τράπεζες προσέφυγαν στον έκτακτο μηχανισμό ρευστότητας, στέλνοντας κι άλλο κόσμο στα τραπεζικά γκισέ.
Η πολιτική μόχλευση του bank run συνεχίστηκε όλο το πρώτο εξάμηνο του 2015, με εκροή άλλων 28 δισ. ευρώ, μέχρι την επιβολή των capital controls. «Κλειστές τράπεζες, ανοικτή διαπραγμάτευση», λέει το πρωτοσέλιδο της «Εφ.Συν.» (29/6/2015), 24ωρα πριν από το δημοψήφισμα.
Το bank run ανακόπηκε με οδυνηρό τρόπο, αλλά ο «ψυχρός πόλεμος» από την πλευρά της «ανεξάρτητης» Τραπέζης της Ελλάδος συνεχίστηκε, στο όνομα της προστασίας των τραπεζών και των καταθετών. Μια αποκαλυπτική συνόψιση αυτού του «πολέμου» έκανε το ρεπορτάζ με τίτλο «Οι μισές αλήθειες του κ. Στουρνάρα και οι Λωτοφάγοι», στις 19/10/2019.
ΑΕΠ
✔ Η Ακαθάριστη Εθνική Πανωλεθρία μας
Η συνταγή «διάσωσης» της χώρας διά των Μνημονίων αποδείχθηκε εγχειρίδιο καταστροφής της οικονομίας μιας χώρας. Από το 2012, οπότε τέθηκε σε εφαρμογή το δεύτερο Μνημόνιο, μέχρι το τέλος του 2013, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας, το βασικό μέγεθος μέτρησης της παραγωγικής ικμάδας της, έχασε 18 ποσοστιαίες μονάδες ή περίπου 15 δισ. ευρώ, από το 27% που έχει χάσει από την αρχή της κρίσης.
«Υπανάπτυξη τώρα» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Εφ.Συν.» στις 11/1/2013, ο οποίος σχολίαζε τις ζοφερές εκτιμήσεις του ΙΟΒΕ για βαθύτερη ύφεση και σάρκαζε τις αισιόδοξες προβλέψεις του τότε υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα περί βελτίωσης των μεγεθών οι οποίες διαψεύτηκαν παταγωδώς.
Λίγες μέρες μετά, στις 23/1/2013, στο πρωτοσέλιδο με τίτλο «Ομολογία λάθους», αποκαλυπτόταν το μεγάλο φιάσκο του «σωτήρα» ΔΝΤ: ο επικεφαλής οικονομολόγος του, Ολιβιέ Μπλανσάρ, αποκάλυπτε ότι το ΔΝΤ χρησιμοποίησε λάθος δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές για να υπολογίσει πόση ύφεση προκαλεί κάθε μέτρο λιτότητας.
Λάθος ή συνειδητή λαθροχειρία, το έγκλημα εις βάρος της χώρας συνεχίστηκε με την εφαρμογή του εγχειριδίου καταστροφής.
Ακόμη και όταν η κυβέρνηση Σαμαρά, με την ανοχή των δανειστών, επιχείρησε να φιλοτεχνήσει αναπτυξιακή μεταστροφή, στις αρχές του 2014 και ενόψει των ευρωεκλογών, τα επιμέρους στοιχεία διέψευδαν την εξωραϊσμένη εικόνα: «Ανάκαμψη, το πιο σύντομο ανέκδοτο», ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Εφ.Συν.» στις 8/2/2014.
Μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, το εξάμηνο της ταραχώδους διαπραγμάτευσης και την οδυνηρή επιβολή τρίτου Μνημονίου από τους δανειστές, η ισχνή ανάκαμψη εξανεμίστηκε και η νέα δόση λιτότητας πρόσθεσε 5,5 μονάδες ύφεση. Ενδείξεις μιας σχετικά σταθερής ανάπτυξης καταγράφονται από τις αρχές του 2017 και μέχρι σήμερα.
Φυσικά, η ποιότητα αυτής της ανάκαμψης, που σε μεγάλο βαθμό βασίστηκε στην τουριστική έκρηξη, έχει και τη σκοτεινή της όψη. Γι’ αυτό και η «Εφ.Συν.», στις 20/5/2017 σχολιάζει στο πρωτοσέλιδό της: «Ανοιξη για τον τουρισμό, χειμώνας για τους εργαζόμενους».
Η έρευνα έφερε στο φως τη δραματική επιδείνωση εργασιακών σχέσεων και αμοιβών στον κλάδο, η οποία άλλωστε αποτέλεσε βασικό συστατικό της θεαματικής ανάπτυξής του.
Φτώχεια
✔ Η φτώχεια ως επιτομή της οικονομικής και κοινωνικής βίας
«Φτώχεια, η χειρότερη μορφή βίας», ήταν ο τίτλος του πρωτοσέλιδου της «Εφ.Συν.» στις 14/3/2017. Ο τίτλος συμπύκνωνε τα στοιχεία έρευνας του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ για τις επιπτώσεις της επιβολής των Μνημονίων στα εισοδήματα και στην καθημερινότητα των νοικοκυριών.
Καθώς τα νοικοκυριά από το 2010 μέχρι το 2017 είχαν χάσει κατά μέσο όρο το 40% του πλούτου τους, δυσκολεύονταν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη: να πληρώσουν στην ώρα τους τους λογαριασμούς, να εξασφαλίσουν επαρκή θέρμανση, να καλύψουν έκτακτες και απρόβλεπτες ανάγκες.
Ο δείκτης φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, δηλαδή το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, το 2012 μετριόταν από τη Eurostat στο 34,1%, 7 μονάδες πάνω από το επίπεδο του 2010, χρονιά του πρώτου Μνημονίου. Το δεύτερο Μνημόνιο διεύρυνε κι άλλο τη φτωχοποίηση του πληθυσμού, στο 36%.
Και το τρίτο Μνημόνιο, παρά «Τα πρώτα μέτρα κατά της φτώχειας» («Εφ.Συν.», 2/3/2015) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, συντήρησε τους δείκτες της ντροπής σε απαράδεκτα για χώρα της Ε.Ε. επίπεδα. Η «Εφ.Συν.» παρακολούθησε με όλους τους δυνατούς τρόπους το φαινόμενο κοινωνικής και οικονομικής βίας –γιατί περί αυτού πρόκειται– που άσκησαν οι δανειστές σε βάρος της μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού.
Από το 2010 μέχρι το 2012 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είχε καταγράψει μια κατάρρευση σχεδόν 30%, ενώ από την έκδοση της «Εφ.Συν.» μέχρι σήμερα παρατηρείται μια εξαιρετικά αργή ανάκτηση του χαμένου εισοδήματος και μάλιστα ακόμη πιο αργή και χαμηλή για τα κατώτερα στρώματα. Στον πάτο της εικόνας, οι νεοάστεγοι, το κοινωνικό προφίλ των οποίων παρουσιάζει η «Εφ.Συν.» σε μια αποκαλυπτική έρευνα στις 13/12/2012 με τίτλο «Ζωές στον δρόμο».
Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, στις 20/11/2013 η εφημερίδα «συνθέτει» με στοιχεία το «Ρέκβιεμ της μεσαίας τάξης», καθώς πάνω από 2,5 εκατ. άτομα από τα μεσαία και χαμηλότερα στρώματα είχαν κυλήσει κάτω από το όριο φτώχειας. Η «Εφ.Συν.» παρακολούθησε συστηματικά, αλλά πάντα με κριτική εγρήγορση, τις εξαγγελίες μέτρων ανακούφισης των ακραία φτωχών από τις κυβερνήσεις.
Χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο «Ελάχιστη Εγγυημένη Φτώχεια», της 17/7/2014, το οποίο αποκάλυπτε τις παγίδες πίσω από την εξαγγελία της τότε κυβέρνησης, με υπόδειξη των δανειστών, για την πιλοτική εφαρμογή του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος.
Μισθοί
✔ Οι μισθοί και η απάτη της εσωτερικής υποτίμησης
Ο μύθος που καλλιέργησαν οι δανειστές και οι εγχώριοι απολογητές τους από την περίοδο του δεύτερου Μνημονίου και μετά ήταν ότι εφόσον η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη, και ως εκ τούτου δεν διαθέτει το εργαλείο της «εξωτερικής», νομισματικής υποτίμησης, η μόνη εναλλακτική που είχε ήταν η επιβολή της «εσωτερικής υποτίμησης». Δηλαδή της διοικητικά μοχλευμένης μείωσης των τιμών, των μισθών και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων. Από τα τρία στοιχεία, η τρόικα ασχολήθηκε με πείσμα μόνο με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων. Τα άλλα τα «εμπιστεύτηκε» στην πρωτοφανή ύφεση και στο «αόρατο χέρι της αγοράς».
«Η εργατική τάξη πάει στην κόλαση», έγραφε το πρωτοσέλιδο της «Εφ.Συν.» (20/11/2012), με αφορμή μία ακόμη δέσμη μέτρων μείωσης των μισθών, κατάλυσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και περιορισμού του κόστους των αποζημιώσεων, που κατέστησε φτηνές τις απολύσεις για τους εργοδότες. Τα μέτρα που προώθησε η τότε κυβέρνηση «κραύγαζαν» ότι αποτελούσαν ικανοποίηση απαιτήσεων του ΣΕΒ, στα οποία και η τρόικα επέδειξε ευαισθησία.
Στην ίδια «φιλοσοφία» συντριβής της εργασίας βρισκόταν η μεθόδευση των απολύσεων στο Δημόσιο, η προσπάθεια να ξηλωθεί ο συνδικαλιστικός νόμος -«Εκτός νόμου η απεργία», έγραψε η «Εφ.Συν.» στις 11/2/2019, οι περικοπές και οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας των συντάξεων («Εφ.Συν.», 11/3/2014).
Το ΔΝΤ, εισηγητής της στρατηγικής της «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της βίαιης μείωσης μισθών και συντάξεων, ως γνωστόν επανήλθε και με το τρίτο Μνημόνιο στις εμμονές του. Εχοντας εξασφαλίσει τη διατίμηση της εργασίας στα 586 ευρώ του κατώτατου μισθού, πίεσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για δραστική περικοπή των συντάξεων.
«Αποχαιρέτα τη σύνταξη που χάνεις», σχολίαζε η «Εφ.Συν.» στις 16/10/2015 το πόρισμα μιας ακόμη «επιτροπής σοφών», λίγο πριν έρθει ο ασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει ένα «Σχέδιο άμυνας για τα εργασιακά» («Εφ.Συν.», 24/6/2016) απέναντι στις πιέσεις των δανειστών είχαν περιορισμένα αποτελέσματα, ωστόσο στις 29/1/2019, έπειτα από 8 χρόνια συνεχών μειώσεων, ο κατώτατος μισθός αυξάνεται κατά 11% ενώ καταργείται και ο ρατσιστικής έμπνευσης υποκατώτατος μισθός για νέους κάτω των 25 ετών. «Αύξηση, μια ξεχασμένη λέξη», γράφει στην πρώτη σελίδα της η «Εφ.Συν.».
Ομόλογα
✔ Η «κόλαση» και ο «παράδεισος» των ομολόγων
Η πιο χαρακτηριστική απεικόνιση της ταλάντωσης μεταξύ «κόλασης και παραδείσου» των αγορών είναι το διάγραμμα των αποδόσεων των δεκαετών ομολόγων κατά τη 10ετία της κρίσης. Παρότι η Ελλάδα είναι ουσιαστικά αποκλεισμένη από το 2010 από τις αγορές δανεισμού η απόδοση των λίγων ομολόγων που βρίσκονται σε διαπραγμάτευση αποδείχθηκε ευαίσθητος δείκτης της πολιτικής συγκυρίας. Φυσικά, μαζί με όλη την παραμορφωτική διαμεσολάβηση των οίκων αξιολόγησης, των «γερακιών» και των κερδοσκόπων.
Τον Μάρτιο του 2012 το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου έφτασε το ύψος-ρεκόρ 42%. Τον Νοέμβριο του 2012, όταν εκδόθηκε η «Εφ.Συν.», είχε πέσει στο 15%, αλλά παρέμενε σε επίπεδα αποκλεισμού από τις αγορές.
Αλλά ποιος διαμορφώνει τις αποδόσεις των ομολόγων; «Τα παπαγαλάκια της κρίσης», ήταν η απάντηση της «Εφ.Συν.» (30/1/2013) και της δημοσιογραφικής έρευνας για την τριγωνική συναλλαγή κυβερνήσεων, αγορών και διεθνών πρακτορείων στις πληροφορίες που ανεβοκατεβάζουν τα επιτόκια. Εναν ανάλογο μηχανισμό χειραγώγησης προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τον Απρίλιο 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά, στην πρώτη μεταμνημονιακή έξοδο στις αγορές.
«Διέξοδος στις αγορές με κάθε κόστος», έγραφε η «Εφ.Συν.» στις 7/4/2014, φωτίζοντας τον αντιπερισπασμό στο σκάνδαλο Μπαλτάκου. Η ευφορία της εξόδου και η μείωση των αποδόσεων ανακόπηκαν όταν άρχισε να προδιαγράφεται το τέλος της συγκυβέρνησης Σαμαρά. Μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 οι αποδόσεις των ομολόγων διπλασιάστηκαν. Το θρίλερ κορυφώθηκε το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – παραμονές του δημοψηφίσματος οι αποδόσεις σκαρφάλωσαν ξανά στο 15%.
Μετά το τρίτο Μνημόνιο, η έξοδος στις αγορές με αξιοπρεπή επιτόκια έγινε το… φωτεινό αντικείμενο του πόθου και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτος επιτυχής σταθμός τον Ιούλιο του 2017 -«Στις αγορές με ορθοπεταλιά», ήταν ο τίτλος της «Εφ.Συν.» στις 26/7/2017- και επόμενος στις 30/1/2019: «Στις αγορές χωρίς νταούλια», έγραφε το πρωτοσέλιδο της «Εφ.Συν.» την επόμενη μέρα, όταν το Δημόσιο δανείστηκε 2,5 δισ. με 3,6%, το χαμηλότερο επιτόκιο εδώ και 13 χρόνια.
Σήμερα, η απόδοση του δεκαετούς πλησιάζει τον ευρωπαϊκό «παράδεισο» των αρνητικών επιτοκίων. Οι περισσότεροι πανηγυρίζουν, αλλά κάποιοι -ορθά κατά τη γνώμη μας- προειδοποιούν πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.
* Πηγή: efsyn.gr
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
