H Αθήνα είναι ανυπόφορη

Απαίσια και ανυπόφορη δηλαδή. Τα πεζοδρόμια είναι ανύπαρκτα και όπου υπάρχουν δεν απευθύνονται στους πεζούς, αλλά σε αυτοκίνητα, μηχανές και τραπεζοκαθίσματα. Ανάπηροι (με αμαξίδιο ή τυφλοί) και μητέρες με καρότσι είναι αδύνατον να κυκλοφορήσουν σε οποιοδήποτε μέρος της πρωτεύουσας. Όχι να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια. Απλώς να κυκλοφορήσουν. Το ίδιο περίπου ισχύει για τους οδηγούς. Άλλοτε καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν έργα στους δρόμους τα οποία ξεκινούν απροειδοποίητα και άλλοτε τα φορτηγά τροφοδοσίας που σταματούν ασφαλώς στη μέση του δρόμου, αφού δεν υπάρχει άλλος χώρος και ούτε κάποια πρόβλεψη ώστε να μην κυκλοφορούν τις ώρες αιχμής στο κέντρο μιας πόλης που δεν ανασαίνει. Η οδήγηση είναι πλέον επικίνδυνη ακόμη και στα μικρότερα στενά. Είναι δεδομένο ότι σε κάθε γωνία θα βρίσκεται παράνομα παρκαρισμένο κάποιο αυτοκίνητο ή μικρό φορτηγάκι, το οποίο θα καθιστά την ορατότητα του οδηγού μηδενική και θα αυξάνει τον κίνδυνο σύγκρουσης. Θα πείτε, ορισμένοι κλείνουν τις ράμπες, την ορατότητα του άλλου θα σκεφτούν; Αλίμονο! Εν ολίγοις πάντως, στην πρωτεύουσα της χώρας, είναι αδύνατον πια έστω και να οδηγήσεις με τη στοιχειώδη ασφάλεια.

Το παρκάρισμα αποτελεί φυσικά μια ξεχωριστή περιπέτεια. Πέραν των δυσκολιών που ούτως ή άλλως υπήρχαν σε μια πόλη που δεν χωράει τους κατοίκους της, σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο, διαφόρων ειδών καταστήματα να τοποθετούν καρέκλες στον δρόμο για να κρατούν, παράνομα προφανώς, ανοικτή την είσοδό τους. Υποχρεώνεται έτσι ο ταλαίπωρος οδηγός που δεν θέλει να καβαλήσει με το αυτοκίνητό του το πεζοδρόμιο, ν’ αναζητήσει πάρκινγκ, το οποίο βέβαια έχει μυριστεί τη δουλειά κι έχει εκτοξεύσει τις τιμές του. Σκεφτείτε ότι στη δημοφιλή σήμερα πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, μέρος στο οποίο πια ούτε να περπατήσεις μπορείς, ούτε να οδηγήσεις, ούτε να παρκάρεις, ούτε καν να κοιμηθείς από τη φασαρία, πριν από πέντε χρόνια η μηνιαία μίσθωση θέσης κόστιζε περίπου 120 ευρώ. Σήμερα το ποσό για το ίδιο διάστημα ανέρχεται στα 180 ευρώ. Το ένα τέταρτο του κατώτατου μισθού για παρκάρισμα δηλαδή.

Σ’ αυτά όλα έχει προστεθεί βέβαια και το κόστος του καυσίμου. Αν υπολογίσει κανείς πόσα πληρώνει μόνο κάνοντας βόλτες για να παρκάρει είναι πιθανό να νοσταλγήσει την καραντίνα. Τουλάχιστον τότε δεν χρειαζόταν να βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη μόνο και μόνο για να γυρίζει σαν την άδικη κατάρα ψάχνοντας την πολυπόθητη θέση. Εκείνοι που για οποιονδήποτε λόγο χρησιμοποιούν μέσα μεταφοράς, αποτελούν φυσικά μια ξεχωριστή κατηγορία ηρώων. Καθυστερήσεις, ζέστη και βρόμα, συνθέτουν, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες μια κόλαση. Στα ενοίκια, δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης αναφοράς. Είναι γνωστό πια και εδραιωμένο στη συνείδηση όλων ότι στην Αθήνα πληρώνεις σε τιμές δυτικής Ευρώπης, με μισθούς και για παροχές Βαλκανίων.

Προσθέστε σ’ αυτά τη βρόμα η οποία ιδίως το λεγόμενο καλοκαίρι (μόνο εμείς πρέπει ν’ αποκαλούμε έτσι την εποχή που ιδρώνεις αν περπατήσεις από τον καναπέ μέχρι το ψυγείο) γίνεται ανυπόφορη, τις αδιανόητες θερμοκρασίες (έχουμε πια μικρούς καύσωνες σχεδόν από τα μέσα Μαΐου), τον υπερπληθυσμό που σε αναγκάζει όταν κάνεις το λάθος να οδηγήσεις μέχρι κάποια παραλία ή φύγεις για τριήμερο να θυμηθείς όποια βρισιά έχεις μάθει από το δημοτικό και να εφεύρεις και νέες, την έλλειψη ζωτικού χώρου γενικώς και την έλλειψη οξυγόνου λόγω τα καμένων δασικών εκτάσεων στην Αττική και τους όμορους νομούς, κι έχετε ακριβώς την εικόνα της πιο άσχημης και πιο εχθρικής στον πολίτη, ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Η Αθήνα πεθαίνει, αν δεν είναι ήδη νεκρή.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr