Η Αναστασία Κουμίδου στο koutipandoras.gr: "Το ζήτημα της ταυτότητας φύλου είναι επίκαιρο και ουσιαστικό"

Με αυτή την αφορμή, η σκηνοθέτις Αναστασία Κουμίδου μας ξεναγεί στα μυστικά της παράστασης, μας μιλάει για την πορεία της στην Αμερική και υποστηρίζει ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας μεγάλης κοινωνικής αλλαγής. 

Συνέντευξη στην Ηλέκτρα Ζαργάνη

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε ένα έργο που καταπιάνεται με το ζήτημα της ταυτότητας και του φύλου;

Το έργο BABY with the Bathwater (Το μωρό μες την μπανιέρα) του αμερικανού συγγραφέα Christopher Durang, γράφτηκε το 1982 και έχει παρουσιαστεί στην Θεσσαλονίκη και την Καστοριά.

Η πρόταση της παράστασης, που θα ανέβει στο BlackBox του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, τον Μάρτιο 2018, κατατέθηκε στο Ίδρυμα Κακογιάννης πολλούς μήνες πριν την νομική αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου και συγκεκριμένα τον Ιούλιο 2017. Η έγκριση της πρότασης έγινε λίγες βδομάδες αργότερα. Η συγκυρία της νομικής αναγνώρισης, μετά από λίγους μήνες, μας έδωσε την βεβαιότητα και την αισιοδοξία ότι το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η συγκεκριμένη κωμωδία είναι επίκαιρο, φλέγον και ουσιαστικό.

Στην σκηνοθετική μου πορεία, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα, έχω ασχοληθεί κυρίως με έργα που επικεντρώνονται στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, με την ευρύτερη έννοια του προσωπικού ως πολιτικό και του πολιτικού ως προσωπικό. Ως καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στις δύο άκρες του Ατλαντικού, προβληματίζομαι και δημιουργώ πάνω σε θέματα διαφορετικότητας (κοινωνικής, πολιτικής, αυτοπροσδιορισμού) και αντλώ από την θεατρική τέχνη την αισθητική και την έμπνευση για να τα επικοινωνήσω.

Στο κατώφλι μιάς τεράστιας κοινωνικής αλλαγής, με την νομοθέτηση της ταυτοποίησης του φύλου, η κωμωδία λειτουργεί ως ένας εξαιρετικός μηχανισμός για να αντιληφθούμε τις νέες δομές, να ξεπεράσουμε τις ανισότητες του παρελθόντος και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία σεβασμού, αλληλοεκτίμησης, ενσυναίσθησης.

Για τους παραπάνω λόγους επιλέξαμε να μιλήσουμε για το θέμα του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας του φύλου, και του αυτοκαθορισμού της ανθρώπινης υπόστασης ως κοινωνικού όντος με τους κώδικες της κωμωδίας, η οποία αποτελεί ένα είδος με άμεση επίδραση στον θεατή. Το έργο απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό με στόχο να αγγίξει, να επικοινωνήσει, και να διευρύνει τους ορίζοντες του κάθε θεατή με έναν μοναδικό τρόπο, αλλά και να ενδυναμώσει τη συλλογική συνείδηση. Στοχεύουμε, κυρίως, στην προσέλευση της νεώτερης γενιάς, μαθητές λυκείου, φοιτητές και νέους εργαζόμενους, η οποία αναζητά και διεκδικεί την ταυτότητά της και τη διαμόρφωση μιας πιο εξελιγμένης κοινωνίας. Παράλληλα, δίνουμε ιδιαίτερο βάρος και στους θεατές μεγαλύτερων ηλικιών, που θα έρθουν να δουν το έργο είτε για το ξέφρενο κωμικό του ύφος είτε για τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις του. Το έργο προβάλλει τη δυναμική αξία της οικογένειας, της εκπαίδευσης, και της πολιτείας, και σατιρίζει τις στρεβλώσεις της κοινωνίας που αφήνουμε πίσω μας.

Πόσο σημαντική θεωρείτε ότι ήταν η νομική αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου που έγινε δεκτή επί της αρχής στη Βουλή των Ελλήνων;

Θεωρώ ότι είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό βήμα γιατί “επιστρέφει” τα βασικά ατομικά δικαιώματα σε ανθρώπους που μέχρι τώρα ζούσαν αόρατοι, καταπιεσμένοι, και περιθωριοποιημένοι με τεράστιο αντίκτυπο στην κοινωνική, οικονομική, δομική και πολιτιστική εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας.

Ωστόσο, ενώ πολλά πράγματα πάνε μπροστά κάποια μένουν πίσω με το άρθρο 3 να περιέχει κενά και σημεία τα οποία βρίσκονται σε αντιπαράθεση με αυτό το οποίο και υποστηρίζει.

Ποια στοιχεία του έργου σας γοήτευσαν; Με ποια σκηνοθετικά εργαλεία δουλέψατε;

Η διαχείριση των καταστάσεων, οι ανατροπές, οι χαρακτήρες, ο ρυθμός του έργου, οι ατμόσφαιρες που δημιουργεί μέσα από τον κωμικό του μεγεθυντικό φακό, αλλά και το σαφές κοινωνικό του σχόλιο, αναμφίβολα επίκαιρο παρότι γραμμένο 36 χρόνια πριν, με γοήτευσαν και μου διέγειραν το ενδιαφέρον για να το ζωντανέψω στη σκηνή του Blackbox του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογάννης.

Είναι ευτυχής η συνεργασία, στην συγκεκριμένη παραγωγή, με καλλιτέχνες του οποίους θαυμάζω: ο Άγγελος Παπαδημητρίου, που έχει την εικαστική επιμέλεια του έργου με την έμπνευση, το χιούμορ και την καλλιτεχνική γενναιοδωρία που τον χαρακτηρίζει, οι Burger Project, που γράφουν την μουσική, των οποίων είμαι φαν πάρα πολλά χρόνια, η εξαιρετική χορογράφος Στέφανι Τσάκωνα, ο Χρήστος Παρίδης που έκανε μια νέα, επίκαιρη απόδοση του έργου και φυσικά οι ηθοποιοί, Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσινας, Ντέπυ Πάγκα, Γιώργος Σουλεϊμαν, Μαργαρίτα Παπαγιάννη και Εύη Φρακτοπούλου.

Ένας εκπληκτικός συγγραφέας, μία σύγχρονη αλλά και διαχρονική κωμωδία, ένα καίριο θέμα, και εμπνευσμένοι συντελεστές σε έναν χώρο που εκτιμά το καλό θέατρο, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Ποιες ήταν οι εμπειρίες από τη διαδρομή που διανύσατε στην Αμερική; Τι αποκομίσατε από αυτό το “ταξίδι”;

Αυτό το “ταξίδι” ήταν και εξακολουθεί να είναι μια ολόκληρη ζωή. Έφυγα, λίγα χρόνια αφότου αποφοίτησα από τη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, για το Λονδίνο όπου εργάστηκα και σπούδασα στο θέατρο για δύο χρόνια.

Αμέσως μετά έζησα και εξασκήθηκα σε τεχνικές θεάτρου δρόμου και τσίρκου στο Δουβλίνο. Μετά το πέρας και αυτής της αλησμόνητης εμπειρίας και με αρχικό εφόδιο την υποτροφία του Fulbright, εγκαταστάθηκα στην Αμερική, όπου έζησα 15 χρόνια. Εκεί σπούδασα στο ανώτατο επίπεδο υποκριτικής και θεατρικής σκηνοθεσίας, εργάστηκα ως ηθοποιός και σκηνοθέτις, έκανα οικογένεια. Συνεπώς η Αμερική είναι μια πατρίδα για μένα, με την ευρύτερη ανθρώπινη έννοια της πατρίδας.

Ευτύχησα να συνεργαστώ με ανθρώπους προοδευτικούς, μέσα σε ένα κλίμα αλληλοσεβασμού, εξαιρετικής οργάνωσης, ανοιχτής σκέψης και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτις. Έπαιξα Σαίξπηρ στο πρωτότυπο κείμενο, σκηνοθέτησα σημαντικούς και εμπνευσμένους καλλιτέχνες σε σύγχρονα και κλασσικά έργα, οι αμερικανοί κριτικοί με τίμησαν με το Βραβείο καλύτερης ηθοποιού της Πολιτείας του Οχάιο και το δίκτυο Αμερικανοελληνίδων γυναικών με το βραβείο Helen Papanikolas 1997. Όμως τα τρία ύψιστα δώρα που μου έδωσε η Αμερική της δεκαετίας του ’90 και των αρχών του 21ου αιώνα, ήταν η αγάπη και τα εφόδια για την έρευνα, την άνευ ορίων γενναιοδωρία και αίσθηση συνεργασίας και τον γιό μου.

Ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Christopher Durang

Απόδοση: Χρήστος Παρίδης

Σκηνοθεσία: Αναστασία Κουμίδου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Απατσίδου

Εικαστική επιμέλεια: Άγγελος Παπαδημητρίου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Μουσική: The Burger Project

Κίνηση – Χορογραφίες: Στεφανί Τσάκωνα

Φωτογραφίες: Aris Hathaway

Video Trailer: Κώστας Αυγέρης

Παραγωγή: Red Moonlight Productions

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσσινας, Ντέπυ Πάγκα, Μαργαρίτα Παπαγιάννη, Γιώργος Σουλεϊμάν, Εύα Φρακτοπούλου

Στο ρόλο του ψυχιάτρου ακούγεται η φωνή του Άγγελου Παπαδημητρίου

Δημόσιες σχέσεις & Επικοινωνία Παράστασης: Χρύσα Ματσαγκάνη – E: [email protected]

Πληροφορίες

«BABY»

Του Christopher Durang

Έως 25 Μαρτίου 2018

Πέμπτη-Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00

Κυριακή στις 20:00

Έναρξη παραστάσεων Παρασκευή 2 Μαρτίου

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, Τ.Κ. 177 78, Τηλ. 210 3418550 & 210 3418579

Facebook: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – Michael Cacoyannis Foundation

Twitter: @MCF_MCacoyannis

Instagram: @mcf.gr | Hashtag: #MCF

Youtube: MCacoyannisF

Ημερομηνίες και ώρες παραστάσεων: 2-25 Μαρτίου 2018. Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00

Διάρκεια: 90’

Γενική είσοδος: Ενιαία τιμή 10 ευρώ.