Η αλληλεγγύη δείχνει το δρόμο

Της Δήμητρας Αρβανιτάκη

Η Άλι και οι δικοί της γλίτωσαν, αντίθετα με πολλές άλλες οικογένειες, από τα επικίνδυνα νερά του Αιγαίου και βρέθηκε στη Χίο, σε μια σκηνή έξω από ένα hot spot. Η Άλι είναι κατά ενενήντα τοις εκατό τυφλή. Πάσχει από καταρράκτη ενώ το δεύτερο μάτι της έχει υποστεί πλήρη αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς.

Την Άλι τη συνάντησα σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Ήμουν εκεί, με την ιδιότητα της τοπικής συντονίστριας, μια ώρα πριν φτάσει με την οικογένειά της. Για να υποδεχτώ προσωπικά μία ακόμη οικογένεια προσφύγων. Για να στρώσω τα σεντόνια. Για να ανοίξω τα παράθυρα, να αερίσω και να καλωσορίσω το φως. Το φως που η Άλι αντιλαμβάνεται αλλά δεν βλέπει. Για να εξασφαλίσω την καλύτερη δυνατή διαμονή τους, στα πλαίσια του προγράμματος Accommodation for Relocation Project, στο οποίο συμμετέχει η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων σε συνεργασία με άλλους φορείς και ΜΚΟ.

Κατέφτασαν μαζί με το διερμηνέα της ΑΡΣΙΣ, Μοχάμεντ, και τον συνοδό της ΑΡΣΙΣ, Αμπάς. Μέχρι να έρθουν είχα την αγωνία εκείνου που αναμένει την άφιξη συγγενών που έρχονται από μακριά. Γιατί, κατά βάθος, συγγενείς μου είναι. Κρίκοι κι αυτοί στη μακριά ανθρώπινη αλυσίδα της προσφυγιάς, που βίωσε πρώτα η προγιαγιά μου η Σόνια, ξεριζωμένη από τη Σμύρνη, έπειτα η γιαγιά μου η Ελένη ως κόρη της πρόσφυγας στο Συνοικισμό της Μυτιλήνης, έπειτα οι γονείς μου, Κώστας και Μαρία, ως οικονομικοί μετανάστες στη

Μελβούρνη και τέλος εγώ, πρώτα ως παιδί Ελλήνων μεταναστών στη μακρινή Αυστραλία κι ύστερα πάλι ως ξένη, τα πρώτα χρόνια της επιστροφής μας στην Ελλάδα. Για να μην αναφέρω τον αδερφό μου Αλέξανδρο, ξένος κι αυτός, στα οχτώ και κάτι παραπάνω χρόνια που συμπληρώνει φέτος, ως εισαγόμενος γιατρός, στη Σουηδία.

Κουβαλάνε δύο τσάντες μεγάλες, δυο υπνόσακους με το λογότυπο των Ηνωμένων Εθνών, και μια πλαστική σακούλα. Τα παιδιά έχουν μεγάλα μάτια, μάτια όμορφα και ζωηρά και καχύποπτα, και συγκεντρώνονται γύρω από τη μακριά φούστα της μάνας τους, εκτός από τη μικρότερη, που κρέμεται από την αγκαλιά της. Τους καλωσορίζω. Ο Μοχάμεντ μεταφράζει. Τους ζητώ να μου διαθέσουν λίγα λεπτά. Ο Μοχάμεντ μεταφράζει.

Τους λέω ότι λυπάμαι πολύ για τα δεινά που έχουν υποστεί. Η φωνή σπάει αλλά την κρατάω στεντόρεια με κόπο. Τους λέω πως όλα θα πάνε καλά. Ή, έστω, καλύτερα. Τους εξηγώ πως είναι ευπρόσδεκτοι στη χώρα μου. Η γυναίκα τρέχει προς το μέρος μου και με αγκαλιάζει. Εγώ δακρύζω. Το ίδιο και η Άλι. Τα παιδιά επιτέλους χαμογελούν. Το ίδιο και οι υπόλοιποι.

Προτού τελειώσει η διεξοδική ενημέρωση σχετικά με τις παροχές του προγράμματος που αφορούν στη φιλοξενία τους, τη δυνατότητα δωρεάν μετακίνησης, τα στάδια, τις επιλογές και τις διαδικασίες ασύλου και μετεγκατάστασης, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, η Άλι ζητά να μάθει τα πάντα για το σπίτι. Ποιανού είναι, ποιος είναι αυτός που της επέτρεψε να το χαρεί αυτό το τόσο περιποιημένο καταφύγιο.

Της εξηγώ πως στην Αθήνα τα περισσότερα από τα σπίτια που έχουμε νοικιάσει περιμένουν να υποδεχτούν τον εξοπλισμό τους και πως εκείνοι είναι από τους πρώτους . Ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου σπιτιού ήταν από τους πρώτους που επικοινώνησαν μαζί μας, όχι μόνο για να νοικιάσει ένα διαθέσιμο διαμέρισμα αλλά για να βοηθήσει. Και πως όχι μόνο άφησε έπιπλα και συσκευές αλλά και τρόφιμα και ρούχα. Και σεντόνια και πετσέτες. Και σκούπες και καθαριστικά. Και πως αν αργότερα το θελήσουν οι ίδιοι θα ήθελε να περάσει να τους συναντήσει παρουσία του διερμηνέα. Για να αφήσει έναν ακόμη τενεκέ λάδι, μια κούτα εβαπορέ και περισσότερα παιχνίδια για τα παιδιά.

Η Άλι δακρύζει και με αγκαλιάζει ξανά. Όχι γιατί όλα μοιάζουν λίγο πιο εύκολα ούτε επειδή έφτασε στο τέλος της πολύπαθης διαδρομής της. Ξέρει καλά πως είναι ακόμη πολύ μακριά από τον τελικό προορισμό της. Αλλά επειδή με το δέκα τοις εκατό της όρασής της διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα τη λέξη Ανθρωπιά και λίγο παραδίπλα τη λέξη Αξιοπρέπεια. Και πως η Αλληλεγγύη θα γίνει το νήμα για να βρει το δρόμο της.

*Η Δήμητρα Αρβανιτάκη είναι Local Coordinator /ΑΤΗΕΝS, ARSIS – Association for the Social Support of Youth

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr