Γύρω γύρω Έλληνες και στη μέση μοναξιά

Βλέποντας τον τυφλό της γειτονιάς να πέφτει ξανά στο ίδιο όχημα που παρκάρει επίμονα πάνω στη διέλευση πεζών και διαβάζοντας ότι οδηγός στη Λάρισα χτύπησε παιδί και εξαφανίστηκε, ο σχολιασμός στην υπογεννητικότητα είναι: ποιος ξέρει, ίσως μαζί με τη μείωση του πληθυσμού, μειωθεί κι η καφρίλα που μας δέρνει.

Πόση ηλιοφάνεια να μας παρηγορήσει από την αναλγησία της φυλής, πόση φυσική ομορφιά να μας προστατέψει από την παντελή έλλειψη κοινωνικής συνείδησης; Πόση φτηνή έπαρση μπορούμε να καταναλώσουμε, από αυτό που αποκαλούμε «ελληνικό ταπεραμέντο» κι «ελληνικό δαιμόνιο»;  Δεν είναι τίποτε από δαύτα πλέον…

Οι παμπάλαιοι καιροί που οι κάτοικοι ασβέστωναν τα πεζοδρόμια έχει παρέλθει μαζί με τα ασπρόμαυρα φιλμς. Τώρα ουδείς καταδέχεται να συμμαζέψει σκουπίδια από το παρκάκι της γειτονιάς κι ας είναι υποχρέωση του δήμου. Αντιθέτως εκεί θα πετάξει το άδειο του πακέτο, εκεί θα παρατήσει το πλαστικό της φραπεδιάς της, εκεί και τα σκατά του σκύλου του. Κι αυτό είναι μικρό κακό.
Θα τσαμπουκαλευτεί ο οδηγός της αστικής συγκοινωνίας επειδή πρέπει να  ρίξει τη μπάρα να ανεβεί η ανάπηρη και θα σύρει στο αυτόφωρο όσους επιβάτες πήραν το μέρος της. Αυτό ναι! Είναι κακό, κι ενός κακού μύρια άλλα έπονται.

Έχει εξελιχθεί η ελληνικότητα σε ένα τάχα μου. Χωρίς ηθικές αξίες και κώδικα συνύπαρξης. Και δεν φταίει η φτώχεια που άλωσε τη χώρα αλλά ο τρόπος που μάθαμε πριν από τη φτώχεια μας. Τα ανόητα σελέμπριτι που πήραμε στο κατόπι, τις ετικέτες ρούχων που κάναμε παντιέρα, τα βιβλία που δεν διαβάσαμε για χάρη ενός Ηello κι ενός Κλικ. Τα παιδιά που μεγαλώσαμε ατελείωτες ώρες μπρος στην τηλεόραση. Τίποτα δεν φάγαμε μαζί από όσα ισχυρίζεται ο ανήθικος Πάγκαλος. Μόνοι μας φάγαμε τη σαβούρα από τη χωματερή της ευδαιμονίας. Από εκεί διαμορφώσαμε χαρακτήρα. Καταναλώσαμε 30 χρόνια τόση πολύ σαβούρα, ώστε σήμερα αυτό που αποκαλούμε ελληνικό δαιμόνιο να είναι μια σαχλαμάρα επικίνδυνη.

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι έτσι. Αλλά όσοι το παλεύουν έρχεται η στιγμή που μαραίνονται. Δεν αντέχεται αυτή η καθημερινή βαρβαρότητα. Η ζωή είναι δύσκολη από μόνη της κι όλη αυτή η νοοτροπία την κάνει δυσκολότερη. Πληγώνει ο τρόπος που συνυπάρχουμε. Αλλά τι το συζητάμε; Όταν το ίδιο το Μέγαρο Μουσικής, εντός του αστικού ιστού, κυριολεκτικά μεσοτοιχία με το Ναυτικό Νοσοκομείο και σε απόσταση 200 μέτρων από άλλα νοσοκομεία και κατοικίες, σε ξεκουφαίνει τα καλοκαίρια με τις ανοιχτές του συναυλίες ως τα μεσάνυχτα, ενώ 20 μέτρα πιο πέρα κάποιοι ασθενείς το πρωί θα χειρουργηθούν, κάποιοι κάτοικοι πρέπει να κοιμηθούν πριν σηκωθούν ξανά για δουλειά, για ποια κοινωνική ευθύνη και συνύπαρξη μιλάμε;

Δεν πειράζει λοιπόν που λιγοστεύουμε. Ίσως έτσι λιγοστέψει κι αυτή η μαγκιά της φυλής που έχει μεταλλαχθεί σε κουτοπονηριά.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr