Ας γίνουμε όλες μία κραυγή. To χρωστάμε σε κάθε σημάδι που καθρεφτίζει την πατριαρχία

Θυμάμαι όμως ότι ήμουν ερωτευμένη. Πολύ. Μόλις είχα περάσει στο πανεπιστήμιο και τον γνώρισα στις εγγραφές για τη σχολή. Μέσα σε μία μέρα γίναμε αχώριστοι. Ένα βράδυ πήγαμε σε μία συναυλία και συναντήσαμε στο μπαρ μία παρέα φίλων. Ο ένας από αυτούς με φλέρταρε εδώ και καιρό. Πήγα να τους χαιρετίσω, κάθισα λίγο μαζί τους. Γύρισα στη δική μου παρέα. «Μπορείς να έρθεις να σου πω κάτι»; μου είπε. Πήγαμε λίγο παραδίπλα. Μετά θυμάμαι μόνο τα αίματα που έβλεπα στο πρόσωπο μου. Έτρεχα να βρω ένα ταξί για να με πάει στο νοσοκομείο. Και εκείνος έτρεχε από πίσω μου. Έκλαιγε και μου ζητούσε συγγνώμη. Τελικά δεν είχα τίποτα σημαντικό. Στον γιατρό είπαμε ότι χτύπησα το κεφάλι μου σε μία κολώνα. Μόνο ένα μικρό σημαδάκι έμεινε στη μύτη μου, που αχνοφαίνεται ακόμα και σήμερα που έχουν περάσει τόσα χρόνια αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά το πρόσωπο μου.

Δυστυχώς δεν μίλησα τότε σε κανέναν. Μετά από λίγες μέρες τα ξαναβρήκαμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έκανε ξανά, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει συνήθως. Εγώ όμως εκείνο το βράδυ μεγάλωσα απότομα. Τον φοβόμουν. Πήγαινε να με αγκαλιάσει και σκεφτόμουν ότι θα μου κάνει κακό. Σταμάτησα να γελάω πολύ, σταμάτησα να νιώθω ελεύθερη. Δεν μου έκανε παρατηρήσεις, ούτε σχόλια. Και αυτό ήταν το χειρότερο που ένοιωθα, ότι είχα μπει μόνη μου σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο ήταν δύσκολο να βγω. Ήταν η πρώτη φορά  που ένοιωσα τι σημαίνει να ασκεί κάποιος εξουσία πάνω στο σώμα σου, τι σημαίνει να φοβάσαι κάποιον άλλον. Όλα τα συναισθήματα είχαν συρρικνωθεί μέσα μου. Υπήρχα χωρίς βούληση, χωρίς ερωτισμό, χωρίς ελευθερία. Απλώς ήμουν μια παρουσία δίπλα σε κάποιον άλλον. Κάποια στιγμή βαρέθηκε και με άφησε. Αυτοί που έχουν μάθει να εξουσιάζουν, δεν αντέχουν να μην υπάρχει τίποτα πια να «ρουφήξουν» από τον άλλον.

Σήμερα ξέρω ότι έφταιγα που δεν μίλησα ποτέ στους δικούς μου ανθρώπους. Έφταιγα που δεν είχα καταλάβει ότι δεν έπρεπε να μείνω μαζί του ούτε για μια ώρα μετά από αυτό το περιστατικό. Για πολλά χρόνια όμως πίστευα ότι έφταιγα μόνο εγώ. Ότι ήμουν μόνο εγώ η δειλή, η φοβισμένη, η ένοχη για ότι συνέβη. Έφταιγαν όμως και άλλοι. Οι φίλοι, οι γονείς, οι δάσκαλοι, η τηλεόραση και τα πρότυπα ομορφιάς. Η συντηρητική ελληνική επαρχία και οι εικόνες της. Τα αυτοκινητάκια και οι κούκλες, τα χοντροκομμένα αντρικά αστεία, οι διαχωρισμοί και οι καθορισμένοι ρόλοι που μας έχουν μάθει να παίζουμε.  Έφταιγε ένα αξιακό σύστημα βαθιά ριζωμένο σε όλους μας που μας κάνει ασυνείδητα να αναπαράγουμε συμπεριφορές, πρότυπα και λεξιλόγιο. Θέλει πολύ κόπο για να ξεριζωθεί από μέσα μας. Για να συναντήσει όλους ανθρώπους, άλλες ιστορίες. Έχω σκεφτεί πολλές φορές από τότε όλες τις γυναίκες που έχουν χτυπηθεί, βιαστεί, κακοποιηθεί, όλες τις γυναίκες που έζησαν μια ζωή δυστυχισμένη και χωρίς αγάπη επειδή τις έπεισαν άλλοι ότι έτσι έπρεπε να κάνουν. Σκέφτομαι αυτές που δολοφονήθηκαν από «έγκλημα πάθους» (γιατί άραγε η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων αυτών είναι γυναίκες και γιατί έχουμε ονομάσει έτσι αυτά τα εγκλήματα;). Σκέφτομαι τις γυναίκες μετανάστριες που κατέληξαν χωρίς τη θέληση τους σε κάποιο «σπίτι» ή κέντρο διασκέδασης και τους άνδρες φίλους μου που έχουν πατήσει το πόδι τους έστω και μία φορά σε ένα τέτοιο μέρος.

Από τότε συνάντησα και άλλα περιστατικά βίας στον κοινωνικό μου περίγυρο. Και όχι μόνο από τους «προφανείς», τους αμόρφωτους, τους φασίστες. Δυστυχώς όχι μόνο από αυτούς. Το πρόβλημα είναι μάλλον πιο βαθύ. Δεν λύνεται ούτε με ευχές, ούτε με κατάρες, ούτε με παγκόσμιες μέρες. Ας γίνουμε όλες μία κραυγή, μία αγκαλιά, μία αλυσίδα για ένα καλύτερο μέλλον για όλες τις γυναίκες. Το χρωστάω σε αυτό το σημαδάκι που βλέπω κάθε φορά που κοιτάζω προσεκτικά το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Το χρωστάμε σε κάθε σημάδι (μικρό ή μεγάλο) που καθρεφτίζει την πατριαρχία.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr