Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής: Δεν αρκεί να σταματήσει η λιτότητα για να ανακάμψει η χώρα

Τον κίνδυνο να διολισθήσει η χώρα σε βαθύτερη ύφεση ή σε μία μακροχρόνια στασιμότητα επισημαίνει στην τριμηνιαία έκθεσή του το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους της Βουλής, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα την Πέμπτη, σημειώνοντας την αύξηση από τον Σεπτέμβριο της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης, που έρχονται να προστεθούν στη μείωση των εξαγωγών το πρώτο εξάμηνο του έτους.

Στην έκθεση τονίζεται πάντως ότι ο κίνδυνος αυτός μπορεί να αποτραπεί υπό όρους και, τελικά, η οικονομία να επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2017. «Ο σπουδαιότερος όρος για ταχύτερη ανάκαμψη και, κυρίως, για να είναι αυτή σε διατηρήσιμη βάση, είναι να εξαλειφθεί η αβεβαιότητα τόσο ως προς τη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής, όσο και ως προς τη διαχείριση θεμάτων, (όπως μεταρρυθμίσεις, αποκρατικοποιήσεις, κά)», αναφέρεται στην έκθεση που διαπιστώνει ότι «αυτό θα επιτευχθεί, αν ακολουθηθεί ο οδικός χάρτης του νέου μνημονίου».

Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, η συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο, παρά τις πολιτικές δυσκολίες, ήταν και παραμένει προτιμότερη από την παράταση της εκκρεμότητας ή από μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία. Ωστόσο, επισημαίνεται ο κίνδυνος της αβεβαιότητας, τον οποίο, όπως τονίζεται, τροφοδοτούν «η συνεχής αναζήτηση ισοδυνάμων, για να γίνουν τροποποιήσεις, (που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να έχουν νόημα, αλλά τροφοδοτούν την αβεβαιότητα), οι ασάφειες σε φορολογικά ζητήματα (φορολόγηση μισθώματος ακινήτων, ΦΠΑ στην εκπαίδευση, ΕΝΦΙΑ), οι ανασχεδιασμοί στο ασφαλιστικό, κά. Την αβεβαιότητα τροφοδοτεί και η αρνητική στάση του συνόλου της αντιπολίτευσης σε κάθε σχεδόν μέτρο εφαρμογής του τρίτου μνημονίου. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι στήριξε με τη ψήφο της στη Βουλή το πλαίσιο της πολιτικής που υποδεικνύεται από το τρίτο μνημόνιο».

Η έκθεση θέτει το ερώτημα: Γιατί έξι χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου το 2010 η ελληνική κρίση δεν έχει ξεπερασθεί: Και απαντά, ως εξής: «Η εύκολη και δημοφιλής απάντηση αποδίδει τη διάρκεια και την ένταση της κρίσης στη λιτότητα-στις περικοπές μισθών, συντάξεων και άλλων δαπανών-και στις αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών που εξουδετέρωσαν τυχόν ευνοϊκές επιπτώσεις των μεταρρυθμίσεων. Αυτή η απάντηση συνδέεται με την εσφαλμένη υπόθεση ότι αρκεί να σταματήσει η λιτότητα ή να καταργηθούν τα μνημόνια, για να ανακάμψει η χώρα. Όμως, δεν είναι πλήρης, γιατί παραβλέπει τις παθογένειες της χώρας στην πλευρά της παραγωγής, τη μεταρρυθμιστική υστέρηση, το κακό μείγμα των μέτρων, λόγω έμφασης στους φόρους, τις παλινωδίες και, κυρίως, τη σημασία της αβεβαιότητας για την οικονομική πορεία. Υποτιμά τις επιπτώσεις της αβεβαιότητας στη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής και σε επιμέρους περιοχές της που ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη απειλή για την ανάκαμψη».