Άρα, πέρα από τις βασικές αρχές, στο ρόλο των γονιών οι άνθρωποι αυτοσχεδιάζουν. Και προσπαθούν, με όσα δικά τους κουβαλάνε οι ίδιοι από παιδιά, να κάνουν ό,τι καλύτερο θεωρούν και δύνανται. Μιλάμε δηλαδή για κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο.
Από την μεριά των παιδιών οι πρωταρχικές ανάγκες είναι ελάχιστες. Φροντίδα και συναισθηματική ασφάλεια. Μια στήριξη δηλαδή πρακτική και ψυχική. Όταν περάσουν τα θαυμαστά πρώτα 3 χρόνια της ζωής, οι απαιτήσεις είναι περισσότερες αλλά κι εδώ πάλι έχουμε συγκεκριμένα απαιτούμενα: Κανόνες, όρια, νόμοι. Μπαίνουν δηλαδή εκείνες οι προστατευτικές μπάρες, που θα συνοδέψουν ένα παιδί στην ενήλικη ζωή του. Που θα του επιτρέψουν να κάνει τις εφηβικές -και τις ενήλικες ίσως- τρέλες του, χωρίς να εκτροχιάσει όμως τη μοίρα του. Που θα του δώσουν χαρακτήρα, ραχοκοκαλιά. Χωρίς όρια και νόμους η φαντασιακή τάξη του παιδιού δημιουργεί ψεύτικες εικόνες επιτυχίας, ευτυχίας, πληρότητας. Σε αυτό το ιδιαίτερο στάδιο ζωής των παιδιών και πέρα, γίνονται τα τραγικά σφάλματα.
Διαβάζοντας προσεκτικά τις εξελίξεις και αντιδράσεις των γονιών του νεαρού ενήλικα που συν-βίασε και συν-δολοφόνησε στη Ρόδο, τη φοιτήτρια Ελένη είναι να κλαις. Διαπιστώνοντας πως ο ρόλο τους διαμόρφωσε ένα διαστροφικό άτομο ικανό να βιάσει και να δολοφονήσει. Βεβαίως ως ενήλικας φέρει την απόλυτη ευθύνη των πράξεων του, αλλά η μοίρα του είχε ήδη μπει σε τροχιά πολύ πριν ενηλικιωθεί. Τα ίδια και περισσότερα μπορούμε να ισχυριστούμε για περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα 13χρονα παιδιά, που προσφάτως βίασαν συμμαθητή τους ενώ τον τραβούσαν video με το κινητό του. Το περιβάλλον τους τα έβαλε πάνω σε τροχιά διαστροφής. Δεν ανέβηκαν από μόνα τους.
Οι γονείς του 21χρονου ροδίτη, ακόμα κι αν τράκαραν κι οι ίδιοι με το συμβάν, επιμένουν να μην αναγνωρίζουν τίποτα. Δεν τους συνέφερε ούτε αυτό. Όταν το ίδιο τους το παιδί, ανήλικο, τους έστελνε κραυγαλέα μηνύματα ακραίας συμπεριφοράς, δεν αντελήφθησαν το αίτημά του: ότι ζητούσε το ίδιο ένα όριο. Κι όσο οι γονείς γύριζαν την πλάτη σε αυτό το απελπισμένο κρεσέντο πράξεων βίας, αυτό το πήγαινε ακόμα πάρα πέρα προσπαθώντας να πληρώσει αυτό το κενό. Καμία απαγόρευση, ματαίωση και στέρηση, κανένας δηλαδή νόμος δεν μπήκε στη συνείδησή του. Καμία συμβολοποίηση και διεργασία δεν έλαβε χώρα, ικανή να τον προστατέψει. Ώσπου έγινε ένας επικίνδυνος για όλους ενήλικας. Είναι αδιανόητο, αυτοί οι άνθρωποι, ενώ γκρεμίστηκε η οικογενειακή σκεπή πάνω στο κεφάλι τους και πάνω στα κεφάλια άλλων, να συνεχίζουν σήμερα να μιλούν για έναν πολυέλαιο που κρέμεται σε ένα ταβάνι που δεν υπάρχει.
Αυτά τα φαινόμενα είναι πλέον διάχυτη στην κοινωνία, και δεν έχουν να κάνουν με την υποτιθέμενη χαλάρωση του οικογενειακού δεσμού. Έχουν να κάνουν με τον ανεπαρκή τρόπο που ο σύγχρονος άνθρωπος μπαίνει στο ρόλο του γονιού. Χωρίς διάθεση, υπομονή, κουράγιο και γνώση, δεν ανταποκρίνεται στις δυσκολίες και στις απαιτήσει που ο ρόλος απαιτεί. Απλά τον διεκπεραιώνει, με αποτέλεσμα να τον υποδύεται με τραγικό τρόπο. Τραγικό για όλους μας.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
