Γιούργκεν Κλοπ: Ο ήρωας της ποδοσφαιρικής εργατικής τάξης

Ο Σάνκλι και ο Φάουλερ

O αείμνηστος Μπιλ Σάνκλι θεωρείται ο άνθρωπος που αναμόρφωσε τη Λίβερπουλ. Την οδήγησε σε τρία πρωταθλήματα και έβαλε τα θεμέλια για την ομαδάρα των Ρεντς στη δεκαετία του 70′ και στις αρχές του 80′, υπό την ηγεσία του διαδόχου Μπομπ Πέισλι. Ο Σάνκλι μεγάλωσε στο Γκλένμπακ, ένα μικρό χωριό περίπου 65 χιλιόμετρα νότια της Γλασκόβης. Ήταν μέλος οικογένειας με δέκα παιδιά και από τα 14 του έπιασε δουλειά στις εξορύξεις κάρβουνου. Έμαθε από νωρίς τις δυσκολίες για τους εργάτες, τις απεργίες και τους αγώνες, την εκμετάλλευση και τη μάχη για τα εργατικά διακαιώματα. Διαμόρφωσε έτσι σε σημαντικό βαθμό τη σκέψη και την προσωπικότητά του: «Ο Σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύω είναι όλοι να δουλεύουν για τον ίδιο στόχο και όλοι να έχουν μερίδιο στην ανταμοιβή. Έτσι βλέπω το ποδόσφαιρο, έτσι βλέπω τη ζωή», έλεγε χαρακτηριστικά. Στον ποδοσφαιρικό του κόσμο η κοινωνία που εκπροσωπεί ο κάθε σύλλογος απέκτησε πρωτεύοντα ρόλο και έκανε ιερή του υποχρέωση να τα δίνει όλα για τον κόσμο και κυρίως για εκείνους που παρά τις δυσκολίες στην καθημερινότητα, έβρισκαν τρόπο να αποταμιεύσουν χρήματα για το εισιτήριό τους. «Ένας προπονητής πρέπει να προσδιορίζει τον εαυτό του σε συνάρτηση με τον κόσμο, επειδή το ποδόσφαιρο είναι ολόκληρη η ζωή τους», έγραφε στην αυτοβιογραφία του.

Χτυπημένη από τον θατσερισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τις απολύσεις στο μεγάλο λιμάνι της πόλης, η εργατική τάξη του Λίβερπουλ γαλουχήθηκε στους αγώνες από τη δεκαετία του 80′ μέχρι και τα μέσα αυτής του 90′, συνδέοντας τον χαρακτήρα της με τους «Κόκκινους» του Άνφιλντ. Οι οπαδοί τάχθηκαν απέναντι στους Τόρις και τη Θάτσερ για έναν ακόμα, πολύ σημαντικό λόγο: Τη στάση τους στην τραγωδία του Χίλσμπορο και την επιχείριση συγκάλυψης που επιχειρήθηκε για να απαλλάξει όλες τις κρατικές υπηρεσίες από τις ευθύνες τους. Ο συνδυασμός ήταν εκρηκτικός.

Είναι χαρακτηριστικό πως ένα από τα αγαπημένα παιδιά τους, ο Ρόμπι Φάουλερ, στάθηκε αλληλέγγυος με τους δοκιμαζόμενους συμπολίτες του. Στον αγώνα με την Μπραν για τα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης το 1997 πανηγύρισε ένα γκολ με υψωμένη γροθιά και εμφανίζοντας μπλουζάκι μέσα από τη φανέλα του, το οποίο έγραφε «DoCKers». Ήταν  το όνομα της ιδιωτικής εταιρείας που εκμεταλλευόταν το λιμάνι με τα δύο κεφαλαία γράμματα στο στιλ του λογότυπου της Calvin Klein. Από κάτω σημείωνε: «500 λιμενεργάτες του Λίβερπουλ απολύθηκαν από τον Σεπτέμβριο του 95′)». Για την πράξη του αυτή τιμωρήθηκε με πρόστιμο.

Το ιδανικό ταίριασμα

Στην ομάδα αυτή με τους ισχυρούς δεσμούς στην εργατική τάξη, τη σπάνια σύνδεση με την τοπική κοινωνία και την τεράστια υποστήριξη σε όλο τον κόσμο, ανέλαβε το 2015 προπονητής ένας Γερμανός διαφορετικός από τους περισσότερους προπονητές. Ο τύπος αυτός, οδήγησε τη Λίβερπουλ στην μεγαλύτερη ανατροπή της ιστορίας του Champions League και στον δεύτερο σερί τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο λόγος φυσικά για τον Γιούργκεν Κλοπ, ο οποίος έχοντας τρεις σημαντικές απουσίες (Σαλάχ, Φιρμίνο, Κεϊτά), ηγήθηκε της ιστορικής νίκης με 4-0 επί της Μπαρτσελόνα στον δεύτερο ημιτελικό του Champions League. Στον πρώτο αγώνα, οι «Κόκκινοι» έχασαν 3-0 στη Βαρκελώνη και όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης τους είχε ξεγραμμένους. Εκείνοι, ωστόσο, είχαν άλλη άποψη.

Ο Γιούρκεν Κλοπ μοιάζει ως ο ιδανικός προπονητής για μια ομάδα με τον χαρακτήρα της Λίβερπουλ και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με αγωνιστικούς λόγους. Δεν αφορά μόνο το ότι έχει μετατρέψει τους Μέρσισαϊντερς σε μια ποδοσφαιρική μηχανή γεμάτη ταχύτητα, επιθετικό ποδόσφαιρο, γκολ και νίκες. Έχει να κάνει και με την ίδια του την ιδιοσυγκρασία. Δεν είναι τυχαίο που, πλέον, άνθρωποι που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στη Λίβερπουλ κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις, βάζοντας στην ίδια πρόταση τον Κλοπ με τον Σάνκλι. «Γιατί ο Σάνκλί ήταν είδωλο, ήξερε τον κόσμο, κέρδιζε τον κόσμο, ήταν χαρισματικός. Τώρα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο», δήλωσε ο Μπρους Γκρόμπελαρ. Η πρώτη του δήλωση, μετά την πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα ήταν για τον κόσμο. «Θα μου άρεσε να γυρίσω στην εποχή του Σάνκλι, να δω πώς ήταν και να αισθανθώ πώς διαμόρφωσε το σύλλογο. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για τον κόσμο να έχει μια τέτοια ομάδα που συμβολίζει την οικογένεια, τη σκληρή δουλειά και τα όνειρα», είχε πει παλιότερα, φροντίζοντας πριν αναλάβει να μάθει την ιστορία της ομάδας και της πόλης. Όμως ο Κλοπ δεν εμφανίζει ομοιότητες με τον θρυλικό «Σανκς» στον τρόπο που κερδίζει τον κόσμο και διατηρεί τη φλόγα αναμμένη.

«Ανήκω στην αριστερά…»

Στο βιβλίο του Ραφάελ Χόνιγκσταϊν, ο Κλοπ έχει μιλήσει για τις πολιτικές του ιδέες. Κάποιες από τις ατάκες του έχουν κατά καιρούς γίνει viral. «Ανήκω στην αριστερά, φυσικά. Πιο πολύ στα αριστερά, παρά στο κέντρο. Πιστεύω σε ένα κράτος πρόνοιας. Δεν έχω ιδιωτική ασφάλεια, δεν θα ψήφιζα ποτέ ένα κόμμα επειδή υποσχέθηκε να μειώσει τον φορολογικό συντελεστή. Η πολιτική μου αντίληψη είναι η εξής: Αν εγώ πηγαίνω καλά, θέλω και τους άλλους να πηγαίνουν καλά επίσης. Αν υπάρχει κάτι που δεν θα έκανα ποτέ στη ζωή μου θα ήταν να ψηφίσω δεξιά».

Σε συνέντευξή του στον Guardian πριν από περίπου έναν χρόνο, η πολιτική του σκέψη είχε αναδειχθεί μέσω μιας συζήτησης για τα εφηβικά του χρόνια και την επιθυμία του να γίνει γιατρός: «Πάσχω από αυτό το σύνδρομο βοήθειας. Νοιάζομαι πραγματικά για τους ανθρώπους και αισθάνομαι υπεύθυνος σχεδόν για τα πάντα». Αλληλεγγύη, με μια λέξη. Kαι αξίες. Όπως το 2013, όταν ήταν ακόμα στην Ντόρτμουντ και προσεγγίστηκε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να αναλάβει στη μετά-Φέργκιουσον εποχή, αλλά αρνήθηκε καν να μπει σε κουβέντα, αφού δεν ήθελε να αφήσει τους Βεστφαλούς στη μέση της χρονιάς και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει τον σχεδιασμό για την επόμενη. «Για μένα δεν λειτουργεί έτσι, όχι στη ζωή μου».

Το πνεύμα του Κλοπ στο Άνφιλντ

Και είναι πάντα εκεί. Στο πλευρό του Στέρλινγκ για τις ρατσιστικές επιθέσεις, στον Κόουλμαν της συμπολίτισσας Έβερτον για την δωρεά του σε τραυματία οπαδό, στις κοινωνικές δράσεις της ομάδας, σε αγώνες για καλούς σκοπούς. Με χαμόγελο και μάτια που λαμπυρίζουν από το πάθος. Kαι φυσικά στην ίδια του την ομάδα, την οποία χτίζει πάνω στις παραδοσιακές αξίες της Λίβερπουλ. Με μαχητές, όπως ο Ρόμπερτσον, παιδιά από την ακαδημία, όπως ο Αλεξάντερ-Άρνολντ, ποδοσφαιριστές που αμφισβητήθηκαν, όπως ο Σαλάχ. Με ακριβές μεταγραφές, σίγουρα, αλλά και δίνοντας την ευκαιρία σε παίκτες που πήγαν στο Άνφιλντ χωρίς φανφάρες. Ο Κλοπ έχει επενδύσει σε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που παίζουν τον δικό τους ρόλο στην εξέλιξη μιας ομάδας και έχει φροντίσει οι σχέσεις στα αποδυτήρια να διέπονται από το δικό του μαχητικό και συλλογικό πνεύμα.

Μια από τις ιστορίες που δεν έγιναν viral από το βιβλίο του Χόνιγκσταϊν, γιατί την τελευταία στιγμή έμεινε εκτός ύλης, προερχόταν από ένα διευθυντικό στέλεχος μεγάλη γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Κάποτε, όπως είπε, ο Κλοπ κλήθηκε να μιλήσει σε περίπου 10.000 εργάτες της. Στο τέλος, το κοινό τραγουδούσε το όνομά του. «Κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους», όπως αναγράφεται και στο άγαλμα του Μπιλ Σάνκλι έξω από το Άνφιλντ…