Ο Γιώργος Νταλάρας βρέθηκε στο στούντιο του 105,5 Στο Κόκκινο, καλεσμένος του Πολιτιστικού Μαγκαζίνο του σταθμού.
Μίλησε για το νέο του δίσκο «Πειράζοντας τον Νταλάρα», λέγοντας αστειευόμενος «μου αξίζει το πείραγμα»! Σαρωτικός, μίλησε ακόμα για την πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, για τα λαϊκά κέντρα, τους δασκάλους του, τον πατέρα του, τα ετεροθαλή του αδέρφια, το παρατσούκλι «θείος», τις πρώτες του μνήμες από την Κοκκινιά κι απ’ τα τραγούδια του Καζαντζίδη και του Μπιθικώτση. Αναφέρθηκε με αγάπη στους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε κατά καιρούς. «Η Χαρούλα μου είναι κομμάτι από το σώμα μου και έγινε ένας άνθρωπος ο οποίος στολίζει τον ελληνικό πολιτισμό» είπε χαρακτηριστικά για την Αλεξίου.
Δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στα όσα ακούγονται για εκείνον τον τελευταίο καιρό, αφού, εδώ και ένα δεκαήμερο τουλάχιστον, πρωταγωνιστεί στις πρωινές εκπομπές. Σχολίασε την κυριαρχία του διαδικτύου, ενώ στάθηκε ιδιαιτέρως στο θέμα του πώς παρουσιάζεται η επικαιρότητα και η αλήθεια, αναφερόμενος συγκινημένος στην κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού, μητέρας της εικοσάχρονης Μάρθης που σκοτώθηκε στα Τέμπη και πρόεδρο του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων.
Οξύ ήταν μάλιστα το σχόλιο του για τον χειρισμό της τραγωδίας στα Τέμπη. «Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε έντρομοι τον τρόπο που διεξάγεται η εξεταστική επιτροπή για την εγκληματική αυτή…να την πω «αφέλεια»; Γιατί έτσι προσπαθούν να μας την περάσουν. Ας την πούμε αμέλεια, εγκληματική αμέλεια γύρω από τον ΟΣΕ και τα τρένα. Αυτό που βγαίνει και είναι τρομαχτικό είναι ότι ο ένοχος γι’ αυτά τα εγκλήματα είναι το…τρένο!
Κι απ’ την άλλη βλέπουμε την κυρία Μαρία Καρυστιανού, αυτή τη μάνα που έχει το κουράγιο και μπαίνει μέσα σ’ όλα και αποδυναμώνει και απογυμνώνει το Κράτος. Άρα δεν πάνε όλα χαμένα. Αλλά όπως ξέρετε, ο αριστοκράτης, ο πλούσιος, ο επώνυμος για να επιβιώσει έχει ανάγκη το σκυλί του να γαυγίζει για να τρομάζει τους άλλους. Έχει ανάγκη τον γελωτοποιό του για να καλαμπουρίζουν και να χαχανίζουν οι γύρω.
Έτσι λειτουργεί και το Κράτος ενώ δεν θα έπρεπε. Έχουμε μια ελπίδα. Η Δικαιοσύνη μπορεί να σταθεί στα πόδια της, φτάνει να γίνει ανεξάρτητη. Για να μπορέσει κι ο ονειροπόλος δικαστής, εισαγγελέας, νομικός να σταθεί κι αυτός στα πόδια του και να πει «Η ζωή μου δεν θα περάσει έτσι σαν μια σβηστήρα σ ένα μαυροπίνακα. Θέλω να κάνω κάτι».
Αλλά αυτό το «θέλω να κάνω κάτι» φαίνεται ύποπτο στους κρατούντες και στους γύρω-γύρω. Ακόμα και σε καλοπροαίρετους. «Γιατί αυτός τώρα μιλάει;» λένε. Θυμόσαστε μια παλιά παροιμία το «Σκάσε και κολύμπα;»;. Κι αργότερα παρατήρησε πικρά: «είναι σίγουρο ότι η θέση μου για τα Τέμπη δεν θα παίξει στα κανάλια ή θα παίξει από κάποιους ψαγμένους, αν παίξει. Δεν θα έχει πάντως δυναμική».
