Γιώργος Καραϊβάζ: Ένας χρόνος μετά

Και πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν τα social media και ρωτάμε την ΕΛ.ΑΣ μην και έκαναν τίποτε επί της υπόθεσης γιατί από μόνοι τους, μηδαμινό το ενδιαφέρον. Όχι, εντάξει και οι ξένες οργανώσεις δημοσιογράφων έχουν πράξει τα δέοντα και το αναφέρουν πρώτο σε κάθε έκθεση τους για την ελευθεροτυπία στη χώρα. Εσχάτως και η ΕΣΗΕΑ άρχισε να εκφράζει ένα αεράκι λαίμαργου ενδιαφέροντος για το ζήτημα που περιμένουμε να γίνει τυφώνας όσο δεν υπάρχουν απαντήσεις.

9 Απριλίου 2021: Έχουμε αρχίσει να δείχνουμε σημάδια ιδρυματισμού από τις συνεχείς καραντίνες και περιορισμούς, έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε ότι οι πυροβολισμοί μέρα μεσημέρι είναι ίδιον των ημερών Χρυσοχοΐδη (πριν τη δολοφονία του Καραϊβάζ είχε σημειωθεί σειρά εγκληματικών ενεργειών στα πλαίσια ξεκαθαρίσματος λογαριασμών) και μόλις προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε την ένταση των καταγγελιών του Metoo. O Καραϊβάζ, ένας σχετικά μετρημένος και ψύχραιμος δημοσιογράφος στο προσωπικό του ιστολόγιο είχε αναφερθεί εκτενώς σε υποθέσεις της επικαιρότητας όπως αυτή γνωστού σκηνοθέτη στη χαλιναγώγηση της νεότητας παρέα με οποιονδήποτε ανήλικο αλλά και αυτή θρυλικού περουκινιου με υαλουρονικό που ακόμη και εγκλωβισμένο εξυμνεί τα έργα και τις ημέρες της Σοφίας Νικολάου προτού αποφασίσει να δημοσιοποιήσει μηνύματα με το μισό υπουργικό συμβούλιο. 

Ο Γιώργος Καραϊβάζ είχε προαναγγείλει αποκαλύψεις για διασπάθιση δημοσίου χρήματος και αντ’αυτού έλαβε κροκοδείλια αφιερώματα στα πλαίσια ενός μακροσκελούς τηλεοπτικού μνημόσυνου. Ο αρχικός τρόμος και υπενθύμιση άλλων ανεξιχνίαστων δολοφονιών όπως του Καβαφάκη (1922), του Βιδάλη (1946), του Αθανασιάδη (1983), και του Γκιόλια (2010), μας συγκίνησε αλλά δεν ακούμπησε το Πολιτειακό βραχίονα ώστε να κινηθεί και να πράξει τα δέοντα. Η έρευνα, τύποις συνεχίζεται, έργοις ανάθεμα και αν ποτέ γίνει.

Το χειρότερο, δεν είναι η αδράνεια της Πολιτείας να προστατεύσει την ελευθερία του Τύπου αλλά η αποδοχή από το κοινό της στάσης αυτής ως δεδομένης. Μέσα σε έναν μόνο χρόνο, έχουν καταγγελθεί δημόσια παρακολουθήσεις και απειλές κατά ακεραιότητας δημοσιογράφων και εργαζομένων του Τύπου και χρειάζεται ιδρώτας για ένα βλεφάρισμα αναγνώρισης του προβλήματος από τον κρατικό μηχανισμό. Μεγάλο μέρος εργαζομένων στα ΜΜΕ έχει αρχίσει να κατανοεί την έννοια της δυσφήμησης καλύτερα από έμπειρους νομικούς και αρκετοί πλέον, θεωρούν την έλλειψη προστασίας από νομικές ενέργειες εναντίον τους ως φυσιολογικό, κανονικότητα. 

Θα περίμενε κανείς, πώς το τελευταίο περιβάλλον εργασίας ενός δημοσιογράφου θα είχε καθημερινή και μόνιμη υπενθύμιση της απορίας για την άδικη κατάληξη του συναδέλφου και πατέρα τους όπως τον αποκαλούσαν. Θα πίστευε κάποιος, αφελώς, πώς η αλληλεγγύη στο χώρο εργασίας ειδικά σε περίπτωση αφαίρεσης ανθρώπινης ζωής θα ήταν αυταπόδεικτη οδός έντονης διαμαρτυρίας μέσα από ένα τεράστιο βήμα όπως είναι το τηλεοπτικό. Το ενημερωτικό μπαμ που είχαμε βέβαια για το βαθμό στον οποίο ένας δημοσιογράφος μπορεί να υποκαταστήσει την ανακριτική διαδικασία επιβεβαιώνει τη δύναμη του μέσου και αναδεικνύει την υποκρισία πολλών.

Η αποσιώπηση μίας ακόμη δολοφονίας, εν καιρώ ειρήνης, κατά δημοσιογράφου σε συνδυασμό με νομοθετικές ενέργειες που συνεχώς εξοστρακίζουν την ελεύθερη διάδοση της πληροφορίας κατόπιν δημοσιογραφικής εργασίας είναι η νέα, αγόγγυστα αποδεκτή από πολλούς εξ’ημών, πραγματικότητα. 

Εάν μας διδάσκει κάτι ο Καραϊβάζ, είναι πως η ελευθερία άσκησης δημοσιογραφικών καθηκόντων δε θα έπρεπε να έχει επ’ουδενί τέτοιο αντίτιμο. Ο δημοσιογράφος δεν είναι ο απόλυτος κάτοχος της πληροφορίας και της κριτικής προς τον ισχυρό, κάθε άλλο. Είναι όμως αυτός που έχει θεσμικό καθήκον να ενημερώνει την κοινή γνώμη για ζητήματα που ενδιαφέρουν χωρίς να χρειάζεται να ανησυχεί για τον αντίκτυπο που θα έχει αυτό στον ίδιο προσωπικά. 

Ένα δημοσίευμα δεν πληρώνεται με τη ζωή κάποιου. Οποιοδήποτε προϊόν δημοσιογραφικής εργασίας με σκοπό την ενημέρωση μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί κίνητρο για βελτίωση όχι αποσιώπηση του προβλήματος. Θέλουμε τους δημοσιογράφους να συνδέονται με το έργο τους και όχι με εκδηλώσεις μνήμης προς τιμήν τους. Μακάριοι τω Πέτσα πνεύματι πολλών…
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr