Ανήκει άλλωστε στους τυχερούς, λέει, αφού έχει χάσει μόνο έναν αδερφό και κατά κανόνα τα μαθηματικά του θανάτου είναι συντριπτικά. Μιλάει και αγωνίζεται για δικαιώματα. Το ίδιο όμως καλεί να γίνεται και στο σκέλος των υποχρεώσεων. Αυτό σημαίνει ένταξη. Αυτό σημαίνει χτίζω ζωή και συμμετέχω: κοινωνός της κοινωνίας – όλης της κοινωνίας που σε υποδέχεται. Πώς αλλιώς να την αλλάξεις;
Η δράση του, πολυεπίπεδη, τον έχει οδηγήσει σε κάθε γωνιά και οργανισμό του κόσμου να παλεύει για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών, έχοντας μάλιστα βραβευτεί γι’ αυτό. Ο αγώνας όμως δεν περιορίζεται σε «ομάδες πληθυσμού», είναι συνολικός. Έτσι αντιμετωπίζει και την υποψηφιότητά του για το Ευρωκοινοβούλιο. Γιατί δηλώνει και είναι πια Έλληνας πολίτης. Άρα και Ευρωπαίος. Και παρά τα ειδικότερα αιτήματα που καλείται να υπερασπιστεί, δεν παύει να ζει σε μια Ένωση οι πολίτες της οποίας μετρούν συνεχώς απώλειες και νέες ήττες. Και είναι μέλος της. Έχει εξάλλου εδώ και περίπου τέσσερις μήνες ταυτότητα – τη μόνη που είχε ποτέ.
Μιλάει για τους ανθρώπους χωρίς ταυτότητα, της γης τους κολασμένους που δεν υπάρχουν ούτε ως αριθμοί ΑΜΚΑ. Παλιότερα έπεφταν θύματα όχι μόνο ρατσιστικής, αλλά και αστυνομικής βίας, δεν «υπήρχαν» όμως για να μπορούν έστω να την καταγγείλουν· τα περιστατικά θάβονταν στη λογική «μην τα ανακινείς κι έχεις άλλα». Όχι ότι η λογική αυτή έχει πεθάνει. Στο ίδιο μήκος κινούνταν η επίθεση που δέχτηκε πέρσι από τον βουλευτή των ΑΝΕΛ Κώστα Κατσίκη, όταν μίλησε για τον διακινητή που πλήρωσε μήπως και καταφέρει να επανενωθεί η οικογένειά του. Κάτι ανάλογο του είπαν και Γάλλοι ευρωβουλευτές της Λεπέν, αλλά εκτός αιθούσης. Όμως, αντιτείνει, οι άνθρωποι που είδαν μίλησαν, κι έτσι δεν πήγε άκλαυτος ο Λουκμάν. Αυτό, λέει, πρέπει να κάνουμε: να συμμετέχουμε. Είτε γινόμαστε μάρτυρες ενός τέτοιου εγκλήματος είτε αν ακούμε τον γείτονα να δέρνει το παιδί του.
Μιλάει με καμάρι για τον αριστούχο γιο του που φέτος δίνει Πανελλήνιες και πρωτοστατεί στο σχολείο του στις εκδηλώσεις για τις εθνικές επετείους. Διηγείται με αφοπλιστική φυσικότητα πώς παλιότερα ο μικρός είχε κουλουριαστεί πάνω του όταν τον πήγε να δει την παρέλαση μια 28η Οκτωβρίου. Στη θέα τόσων πολλών ελληνικών σημαιών τού είπε έντρομος: «Μπαμπά, να κρυφτούμε, είναι αυτοί που μας χτυπάνε».
Τώρα πια έχουν μεταφέρει στη Νοταρά τη δομή τους, το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων, κι έχουν σταματήσει οι επιθέσεις. Στον Άγιο Παντελεήμονα τα πράγματα ήταν αλλιώς. Είναι αυτό το μυστήριο κράμα εδώ πέρα: η απρόσμενα εντυπωσιακή αλληλεγγύη και η Χρυσή Αυγή να εκπροσωπεί στη Βουλή περίπου 500.000, παρατηρεί.
Είμαστε στην Κουμουνδούρου, αλλά η ώρα περνάει και είναι η μέρα που θα φιλοξενηθεί στο ΣΕΦ η παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Οι υποψήφιοι πρέπει να είμαστε εκεί από τις πέντε, μας εξηγεί μ’ εκείνο το καθαρό χαμόγελο λίγο πριν ανέβει στο ποδήλατό του να φύγει. Ο Γιονούς Μοχαμαντί είναι σήμερα 46 χρόνων. Στις 26 Μαΐου θα ψηφίσει για πρώτη φορά στη ζωή του.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
