Γιατρέ μου, χρειάζομαι διακοπές

Είδα στην ΕΡΤ το σπαραξικάρδιο ρεπορτάζ για την παντέρμη από κόσμο Σαντορίνη και έκανα αυτό που θα έκανε στη θέση μου οποιοσδήποτε πολίτης με δύο μάτια στη σωστή θέση και πέντε φράγκα στην άκρη. Έψαξα δωμάτιο στην Οία, εν όψει της ολιγοήμερης άδειας που μου περίσσεψε από την προ πανδημίας εποχή.

Διότι σαν τη Σαντορίνη δεν έχει. Ιδίως όταν απομακρύνονται οι ορδές των βαρβάρων.

Αλίμονο, όμως, η Σαντορίνη περιμένει τις ορδές των βαρβάρων για να τους πάρει τα σώβρακα και να καλύψει τη χασούρα του τελευταίου τριμήνου: Πάσχα, Άγιο Πνεύμα, πρώτες λιακάδες, πρώτα μπάνια, πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τον Νότο.

Ο αεροπορικός ναύλος για το άντρο της Fraport στο νησί παραμένει φθηνός, αλλά οι τιμές για διαμονή αγγίζουν το όριο του εξωφρενικού.

Το ίδιο μικροσκοπικό στούντιο με θέα που το 2017 νοικιάσαμε έναντι 100 ευρώ (φιλική τιμή λόγω …πολυετίας) κοστίζει για έξι νύχτες την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου γεμάτα 1200 ευρώ: 145 η κάθε βραδιά συν 190 το «σέρβις», αφού η δουλίτσα γίνεται πλέον μέσω AirBnb.

Χωρίς πρωινό και άλλες πολυτέλειες, εννοείται. Για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, η λυπητερή είναι ακόμα πιο λυπητερή για όποιον το νοικιάσει γύρω στις 10-15 του ίδιου μήνα, μολονότι τα σύνορα θα είναι ακόμη κλειστά και ο τουρισμός εξωτερικού μπλοκαρισμένος.

Ένα γειτονικό σπιτάκι στην καλντέρα, λίγο μεγαλύτερο, κοστίζει 260 ευρώ καθ’ εκάστην. Ολογράφως, διακόσια εξήντα. Τους ναούς της πολυτέλειας, με τις ιδιωτικές πισίνες, τους μπάτλερ και τα ελικοδρόμια, δεν τους τσέκαρα καν, καθώς δεν μου περισσεύουν λεφτά για οφθαλμίατρο.

Περιμένουν, λέει, Έλληνες, Αυστριακούς και Δανούς τουρίστες. Ούτε καν Ρώσους μεγιστάνες ή Κινέζους νεόπλουτους. Ευρωπαίους της μεσαίας τάξης, που γνωρίζουν καλά πού τελειώνει η υπευθυνότητα και πού αρχίζει η αισχροκέρδεια. Είστε με τα καλά σας, μωρέ;

«Άφησέ τους να μείνουν με άδεια τα δωμάτια για να δουν τη γλύκα», πρόσταξε ο κακεντρεχής του γραφείου. Και άρχισε να μουρμουρίζει κάτι περίεργα, για «κράτος εν κράτει», για «νησιά που δεν κατάλαβαν την κρίση», για «ιδιοκτήτες που νόμιζαν ότι κρατούσαν τον παπά από τα ούμπαλα», για «αμπέλια και χωράφια που εκχερσώθηκαν ώστε να γίνουν ενοικιαζόμενα», για «δασκάλους που δεν βρίσκουν στέγη για να ξεχειμωνιάσουν».

Άφησα την απλησίαστη Σαντορίνη στη δυσοίωνη ερημιά της και βάλθηκα να ιχνηλατώ την άγονη γραμμή, που με έχει και περισσότερη ανάγκη. Στο δωματιάκι μου στην Οία θα μείνουν φέτος ο Γιόχαν, ο Πέτερ και ο Φραντς. Ή κανένας απολύτως.

Το θέμα είναι, ότι τα «πλούσια» νησιά που χρεώνουν το φύκι για μεταξωτή κορδέλα διαθέτουν ιατρικές υποδομές και κέντρα υγείας. Μπορούν συνεπώς να υποσχεθούν αποτελεσματική περίθαλψη σε όσους αρπάξουν τον ιό από την πατρίδα τους, τον φέρουν στην Ελλάδα με τις ανεξέλεγκτες πτήσεις και τον μεταδώσουν στον χαζοχαρούμενο ιθαγενή παραθεριστή.

Εάν εγώ ο πληβείος αρρωστήσω στην Κίμωλο ή στην Ηρακλειά με την ευλογία του μπάτε σκύλοι αλέστε ελληνικού κράτους, πού διάβολο θα πάω να γιατρευτώ; Θα περιμένω ελικόπτερο ή σκυλοπνίχτη για να με μεταφέρει στην Αθήνα, μαζί με άλλους εβδομήντα που θα έχουν πάθει την ίδια ζημιά;

Θα καταφύγω στον μοναδικό γιατρό του νησιού, που παίρνει τρεις κι εξήντα, κοιμάται σε αντίσκηνο και έχει πείρα μόνο από ιλαρά και μαγουλάδες; Θα βάλω κανένα γαϊδουράκι να μου κάνει τεχνητή αναπνοή; Θα χρησιμοποιήσω τον αναπνευστήρα της μάσκας για να φυσήξω αέρα στα πνευμόνια μου; Θα προσευχηθώ στον θεό της Ελλάδας;

Το υπουργείο Τουρισμού χώρισε εξαρχής τις τουριστικές περιοχές σε τρεις ζώνες κινδύνου, ανάλογα με τις υποδομές και τη γεωγραφική θέση της καθεμιάς. Μόλις οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες μυρίστηκαν τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στα περισσότερα νησιά αυτός ο διαχωρισμός, υποχρέωσαν την υπουργάρα σε αναδίπλωση.

«Ουδέποτε κάναμε τέτοιο πράγμα», ισχυρίστηκαν ψευδώς οι απίθανοι άνθρωποι που καλούνται να διαχειριστούν τις τύχες της ταλαίπωρης χώρας την επαύριο της πανδημίας.

Και βάλθηκαν να τσακώνονται μεταξύ τους, αναξιόπιστος εναντίον αναξιόπιστου, με διαιτητή τον «Ηρακλή» του Μεγάρου Μαξίμου, να μοιράζει ροπαλιές και καρούμπαλα.

Οι τηλεθεατές που είδαμε με τα ματάκια μας τα γυμνασιακά power point των υπουργών της ΝΔ για «το επιχειρησιακό σχέδιο επανεκκίνησης του τουρισμού», με σαφή αναφορά στις ζώνες υψηλού και χαμηλού κινδύνου, προφανώς πρέπει να επισκεφτούμε τον οφθαλμίατρο, που λέγαμε πιο πάνω. Και τον ω-ρι-λα, μιας και ήρθαμε. Και τον δερματολόγο, αφού προμηνύεται ηλιοθεραπεία.

Γιατρέ μου, χρειάζομαι καινούρια γυαλιά μυωπίας, ακουστικά για τη βαρηκοϊα, κρέμες για τον ήλιο και χάπια για τα μυαλά μου που πονάνε. Ή έστω, διακοπές. Επειγόντως. Σε κάποια χώρα που ξέρει πώς να μοιράσει πέντε γαϊδουριών άχυρα. Και που δεν περιμένει λιμασμένη τον οβολό του τουρίστα για να επιβιώσει.