Γιατί πρέπει να ξαναδιαβάσουμε το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη για τον σεισμό στην Τουρκία το 1999

Όπως και τώρα πριν 24 χρόνια, στις 17 Αυγούστου το 1999 ένας φονικός σεισμός χτυπούσε αλύπητα την Τουρκία αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες.

Συγκλονισμένος από την ανθρώπινη τραγωδία των γειτόνων μας, ο Παύλος Ριζαργιώτης έγραφε ένα ανατριχιαστικό κείμενο που δημοσιεύτηκε στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 19 Αυγούστου 1999.

Το κείμενο έχει τίτλο «Κράτα, Μεμέτ, σύντροφέ μου» και το μόνο που ίσως χρειάζεται να αλλάξει είναι τα ονόματα των πολιτικών πρωταγωνιστών. Αντί για τον Ετσεβίτ ο Ερντογάν και αντί για τον Σημίτη ο Μητσοτάκης…

Κράτα, Μεμέτ, σύντροφέ μου

Εδώ είμαι, Μεμέτ, αδελφέ μου. Χαράματα με φώναξες, μόλις ένιωσες τη γη να τρέμει. Από το γείτονα ζητάει βοήθεια ο άνθρωπος την ώρα του κακού. Σ’ άκουσα, σαν σε όνειρο, μέσα στον ύπνο μου. Πετάχτηκα. Ο γείτονάς μου κινδυνεύει. Πάγωσα, σαν σε είδα θαμμένο στα ερείπια να παλεύεις για να σωθείς. Θα σε βοηθήσω. Η θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσά μας, μας ενώνει, δε μας χωρίζει. Τίποτα δε μας χωρίζει. Το ξέρεις, όπως κι εγώ.

Κουράγιο, Μεμέτ, καρντάση μου. Σκούπισε τα δάκρυά σου. Σφίξε την καρδιά σου. Ορθωσε το κορμί σου. Κράτα. Βρες τη δύναμη να θάψεις τους νεκρούς σου, να συμπαρασταθείς στους άλλους λαβωμένους. Προσπάθησε να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Ετοιμάσου να εκδικηθείς αυτούς που σ’ έκλεισαν στα “κούφια κτίρια”, αφήνοντάς σε απροστάτευτο στις δονήσεις του θυμωμένου , καταστροφικού Εγκέλαδου, αβοήθητο την ώρα της μεγάλης ανάγκης.

Εργάτης είσαι, Μεμέτ σύντροφέ μου κι ο εργάτης είναι δυνατός. Αντέχει. Από σένα περιμένει η Τουρκία να ξαναχτίσεις πιο σταθερά τα ερειπωμένα σπίτια, να ξαναβάλεις μπροστά τις μηχανές για να λειτουργήσουν πάλι τα γκρεμισμένα εργοστάσια. Να παράγεις προϊόντα, να δημιουργείς πλούτο, να εξασφαλίσεις ένα καλύτερο αύριο για τον τούρκικο λαό, να καλυτερέψεις τη ζωή των φτωχών, των αδυνάτων, των κατατρεγμένων, όλων των ανθρώπων.

Ξέρω, είσαι θυμωμένος , Μεμέτ, φίλε μου. Με τον Ετσεβίτ , που δε νοιάστηκε ποτέ για σένα και την ώρα που υπέφερες και τον χρειαζόσουνα δε φάνηκε, ζητώντας από τον Αλλάχ να σε βοηθήσει. Είμαι κι εγώ θυμωμένος με τον Σημίτη . Ποτέ δε φαίνεται κι αυτός, όταν ο δικός μας εργάτης κινδυνεύει και τον ζητάει. Και μην τον πιστεύεις που λέει πως σε συμπαραστέκεται στα βάσανά σου. Αυτός μόνο με τον Ετσεβίτ “τα βρίσκει”. Δικό μας χρέος, των λαών μας όφελος, να αλληλοβοηθιόμαστε και να ζούμε ειρηνικά.

Π. Ρ.