Γιατί ο Μπέος εκλέγεται πανηγυρικά και άλλα τινά…

Μέσω της κάλπης, πιστοποιήθηκε ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας μας είναι οι τελευταίοι κοινοί πρόγονοι των εκπολιτισμένων. Καμία εντύπωση λοιπόν δεν προκαλεί η εκλογή του Μπέου, από τον πρώτο γύρο (σύμφωνα με δημοσκόπηση).

Ζούμε την εποχή όπου η έννοια της ύβρεως έχει λησμονηθεί. Κι ως κοινωνία έχουμε απωλέσει όλα τα αποδεκτά κριτήρια ιεράρχησης, ως προς τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, τι είναι αληθές ή ψευδές, τι δίκαιο ή άδικο.

Ζούμε στην χώρα όπου η ντροπή δεν λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας για αλαζονικές και ασεβείς πράξεις.

Αν λοιπόν η Ελλάδα ήταν πρόσωπο, θα ήταν ο Μπέος. Αυτός, που σέρνει το θηλυκό μέσα στη σπηλιά τραβώντας το απ΄το μαλλί και λύνει τις διαφορές του έξω απ’ τη σπηλιά, με το ρόπαλο.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν η πρώτη διδάξασα. Υπήρξε σύμβουλος και πνευματικός καθοδηγητής αυτής της κοινωνίας. Κοντά 5 χρόνια, παραβαίνει με άνεση νόμους και καθήκοντα, δεν έχει τη δημοκρατία και τον πολιτισμό αληθινή της προτεραιότητα, κι επανάφερε τον φασισμό σε ημινόμιμη δράση. Σε αγαστή συνεργασία με τα καθεστωτικά ΜΜΕ οικοδόμησε τον σύγχρονο ακροδεξιό άνθρωπο: αμορφωσιά, βαρβαρότητα, κουτοπονηριά και ατιμωρησία.

Αν νομίζουμε ότι υπάρχει απόσταση μεταξύ του πρόσφατου επεισοδίου ανήλικης βαρβαρότητας (μικρό αγόρι έσπασε με μπουνιές τα δόντια του συμμαθητή του), και του μπέικου κηρύγματος για «λουλούδες», τότε αρνούμαστε να παραδεχτούμε πόσο βαθιά είναι η ήττα της κοινωνίας που ζούμε. Όπως δεν υπάρχει απόσταση από την Μενδώνη και τον ταλαντούχο παιδοβιαστή, από τον Μηταράκη και λοστρόμο που πετά στη θάλασσα τον μελαχρινό Αντώνη Καρυώτη να πνιγεί, και πάει λέγοντας…

Ο Μπρους Λη είχε πει κάπου «για να εξοντώσεις έναν εχθρό πρέπει πρώτα να σκοτώσεις την εικόνα του». Τα μεγάλα κεφάλαια που στήριξαν και εδραίωσαν τον Μητσοτάκη, για δέκα χρόνια σκότωναν την εικόνα της αριστεράς και ειδικά του μοναδικού, εξ αριστερών, πολιτικού που είχε τη θέληση να σεβαστεί και να υπηρετήσει διαχρονικές ανθρώπινες αξίες από θέση εξουσίας. Αναφέρομαι στον Α. Τσίπρα. (Παρένθεση: Το ίδιο του το κόμμα εξ άλλου θεωρώντας τον ελλιπή και κατά μία, δύο και τρεις έννοιες τον ανεχόταν. Λες κι ο Συνασπισμός και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ ήταν κοινωνικο-πολιτικό κίνημα κι έπρεπε να διοικήσει τη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, την ελληνική κυβέρνηση, με όρους κολεκτίβας). Τούτων δοθέντων το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς περιορίστηκε στον ενίοτε γραφικό Κουτσούμπα.

Πού κολλάει όλο αυτό με τον ανθρωπότυπο Μπέο; Εξηγεί πως το σύστημα, με εκπρόσωπό του «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας», εργάστηκε και άνοιξε το δρόμο προς τη βαρβαρότητα και πως σήμερα παίζει εντός έδρας και χωρίς αντίπαλο. Δεν έχει αντίπαλο δέος ο Μπέος. Έχει εξασφαλίσει το λαϊκό έρεισμα η λούμπεν πολιτική κι έχει καταφέρει να απορροφήσει όλα όσα ταλαιπωρούν την κοινωνία. Προσοχή όμως. Ο Βόλος, η Μαγνησία στο σύνολό της, είναι ένα από τα θύματα της λούμπεν πολιτικής αλλά όχι το κυριότερο. Η νεολαία αυτής της χώρας, ο πολιτισμός, η παιδεία, η υγεία υποφέρουν περισσότερο και θα βασανιστούν ακόμα χειρότερα, σύμφωνα με το υπολογισμένο σχέδιο της κυβέρνησης. Έχουν πολλά να δουν τα μάτια μας με αυτή την κοινωνία που δεν θέλει να αλλάξει το σύστημα.

Υστερόγραφο: Σε συμβολικό επίπεδο, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά της πρωτεύουσας, σε επίπεδο εκλογής Δημάρχου, αντιτάσσει -και καλά κάνει- τον αντιφασίστα δικηγόρο Κώστα Παπαδάκη, που αποτελεί μια ειδική μορφή απόδοσης νοήματος. Πέραν του ότι συνέβαλε στον άθλο καταδίκης της ηγεσίας και των στελεχών της Χρυσής Αυγής είναι μια αρμόζουσα μαχητική αριστερή πρόταση σε χαλεπούς καιρούς.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr