Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα έρχεται πρώτη και με διαφορά, ανάμεσα σε 20 μεσογειακές χώρες που μοιράζονται τις ίδιες από λίγο ως πολύ καιρικές συνθήκες, ως προς το σύνολο των καμένων δασικών εκτάσεων. Με 1.600.000 καμένα στρέμματα, έναντι 820.000 της δεύτερης στην κατάταξη Ισπανίας.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτό συμβαίνει, ενώ η Ελλάδα έρχεται 7η στη Μεσόγειο ως προς το πλήθος των περιστατικών των δασικών πυρκαγιών.

Γι’ αυτό και είμαστε πρώτοι και μάλιστα με απόσταση και ως προς τις καμένες εκτάσεις ανά δασική πυρκαγιά. Με 35.000 στρέμματα καμένα ανά πυρκαγιά εμείς, έναντι 9.900 στρεμμάτων της δεύτερης στην κατάταξη Αλγερίας.

Τα ίδια όμως συμβαίνουν και ως προς τις πλημμυρικές καταστροφές. Η Ελλάδα πρωταγωνιστεί και ως προς την τεράστια έκταση των πλημμυρικών καταστροφών, αφού η έκταση των πλημμυρισμένων εδαφών στη Θεσσαλία, καλλιεργήσιμων αλλά και κατοικημένων, μετά τις καταιγίδες Daniel και Elias το Σεπτέμβριο, δεν έχει προηγούμενο.

Η αιτία για την οποία η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει το θλιβερό προνόμιο των τεράστιων καταστροφών από τα ακραία φυσικά φαινόμενα της κλιματικής κρίσης, πολύ μεγαλύτερων από γειτονικές της χώρες που πλήττονται από τα ίδια καιρικά φαινόμενα, είναι προφανώς η ακολουθούμενη πολιτική διαχείρισης της κλιματικής κρίσης.

Η οποία δεν αντιμετωπίζει τα κοινά αγαθά σαν δημόσια, αλλά σαν αγαθά προς ιδιωτικοποίηση.

Όπως ξεκάθαρα δήλωσε κατ’ επανάληψη ο πρωθυπουργός στη Βουλή και αλλού, πεποίθησή του είναι ότι η φύση θα προστατευτεί από τα ακραία φαινόμενα που φέρνει η κλιματική αλλαγή, μόνο αν παραδοθεί σε ιδιώτες.

Γι’ αυτό και οι δημόσιες πολιτικές στη χώρα μας που έχουν ως σκοπό την πρόληψη των φυσικών καταστροφών και τον μετριασμό των συνεπειών τους, που θεωρούνται διεθνώς ως η μόνη ενδεδειγμένη λύση για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής κρίσης, υποχωρούν τα τελευταία χρόνια. Και τη θέση τους παίρνουν πολιτικές εκ των υστέρων επέμβασης για την αποζημίωση των πληγέντων.

Κεντρικός στόχος δηλαδή της πολιτικής διαχείρισης της κλιματικής αλλαγής δεν είναι στην Ελλάδα η πρόληψη και ο μετριασμός των συνεπειών των φυσικών καταστροφών, αλλά η εκ των υστέρων εκχώρηση των κατεστραμμένων περιβαλλοντικών συστημάτων σε ιδιώτες. Με το πρόσχημα ότι δήθεν έτσι οι κατεστραμμένες περιοχές θα «αξιοποιηθούν» καλύτερα.

Με αποτέλεσμα, στη θέση των καμένων δασών και των κατεστραμμένων εδαφών να υψώνονται σε σύντομο χρόνο άλλοτε ανεμογεννήτριες και άλλοτε μεγάλα ξενοδοχεία.

Έφτασαν μάλιστα στο σημείο, με πρόσχημα την διάνοιξη της κοίτης του ποταμού Αγγίτη στην ΠΕ Σερρών σε μήκος μόλις 1,5 χιλιομέτρου, ένα έργο που χαρακτηρίστηκε άκρως επείγον πριν από τρία ολόκληρα χρόνια, να κόβουν αιωνόβια πλατάνια για να ξεκινήσουν την αντιπλημμυρική προστασία φέτος το Νοέμβριο. Και μάλιστα αυτό να συμβαίνει παρόχθια του ποταμού και σε μήκος… τετραπλάσιο από εκείνο που προβλέπεται στον αρχικό αντιπλημμυρικό σχεδιασμό…

Η αντιπλημμυρική προστασία, δηλαδή, γίνεται για τις ανάγκες της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης άλλοθι για την καταστροφή της φύσης, από συμφέροντα που την εποφθαλμιούν προκειμένου να την εκμεταλλευτούν.

Και αυτό, στην Ελλάδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αποκαλείται «πράσινη ανάπτυξη».

Αυτή η πολιτική δικαιολογεί γιατί, από τα 34 δις του Ταμείου Ανάκαμψης, κατανεμήθηκαν από την κυβέρνηση σε έργα αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης μόλις 185 εκατομμύρια ευρώ.

Και γι’ αυτό, από αυτό το ελάχιστο ποσό, είχαν απορροφηθεί μέχρι το καλοκαίρι του 2023 μόλις… 900.000 ευρώ.

Δεν είναι τυχαίο ότι αποσύρθηκαν αντιπλημμυρικά έργα από το Ταμείο Ανάκαμψης για να δοθούν περισσότερα χρήματα σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι οποίες έλαβαν τελικά και τη μερίδα του λέοντος από τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις.

Αυτή είναι η αιτία που δεν καθαρίστηκαν εγκαίρως από την καύσιμη ύλη τα δάση που στη συνέχεια κάηκαν. Και αυτή είναι η αιτία που δεν διανοίχθηκαν εγκαίρως δασικοί δρόμοι και αντιπυρικές ζώνες στις καμένες σήμερα δασικές περιοχές.

Όπως και αυτή είναι η αιτία που μετά τον Ιανό το 2020, αντί να χρηματοδοτηθούν έργα αντιπλημμυρικής προστασίας στη Θεσσαλία και αλλού, απεντάχθηκαν ακόμη και εκείνα τα αντιπλημμυρικά που είχαν αρχικά ενταχθεί.

Η ευθύνη της κυβέρνησης για τις μεγάλες καταστροφές φάνηκε στην προσπάθειά της, με αναληθή και αβάσιμα επιχειρήματα, να πείσει ότι η κακοκαιρία Daniel ήταν τόσο μεγάλη, που ό,τι έργο αντιπλημμυρικής προστασίας και αν υπήρχε, δεν θα μπορούσε να αντισταθεί.

Τη στιγμή που η διεθνής επιστημονική κοινότητα συμφωνεί ότι τα αντιπλημμυρικά έργα, είτε πρόκειται για έργα ορεινής υδρονομίας, είτε για φράγματα εκτόνωσης, είτε και για έργα διευθέτησης, καθαρισμού και διάνοιξης της κοίτης των ποταμών και των υδατορευμάτων, ακόμη και όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το μέγεθος των πλημμυρικών απορροών, μετριάζουν πάντως τις συνέπειές τους.

Όσο η πολιτική διαχείρισης της κλιματικής κρίσης έχει στόχο τη νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη, αντιμετωπίζοντας τα κοινά αγαθά, δάση και λοιπά οικοσυστήματα, σαν αγαθά προς επιχειρηματική αξιοποίηση, τόσο θα είναι συνεργός και όχι ανάχωμα στις μεγάλες φυσικές καταστροφές που φέρνει η κλιματική αλλαγή.

Πηγή: TVXS