Γιάννης Σαββιδάκης: Your Face sounds Nazistic

Το θέμα δεν είναι που άλλος ένας καλλιτέχνης, ο 55χρονος Γιάννης Σαββιδάκης έκανε δηλώσεις ρατσιστικού χαρακτήρα, ξεκαθαρίζοντας πως δεν είναι ρατσιστής, πράγμα που σημαίνει πως μάλλον είναι και δεν τό’χει καταλάβει. Το θέμα είναι γιατί ασχολούμαστε με έναν καλλιτέχνη που – εδώ που τα λέμε – δεν έχει αφήσει κανένα συγκλονιστικό έργο στα 30τόσα χρόνια που υπάρχει στο χώρο. Ή μάλλον που υπήρχε, διότι αν εξακολουθούσε να υπάρχει, το πιο πιθανό ήταν να μην πέταγε…κοτρόνες. Κοτρόνες που σκάνε σαν μετεωρίτες κι αν σκύψεις στο λάκκο που άνοιξαν, θα δεις φίδια να επωάζονται. Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος θα μου πεις! Και μη χειρότερα, θα σου απαντήσω, αγαπητέ αναγνώστη…

Τον Σαββιδάκη τον θυμάμαι προσωπικά από ένα πολύ ωραίο τραγούδι σε μουσική του συνθέτη Θοδωρή Λαχανά και σε στίχους του ποιητή και συγγραφέα Γιάννη Καλπούζου. Για το «Δέκα μάγισσες τα δάχτυλα σου» λέω, που ήρθε κι έδεσε με τον έντεχνο 90s ήχο του Περίδη, του Αλκίνοου, του Θαλασσινού κ.α. και που ακούστηκε κατά κόρον από τα ραδιόφωνα. Μέχρι εκεί, βέβαια, διότι για να άκουγα τα άλλα του, του στυλ «Μη σας λέω μη μιλάτε το κορίτσι μου κοιμάται» και «Λουλουδάκι της ερήμου έχει γίνει το κορμί μου», μόνο διασωληνωμένος και σε καταστολή! 

Τι μας έλεγε λοιπόν ο Σαββιδάκης στο «Δέκα μάγισσες»; «Ακροβάτες του ονείρου, ποταμόπλοια του Νείλου». Μάλιστα! Ο άνθρωπος ζει out of time, δεν έχει ιδέα από τα πάνω – κάτω που έχουν έρθει στη νεοελληνική κοινωνία, αλλά και στον παγκόσμιο χάρτη. Πιστεύει πως τα ποταμόπλοια από τον Νείλο φέρνουν ακόμα τα δάχτυλα της και τα χείλη τα γλυκά της. Δεν βλέπει ειδήσεις, δεν γνωρίζει πως τα πελάγη της Μεσογείου έχουν γίνει νεκροταφεία αθώων ψυχών, ούτε απορεί και ενίσταται που σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων μαζεύουν υπογραφές για να διώξουν τα «μιαρά» προσφυγόπουλα από τα σχολεία. 

Ο Σαββιδάκης ζει ακόμα στα 90s του Κωστόπουλου κι αν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, νοσταλγεί τις εποχές που έβγαζε χρήματα πολλά, τον αναγνώριζαν όλοι στο δρόμο κι έπαιζε σε δημοφιλή σήριαλ του ΑΝΤ1. Θεωρεί πως επειδή συνεργάστηκε κάποτε με τον Μίμη Πλέσσα, συμμετείχε στην Eurovision και έβγαλε δυο – τρία συμπαθητικά τραγουδάκια, έχει κάθε δικαίωμα να δηλητηριάζει έναν κόσμο άμαθο, απαίδευτο και ταλαιπωρημένο. Είναι σχεδόν σίγουρο πως διαβάζει το βιογραφικό του στη βικιπαίδεια και συγκινείται που το περιοδικό «Ποπ Κορν» τον είχε ανακηρύξει «πιο συμπαθή καλλιτέχνη του 1995»…

Για τον Σαββιδάκη οι άνθρωποι διακρίνονται βάσει του έθνους τους και του διαβατηρίου τους. Καρφί δεν του καίγεται για τους ανθρώπους που φτάνουν στη χώρα του παρά τη θέληση τους, αν φτάσουν ποτέ βέβαια και δεν τους φάνε τα σκυλόψαρα, για να στοιβαχτούν μέσα σε τέσσερα συρματοπλέγματα κάτω από καύσωνες, βροχές και χιόνια. Με τις δηλώσεις του ουσιαστικά μας δίνει και μια γεύση από το ολοκαίνουργιο βίντεο κλιπ του: Ο ίδιος μπροστά από μια παραλία. Δεν φοράει γιλέκο διασώστη, αλλά κοστούμι και γραβάτα. Όταν η βάρκα καταφτάνει και μάνες προσπαθούν να πετάξουν τα μωρά τους σε ασφαλή χέρια, αυτός τραβάει περίστροφο και τους απαλλάσσει μια και καλή από τα βάσανα τους. Πάνω απ’ όλα προστατεύει την αγία ελληνική οικογένεια, την οικογένεια του, εφόσον «πρέπει νά’χουμε κάτι παραπάνω εμείς σαν Έλληνες».

Ποιος θα σκηνοθετήσει αυτό το βίντεο κλιπ του; Θα πρέπει νά’ναι μέγας καλλιτέχνης! Να ξέρει πως δεν θα διαθέτει άρια ξανθογάλανα πρόσωπα και γκόμενες που παίζουν με την άμμο, αλλά βουβά μελαψά πρόσωπα που κλαίνε υστερικά χωρίς ήχο. Ένας συνδυασμός αρχαιοελληνικής τραγωδίας του Μιχάλη Κακογιάννη και «Exterminator» με τον Σβαρτσενέγκερ! 

Ο γηγενής Σαββιδάκης έχει ανάγκη από ένα βίντεο κλιπ τέτοιων καλλιτεχνικών αξιώσεων. Από το 2014, βλέπεις, και το ριάλιτι «Your face sounds familiar 2» που βγήκε νικητής ως Ψαραντώνης, έχουν περάσει και πέντε ολόκληρα χρόνια. Δεν είναι λίγα τα πέντε χρόνια για να σε ξεχάσουν οι πάντες, το κοινό σου και το σινάφι σου, τι να κάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια κι ας πονάει…Βέβαια, για να έκανε ένα βίντεο κλιπ με το άνωθεν δικό μου σεναριάκι θα χρειάζονταν φράγκα. Χλωμό το κόβω. Άντε τώρα να ψάχνεις για εταιρεία που θα δεχόταν να ρίξει εκεί τα λεφτά της. Πάνε αυτά, δεν γίνονται πια υπερπαραγωγές. 

Ανακεφαλαιώνοντας, τι μένει; Η προσπάθεια ενός άλλοτε συμπαθούς καλλιτέχνη να επανέλθει στην επικαιρότητα με δηλώσεις που εκ των προτέρων ήξερε πως θα δημιουργούσαν θόρυβο γύρω απ’ το όνομα του. Η, κατά Edgar Allan Poe, μάσκα του Κόκκινου Θανάτου έπεσε και γι’ αυτόν! Your face sounds no familiar, mr. Savvidakis! Your face sounds nazistic κι αυτό, λυπάμαι πραγματικά, αλλά οδηγεί ότι έχετε κάνει μέχρι τώρα στον κάλαθο των αχρήστων!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr