Γιάννης Ρίτσος: Το σβησμένο φανάρι

Θα θελα – λέει – ν’ αφήσω στον καθένα σας αυτό το βλέμμα του ήρεμου θαυμασμού μπροστά στο λιόγερμα. 

Θα θελα ακόμη να σας αφήσω το περίλυπο άκουσμα της έρημης φωνής του ιχθυοπώλη στα πρωινά του Ιουλίου

και το βόμβο της μέλισσας μέσα σ’ ένα τριαντάφυλλο

ή το άηχο «αχ» μιας λευκής πεταλούδας πλάι στο μωβ λουλούδι.

Περισσότερο απ’ όλα θα θελα να σας αφήσω τον τρόπο της αλλαγής των χρωμάτων προς το ασημί και το ρόδινο

όταν η πόρτα κλείνει και σκοτεινιάζουν τα δωμάτια

κι ωστόσο οι καθρέφτες διατηρούν ανέπαφη την εικόνα της θάλασσας, για αυτό γαλανίζουν τα σεντόνια
στο μεγάλο γαμήλιο κρεβάτι των νεκρών.

Θα θελα αλλά τούτη την ώρα με πρόλαβε ο Αόρατος,

ο Πανταχού και Πάντοτε Παρών, 

μου σβησε το φανάρι 

και πια δεν βλέπω ούτε να δείξω τίποτα κι ούτε να περπατήσω.

Από την ποιητική συλλογή Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, εκδόσεις Κέδρος