Γιάννη Πρετεντέρη πες μας ένα ανέκδοτο για χοντρούς

Της Χρύσας Λύκου

Πολύ φοβάμαι ότι δεν προκύπτει ούτε και από το πώς φοντάρει η καρέκλα του στο παράθυρο που άνοιγε στις 20:00 και που την κουβαλάει ακόμη μαζί του, σάρκα απ’ τη σάρκα του, ψυχή απ’ την ψυχή του και άλλα τέτοια ρομαντικά. Ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι αντιαισθητικός τη στιγμή ακριβώς που ανοίγει το στόμα του, εγκληματεί, ερχόμενος χρόνια μετά να ομολογήσει τάχα μετανιωμένος. Eίναι κακόγουστος κάθε φορά που θα ατυχήσεις να ακούσεις και να θυμηθείς την ύπαρξη του.

Με αφορμή το μέχρι δακρύων απόγνωσης καφενειακό χιούμορ του, σχετικά με τον Φίλη και το αν θα μπορούσαν να τον απεγκλωβίσουν οι διασώστες στην Ταϊλάνδη, αναρωτιέμαι γιατί ο κύριος Πρετεντέρης που κατάφερε με ομολογούμενως εξαιρετικά αποτελέσματα να εγκλωβίσει τεράστιο μέρος της κοινωνίας στο γεμάτο φιλοδοξίες φαντασιακό του, εκμεταλλευόμενος μέχρι και την τελευταία σπιθαμή άγνοιας του κόσμου, δεν κάνει λίγο πιο εκεί, να μη μας λερώνει με τον σικάτο ρατσισμό του.

Προφανώς και κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα με τη δήλωση ενός από τους καλύτερους μισθοφόρους του μιντιακού συστήματος. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές από μεριάς μας να θεωρήσουμε ότι ο κύριος Πρετεντέρης δεν έχει πρόβλημα με τους εύσωμους, ειδικά όταν αυτοί εντάσσονται στο αντικομουνιστικό ρεύμα που υπηρετεί, πιθανόν και πριν την περίοδο ακμής του με τον ευρωπαϊκό ηγέτη Κώστα Σημίτη και τη μετέπειτα στράτευση του στις σκοτεινές περιόδους του Μνημονίου. Μοιάζει σχεδόν να διεκδικεί το ακαταλόγιστο, όταν με τεράστια ευκολία μας πετά τα ξερατά του, προκειμένου να επιχειρηματολογήσει αχρωμάτιστα το μίσος του για την κυβέρνηση, γράφοντας: “Δεν νομίζω πως όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος έχω συναντήσει άλλον Πρωθυπουργό τόσο έγκλειστο σε ένα τόσο υποκειμενικό σύστημα πρόσληψης της πραγματικότητας. Καταντάει σχεδόν αυτισμός”. Ξεκάθαρα ο κύριος Πρετεντέρης εκτός από προσωπική ευαισθησία πάσχει και απο βιβλιογραφία, προκαλώντας το κοινό αίσθημα.

Για τον megaλοδημοσιογράφο που χρόνια έπεφτε και σηκωνόταν στη μάχη της αντικειμενικής ενημέρωσης, η αυτοσυγκράτηση δεν έχει να κάνει μόνο με το φαΐ: “Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!». Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση”.

Ας μην είμαστε υπερβολικοί όμως, αυτό είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, όπως και η εκπομπή με τους φασιστοκαλεσμένους του το 1955, που δεν μπορούσε να υποθέσει ότι μια ναζιστική οργάνωση μπορεί και να εκδηλώσει εγκληματική δράση. Παρόλα αυτά, ακόμη και όταν έμαθε, ήταν γλυκό το ποτό της εξουσίας και το ποτήρι μεγάλο για να του αντισταθεί. Έτσι, ξαναέπαιξε υπέροχα τον αθώο έκπληκτο, μπροστά σε έναν Πουλικάκο που μάλλον δεν θα ήθελε να ξαναδεί στο πάνελ του.

Από τον άνθρωπο αυτόν ζητάμε να μη σκεφτεί δύο φορές πριν μιλήσει; Από εκείνον που κουκουλώνει πολιτικά εγκλήματα γνωρίζοντας την επίδραση του στην κοινωνία, ζητάμε να αποφύγει ένα σαχλό ρατσιστικό σχόλιο, τη στιγμή που ένα παιδί έβαλε τέλος στη ζωή του εξαιτίας του μπούλινγκ που δέχτηκε; Από έναν δημοσιογράφο που ακόμη και οι φασίστες κάποια στιγμή εξυπηρέτησαν τον μικρόκοσμο του, έχουμε την απαίτηση να δει τη μεγάλη εικόνα και να αναλογιστεί ότι δεν εξυπηρετεί κανένα λογοτεχνικό αφήγημα η πλάκα με αφετηρία κάμποσα εγκλωβισμένα παιδιά και έναν άνθρωπο νεκρό στην προσπάθεια του να τα βγάλει ξανά στο φως;

Ο πιο ευρωπαίος απ’ όλους αντικειμενικός δημοσιογράφος, που μαζεύει βιταμίνη D μαζί με τον Άδωνη σε σκάφος αναψυχής έχει γνώμη για κάθε γονιό που μπαίνει στο δίλημμα για το να θα αφήσει τα παιδιά του να σκοτωθούν από βόμβες ή να προσπαθήσουν να μη τα αφήσουν να πνιγούν στα παράλια της χώρας του.

Δεν γίνεται να σε σοκάρει οτιδήποτε από τον Γιάννη τον Πρετεντέρη. Τον Γιάννη που συγκινείται και πάλι αντικειμενικά με το συλλαλητήριο υπέρ του ευρώ και αφήνει τον κόσμο στην ησυχία του να αποφασίσει τι θέλει να ψηφίσει στο δημοψήφισμα για μια ενωμένη Ευρώπη. Την Ευρώπη της Αναγέννησης, των Επιστημών, του Διαφωτισμού. Αυτήν τη φωτισμένη Ευρώπη που γέννησε τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ. Ο φασισμός και ο ναζισμός ηττήθηκαν στρατιωτικά και όχι πολιτικά στην Ήπειρο που γεννήθηκαν. Απόδειξη είναι ο καθημερινός φασισμός, όλες οι διαδικασίες πρωτοφασιμού κατά τον Έκο, που αφορούν από την απεύθυνση προς έναν χοντρό, μέχρι την καθαρότητα της φυλής, την τάξη των φύλων και την κυριαρχία πάνω στον άλλον άνθρωπο.

Ο ευρωπαίος Γιάννης της καρδιά μας, που πετάει άμα λάχει και το μπουκάλι στον διαιτητή, γιατί και τον Ελληνάρα πώς να τον κρύψεις;

Αγχώθηκε σου λέει και με το δημοψήφισμα της Βρετανίας μη και σκορπίσει η αγαπημένη του Ήπειρος. “(…) στους Άγγλους – έγραψε – χρωστάμε και μερικές χάρες. Από τον Μπάιρον έως τον Λόιδ Τζορτζ και τον τεράστιο Ουίνστον. Από το Ναυαρίνο και το Ελ Αλαμέιν έως τον Δεκέμβρη του ’44”.

Τελικά ο Γιάννης σκέφτεται και δύο και τρεις φορές πριν μιλήσει και αναφερθεί στη διαταγή Τσόρτσιλ τον Δεκέμβρη του 1944. “Είσθε υπεύθυνος για την τήρηση της τάξεως στην Αθήνα και πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις ομάδες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, που θα πλησιάσουν προς την πόλη. Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση”.

Αυτά τα πολύ λίγα για τον πατριωτισμό του Γιάννη που το αντικομμουνιστικό του πνεύμα αντέχει να αποδέχεται και να επικροτεί την παρουσία ξένου στρατού κατοχής στην πατρίδα του.

Έγραψα όλα αυτά για να καταλήξω τελικά στον Βασίλη Ραφαηλίδη και στο απλό που έγραψε και ξένοιασε: “ο Ι. Κ. Πρετεντέρης έχει μια απίθανη προσαρμοστικότητα. Προσαρμόζεται ακόμα και μέσα στα σκατά”.

Πηγή: provocateur.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr