Για τον Θεό, όχι άλλο «όχι»

Kάθε φορά που πάω να γράψω ότι αυτός ο τόπος έφτασε, επιτέλους, στο μηδέν και δεν πάει πιο κάτω, έρχεται η πραγματικότητα και με διαψεύδει. Εντελώς συμπτωματικά, ο πάτος του πηγαδιού γίνεται πιο ευκρινής όποτε η χώρα βρίσκεται υπό την επήρεια μεγάλης εθνικής ή θρησκευτικής εορτής.

Όταν οι δύο συμπίπτουν, όπως συμβαίνει στις 25 Μαρτίου ή στο τριήμερο 26-28 Οκτωβρίου, μας παίρνει η κατηφόρα και δεν υπάρχει φρένο. Και αν έρθει και μία πανδημία να μας σαλέψει ακόμα περισσότερο το θολό μυαλό, πιάνουμε το τζάκποτ.

Εθνική επέτειος σήμερα, και γέμισαν τα μπαλκόνια σημαίες. Ξεθάψαμε τον Μεταξά να τον επαινέσουμε, λες και ζηλέψαμε τα σχολικά εγχειρίδια της Χούντας.

Πανηγυρίζουμε για το «Όχι» που δεν ειπώθηκε ποτέ και για την εθνική ενότητα που αποτελεί αποκύημα φαντασίας και ιστορικής διαστρέβλωσης.

Κουκουλώνουμε τη φαγωμάρα που μας έκανε περίγελο της διεθνούς κοινότητας και νοσταλγούμε την Ελλάδα των φασιστών, των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιτών.

Αναπαράγουμε φαιδρότητες για «τους ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες» και ενισχύουμε τον εθνικό αυτισμό ενός λαού που ψοφάει για ψωροπερηφάνεια.

Κατασκευάζουμε εθνικούς οσιομάρτυρες οπλισμένους με Καλάσνικοφ και στέλνουμε αντιπροσωπεία στα μνημόσυνα μίσους.

Και όταν μας στερούν τις παρελάσεις, επαναστατούμε λες και μας κλέβουν το ψωμί.

Σε όλες σχεδόν τις μεγαλουπόλεις της χώρας, ομάδες εθνικιστών και ακοίμητων πατριωτών οργάνωσαν ανεπίσημους εορτασμούς, με σημαίες και με ταμπούρλα, για να τιμήσουν τους ήρωες του ’40 ή ίσως του ’21 ή ίσως τους μπουζουριασμένους της Χρυσής Αυγής. Στο μυαλό των εθνοψεκασμένων, όλα μπερδεύονται γλυκά.  

Στο Σύνταγμα, μαζεύτηκαν μερικές δεκάδες παράξενοι με σημαίες που έγραφαν «ελευθερία ή θάνατος» και ήθελαν να καταθέσουν στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Στη Θεσσαλονίκη, καμιά 50αριά «εθνικισταί» έπαιξαν ξύλο με τους αστυνομικούς που επιχείρησαν να σταματήσουν την πορεία τους.

Στην Πάτρα, η αυτοσχέδια πομπή εκατό ασυμβίβαστων σκόρπισε όταν έπεσε σε μπλόκο αντεξουσιαστών.

Σε άλλες πόλεις, προάστια και νησιά έγιναν κανονικά παρελάσεις, ολιγομελείς και ανεπίσημες ένεκα της απαγόρευσης, με μπάντες, σημαίες, μαθητές και φυσικά παπάδες.

Αλλού σχηματίστηκαν εθνικοπατριωτικά κονβόι με αυτοκίνητα με μηχανάκια, για να αποφύγουν και το ψιλόβροχο. Για μάσκες, αποστάσεις και άλλα μέτρα του σατανά, ούτε λόγος.   

Και να πεις ότι αυτό ήταν το ναδίρ του τριημέρου; Όχι.

Στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε τη γιορτή του ο πολιούχος αη-Δημήτρης, οι εκκλησιές φωταγωγήθηκαν, οι δοξολογίες και οι λιτανείες έγιναν κανονικά, τα μωρά κοινώνησαν από το κοινόχρηστα κουταλάκια αδίστακτων ιερέων και οι εορτασμοί ολοκληρώθηκαν «με ιδιαίτερη λαμπρότητα», για να χρησιμοποιήσω το αγαπημένο κλισέ των καναλιών.

Ποιος κόβιντ, καημένε; Ποια πανδημία; Ποιες μάσκες; Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει. Η Εκκλησία δεν μασάει από τον ανίερο πόλεμο που κήρυξε το κοσμικό κράτος «ενάντια στην πίστη μας». Στο τέλος, θα νικήσει ο Χριστός. Και ο Μεταξάς. Και ο Κατσίφας.

Μπορεί να είμαστε το μοναδικό κράτος που γιορτάζει «με ιδιαίτερη λαμπρότητα» την έναρξη του πολέμου (και όχι τη λήξη του), αλλά πολεμάμε σαν ήρωες, έχουμε τον Θεό της Ελλάδας στο πλευρό μας και δεν φοβόμαστε ούτε τους Ναζί ούτε τον Σόρος.

Είμαστε βέβαιοι ότι υπήρξε άγιος Δημήτριος, αλλά για τον κορονοϊό διατηρούμε τις αμφιβολίες μας. Οι αντίχριστοι που θέλουν να μας κάνουν όλους κουμουνιστάς πήραν την απάντησή τους από τον Νίκο τον Χαρδαλιά, που ακόμα και στα μπουζούκια παίρνει μαζί του την Παναγία τη φαρμακολύτρα: «Η Εκκλησία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην πανδημία».

Το έλεγε και μέσα του γελούσε. Διότι, ποιοι είμαστε εμείς, που θα διαψεύσουμε ολόκληρο σερίφη; Ή μήπως είναι τίποτε Μαδούροι οι δικαστές που αθώωσαν «ελλείψει δόλου» τον μητροπολίτη ο οποίος παρότρυνε τα παιδιά μας να έλθουν να μεταλάβουν για να ξορκίσουν τον οχτρό;

Τέρμα και τελείωσε, εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός και δεν φοβόμαστε κανέναν. Ακόμα και αν έρθει ο Ερντογάν, σαν νέος Μουσολίνι, να μας εξανδραποδίσει, θα του ξαμολύσουμε το μισό «Καλλιστώ» και θα πάρει δρόμο έντρομος, όπως οι Γερμαναράδες του ’40 και οι Τουρκαλάδες του ‘21.

Δεν το χρειαζόμαστε ολόκληρο το παπόρι. Με την ευλογία του αη-Δημήτρη κερδάμε και με μισή ομάδα.   

Ο Έλληνας μπορεί να κοιμάται όρθιος όταν η κυβέρνηση του παίρνει το σπίτι, μπορεί να ψηφίζει ξανά και ξανά αυτούς που του κουρσεύουν τη ζωή, μπορεί να στέλνει στη Βουλή εγκληματίες και απατεώνες, αλλά επαναστατεί όταν του πειράξεις τη θρησκεία, την πατρίδα και φυσικά την ομάδα.

Προτιμάει να δει το παιδί του στο νοσοκομείο, παρά να του στερήσει τη θεία κοινωνία. Δεν φοράει μάσκα μπροστά στον παππούλ, φοράει όμως της παντούφλες του γέροντα Παϊσίου.

Προσκυνάει το σκήνωμα ενός τυχοδιώκτη που πήγε μόνος του να κάνει πόλεμο στην Αλβανία, αλλά αρνείται τις τιμές στον άνθρωπο που κατέβασε τη σβάστικα από την Ακρόπολη.

Πιστεύει στα θαύματα και στους θεομπαίχτες ρασοφόρους, αλλά δυσπιστεί μπροστά στους επιστήμονες και στα πτυχία τους.

Ασπάζεται τους πατριωτικούς μύθους που πηγαίνουν κόντρα σε κάθε μορφή νοημοσύνης, αλλά τους ξένους τους θεωρεί συλλήβδην ανθέλληνες και υποχείρια του ζερζεβούλη.

Ανάμεσα στον γιατρό και στον πνευματικό, θα επιλέξει τον δεύτερο, διότι μεταφέρει, λέει τον λόγο του Θεού. Όλα κι όλα, τον φανταστικό μας φίλο τον έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας.

Δεν ξέρω με σιγουριά αν οι Έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες στην Αλβανία, αλλά φοβάμαι ότι η θυσία αυτών που έπεσαν πήγε στράφι. Πώς να αισθανθεί ο συμπατριώτης υπερήφανος για αυτόν τον αστοιχείωτο και οπισθοδρομικό λαό;

Το «όχι» έχει αξία όταν το λες για να προφυλάξεις την κληρονομιά σου και ουχί όταν το λένε οι άλλοι μόλις σε αντικρύζουν μπροστά τους.