Για τον Λουκάκου το ποδόσφαιρο ήταν πάντα ζήτημα ζωής και θανάτου

O Ροζέρ Μενάμα Λουκάκου θυμόταν πάντα ποδοσφαιρικές ιστορίες. Δεν πραγματοποίησε την καριέρα που θα τον έκανε γνωστό σε όλον τον κόσμο, όμως κατάφερε να πετάξει από την Κινσάσα, με προορισμό το Βέλγιο. Αγωνίστηκε στην Μπουμ, φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Ζαΐρ σε δύο τελικές φάσεις Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, έπαιξε στην πρώτη κατηγορία της νέας του πατρίδας με τη φανέλα της Μέχελεν, ενώ πήρε και μεταγραφή για την τουρκική Γκεντσλεμπιρλιγκί.

Ο μικρός γιος του, ο οποίος είχε αρχίσει να ακούει στο όνομα Ρομέλου, που του δόθηκε από τα αρχικά του πατέρα του, ονειρευόταν από πάντα τον εαυτό του να βάζει γκολ και να τον δείχνει η τηλεόραση. Όταν, στα πέντε του, ξεκίνησε να κλοτσά μπάλα μαζί με άλλα παιδιά στην ακαδημία της Ρούπελ Μπουμ, ο Ροζέρ Μενάμα είχε ήδη αρχίσει να βλέπει τη σκοτεινή πλευρά του ποδοσφαίρου και να καταλαβαίνει πως οι καλές στιγμές του στο όμορφο παιχνίδι δεν ήταν αρκετές για να εξασφαλίσουν την οικογένειά του.

Η υπόσχεση του Ρομέλου Λουκάκου

Αρκετά χρόνια αργότερα, κοιτάζοντας πίσω, ο Ρομέλου Λουκάκου έγραφε την ιστορία της παιδικής του ηλικίας στο Players Tribune. «Ήταν στο τέλος της καριέρας του και τα χρήματα είχαν τελειώσει όλα. Το ήξερα ότι υποφέρουμε. Αλλά όταν η μητέρα μου ανακάτευε το νερό με το γάλα, κατάλαβα ότι όλα είχαν τελειώσει, ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου εκείνη τη μέρα. Ήταν σαν κάποιος να χτύπησε τα δάχτυλα και να με ξύπνησε. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω και ήμουν έτοιμος να το κάνω. Δεν μπορούσα να βλέπω τη μητέρα μου να ζει έτσι».

Ο παππούς του, τέσσερις μέρες πριν φύγει από τη ζωή, του ζήτησε να προσέχει τη μητέρα του. Όταν μια μέρα γύρισε από το σχολείο και την βρήκε να κλαίει, της είπε ότι σύντομα θα φορά τη φανέλα της Άντερλεχτ και όλα θα πάνε καλά. Υπάρχουν παίκτες που πασχίζουν να βρουν κίνητρο σε μια ομάδα. Για τον Λουκάκου η αναζήτηση αυτή δεν ήταν ποτέ πρόβλημα.

Μύθος στην Άντερλεχτ

Ο Ρομέλου φόρεσε τα παλιά παπούτσια του πατέρα του και ξεκίνησε την πορεία προς το όνειρο από τη Λιρς, στην οποία σε ηλικία 12 ετών, σκόραρε 76 φορές σε 34 παιχνίδια. To 2006 εντάχθηκε στην Άντερλεχτ, με τη φανέλα της οποία ξεκίνησε να γίνεται γνωστός σε όλον τον κόσμο. Έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα σε ηλικία 16 ετών, αλλά ήταν ήδη γνωστός στους σκάουτ των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων, καθώς είχε σπάσει όλα τα κοντέρ σκοραρίσματος με τους μικρούς. Με 131 γκολ σε 94 αγώνες, η ομάδα των ανδρών ήταν έτοιμη να τον υποδεχθεί κι ας πήγαινε ακόμα σχολείο.

Η μεταγραφή τελικά ήρθε το 2011 και η εκλεκτή ήταν η Τσέλσι. Για τον Λουκάκου ήταν εύκολη απόφαση, καθώς ονειρευόταν να ακολουθήσει τα βήματα του ειδώλου του, του Ντιντιέ Ντρογκμπά. Όμως ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Στο Λονδίνο δεν βρήκε τη θέση που έψαχνε, αλλά ήταν πάντα έτοιμος να δώσει απαντήσεις. Το απέδειξε τη σεζόν 2012-13, όταν ως δανεικός στη Γουέστ Μπρομ σημείωσε 17 γκολ, περισσότερα από κάθε παίκτη της Τσέλσι. Χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του, δύο στιγμές με τους «Μπλε». Όταν αρνήθηκε να πανηγυρίσει το Κύπελλο του 2012, θεωρώντας ότι δεν αξίζει να το κάνει, καθώς δεν είχε συμβολή. Και όταν συνέβη το ίδιο με το Champions League της Τσέλσι στο Μόναχο. Το BBC τον ρώτησε «γιατί;», για να πάρει την απάντηση: «Δεν ήμουν εγώ, αλλά η ομάδα μου που νίκησε».

Επόμενος σταθμός, ως δανεικός, η Έβερτον, στην οποία οι εμφανίσεις του έκαναν τον Guardian να τον συμπεριλάβει στους 10 πιο υποσχόμενους νέους παίκτες στην Αγγλία. Τα «ζαχαρωτά» τον απέκτησαν με μεταγραφή, μετά τα 15 γκολ σε 31 εμφανίσεις.

Η αλλαγή σελίδας στην Ίντερ

Συνολικά, βρήκε δίχτυα 68 φορές σε 141 αγώνες Premier League στο Μέρσεϊσαϊντ, δείχνοντας έτοιμος για το βήμα παραπάνω. Απέρριψε την πρόταση για επιστροφή στην Τσέλσι, για να φορέσει τη φανέλα με τον διάβολο. Αυτό που ήθελε σαν τρελός, ήταν να κερδίσει ένα πρωτάθλημα, όπως είχε κάνει μικρός με τη φανέλα της Άντερλεχτ. Έμεινε δύο χρόνια στο Old Trafford, από το οποίο αποχώρησε νιώθοντας αποδιοπομπαίος τράγος. Ο Αντόνιο Κόντε, γνωρίζοντας πολύ καλά τη δυναμική του, έσπασε το μεταγραφικό ρεκόρ της Ίντερ για να τον πάρει στο Μιλάνο. Κι εκείνοι που έλεγαν πως δεν έχει την ψυχική δύναμη ν’ αντέξει τον πρωταθλητισμό, το μετάνιωσαν. Ο Λουκάκου εξελίχθηκε σε ηγέτη στην Ιταλία και φέτος πέτυχε 24 γκολ, οδηγώντας τους Νερατζούρι στο πρώτο πρωτάθλημα μετά από 11 χρόνια και στο πρώτο δικό του ως ενήλικας.

«Τα δύο χρόνια στην Ιταλία τον βελτίωσαν. Η εμπιστοσύνη και η ευθύνη που του έδωσε ο Αντόνιο Κόντε τον ενδυνάμωσαν εσωτερικά. Είναι ένα τανκ, σκοράρει φυσικά, δεν χάνει ούτε ματς», έγραψε ο Κλαούντιο Ρανιέρι στη στήλη του στη Gazzetta dello Sport. Ο «Ρομ» δέχθηκε ρατσιστικές επιθέσεις, τις οποίες δικαιολόγησαν ακόμα και οι οπαδοί της ίδιας του της ομάδας, αλλά ύψωσε ανάστημα. Έγινε από τους αθλητές που βγήκαν μπροστά στη μάχη κατά του ρατσισμού. Οι επιδόσεις του μέσα στο γήπεδο, έδειξαν ξεκάθαρα πως δεν «μασάει» σε καμία έδρα.

Η προφητεία εκπληρώθηκε

Πέραν, όμως, της Ίντερ, ο Ρομέλου Λουκάκου είναι εκ των ηγετών της «χρυσής» γενιάς του Βελγίου, που μάλλον φέτος έχει μια από τις τελευταίες της ευκαιρίες για να γράψει ιστορία. Ο επιθετικός που κατά τον Κόντε είναι «θαύμα της φύσης», μετρά 63 γκολ και 14 ασίστ με τη φανέλα της Εθνικής Βελγίου, έχοντας σκοράρει 46 φορές στα τελευταία 45 του παιχνίδια με το εθνόσημο. Στους «8» του Euro, η μοίρα τον έφερε απέναντι στη χώρα που βρήκε την ποδοσφαιρική του Ιθάκη, την Ιταλία. Ο πρώτος σκόρερ της Serie A, κόντρα στο τείχος των Ατζούρι. Μια αναμέτρηση φτιαγμένη από τα κέφια του θεού του ποδοσφαίρου.

«Οι άνθρωποι στο ποδόσφαιρο θέλουν να μιλούν για τη δύναμη του μυαλού. Ωραία, είμαι ο πιο δυνατός τύπος που θα γνωρίσεις σε όλη σου τη ζωή. Γιατί θυμάμαι να κάθομαι στο σκοτάδι με τον αδελφό μου και τη μητέρα μου, να προσευχόμαστε, να σκεφτόμαστε, να πιστεύουμε, να γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε», έλεγε ο Ρομέλου, όντας σίγουρος για το μέλλον του στο ποδόσφαιρο. Το βέβαιο είναι πως αυτό το σπάνιο γυάλισμα του ματιού δεν θα φύγει ποτέ, ακόμα κι αν αποκλειστεί από την Ιταλία, ακόμα κι αν συνεχίσει να ακούει κραυγές πιθήκων από τις κερκίδες, ακόμα κι αν σταματήσει να σκοράρει και γίνει ξανά για μια μεγάλη μερίδα συμπατριωτών του ο «επιθετικός με καταγωγή από το Κονγκό». Η προφητεία έχει εκπληρωθεί.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr