Για να σπάσουν οι κουκκίδες του μίσους

Και το μίσος απλώνεται. Γίνεται κτήμα και αντανακλαστικό νοικοκυραίων και ψηφοφόρων. Νέες κουκκίδες. Από την Σαλαμίνα του Νοεμβρίου του 2012, στη Μανωλάδα του Απριλίου του 2013, στα Διαβατά του Νοεμβρίου του 2019, στη Λέσβο και τον Έβρο του Μαρτίου του 2020, στα Καμένα Βούρλα του προηγούμενου μήνα. 

Και ύστερα γενικεύεται. Φεύγει από τα όρια του ξένου, του πρόσφυγα, του μετανάστη. Καταλαμβάνει τη Γλαδστώνος του Σεπτεμβρίου του 2018 και τη Ρόδο του Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, τα Εξάρχεια του Αυγούστου του 2020. 

Γίνεται γυναικοκτονίες, βιασμοί, ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις. 
 
Είναι πάντοτε παρόν.

Σε συλλήψεις και ξυλοδαρμούς, επιθέσεις σε στέκια και κοινωνικούς χώρους και εκκενώσεις καταλήψεων στέγης, στην καταστολή.

Το μίσος φωλιάζει σε αστυνομία, κράτος και εκκλησία – που έτσι κι αλλιώς, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, ανέχτηκαν, στήριξαν, ακόμα και ευλόγησαν τη Χρυσή Αυγή. Αστυνομία, κράτος και εκκλησία που, χωρίς προφάσεις, επιδεικνύουν την στόχευσή τους προς έναν πολιτισμένο και εκλεγμένο ολοκληρωτισμό, χωρίς υποκινούμενους μαθητές, εμπρηστές πρόσφυγες, ανεύθυνους νέους, ανυπάκουους εργαζόμενους, καταληψίες αντιεξουσιαστές κι ό,τι αλλο απειλεί την πάντα άρρωστη κανονικότητα.

Αυτό είναι το μίσος τους. 
 
Δική μας η οργή.
Για την εξάλειψη των διακρίσεων, εν προκειμένω.
 
Ήρθε η ώρα, σε ένα καλλιεργούμενο κλίμα εθνικής συμφιλίωσης, η ίδια αστική δικαιοσύνη που δε δικαίωσε κακοποιημένους, που εξάντλησε την αυστηρότητά της με καταπιεσμένους, που “έριξε στα μαλακά” δολοφόνους αστυνομικούς, που κατηγόρησε, καταδίκασε και κράτησε εκδικητικά στις φυλακές πολιτικούς αντιπάλους του κράτους – και άλλα τόσα, να δείξει το δίκαιο πρόσωπό της, έστω και αν σπανίζει. 
 
Ήρθε η ώρα και, ενώ η οργή μας δε συχνάζει στις δικαστικές αίθουσες, ούτε συγχωρεί τα σωφρονιστικά ιδρύματα, απαιτούμε την καταδίκη.

Όχι για να επαναπαυθούμε, αλλά για να γίνει σαφές ότι οποιαδήποτε άλλη απόφαση εκτός της καταδίκης των κατηγορουμένων μελών, στελεχών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Για να αναδειχθεί με την καταδίκη αυτή, ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, άλλη ανοχή. Ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή, άλλες δικαιολογίες.
 
Τελικά, όποια και να είναι η απόφαση, την επόμενη ημέρα οφείλουμε να συνεχίσουμε. Οφείλουμε να αποβάλλουμε το μίσος που κληρονομήσαμε, την απάθεια που εκπαιδευτήκαμε να δείχνουμε, την αναβολή που φέρνει η ματαίωση, τη σιωπή που σκοτώνει ό,τι κερδίσαμε και οπλίζει τα χέρια των δολοφόνων.
 
Γιατί ο Παύλος μας είναι εδώ.
Γιατί ο Λουκμάν μας είναι εδώ.
Γιατί οι νεκροί μας ζητούν δικαίωση.
«Γιατί ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα, γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ».
 
Γιατί αν ενώσεις τις κουκκίδες, από εμένα σε εσένα, απ’ τα τραγούδια στα παιδιά, από το βλέμμα της Μάγδας στον ήχο των συνθημάτων, απ’ την οργή στο μέλλον, θα δεις να σβήνεται το μίσος.

* Οι τεφλον ιδρύθηκαν στην Αθήνα το 2009. Έχουν κυκλοφορήσει ανεξάρτητα δύο δίσκους και έχουν εμφανιστεί σε διάφορους συναυλιακούς χώρους ανά την Ελλάδα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr