Γερμανική εφημερίδα του 1897 περιγράφει την Ελλάδα του σήμερα

Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Schlei-Bote στις 17 Μαϊου 1897 και αναφέρεται στην τότε πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.

Αν και περισσότερο από 100 χρόνια πριν το δημοσίευμα μοιάζει να ναι βγαλμένο από τη σημερινή πραγματικότητα. Διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, γη και ύδωρ στους δανειστές, ανεπαρκές πολιτικό σύστημα, με μόνο θύμα όπως και τώρα τον ελληνικό λαό. Λες και πρόκειται για σημερινό δημοσίευμα.

Το απόσπασμα δημοσιεύτηκε από το γερμανό συγγραφέα Dirk Muller στο βιβλίο του «Σύγκρουση» από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Διαβάστε το απόσπασμα :

«Μπορεί το ελληνικό κράτος να είναι φτωχό, αλλά δεν ευθύνεται αυτό. Χειρότερη ακόμη και από τη φτώχεια του όμως είναι η δεινή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Όποια και αν είναι η σύνθεση των υπουργείων, υπάρχει μονίμως έλλειψη χρηματικών πόρων. Εκατομμύρια και εκατομμύρια που κανονικά θα έπρεπε να διατίθενται για την υλοποίηση μεγάλων και ωφέλιμων για τη χώρα έργων μπαίνουν σε άλλες τσέπες αντί για τις τσέπες των μηχανικών και των εργατών που εκτελούν τις εργασίες.

Ενδεικτικά, κατά την κατασκευή της περίφημης διώρυγας της Κορίνθου εξανεμίστηκαν 80 εκατομμύρια..Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα από την Τουρκία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έως τους γάμους του διαδόχου του θρόνου πρίγκιπα Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα της Σοφία της Πρωσίας οι έλληνες υπουργοί Οικονομικών τσέπωναν το ένα δάνειο ύψους 100 εκατομμυρίων μετά το άλλο, Μεγάλες τράπεζες στο Γερμανικό Ράιχ, στη Γαλλία και στην Αγγλία αναλάμβαναν με προθυμία τη διαμεσολάβηση και όλα αυτά τα πανέμορφα ποσά που η αξίας τους έχει πλέον απομειωθεί κατά τα 2/3 θα πάνε χαμένα αν δεν προκύψει βέβαια ανατροπή του καθεστώτος.

Το δημόσιο χρήμα στην Ελλάδα διασπαθίζεται αμέσως αφού δεν γίνεται καμία αξιόλογη προσπάθεια αξιοποίησής του προς το συμφέρον της χώρας. Ακόμη και για στρατιωτικούς σκοπούς δεν απομένει τίποτα. Τα δανειζόμενα κεφάλαια βρέθηκαν πρόσφατα στο επίκεντρο της διαμάχης για τις τρέχουσες κρατικές δαπάνες, τις οποίες οφείλουν να καλύψουν οι φορολογούμενοι πολίτες.

Στη σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο είθισται οι υποστηρικτές του εκάστοτε πρωθυπουργού και οι δικοί του άνθρωπο να θεωρούν αποκλειστικό τους προνόμιο να πληρώνουν όσο λιγότερους φόρους γίνεται στο κράτος ή ακόμη καλύτερα να μην πληρώνουν καθόλου. Καθώς η Ελλάδα αλλάζει περίπου δύο κυβερνήσεις το χρόνο, μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσοι από τους πληρωτέους φόρους καταβάλλονται τελικά. Πόσα τρυφερά και στοργικά συναισθήματα τρέφουν οι κυβερνήσεις για τους ψηφοφόρους αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όλοι οι υπουργοί ψήφισαν εντελώς αβασάνιστα υπέρ της μείωσης των αποδόσεων για τους ξένους κατόχους ελληνικών κρατικών τίτλων, ενώ στους Έλληνες κατόχους εξακολουθούν να καταβάλλονται κανονικά»