Γινόμαστε ό,τι τρώμε… (γαστρονομική εμπειρία με βάση από φασίστες)

«Παραμονές Χριστουγέννων, για την ακρίβεια Παρασκευή 21 Δεκέμβρη 2012 στη Νίκαια. Η Χρυσή Αυγή διοργανώνει διανομή τροφίμων έξω από τα γραφεία της περίφημης πλέον τοπικής οργάνωσης, φυσικά μόνο για Έλληνες.  

Σχεδόν πέντε μήνες έχουν περάσει απ’ την  πρώτη τους μεγάλη εμφάνιση, τότε που  στις αρχές Αυγούστου, του ίδιου χρόνου, οι  πρώτες μέρες άδειας κι ο καλοκαιρινός ήλιος «χειμώνιασαν» από τη θέα των χρυσαυγιτών  να έχουν κερδίσει το δημόσιο χώρο τους,  μοιράζοντας τρόφιμα «μόνο για Έλληνες», στην  πλατεία Συντάγματος. 

Πλέον έχει γίνει έθιμο. Οι νεοναζί κάνουν τουρ έχοντας περάσει από περιοχές “δήθεν”  προπύργιά τους τις οποίες καθάρισαν απ’  τα “προβλήματα” που είχαν, όπως ο Άγιος  Παντελεήμονας, απ’ το κέντρο της Αθήνας και  του Πειραιά και τώρα τους πετυχαίνω και πάλι  έξω απ’ τα γραφεία τους.

Η αστυνομία έχει πάρει μέτρα προστασίας·  κλειστοί δρόμοι πέριξ των γραφείων κι όσο  πλησιάζεις αυξάνονται και τα μιλιταριστικού τύπου ανθρωποειδή που στην πλάτη φέρουν το λογότυπο και τους μαιάνδρους της νεοναζιστικής συμμορίας, τυπωμένα με τη γνωστή γραμματοσειρά – την οποία δεν έχει  σκεφτεί να χρησιμοποιήσει ούτε ο τελευταίος  τουριστοθήρας στο Μοναστηράκι.  

Παρουσία βουλευτών η “εκδήλωση”. Γύρω απ’  τον καθέναν πέντε φουσκωτοί, όλοι έτοιμοι να  εκραγούν απ’ το πολύ σφίξιμο. Οι βουλευτές, λαϊκοί ήρωες. Τιμή και περηφάνεια. 

Διακόσια άτομα στην ουρά που λίγες ώρες  αργότερα θα γίνουν χιλιάδες, στην ανταπόκριση  που θ’ ανέβει στο επίσημο σάιτ των χρυσαυγιτών.  Η ανταπόκριση μάλιστα θα ντυθεί και με τα  πλάνα των φασιστο-καμεραμέν, οι οποίοι είναι και οι μόνοι που επιτρέπεται να είναι εκεί, όπως θα μάθω λίγα λεπτά αργότερα.  

Οι τηλεοπτικές κάμερες καλούνται και είναι  ευπρόσδεκτες μόνο σε ανοιχτές εκδηλώσεις.  Με λίγα λόγια δε μπορείς να πας ακάλεστος.  Διαχρονικά μια χαρά τα ξέρουν τα  
επικοινωνιακά παιχνίδια οι νεοναζί. Έχουν μάθει ότι σ’ αυτό που ζούμε η εικόνα κάνει από  βρώμικη δουλειά έως και θαύματα.  

Αν είσαι σε σωστό σημείο και σε τραβήξουν κι απ’ τη γωνία που πρέπει, δείχνοντας ότι  έχεις “μεγάλη” προσέλευση, τότε η εικόνα μπορεί να ξεπλύνει εύκολα μέχρι και τους φασίστες, κάνοντάς τους Ρομπέν στα μάτια των αποβλακωμένων τηλεθεατών.  

Εδώ πρέπει να βρεθείς τελικά όχι γιατί το  αντέχεις εύκολα – το στομάχι γίνεται κόμπος  κι η ψυχραιμία πρέπει να φτάσει στα όρια της  μέθης για ν’ αντέξεις ότι ο ίδιος σου ο εαυτός  είναι παρών σ’ αυτό -, αλλά για να καταλάβεις  καλύτερα σ’ ένα βαθμό ποιοι είναι αυτοί που  λέμε “ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής”. 

Κι εδώ ανάλογα πώς θα το δεις, απ’ τη μία  έχει τα πάντα κι απ’ την άλλη, με μια δεύτερη ανάγνωση, έχει όλους αυτούς που καιρό  έψαχναν τον χώρο τους. Πάμε πίσω στην ουρά.  

Είναι παραμονές γιορτών, είναι η φτώχεια, είναι το πρόσωπο της ίδιας της εξαθλίωσης. Γιατί εξ-αθλίωση δε λέγεται μόνο η ανεργία κι η  ανέχεια. Διότι ποιος είναι ο άθλιος τελικά;  

Θυμάμαι όλους τους καινούριους μου ήρωες…

Ο Τ., περήφανος, δε μου επέτρεψε ούτε μια  στιγμή να σκεφτώ ότι αφού αποχωριζόμασταν θα  πήγαινε στο παγκάκι να κοιμηθεί και το πρωί θα  πάλευε σε μια απ’ τις μεγαλύτερες μπίζνες των  καιρών μας, στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων.  

Ο Χ., που βλέπει το αρχικό γράμμα του ονόματός  του στην πλάτη του, καλωσόρισμα και βάφτιση  απ’ το μαχαίρι των φασιστών, κι όμως αντέχει.  

Ένα ψυγείο που άδειασε εντελώς απ’ το κλείσιμο  της Ναυπιγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα  να φωνάζει “αντέχουμε” και “παλεύουμε  συλλογικά”. 

Εδώ τα πράγματα είναι πιο άγρια όμως. Η αληθινή εξαθλίωση είναι εδώ.  

Σπρωξίματα, στην ουρά ενός καλά στημένου  επικοινωνιακού τρικ το οποίο λέει ότι  “επιστρέφουμε τα χρήματα του ελληνικού λαού”  με “προϊόντα μόνο από έλληνες παραγωγούς”,  υπακούοντας στα παραγγέλματα, “όλοι, με την  ταυτότητα στο χέρι”… 

Για να σου πάρουν όνομα και τηλέφωνο οι  φασίστες, να έχουν τα στοιχεία σου και να σε  φακελώνουν τα εγγόνια των χιτών, των μάηδων,  των ταγματασφαλιτών και των χουντικών.  

Οι επίγονοι κουρελιασμένων σκιάχτρων σήμερα να σου δίνουν να φας.  

Το πραγματικό φιάσκο της δήθεν επιστροφής των χρημάτων που επικαλούνται οι χρυσαυγίτες το καταλαβαίνεις ακόμα καλύτερα, παρατηρώντας την απογοήτευση των «δικαιούχων» στο τέλος, μετά την παραλαβή.  Δυο-τρία τρόφιμα σε μια μισοάδεια πλαστική  σακούλα σούπερ μάρκετ τους επαναφέρει στην  πραγματικότητα πετώντας στα σκουπίδια την  ελπίδα ότι «τουλάχιστον μ’ αυτά που θα πάρουμε  σήμερα θα κάνουμε γιορτές». 

Κι αυτό μετά από μια αναμονή, όπου τα  μιλιταριστικά ανθρωποειδή στοιχίζουν σε σειρά, ανά δυάδες, τα στόματα που για τον ιστορικό του  μέλλοντος θα είναι αντικείμενο μελέτης χωρίς  πολύ μεγάλη βιβλιογραφία, μην έχοντάς τα  συναντήσει πολλές φορές ξανά.

Ποιοι είναι εκεί για να πάρουν τρόφιμα όμως; Γιατί εκεί κι όχι κάπου αλλού; Έχεις περιθώρια  να σκέφτεσαι όταν δεν έχεις να φας; Χωρίς καθυστέρηση και με σιγουριά, οι ήρωές μου, λένε «ναι».  

Εδώ θα δεις από δηλωμένους οπαδούς και  μέλη της Χρυσής Αυγής που πληρώνονται κανονικά παριστάνοντας τους κατοίκους της περιοχής, άλλους που θα σου πουν ότι δεν έχει  σημασία ποιος σου δίνει να φας, όταν έχεις φτάσει σ’ αυτό το σημείο φτώχειας, μέχρι και  βλέμματα χαμηλωμένα που με λίγα λόγια λένε  ότι δεν ξέρουν πού ήρθαν και απλώς είδαν ότι  κάποιοι μοιράζουν φαγητό, προσπαθώντας  να δικαιολογήσουν κομψά την επίγνωση των  τύψεών τους.  

Κι ύστερα μπαίνεις στο παιχνίδι του “ποιος έχει  τη δύναμη, ποιος έχει την ευθύνη;”. Ο φασίστας  που σου δίνει φαγητό ή το στόμα που με την παρουσία του νομιμοποιεί τον φασίστα; 

«Μπαμπά, μπαμπά ο Ηλίας», θ’ ακούσω και γυρνώντας το κεφάλι, θα παγώσω.  

Ένας χαρούμενος πιτσιρικάς γύρω στα 5 που  κρατάει το χέρι του πατέρα του. Κι ο μπαμπάς  ορθώνεται και στοργικά του απαντάει: «Ναι αγόρι  μου, πάμε να τον γνωρίσεις». Γιορτές έρχονται  κι αφού ο Άγιος Βασίλης δε θα μας θυμηθεί  φέτος, ας πάμε να βγάλουμε φωτογραφία εδώ. Απ’ τα γόνατα – του κόκκινου τουλάχιστον  – Άγιου Βασίλη στο – κάποτε – ΜΙΝΙΟΝ, στο  επικοινωνιακό φασιστοείδωλο έξω απ’ τη Χρυσή  Αυγή.  

Εκεί που ο Κασιδιάρης έχει γίνει ο παιδικός ήρωας, το είδωλο που θα αναζητήσει ένα  παιδί στα πέντε του όταν τον αναγνωρίσει, εκεί αρχίζουν οι απαντήσεις κι έρχονται μόνες  τους· γιατί μόνο εκείνη τη στιγμή μπορείς να  καταλάβεις στην πράξη τι σημαίνει αυτό που  συμβαίνει γύρω σου.  

Γιατί αυτός ο πιτσιρικάς θα γεμίσει τη μνήμη  του, τα βιώματά του, τα γέλια του και την  περηφάνεια του απ’ τη στιγμή που έπιασε το χέρι του “ήρωα”. Θα δει το κορμί του να μεγαλώνει  απ’ την τροφή που πήρε εκείνη τη μέρα.  

Πρώτη φορά, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, σκέφτομαι το παιδί “μου” (σχήμα λόγου  προφανώς, κανενός δεν είναι), αν ποτέ γεννηθεί. Και πραγματικά δε βρίσκω λόγο τα δυο αυτά παιδιά να μη λιώνουν στα αίματα, να μην είναι σε πόλεμο. Γιατί φαντάζομαι την πνευματική και τη βιολογική τροφή με την οποία θα μεγαλώσουν. 

Όχι απλώς διανομή τροφίμων, λοιπόν, για να  τελειώνουμε. Πήγες να πάρεις φαγητό απ’ τους νεοναζί. Κι οι φασίστες της χρυσής αυγής  δεν είναι φιλάνθρωποι, ούτε αλληλέγγυοι με  τη φτώχεια που επικρατεί στη συντριπτική  πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. 

Ήταν, είναι και θα είναι νεοναζί δολοφόνοι, τοποθετούμενοι λίγο πιο δεξιά απ’ το ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο εποικοδόμημα που στοιχειώνει τις ζωές μας. Οι οποίοι, έχοντας την έγκριση του ίδιου του συστήματος, με τον μισαλλόδοξο φασιστικό λαϊκισμό τους εκμεταλλεύονται ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που με τη σειρά τους δεν είναι απλώς ευάλωτες προσεγγίζοντάς τους – τους χρυσαυγίτες – εξαιτίας, και μόνο, της τραγικής οικονομικής τους κατάστασης.  

Ο φασισμός κι ο ρατσισμός δε γεννήθηκαν απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Γιατί επίσης δε γεννήθηκαν οι ψηφοφόροι με τέτοια νοοτροπία απ’ τη μια μέρα στην άλλη.  

Αν ψήφιζαν δηλαδή όπως ψήφιζαν μέχρι πριν θα ήταν διαφορετικοί; Στα παιδιά τους, στο χώρο εργασίας τους, στις φοβίες τους, πόσο άλλαξαν;  

Πόσο περισσότερο φασίστας έγινε ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε Χρυσή Αυγή, ή πόσο δημοκρατικό ήταν και είναι το ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο αστικό κόμμα που κυβέρνησε  όλα αυτά τα χρόνια της ευημερίας; “Οι μάσκες έπεσαν” που λένε και οι λάτρεις των κλισέ και σήμερα διαφαίνεται η φασιστική ροπή του εκλογικού σώματος που κρυβόταν πίσω από  τα “κεντρώα”, “δημοκρατικά” ή “φιλελεύθερα”  προσωπεία των αστικών κομμάτων.  

Δεν ψάχνω για αφορισμούς γιατί όποιος δεν έχει νιώσει την πείνα είναι έξω απ’ τον χορό. Το κείμενο αυτό δε στοχεύει ν’ αποκαλύψει καμία «απόλυτη αλήθεια», ούτε διεκδικεί καμία  σπουδαία πολιτική ανάλυση. Παρόλα αυτά ένα πράγμα μένει σίγουρα απ’ όλο αυτό. 

Σ’ εσένα και στο παιδί σου εκείνη τη μέρα, κάποιος Ρουπακιάς θα σας έδωσε να φάτε. Κι αν όχι ο ίδιος αυτοπροσώπως, το ίδιο κάνει.  

Κι εσύ και το παιδί σου αίμα τρώγατε τελικά, τόσο καιρό. Όσο κορόιδευες την πείνα σου με τη φασιστοφρατζόλα, τόσο μάκραινες το χέρι τους, όπως η ίδια η νοοτροπία σου ήταν κοντά σ’  αυτές τις λογικές εδώ και πολλά χρόνια.  

Ο Αλβανός εργάτης στα χωράφια σου τις  αρχές της δεκαετίας του ’90, η Βουλγάρα  οικιακή βοηθός, ο Πακιστανός υπάλληλος στο βενζινάδικό σου, οι οικογένειες απ’ το Αφγανιστάν και τη Σομαλία που νοίκιαζες το  ερείπιό σου πλουτίζοντας… ήταν η νοοτροπία σου.  

Σήμερα, απλώς στα ‘φερε έτσι που δεν έχεις  τίποτα, για να μπορείς να εκμεταλλευτείς κάποιον. Γι’ αυτό και σήμερα σου φταίνε πιο πολύ οι παλιοί σου “υποτακτικοί”. Και με εμπιστοσύνη κι ανάθεση στους νεοναζί  επανακτάς τη νοοτροπία σου και τρως το ψωμί  σου.  

Κατάλαβες τώρα; Με φασιστικές τοξίνες γέμισες το σώμα των παιδιών σου, με αίμα μεγάλωσαν. Με το αίμα του Παύλου, του Λουκμάν, του Χασάν, των μεταναστών εργατών  στην Μανωλάδα, των αιγυπτίων ψαράδων στο  Πέραμα και εκατοντάδων άλλων θυμάτων της  φασιστικής νοοτροπίας που όπλισε το χέρι των νεοναζί εκτελεστών.  

Γι’ αυτό σου λέω… είμαστε ό,τι τρώμε… ή πιο  σίγουρα, γινόμαστε ό,τι τρώμε… 

Υ.Γ. 1. Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του  κειμένου ήταν μια επαγγελματική υποχρέωση. Οι σκέψεις από εκείνη τη μέρα έπρεπε κάποια  στιγμή ν’ αποτυπωθούν. 

Υ.Γ. 2. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε τέσσερις πολύ αγαπημένους ανθρώπους που πια βρίσκονται στα τρία, σχεδόν, σημεία του ορίζοντα. 

Υ.Γ. 3. Ελπίζοντας πως – ό,τι κι αν μεσολαβήσει  το διάστημα που έρχεται – θ’ αλλάξουμε, θα  εξελιχθούμε, αλλά θα ξαναβρεθούμε. Χωρίς να έχουμε χάσει τη ματιά μας, χωρίς να έχουμε  χάσει αυτό που θέλουμε να γίνουμε.» 

* Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο Παγκράτι το φθινόπωρο του 2013 και δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς στο φανζιν, freequency_thezine #8. Η αφορμή για να ξεφυλλιστεί ξανά ήρθε τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη, το 2020, με αφορμή το αφιέρωμα που πραγματοποιεί το Κουτί της Πανδώρας, λίγες μέρες πριν την έκδοση της απόφασης για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Η απόσταση της πρώτης δημοσίευσης από την αναδημοσίευση διαρκεί όσο περίπου και η διάρκεια της δίκης. 

Με αφορμή το αφιέρωμα, οι εικόνες των φωτογραφικών πρακτορείων εξιστορούν τα δραματικά χρόνια που έχουν κυλήσει με τους χρυσαυγίτες ανάμεσά μας. Εικόνες πριν την εκλογή τους, φασιστοσυνάξεις και μοιράσματα, ύστερα η εκλογή και η στροφή στη «σοβαρή Χρυσή Αυγή» μέχρι τις εικόνες από υπόδικους κι ύστερα και πάλι έξω, σε επανεμφανίσεις. 

Η ιστορία του παραπάνω κειμένου είναι πλήρως αληθινή χωρίς να έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Όλα συνέβησαν, στο πλαίσιο πολυετών γυρισμάτων ελληνικού ντοκιμαντέρ για την κρίση. Δυστυχώς, λόγω τεχνικών λόγων, όλο το πρωτογενές υλικό καθώς και το backup χάθηκαν. Συμπεριλαμβανομένου του Κασιδιάρη να δηλώνει on camera ότι «είναι πολιτική μας επιλογή να μη δίνουμε φαγητό σε λαθρομετανάστες». Όπως επίσης, αρκετά πρόσωπα που μάθαμε εκ των υστέρων ότι είναι αυτοί που σήμερα αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα αδικήματα, μπορεί να ήταν εκεί.

Ωστόσο, η μνήμη οφείλει να ανασύρει ακόμα και τις εικόνες που καταγράφηκαν αλλά χάθηκαν από τον υλικό φορέα. Η ενθύμηση του ποιοι είναι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, πού είναι οι φασίστες γενικώς και που πρέπει να βρίσκονται, είναι καθημερινή πρόκληση. 

Η αναδημοσίευση αυτού του κειμένου έχει στόχο να θυμηθούμε όλοι, μια μικρή εικόνα από την φασιστική τραγωδία που μας περιβάλλει καθημερινά. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr