Γ. Παπανδρέου: Ένα άρθρο, δύο σχόλια και μια απάντηση

Nonews.gr: Bullying…

Το άρθρο (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) του Γιώργου Λακόπουλου, για τον Γιώργο Παπανδρέου (ένα ακόμη), φλερτάρει με τη συκοφαντία και εντυπωσιάζει με τον φθηνό – οπαδικό, θα λέγαμε – τρόπο ανάλυσης και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει κορυφαία πολιτικά ζητήματα όπως η είσοδός μας στα Μνημόνια. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου, στον σύντομο δρόμο της κυβερνητικής του ζωής, έφερε μαζί του νέα πρόσωπα. Άλλα του βγήκαν (ας μην μπούμε στην ονοματολογία), άλλα όχι και άλλα συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στον ΣΥΡΙΖΑ και…
έφτασαν να γίνουν και υπουργοί. Έφερε τον νόμο που πήρε το όνομα της υπουργού του (Κατσέλη) για την προστασία της α’ κατοικίας. Εισήγαγε τη Διαύγεια. Προσπάθησε να αλλάξει τους όρους της σχέσης πολίτη-κράτους-εξουσίας.

Συγκρούστηκε με τη διαπλοκή και τον αρχιερέα της, Ψυχάρη (υπηρέτης-δημοσιογραφικά-του οποίου υπήρξε για ένα διάστημα στον ΔΟΛ και ο ίδιος ο αρθρογράφος).

Μια σύγκρουση που έδωσε το έναυσμα για έναν πρωτοφανή κανιβαλισμό – που μόνο ο Ανδρέας, είχε υποστεί την εποχή της Δήμητρας. Οι Ντερμπεντέρηδες ανέλαβαν δράση στα τηλεοπτικά παράθυρα και τις σελίδες του ΔΟΛ. «Φάτε τον», ήταν η εντολή. 

Εδώ η μνήμη του αρθογράφου παρουσιάζεται εξασθενημένη. Περιορίζεται στα λάθη, που βεβαίως έκανε ο Παπανδρέου: 

Έδειξε ατολμία στο δημοψήφισμα. Δεν προσέφυγε στις κάλπες όταν η βόμβα της πτώχευσης έσκασε στα χέρια του. Φάνηκε επιεικής – δεν διδάχθηκε τίποτα, επ’ αυτού, από τον πατέρα του – με τους εσωκομματικούς αντιπάλους του που τελικά τον ανέτρεψαν. 

Η Ιστορία, όμως, έχει τους δικούς της νόμους και κανόνες. Δεν επηρεάζεται, ούτε κηλιδώνεται η κρίση της από εμμονές, αναλύσεις με προσωπικές στοχεύσεις και επιλεκτική παράθεση των γεγονότων. 

Ευτυχώς… 

ΥΓ1: Λησμονήσαμε να αναφερθούμε στη Σταυροφορία χωρίς Σταυρό (για να θυμηθούμε τον Άρθουρ Καίσλερ), που ονειρεύονται αρθρογράφοι του κλίματος Λακόπουλου, με στόχο την επανασύσταση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ με τη σύμπραξη και συμπόρευση (αυτό κι αν είναι πολιτική σχιζοφρένεια!) του ΣΥΡΙΖΑ. 

ΥΓ2: Άρθρα του Γιώργου Λακόπουλου φιλοξενούμε πολλές φορές εδώ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι συμφωνούμε πάντα μαζί του…

NONEWS- NEWS

Η απάντηση του Γ. Λακόπουλου

Αγαπητοί συνάδελφοι του Nonews,

Θα μπορούσα να απαντήσω φράση προς φράση στον – αιφνιδιαστικό- σχολιασμό της αρθρογραφίας μου για τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα περιοριστώ όμως στα βασικά.Πριν από όλα να σημειώσω ότι με τον Γιώργο δεν έχω κάτι προσωπικό. Συνεργάσθηκα άλλωστε μαζί του για πολλά χρόνια και γνωρίζω καλά τις θετικές και τις αρνητικές πλευρές του. Άλλωστε οι προσωπικές σχέσεις μας δεν διαταράχθηκαν ποτέ.

Η δημόσια κριτική μου έχει αποκλειστικά δημοσιογραφικό χαρακτήρα και αφορά μόνο την πολιτική του. Μπορεί να έχει και χαρακτήρα προστασίας του ενίοτε.

Συνεπώς ακόμη και αν βρίσκετε τα κείμενά μου φθηνό τρόπο ανάλυσης και αν διακρίνετε ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζω κορυφαία πολιτικά ζητήματα όπως η είσοδός μας στα Μνημόνια, δεν μπορείτε να μιλάτε για συκοφαντία.

Γνωρίζετε προφανώς ότι σε κάθε δημοσιογραφικό κείμενο υπάρχουν δυο στοιχεία: τα πραγματικά περιστατικά και οι κρίσεις. Αν στα πραγματικά περιστατικά κάνω λάθος να απολογηθώ με προθυμία. Οι κρίσεις όμως είναι δικαίωμά μου.

Αναφέρετε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, στον σύντομο δρόμο της κυβερνητικής του ζωής, έφερε μαζί του νέα πρόσωπα. Άλλα του βγήκαν άλλα όχι και άλλα συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στον ΣΥΡΙΖΑ και έφτασαν να γίνουν και υπουργοί.

Δεν γνωρίζω ποια από τα νέα πρόσωπα που έφερε του βγήκαν. Από ότι παρατηρώ όμως κανένας από όσους έφερε ο ίδιος στο προσκήνιο -με τοποθετήσεις στο ΠΑΣΟΚ και στις κυβερνήσεις του -δεν βρίσκεται σήμερα στη Βουλή. Κανένας.

Όσο για το κυβερνητικό έργο του, αν αρχίζει από το νόμο Κατσέλη και τελειώνει στη Διαύγεια, πολύ …καλό, για το τίποτε. Δεν είναι όμως αυτή η βασική πλευρά της κυβερνητικής θητείας του. Δεν είναι ούτε καν τα αλλεπάλληλα λάθη του στην κυβέρνηση και στο κόμμα.

Ο Παπανδρέου είναι υπόλογος για δυο συγκεκριμένες και ασυγχώρητες επιλογές του:

Η πρώτη είναι ότι ως Πρωθυπουργός πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή. Ουδείς -ούτε το εκλογικό σώμα, ούτε η Βουλή, ούτε το υπουργικό συμβούλιο, ούτε τα όργανα του ΠΑΣΟΚ- τον είχαν εξουσιοδοτήσει να οδηγήσει – εφτά μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης-σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και να συνομολογήσει με τους εταίρους και το ΔΝΤ Μνημόνιο -για να σώσει τη χώρα.

Ουδείς του ανέθεσε τη σωτήρια της- ούτε υπήρχε τέτοιο θέμα τη στιγμή που ανέλαβε. Οι πολίτες του ανέθεσαν να υλοποιήσει το πρόγραμμα για το οποίο ψήφισαν. Τίποτε άλλο. Αν η οικονομική κατάσταση που παρέλαβε το καθιστούσε ανεφάρμοστο, όφειλε να προσφύγει ξανά στη λαϊκή ετυμηγορία με νέο πρόγραμμα. Έτσι λειτουργεί ο κοινοβουλευτισμός.

Η δεύτερη ασυγχώρητη επιλογή του Παπανδρέου είναι ότι διέσπασε το κόμμα του πατέρα , τον οποίο τον τίμησε , -πρωτίστως λόγω του ονόματος -και τον έκανε πρόεδρο και Πρωθυπουργό. Τα σχόλια επ’ αυτού περιττεύουν. Κρίθηκε άλλωστε από τους πολίτες. Από εκεί και πέρα μπορούμε να συζητήσουμε για όλα.

Δεν τον ανέτρεψε κανένας. Μόνος του πάτησε τα κορδόνια του. Η επιπολαιότητα να απειλεί – περί αυτού επρόκειτο- ότι θα θέσει σε δημοψήφισμα μια ειλημμένη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία πριν από λίγα 24ωρα είχε πανηγυρίσει, δηλαδή να τη θέσει σε αμφισβήτηση, τον έφερε σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα γεγονότα είναι γνωστά.

Όπως είναι γνωστό ότι από τους 35 περίπου βουλευτές που αντέδρασαν με διάφορους τρόπους τότε, μόνο τέσσερις είχαν ψηφίσει τον Βενιζέλο το 2007. Ποια ανατροπή- όταν μόλις την προηγουμένη ζήτησε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή; Αναζητείστε αυτούς που τον κατέστησαν το μόνο πολιτικό στην ιστορία που έχασε την πρωθυπουργία χωρίς το κόμμα του να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία- και χωρίς να βαρύνεται με ζητήματα ηθικής. Ακόμη δίπλα του βρίσκονται.

Το πιο σπαρταριστό που θα βρείτε είναι ότι τον έπεισαν ότι μπορούσε να παραμείνει Πρωθυπουργός με …άλλο όνομα.

Αν με τη φράση η βόμβα της πτώχευσης έσκασε στα χέρια του εννοείτε τον Οκτώβριο του 2009, αυτό δεν ισχύει. Καμιά πτώχευση δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή . Αντίθετα η χώρα μπορούσε να δανείζεται -για μήνες ακόμη. Υπήρχε δημοσιονομική εκτροπή σε εξέλιξη. Την οποία ο ίδιος έσπευσε να… διαφημίσει πριν κλείσει το οικονομικό έτος. Ανάθεμα τον αίτιο, που λένε…

Μια χώρα με πραγματικά οικονομικά δεδομένα της Ελλάδας, δεν πάει στο ΔΝΤ επειδή το δημοσιονομικό έλλειμμα μιας χρονιάς εκτρέπεται. Παίρνει μέτρα – με πολιτικό κόστος ενδεχομένως- και την επόμενη χρονιά το ελέγχει. Και εν πάση περιπτώσει, αυτές οι επιλογές δεν είναι ενός ανδρός υπόθεση. Αλλά ουδείς έδωσε σημασία στην ομολογία – καταγγελία στην ουσία- του Χρυσοχοΐδη ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο που ψήφισε.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για τις σχέσεις του Παπανδρέου με τον ΔΟΛ και επί Λαμπράκη και επί Ψυχάρη. Σε ό,τι με αφορά πάντως, ουδείς με υποχρέωσε σε κανιβαλισμό. Αντίθετα αν ανατρέξετε στο αρχείο του Βήματος, και αργότερα των Νέων, θα διαπιστώσετε ότι η δική μου υπογραφή βρίσκεται κάτω από κείμενα μόνο θετικά για τον Παπανδρέου.

Τι έκαναν άλλοι και ποια ήταν η εκδοτική πολιτική το 2007, είναι άλλη υπόθεση. Να μην ξεχνάμε όμως ότι χωρίς τη στήριξη του ΔΟΛ – και της διαπλοκής εν γένει- ο Παπανδρέου δεν θα μπορούσε ποτέ να νικήσει τον Καραμανλή και να γίνει Πρωθυπουργός το 2009, ούτε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το 2004. Ρωτήστε και τον… Κ. Σιμίτη.

ΥΓ1: Δεν με αφορά τι κάνουν άλλοι αρθρογράφοι, ούτε διακρίνω κανένα κλίμα Λακόπουλου. Πιστεύω απλώς ότι η διάλυση του ΠΑΣΟΚ ήταν ανοσιούργημα με μικρονοϊκά κίνητρα.

Ένα ιστορικό κόμμα δεν διαλύεται με συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε πεθαίνει οριστικά, επειδή οι επικεφαλής του μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Σημίτη αποδείχθηκαν κατώτεροι του αξιώματός του και ανάγκασαν του οπαδούς του να το εγκαταλείψουν. Μόνο οι πολίτες διαλύουν ένα κόμμα. Και το ΠΑΣΟΚ ζωντανό, όσους ψηφοφόρους και αν έχασε…

Ο επαναπατρισμός τους έχει ως προϋπόθεση την ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ: με το όνομα, τα σύμβολα και την ιδεολογία του. Με ταυτόχρονη επανασηματοδότηση της παρουσίας του στη Δημοκρατική παράταξη με αντι-δεξιό πρόσημο πολιτικής και προγράμματος.

Προφανώς σ’ αυτή τη φάση είναι αυτονόητη η σύμπραξη του με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κεντρικού άξονα της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης, όπως την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Βλέπετε κανένα πιο ενδιαφέρον πρόσωπο από τον Τσίπρα για το ρόλο του επικεφαλής αυτής της σύμπραξης;

Για τη συνέχεια θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι. Οι οποίοι πάντως ως τώρα απέδειξαν ότι γυρίζουν την πλάτη όταν οι επικεφαλής τους οδηγούν σε ιδεολογική υποταγή στη ΝΔ- ειδικά με έναν Μητσοτάκη και τον Άδωνι στο τιμόνι..

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά Σταυροφορία, αλλά μια σαφής προσωπική πολιτική τοποθέτηση.

ΥΓ1: Εκτιμώ ότι φιλοξενείτε τα άρθρα του- έστω και αν συνήθως δεν αναφέρεται το Ανοιχτό Παράθυρο, ως πηγή. Είναι επίσης υγιές ότι δεν συμφωνούμε σε όλα.

Θα σας παρακαλέσω όμως να συμφωνήσετε σε κάτι μαζί μου: για προσωπικούς λόγους ενδιαφέρομαι για τον Γ. Παπανδρέου περισσότερο από όσους ευθύνονται -με τις ευλογίες του βέβαια- για την οικονομική κακοδιαχείριση στο ΠΑΣΟΚ, για την πολιτική των κηπουρών όταν έγινε Πρωθυπουργός, για την εξώθηση του στη διάσπαση και για την σημερινή μεταχείρισή του από την Φώφη Γεννηματά και το περιβάλλον της. Παπανδρέου και πρώην Πρωθυπουργός είναι, διάολε…

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Γ. Λακόπουλος