Αντώνης Μπατζιάς

Φταίω κι εγώ για όσα συνέβησαν στον 3χρονο Άγγελο

Ναι. Φταίω κι εγώ για όσα έγιναν στην Κρήτη...

align fingers 71282 1280

Η βία είναι παντού γύρω μας, απλώνεται σαν σκιά στις πόλεις, στα χωριά, στις οικογένειες, εισβάλλει σε παιδικά δωμάτια και σχολικές αυλές. Δεν χρειάζεται φωνές για να υπάρξει, μπορεί να ζει και μέσα στη σιωπή, σε ένα σφιγμένο χέρι, ένα βλέμμα γεμάτο φόβο, ένα σβησμένο χαμόγελο. Και τα παιδιά μαθαίνουν να σωπαίνουν, να κρύβονται, να μην ενοχλούν, αφού κανείς δεν τους είπε πως έχουν φωνή. Κι αν τους το είπε, μετά έκανε πως δεν την άκουγε.

Η βία δεν κάνει πάντα θόρυβο, δεν είναι πάντα ένα χαστούκι. Πολλές φορές είναι ένα κοφτερό σχόλιο, μια λέξη που σφηνώνεται στο μυαλό σαν αγκάθι. «Δεν αξίζεις», «είσαι ανίκανος», «δεν θα γίνεις τίποτα». Άλλες φορές είναι η αδιαφορία, το βλέμμα που αποστρέφεται, η αποδοχή της αδικίας ως κάτι αναπόφευκτο. Μια νέα κανονικότητα. Κι όταν έρχεται η κορύφωση, όταν ένα παιδί παύει να υποφέρει επειδή απλώς δεν υπάρχει πια, τότε σοκαριζόμαστε. Θρηνούμε, σχολιάζουμε, μιλάμε για τέρατα, αλλά ποτέ δεν κοιτάμε τον καθρέφτη.

Στις γειτονιές, στα σπίτια, στα σχολεία. Σιωπηλή, υποβόσκουσα, καλά κρυμμένη πίσω από κλειστές πόρτες και σφραγισμένα στόματα από μια κοινωνία που έμαθε να προσπερνά, να δικαιολογεί, να κλείνει τα μάτια. Όταν ένα παιδί κλαίει στο δρόμο, «θα είναι κακομαθημένο». Όταν μια γυναίκα τρέμει δίπλα στον σύντροφό της, «δεν είναι δική μας δουλειά». Και όταν ακούγονται κραυγές από το διπλανό διαμέρισμα, δυναμώνει η μουσική να τις καλύψει γιατί «δεν θέλω να μπλέξω».

Η αδιαφορία είναι συνενοχή. Η βία δεν τρέφεται μόνο από τον θυμό, αλλά και από τη σιωπή μας. Και ξαφνικά, όταν το χειρότερο συμβαίνει, σοκαριζόμαστε. Τι τραγωδία! Τι τέρας αυτός ο γονιός! Και μετά; Μετά επιστρέφουμε στον καφέ μας, στα νέα της ημέρας, στο επόμενο σκάνδαλο.

Γι΄αυτό φταίω κι εγώ.

Η κοινωνία μας ξέρει να σοκάρεται, ξέρει να εξοργίζεται, ξέρει να γράφει οργισμένα σχόλια στο Facebook και στο Twitter, αλλά δεν ξέρει να σώζει παιδιά. Δεν ξέρει να σηκώνει το τηλέφωνο, να κάνει μια ανώνυμη καταγγελία, να χτυπήσει μια πόρτα και να ρωτήσει: «Όλα καλά εδώ;».

Μια κοινωνία που παριστάνει ότι είναι σοκαρισμένη, αλλά αδιαφορεί μέχρι να είναι αργά

  • Μια κοινωνία που θρήνησε για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον 20χρονο φοιτητή που βασανίστηκε από συνομηλίκους του μέχρι που η ζωή του έγινε αβάσταχτη. Η είδηση έκανε τους τίτλους των εφημερίδων, οι συζητήσεις φούντωσαν, μα η ζωή προχώρησε, αφού κανένας δεν μίλησε. Κανένας δεν του άπλωσε ένα χέρι για να απομακρύνει το χέρι των νταήδων. Έτσι, οι ένοχοι επέστρεψαν στις ζωές τους, σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα και η κοινωνία έκλαψε για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, αλλά άφησε τους βασανιστές του να μεγαλώσουν και να κάνουν οικογένειες, πιθανώς για να συνεχίσουν να μεγαλώνουν παιδιά με τις ίδιες αρρωστημένες αντιλήψεις.
  • Είναι η ίδια κοινωνία που νωρίτερα θρήνησε τη μικρή Άννυ, το τετράχρονο κορίτσι που σφαγιάστηκε από τον ίδιο της τον πατέρα και όμως δεν φρόντισε να διασφαλίσει πως δεν θα υπάρξουν άλλες Άννυ στο μέλλον. Οι υποσχέσεις, τα μεγάλα λόγια για καλύτερη προστασία των παιδιών, ξεχάστηκαν πριν καν κλείσουν τα δελτία ειδήσεων.
  • Πρόκειται για την ίδια κοινωνία που ταράχτηκε με τον Άλεξ στη Βέροια, το αγόρι που εξαφανίστηκε μετά από χρόνια bullying και δεν έμαθε κανείς τίποτα, η υπόθεση έκλεισε, το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ και οι υπεύθυνοι, πιθανώς, συνέχισαν κανονικά τις ζωές τους. Μια κοινωνία που βλέπει, ακούει, ξέρει. Και δεν μιλάει. Για να μη μπλέξει.

Και σε αυτά φταίω εγώ. Και στις άλλες περιπτώσεις, αυτές που δε φτάνουν στις ειδήσεις, πάλι εγώ φταίω. 

Φταίω κι εγώ, γιατί μια φορά, σε μια ταβέρνα, είδα ένα γονιό να χτυπάει το παιδί του και δεν είπα τίποτα, κοίταξα αλλού, έστρεψα την προσοχή μου στα σουβλάκια κι έκανα πως δεν είδα. Ναι, φταίω κι εγώ, γιατί ήξερα. Ήξερα, όπως ξέρουν όλοι. Ήξερα ότι δίπλα μου υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που κρυώνουν, που φοβούνται να γυρίσουν σπίτι. Ήξερα ότι το κράτος αδιαφορεί, ότι η πρόνοια είναι ένα λείψανο και ότι η γειτονιά δεν είναι πια εκεί για να προστατεύσει. Ήξερα, αλλά δεν ήθελα να μπλέξω. Και δεν ήθελα να δω. Να αντικρίσω την πραγματικότητα, να αναγνωρίσω πως η βία δεν είναι μακριά, δεν είναι ένας τίτλος ειδήσεων, αλλά μια σκιά που περνά δίπλα μου καθημερινά. Ένα παιδί που αποφεύγει να κάνει λάθη γιατί ξέρει πως το λάθος σημαίνει χτύπημα. Ένα βλέμμα που κρύβει τρόμο, ένα σώμα που κουβαλά σημάδια, όχι μόνο στο δέρμα αλλά και στην ψυχή. 

Και δεν ήθελα να ακούσω. Τους ψιθύρους των παιδιών που ζητούν βοήθεια χωρίς λόγια, τα χαμηλόφωνα “μην το πεις πουθενά” των δασκάλων που ξέρουν, αλλά δεν θέλουν να ρισκάρουν. Φοβούνται τις συνέπειες, μην τους κατηγορήσουν για υπερβολές, μην γίνουν αυτοί ο στόχος των νταήδων γονέων που δεν θέλουν να ακούσουν πως το παιδί τους έγινε τύραννος των αδύναμων. Κλείνουν τα μάτια, κάνουν πως δεν βλέπουν, γιατί είναι πιο εύκολο να σωπάσεις παρά να αντιδράσεις. Και έτσι, οι μικροί θύτες μεγαλώνουν χωρίς συνέπειες, γίνονται ενήλικες που συνεχίζουν την ίδια βία, γιατί κανείς δεν τους έμαθε πως υπάρχει όριο, πως υπάρχει ευθύνη. Γιατί από νωρίς, τους δίδαξαν ότι ο πιο δυνατός κερδίζει, και ότι η κοινωνία δεν θα τους σταματήσει ποτέ. Δεν ήθελα να γίνω μέρος του προβλήματος γιατί είναι πιο εύκολο να μείνεις έξω από αυτό, να πιστεύεις πως η ευθύνη βαραίνει πάντα κάποιον άλλο. Και έτσι, η σιωπή έγινε συνένοχος, η αδιαφορία έγινε ασπίδα και η βία συνέχισε ανενόχλητη.

Γιατί όλοι αυτοί, δεν έχουν κάποιο περίεργο χαρακτηριστικό, 5 χέρια ή 3 ματιά, άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Σαν εμάς. Μένουν δίπλα μας. 

Και τώρα; Τώρα θα συγκλονιστούμε. Θα γράψουμε μακροσκελή status για την απανθρωπιά, θα αναθεματίσουμε τους γονείς, θα φτύσουμε κατάρες, θα απαιτήσουμε δικαιοσύνη. Και μετά; Μετά θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, μέχρι να γίνει το επόμενο έγκλημα, το επόμενο νεκρό παιδί.

Ηράκλειο: Στη Γερμανία θα χτυπά η καρδιά του 3χρονου Άγγελου – Βρέθηκε λήπτης (video)

Το αγοράκι στην Κρήτη δεν ήταν απλά μια είδηση, ήταν το αποκορύφωμα μιας ιστορίας που γράφεται ξανά και ξανά, με διαφορετικά ονόματα αλλά το ίδιο τέλος, από μια κοινωνία που ακούει τα ουρλιαχτά και κάνει πως δεν υπάρχουν. Μια κοινωνία που δικαιολογεί τους γονείς, που ψιθυρίζει “έτσι τα έμαθαν”, που φοβάται να αναμετρηθεί με το τέρας γιατί ίσως το βρει στην αυλή της. Και κάθε φορά που μια τέτοια ιστορία έρχεται στο φως, νιώθουμε ένα ρίγος. Μια στιγμή περισυλλογής, ένα δευτερόλεπτο ενοχής. Αλλά μετά, επιστρέφουμε στην ασφάλεια της καθημερινότητάς μας, αφήνοντας το βάρος να πέσει σε κάποιον άλλον. Μια κοινωνία που αγαπά το δράμα αλλά δεν μπορεί να σηκώσει το χρέος του να αλλάξει κάτι.

«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει».

 Κι έτσι, από το «εγώ» φτάνουμε στο «εμείς». Φταίω κι εγώ. Και φταις κι εσύ. Γιατί ξέραμε. Και κάναμε πως δεν βλέπαμε.

Εμείς που ξέραμε και σωπάσαμε. Εμείς που βλέπαμε και προσπεράσαμε. Εμείς που κάποτε μπορούσαμε να σώσουμε μια ζωή και επιλέξαμε τη σιωπή. Γιατί αν δεν υπήρχαν τόσα πολλά, αμέτρητα, λεπτά σιγής έως τώρα, οι γιατροί στο ΠΑΓΝΗ δε θα χρειαζόταν να κρατήσουν αυτό το ένα λεπτό σιγής προχθές…

Ειδήσεις σήμερα:

Σαντορίνη: Το ξέσπασμα του προέδρου των αλιέων – «Αυτοί είναι δολοφόνοι, παρτάκηδες, καρεκλάκηδες» (video)

Έλενα Ακρίτα: Τα 4 ονόματα που «σώζουν» τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα

Νίκος Συρίγος για Αρκά και Τέμπη: «Το βουλώνεις ή αφήνεις κάτω το στιλό»

Ο Κανάκης είπε κάτι σημαντικό για τα Τέμπη και το παράνομο φορτίο

Δείτε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο koutipandoras.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Μουρατίδης: Απάντησε για την κακή κριτική στο Maestro – «Ο Χριστόφορος είναι ένα μοντέλο που πρέπει να διδάσκεται» (video)

profile player 960x540 6

Μουρατίδης: Απάντησε για την κακή κριτική στο Maestro – «Ο Χριστόφορος είναι ένα μοντέλο που πρέπει να διδάσκεται» (video)

Τη δική του οπτική στην κριτική στο Maestro έδωσε ο Φάνης Μουρατίδης

Εξοργιστικό περιστατικό στην Πάρνηθα: Έριξαν βέλος σε αγριογούρουνο κοντά στο τελεφερίκ

Καταγραφή 23

Εξοργιστικό περιστατικό στην Πάρνηθα: Έριξαν βέλος σε αγριογούρουνο κοντά στο τελεφερίκ

Απερίσκεπτοι θεώρησαν πως είναι... αστείο να ρίξουν βέλος σε αγριογούρουνο στην Πάρνηθα