Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης

Η λειτουργία μιας χώρας είναι ταυτόσημη με τη λειτουργία μιας εταιρείας. Όσο μάλιστα το μέγεθος μιας εταιρείας μεγαλώνει, τόσο οι ομοιότητες ταυτίζονται περισσότερο με τη δομή και τη λειτουργία ενός κράτους.

Εάν παρατηρήσουμε τα δομικά στοιχεία μιας μεγάλης ανώνυμης και απρόσωπης εταιρείας, όπως τα μεγάλα αμερικανικά corporations, θα διαπιστώσουμε την απουσία των βασικών μετόχων από τη διοίκησή τους.

Επιλέγονται οι διοικήσεις και δομείται μια οργανική ιεραρχία υπηρεσιακών παραγόντων, με κυρίαρχο κριτήριο αμοιβών και προαγωγών την αποτελεσματικότητα.

Όπως και στις μεγάλες επιχειρήσεις, έτσι και στα κράτη, οι υπηρεσιακοί παράγοντες τελούν υπό καθεστώς μιας σχετικής μονιμότητας, εφόσον κάνουν αποδεκτά τη δουλειά τους, ενώ οι διοικήσεις τελούν υπό καθεστώς ανάκλησης και αλλαγής.

Ένα κράτος, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι μια μεγάλη ανώνυμη εταιρεία με μετόχους της μιας μετοχής. Η τακτική Γενική Συνέλευση συγκαλείται κάθε τέσσερα χρόνια, με έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις, όταν οι συνθήκες το απαιτούν.

Το Διοικητικό Συμβούλιο αντιστοιχεί στο Υπουργικό Συμβούλιο και ο πρόεδρός του στον Πρωθυπουργό.

Οι βουλευτές είναι οι αντιπρόσωποι του λαού, δηλαδή των μετόχων της εταιρείας/κράτος και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, το έργο τους είναι να καθορίζουν, ως εκπρόσωποι του κυρίαρχου αυτού σώματος, τις κατευθύνσεις της πορείας που πρέπει να ακολουθείται σε όλους τους τομείς, με το λεγόμενο νομοθετικό έργο.

Το Υπουργικό Συμβούλιο και κατ’ αντιστοιχία το Διοικητικό Συμβούλιο, αποτελεί την εκτελεστική εξουσία που καλείται να εφαρμόζει αυτά που ορίζουν οι πολίτες (μέτοχοι) μέσω των αντιπροσώπων τους (βουλευτές).
Ας προσομοιώσουμε, λοιπόν, τις αντιστοιχίες αυτές που ταυτίζουν τη λειτουργία και τις δομές μιας εταιρείας με αυτές ενός κράτους. Του κράτους, της οιονεί εταιρείας, «ΕΛΛΑΣ Α.Ε.»

Έχουμε εν όψει το μείζον εθνικό θέμα, που είναι η χρεοκοπία της χώρας. Τη χρεοκοπία αυτή δεν την προκάλεσε, προφανώς, ο λαός, προκλήθηκε από τους θεσμικούς διαχειριστές της. Ποιοι ήταν και εξακολουθούν να είναι οι διαχειριστές της; Μα φυσικά και χωρίς καμιά αμφιβολία οι κυβερνήσεις που τη διοίκησαν. Άλλωστε, αυτό συνομολογείται και από τους ίδιους.

Ας δούμε, καταρχήν, ποιοι είναι αυτοί οι θεσμικοί διαχειριστές. Το προφανές και εξόφθαλμο είναι οι Πρωθυπουργοί και οι Υπουργοί των οικονομικών και οικονομίας. Τα άλλα μέλη των κυβερνήσεων είναι άραγε αμέτοχα; Τα εκτελεστικά μέλη των διοικητικών συμβουλίων είναι αμέτοχα για τις αποφάσεις και την πορεία μιας εταιρείας; Φυσικά και ΟΧΙ. Φέρουν ακέραιη την ευθύνη για κάθε πράξη της διοίκησης, η οποία είναι και αντιμετωπίζεται από το νόμο ως συλλογική.

Ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου μιας εταιρείας, αν η εταιρεία οφείλει ασφαλιστικές εισφορές ή φόρους, ευθύνεται ποινικά, αλλά και με την προσωπική του περιουσία για την παράληψη της καταβολής των οφειλόμενων ποσών από την εταιρεία. Άρα, κατ’ αντιστοιχία, όλα τα μέλη των κυβερνήσεων φέρουν την ίδια ευθύνη, τόσο για τις οφειλές της εταιρείας/κράτος, όσο και για τις συνέπειες που προκάλεσαν με την αμέλεια ή την ιδιοτέλειά τους.

Πρέπει όμως να δούμε ακόμα, αν και κατά πόσο, ευθύνονται οι εκπρόσωποι της Γενικής Συνέλευσης των μετόχων της εταιρείας/κράτος «ΕΛΛΑΣ Α.Ε.», που δεν είναι άλλοι από τους κ.κ. βουλευτές μας.

Στην ιδιότυπη αυτή προσομοίωση, οι μέτοχοι (διά των αντιπροσώπων τους) δεν είναι απλοί και αμέτοχοι επενδυτές που εμπιστεύτηκαν την επένδυσή τους σε μια διοίκηση, χωρίς οι ίδιοι να έχουν ουσιαστικό λόγο. Συμμετέχουν στη διοίκηση της εταιρείας, με συνεχείς συνεδρίες (βουλή) και ψήφιση όλων των αποφάσεων που αποτελούν εντολές υλοποίησής τους. Με λίγα λόγια, η διοίκηση (Υπουργικό Συμβούλιο) εξιλεώνεται και απεκδύεται κάθε ευθύνης κάθε φορά που έχει την έγκριση του σώματος των αντιπροσώπων των μετόχων, δηλαδή της γενικής συνέλευσης.

Αυτό θα αποτελούσε, πράγματι, ένα άλλοθι και σοβαρό επιχείρημα αποποίησης των ευθυνών, αν τα μέλη της διοίκησης δεν είχαν την διττή ιδιότητα του μέλους του διοικητικού συμβουλίου (υπουργοί) και του αντιπροσώπου της γενικής συνέλευσης (βουλευτές). Όλοι, αυτοί, έχουν την ιδιότητα και του παπά και του ζευγά. Και νομοθετούν και διοικούν. Μια περίπτωση που δεν εμπίπτει στις ευθύνες που περιγράφονται παραπάνω, είναι η περίπτωση Παπαδήμου. Ο Παπαδήμος διοικεί μεν, αλλά πάντα με την έγκριση και την αποδοχή των πραττομένων του από τους εκπροσώπους της γενικής συνέλευσης (βουλή), οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να τον ανακαλέσουν.

Άρα, λοιπόν, το σύνολο των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου, μαζί με τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έχουν όλες τις ευθύνες της κρατικής διαχείρισης. Άραγε, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης έχουν ευθύνες που απορρέουν από μια διαχείριση που ασκούν άλλοι; Μια διαχείριση την οποία κατά κανόνα και με βαρετό και απόλυτα προβλέψιμο τρόπο αντιπολιτεύονται; Μια διαχείριση που κατά στερεότυπο τρόπο καταδικάζουν;

Φυσικά και έχουν σοβαρές ευθύνες.

Έχουν τις ευθύνες του “Agent provocateur”

Τις ευθύνες της πολιτικής απάτης

Τις ευθύνες της παράβασης καθήκοντος

Η ανεύθυνη και καταστροφολογική αντιπολίτευση και οι ανέφικτες στρογγυλευμένες προτάσεις, συνιστούν την πολιτική απάτη.

Ως πολιτική απάτη ορίζεται η παρουσίαση ανέφικτων προτάσεων ως εφικτών με σκοπό το πολιτικό όφελος. Τι άλλο, άραγε, βλέπουμε να συμβαίνει επί δεκαετίες τώρα; Πότε ακούσαμε οποιαδήποτε πτέρυγα της αντιπολίτευσης να επικροτεί και να συντάσσεται με μια σωστή κυβερνητική πράξη; Υπήρξαν, άραγε, όλες οι πράξεις όλων των κυβερνήσεων λάθος; Φυσικά όχι.

Δεν έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με εγκληματίες που παραπλανούν το λαό διαχρονικά; Θα ήμασταν άδικοι, άραγε, αν τους θεωρούσαμε όλους προβοκάτορες, παραβάτες του καθήκοντός τους και πολιτικούς απατεώνες;

Ωστόσο, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, στους βουλευτές της αντιπολίτευσης που δεν έλαβαν ποτέ μέρος στη διοίκηση της ιδιότυπης αυτής εταιρείας, δεν μπορεί να τους αποδοθούν ποινικές ευθύνες. Οι ηθικές και πολιτικές, όμως, ευθύνες τους βαρύνουν εξίσου καταδικαστικά.
Ας δούμε, τώρα, οι διαχειριστές αυτοί της μεγάλης εταιρείας που λέγεται «ΕΛΛΑΣ Α.Ε.» τι έκαναν και ποιες είναι οι ευθύνες που τους αναλογούν.

Η εταιρεία που διαχειρίζονται εδώ και πολλές δεκαετίες πτώχευσε. Για την ακρίβεια δεν πτώχευσε, την πτώχευσαν. Αυτοί, λοιπόν, οι ανίκανοι διαχειριστές της εταιρείας «ΕΛΛΑΣ Α.Ε.» είχαν όλα τα κατάλληλα μέσα στα χέρια τους και παρά ταύτα απέτυχαν παταγωδώς.

Είχαν εξουσίες να αυξάνουν τα έσοδά τους κατά το δοκούν (Άραγε ποια εταιρεία στον κόσμο έχει τέτοιες δυνατότητες;)
Είχαν άπειρες δυνατότητες πρόσβασης σε χαμηλότοκο δανεισμό. (Από τις γνωστές μας πια αγορές)
Είχαν, όχι μόνο επαρκές, αλλά πλεονάζον προσωπικό
Είχαν δωρεάν τεράστια χρηματικά ποσά (επιδοτήσεις) για να τα αξιοποιήσουν και να παράξουν ευημερία και πλούτο.

Οι ίδιοι, αυτοί οι αποτυχημένοι διαχειριστές που μόνο με δικηγόρο που χάνει συναινετικό διαζύγιο θα μπορούσαν να συγκριθούν, δεν ζητούν, απαιτούν βοήθεια από εταίρους, φίλους και δανειστές. Θεωρούν τους πάντες υποχρεωμένους να επανορθώσουν τις γκάφες και τις αλχημείες τους. Και καλά κάνουν βέβαια. Ο καθένας όταν πνίγεται από τους κοντινούς του αρπάζεται. Ιδού όμως το ευτράπελο. Την ίδια χρονική στιγμή, αυτοί τους οποίους οι ίδιοι οδήγησαν σε εξευτελιστική πενία, δηλαδή ο μέσος Έλληνας πολίτης, όχι μόνο δεν δέχεται τη βοήθειά τους αλλά απειλείται με δημόσιες διαπομπεύσεις και φυλακή. Η μικρή ελληνική εταιρεία που αγκομαχάει να τα βγάλει πέρα, αντιμετωπίζεται από τους, διαχρονικά, αποτυχημένους με αναλγησία και απειλές. Ξεχνούν, οι διαχειριστές της εξουσίας, ότι αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την κατάντια της ανέχειας και της μη καταβολής των οφειλομένων στα κρατικά ταμεία. Εντούτοις, οι ίδιοι, με το ένα χέρι επαιτούν και με το άλλο κραδαίνουν το φραγγέλιο.

Κάποιος πρέπει, λοιπόν, να τους υπενθυμίσει ότι, δεν μπορεί, κάπου θα καραδοκεί κάποιος ευσυνείδητος και ανεξάρτητος εισαγγελέας, με το όπλο της νέμεσης επ’ ώμου.

Η ζημιά που προκάλεσαν οι διαχειριστές της μεταπολιτευτικής εξουσίας, χωρίς δισταγμό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συγκρίσιμη, αν όχι υπέρτερη, της ζημιάς της Απριλιάτικης χούντας. Το 74 βρέθηκε κάποιος να τους μηνύσει. Σήμερα πού βρίσκονται οι επαΐοντες νομικοί κονδυλοφόροι;

Φιλοκτήτης Διακομανώλης