Φώφη, τα κατάφερες

Έφυγες και ένα πέπλο σιωπής κάλυψε το πανελλήνιο. Ησυχία. Απόλυτη παγωμάρα. Και μετά μια έκρηξη συναισθημάτων. Πάλεψες για περισσότερα από δέκα χρόνια με τέτοια γενναιότητα που το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκύβουμε από θαυμασμό και περηφάνια μπρος στο μεγαλείο σου. Και πέτυχες τόσα, που ειδικά για μια γυναίκα, ακόμη και σήμερα, μοιάζουν άπιαστο όνειρο.

Κατάφερες να μπεις σε ένα σκληρά ανδροκρατούμενο σύστημα, αυτό της πολιτικής, να κερδίσεις με το σπαθί σου «πρώτους ρόλους» και συνάμα τον σεβασμό των πολιτικών σου αντιπάλων. Δεν χρησιμοποίησες την ασθένεια σου ποτέ για όποιο πολιτικό όφελος, δεν επέτρεψες στον εαυτό σου ποτέ να λυγίσει σε κοινή θέα. Τέτοια η αξιοπρέπεια και η καθαρότητα της ψυχής σου!

Κατάφερες να νεκραναστήσεις το ΠΑΣΟΚ, όταν στα δυσκολότερα του χρόνια, φλερτάροντας ακόμη και με την έξοδο από τη Βουλή, βγήκες μπροστά, διεκδίκησες και έλαβες την αρχηγία, σηκώνοντας μια τεράστια ευθύνη. Την αγαπούσες την ευθύνη. Οικογενειακό σας χαρακτηριστικό θαρρώ.

Κατάφερες όχι μόνο να δυναμώσεις εκλογικά το ΠΑΣΟΚ (και αργότερα το ΚΙΝΑΛ), πράγμα που αποτελεί κατόρθωμα δεδομένης της πολιτικής κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ αλλά άφησες και το πολιτικό σου στίγμα. Έβρισκες πάντα χώρο ανάμεσα στους δύο «κυρίαρχους», οι ομιλίες σου εύστοχες και ψύχραιμες, χωρίς να πεις κακή κουβέντα για κανέναν. Εγγυήθηκες και πέτυχες την μη περαιτέρω διάσπαση της παράταξης. Η ενότητα του κόμματος ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία σου. Η ενότητα άκουγε στο όνομα σου. Ήσουν εσύ.

Μα πάνω απ’ όλα κατάφερες να είσαι μαμά. Έκανες τρία παιδιά, όταν κάποιοι στη τρυφερή ηλικία των 22 σου ανακοίνωσαν πως ίσως να μη καταφέρεις να γίνεις μητέρα. Και αυτούς τους διέψευσες. Όπως μαθαίνουμε από συνεργάτες και φίλους, ήσουν πάντα παρούσα και βοηθητική στα παιδιά σου. Δίπλα τους. Τα είδες να μεγαλώνουν. Αυτό και μόνο, πιστεύω πως σου προσέφερε μια μικρή έστω εσωτερική γαλήνη όταν αντιλήφθηκες την δυσκολία της νέας μάχης.

Έφυγες στην παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου του μαστού. Δε θα το έλεγα ειρωνεία της ζωής. Ήταν λες και διάλεξες την ημέρα που θα μας πεις αντίο, συμβολίζοντας την σημασία της πρόληψης και την αξία της ζωής.

Άλλωστε, ήσουν και θα είσαι σύμβολο για όλες τις γυναίκες που παλεύουν με τον καρκίνο, για τις εργαζόμενες που πετυχαίνουν σε ανδροκρατούμενους χώρους, για μητέρες που συνδυάζουν καριέρα και οικογένεια ταυτόχρονα με επιτυχία.

Αρνούμαι να γράψω πως έχασες την τελευταία μάχη ή πως δεν τα κατάφερες. Κατάφερες τόσα πολλά και δύσκολα, τσάκισες τόσες φορές την αρρώστια, που όταν γράφουμε ότι έχασες την μάχη είναι σα να μη σεβόμαστε τη διαδρομή σου. Με το χαμόγελο σου οφείλουμε να σε θυμόμαστε και το φωτεινό σου χαμόγελο πρέπει να αναζητούμε στις συννεφιασμένες μέρες του σήμερα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr