Φιλία και παιδί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής

Απαραίτητη είναι  η ελαχιστοποίηση των αρνητικών επιπτώσεων της ΔΕΠ-Υ. Την επιτυγχάνει η έγκαιρη παρέμβαση στα 5χρονα παιδιά  και η ευαισθητοποίηση των γονιών τους.

Το παιδί που δεν ακολουθεί τους κανόνες ενός παιχνιδιού, π.χ. στο «κρυφτό», δε γίνεται δεκτό να ξαναπαίξει την επόμενη μέρα.

Τότε εκείνο λυπάται, στενοχωριέται και αντιδρά είτε με επιθετικότητα (χαλώντας το παιχνίδι των άλλων παιδιών) είτε με αποχώρηση και απομόνωση. Από τη στιγμή που δεν το δέχονται στην παρέα τους, χάνει το κίνητρό του να προσπαθεί να παίξει.

Αυτό αργότερα οδηγεί στην έλλειψη κινήτρου να προσπαθεί να έχει καλή ακαδημαϊκή πρόοδο.

Μια ιστορία: «Αχ και να ήξερα πόσα πολλά μπορούσα να καταφέρω!!!»

Μόνο όταν ο νονός μου μού έδωσε θάρρος, στα 16 μου χρόνια, μόνο τότε κατάλαβα ότι μπορώ να γράφω καλά στο διαγώνισμα, μπορώ να αρέσω στα κορίτσια, μπορώ να παίξω στη σχολική θεατρική παράσταση και μπορώ να πετύχω στο Πανεπιστήμιο!» παραδέχτηκε ο Γιώργος στα 37 του χρόνια.

Οι γονείς δεν ήξεραν να του μιλήσουν ανάλογα.

Οι δάσκαλοι δεν είχαν ούτε αυτοί εκπαιδευτεί σχετικά με τη διαχείριση των παιδιών με ΔΕΠ-Υ, δηλαδή των ξεχασιάρικων παιδιών, αυτών που πετάγονται στην συνομιλία και των παιδιών-σβούρα.

Ευτυχώς, ο νονός που ζούσε στο Χιούστον, είχε ακούσει πολλά από τους ψυχολόγους γιατί και το παιδί του είχε το δικό μου τρόπο συμπεριφοράς. Μου είπε λοιπόν: «Όσο περισσότερο σε θέλουν οι φίλοι στην παρέα, τόσο ευκολότερα θα μελετάς μετά και τόσο καλύτερους βαθμούς θα παίρνεις. Κι αν τα καταφέρεις, στις επόμενες διακοπές, θα ταξιδέψεις ένα μήνα στην Αμερική, θα έρθεις σε εμένα. Είσαι πανέξυπνος και μπορείς, νέε μου!»

Αυτές τις μαγικές φράσεις είπε ο νονός και από τότε άλλαξε η ζωή του Γιώργου. Επιστημονικά, υπάρχει συνάφεια τής κοινωνικής αποδοχής με την ακαδημαϊκή πρόοδο.

 

Πηγή: i-paidi.gr