Φεμινιστική συλλογικότητα WitchesOftheSouth: Δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα post-rape-culture

Με αφορμή το δημόσιο διασυρμό της 17χρονης κοπέλας που κατήγγειλε το βιασμό της από τον 27χρονο αμυντικό του Ολυμπιακού Ρούμπεν Σεμέδο και τον 40χρονο Νιγηριανό μάνατζερ, ακολουθεί δημοσίευση από την φεμινιστική συλλογικότητα WitchesOftheSouth – πάνω στο θέμα της κουλτούρας βιασμού. 

Η κουλτούρα του βιασμού δεν επιχειρεί μόνο να δημιουργήσει εγκλήματα που δεν τιμωρούνται και παραβιάσεις του προσωπικού και συναισθηματικού μας κόσμου που κανονικοποιούνται. Η κουλτούρα του βιασμού επιχειρεί και επιτυγχάνει να ιεραρχήσει τα σώματά μας, την απόλαυση, την ελευθερία και την έλλειψη αυτής: τον φόβο. Η κουλτούρα του βιασμού δεν υπάρχει απομονωμένη σε ένα reality show, σε ένα κανάλι, σε μία περιοχή της Ελλάδας, ή σε μία χώρα. Η κουλτούρα του βιασμού είναι το απόλυτο όργανο εμφυλοποίησης. Και είναι παντού.

Δε μιλάμε πλέον για το «έγκλημα του βιασμού» – μόνο — αλλά για την «κουλτούρα του βιασμού», όχι μόνο γιατί το νομικό πλαίσιο δε μας καλύπτει, ή όπου μας καλύπτει δεν εφαρμόζεται, αλλά γιατί μεγαλώσαμε μέσα σε αυτήν. Δεν ξέρουμε, και δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε ένα post-rape-culture.

Γιατί οι προεκτάσεις της είναι αδιόρατες. Γιατί μία κουλτούρα της «μη-συναίνεσης» δε βάλλει μόνο τις γυναίκες και τα άλλα άτομα που η κουλτούρα του βιασμού ιεραρχεί ως περισσότερο «βιάσιμα» αλλά γιατί το κράτος, ο καπιταλισμός και κάθε εξουσία επωφελείται από την απουσία αυτονομίας, κι αυτοδιάθεσης των σωμάτων μας. Όσο οι προσωπικές μας σχέσεις οικειότητας δηλητηριάζονται υπό την απειλή και την πραγματικότητα της παραβίασης, τόσο κανονικοποιούνται και όλες οι υπόλοιπες σχέσεις εξουσίας.

Δεν είναι τυχαίο πως τόσες δεκαετίες φωνάζουμε πως το προσωπικό είναι πολιτικό και το πολιτικό είναι προσωπικό.

Αυτόν τον καιρό, πολλά άτομα επιμορφώνονται πάνω στο ρατσισμό και στο ποια πραγματικά είναι η δύναμη που τον κινεί, και κληθήκαμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει συμβολική κίνηση και τι «συστημικός ρατσισμός». Ένας από τους πιο απλούς, ευθείς και περιεκτικούς τρόπους να κατανοήσουμε μία συστημική δύναμη καταπίεσης, μία εξουσία, είναι πως αν αφαιρέσουμε όλα τα άτομα με ρατσιστικές απόψεις από όλες τις θέσεις εξουσίας, από όλους τους κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς και μηχανισμούς, ο ρατσισμός θα αναδυθεί και πάλι γιατί είναι συστημικός. Γιατί είναι πλέον κουλτούρα. Γιατί είναι όχι μόνο ο τρόπος που ορίζεται η μη-λευκότητα αλλά και ο τρόπος που καθίσταται δυνατή η λευκότητα. Είναι όχι μόνο modus operandi αλλά και sui generis. Sine qua non. Έτσι, κι η αποπομπή ενός παίχτη από ένα ριάλιτι, το κλείσιμο ενός καναλιού, τα στατιστικά για το τι γίνεται στην Κρήτη, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου αυτής της πολιτισμικής πλέον διάστασης του πώς συνυπάρχουν και αλληλοορίζονται τα σώματά μας.

Ένας άντρας ή ένα άτομο με μεγαλύτερη μόρφωση, και με μεγαλύτερη κοινωνική ευελιξία, θα μπορούσε να έχει τις ίδιες απόψεις, να δρα βάσει αυτών, και να μην εκφραστεί ποτέ έτσι, και ποτέ δημοσίως.

Το να δούμε τον συγκεκριμένο άντρα ως «τέρας» είναι ένα τελετουργικό άφεσης αμαρτιών για εμάς τους υπόλοιπους, τους «φωτισμένους», που «δεν είμαστε έτσι», που, αν είναι τέρας, εμείς δεν έχουμε κανένα ρόλο σε όλο αυτό. Δε συμμετείχαμε και δεν υποχρεούμαστε να κάνουμε κάτι πέρα του να τον αποπέμψουμε.

Η καταγραυγή μας γίνεται ένα γεμάτο αυτοπεποίθηση «εγώ δεν είμαι σαν αυτόν, οι φίλοι μου δεν είναι σαν αυτόν». «Δεν είδα, δεν άκουσα, δε μιλώ». Μπορούμε έτσι να συνεχίσουμε να ορίζουμε τον βιασμό ως κάτι που συμβαίνει σε σκοτεινά σοκάκια, σε γυναίκες απρόσεχτες, από άγνωστους τέρατα, σε ένα tableau-vivant που ορίζεται μέσα στο καθ’εξαίρεσιν του. Σε ένα αφήγημα τύπου Jack The Ripper που, σαν ένα αυτοκινητιστικό, μας σοκάρει αλλά δε μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα. Σε μία κοινωνία που γεννάει μουσεία για την εμμονή μας με αυτά τα “τέρατα” (βλ. Μουσείο Jack The Ripper, ή τη μακριά παράδοση στην Τέχνη να απεικονίζει, εξωραΐζει και κάνει αόρατο τον βιασμό – πχ. Sabine Women, Δανάη του Klimt, Όσα Παίρνει ο Άνεμος).

Τα προβλήματά μας δεν ξεκινούν σήμερα, και σίγουρα ξεκινούν πριν να πει ο Οβίδιος για τον μαζικό βιασμό των γυναικών της Σαμπίνε «Δώστε μου κι εμένα τέτοιο έπαθλο, και κατατάσσομαι στον στρατό σήμερα».

Το αίτημα είναι ένα: συμπεριληπτική, διαθεματική και πολυθεματική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση βάσει της συναίνεσης στην εκπαίδευση και παντού. Τώρα.

Φρανκεστάιν δε λεγόταν το πλάσμα, αλλά ο γιατρός που το δημιούργησε—τέρας εγώ αποκαλώ την κοινωνία που το όρισε ως «άλλο» για να εξαγνιστεί η ίδια.

Πηγή: witchesofthesouth

Πηγή φωτογραφίας: Marcelo Sayao/European Pressphoto Agency