Φαιδρά Σπειροχαίτη

«Πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει», δηλαδή οι άνθρωποι από τη φύση τους θέλουν να γνωρίζουν, θα μας πει ο Αριστοτέλης στην αρχή του πρώτου βιβλίου των Μετά τα Φυσικά. Η Μεταφυσική ή η Πρώτη Φιλοσοφία αποτελεί τη φιλοσοφία της πρώτης επιστημονικής έρευνας για τις πρώτες αρχές και αιτίες της ύπαρξης των όντων. Η Μεταφυσική είναι παραδοσιακός κλάδος της φιλοσοφίας και σχετίζεται με την ερμηνεία της θεμελιώδους φύσης του όντος (ύπαρξης) και του κόσμου που το περιβάλλει. Συχνά συγχέεται με την πνευματικότητα και το υπερφυσικό· όμως η μεταφυσική αποτελεί αντικείμενο μελέτης· τα εργαλεία της μελέτης δύνανται να είναι ορθολογικά-επιστημονικά.

Η μεταφυσική προσπαθεί να αποσαφηνίσει τις θεμελιώδεις έννοιες με τις οποίες οι άνθρωποι προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο, την ύπαρξη, τα αντικείμενα και τις ιδιότητές τους, το χώρο και το χρόνο, την αιτία και το αποτέλεσμα. Είναι θα λέγαμε μια επιστημονική μεθοδολογία, που προσπαθεί να εξηγήσει την αρχή των πάντων χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τη λογική. Η μεταφυσική επίσης προσπαθεί να ερμηνεύσει, ό,τι είναι πέρα από τον κόσμο των αισθήσεων. Μέσα στο χρόνο οι κοινωνίες, θέτοντας τις φιλοσοφικές ερωτήσεις τους, συναντούσαν τη μεταφυσική, για να δώσουν απαντήσεις. Ο θεός είναι ένα από τα πολλά ζητήματα που απασχολούν τη μεταφυσική και σίγουρα όχι το πρώτο.

Ιστορικά, με το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.), θα αρχίσει μια μακροχρόνια παρακμή των ελληνιστικών κρατών και με το θάνατο του Αριστοτέλη το 322 π.Χ. η φιλοσοφία θα υποστεί μεγάλο πλήγμα και θα μετατραπεί σε μια πρακτική και ηθικολογική νόηση. Σχεδόν για τους επόμενους τρείς αιώνες οι κατακτήσεις της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας θα εκχυδαϊστούν και θα πραγμοποιηθούν, καθώς θα αναδυθεί ο απόλυτος ατομισμός με την νέα εποχή, που θα διαμορφώσει η κυριαρχία της Ρώμης. Κατακτώντας την αρχαία Ελλάδα, η Ρώμη θα αναπτυχθεί σε ένα οντολογικό και πρακτικό επίπεδο, που μεταμορφώνει την έννοια του Όλου και του Παντός σε αντικείμενο… σε res. Η ρωμαϊκή μεταφυσική προσλαμβάνει το Είναι ως την προοπτική του res, ενώ το Όν προοπτικά είναι ο πολίτης, μια ουδέτερη φύση μέσα στο απρόσωπο περιβάλλον, μια res publica και ενός πανίσχυρου imperium, όπου ο ορθολογισμός και οι αιτιοκρατικές αντιλήψεις το δομούν, το οργανώνουν και φυσικά το επεκτείνουν. Είναι ένα κράτος πραγμάτων, άρα και απόλυτα υπολογίσιμων. Οι δομικές λέξεις της αρχαιοελληνικής διανόησης θα προσλάβουν εντελώς ατομικό χαρακτήρα και έτσι ο κόσμος θα γίνει mundus και ο Λόγος Ratio, δηλαδή μια ατομική λογική. Η μεγαλύτερη όμως εφαρμογή του ατομικισμού στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι το ρωμαϊκό δίκαιο. Για πρώτη φορά θεσμοθετείται ως κοινωνική και πολιτική οργάνωση, μεσολαβεί και κάνει τον πρώτο διαχωρισμό μεταξύ του αρχαίου πολίτη και του ατόμου ιδιώτη, δηλαδή ανάμεσα στον δημόσιο άνθρωπο και στο άτομο ως υπήκοο. Η αμεσότητα της αρχαίας ελληνικής πρακτικής και του ιστορικού γίγνεσθαι θα μετατραπεί σε μια αδιαφοροποίητη μάζα ατόμων και υποχρέωση της αυτοκρατορίας είναι να θεσμίσει νόμους και κανόνες, που να δίνουν εντελώς διαφορετικό νόημα και να αναπτύξει διαφορετικές φαντασιακές σημασίες στα μέλη της, τόσο σε υπαρξιακό όσο και σε κοινωνικοπολιτικό και ιστορικό επίπεδο. Η μεταφυσική, που διασπά και διαχωρίζει το άτομο από τον δημόσιο άνθρωπο, που κάνει διάκριση της δημόσιας από την ιδιωτική σφαίρα, μετουσιώνεται στη διάκριση του ρωμαϊκού δικαίου σε δημόσιο και ιδιωτικό. Αυτός ο πρωτοποριακός τρόπος δόμησης, θέσμισης και διάκρισης διαχέεται στην κοινωνία και αλλάζει εντελώς την πρόσληψη του Ενός και του Παντός με νομικούς όρους ατομικότητας.

Αυτός ο ατομοκεντρισμός θα γίνει αυτοσκοπός και η ρωμαϊκή κοινωνία θα βιώσει την άνθηση του επικουρισμού, του στωικισμού και του σκεπτικισμού, αλλά και τα πρώτα χρόνια της χριστιανικής φιλοσοφίας. Η άνθηση αυτών των φιλοσοφικών ρευμάτων και κυρίως του στωικισμού, εξέφραζε μια δυσπιστία για τις αντιφάσεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Η μονιστική πρόσληψη του ατόμου ως αντίδραση θέτει ολόκληρο το περιεχόμενο της ιεραρχίας και της διαμορφούμενης σχέσης ανάμεσα στο θεό και τον άνθρωπο και έτσι η ίδια η κοινωνία αντιλαμβάνεται το ιδεολογικό και ηθικό ως αναγκαιότητες, αποστρέφεται ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και στρέφεται προς το θεό.

Αναπόφευκτα, κυρίως στην ύστερη αρχαιότητα, διαμορφώνεται ένα συγκριτικό πνεύμα, καθώς ο άνθρωπος έχασε τη σύνδεσή του με το νοητικά πνευματικό και αφέθηκε στις εξασφαλίσεις των πνευματικών πεποιθήσεων. Γεγονός, που μαρτυρά και τη δημιουργία πολλών θρησκευτικών δογμάτων, αφού οι άνθρωποι θα αισθάνονται την αβεβαιότητα, που οι φιλοσοφικές έριδες δημιούργησαν. Η θεμελίωση της θρησκευτικής αμφιβολίας, το κλίμα απαισιοδοξίας και η πολιτισμική παρακμή δημιουργούν δύο ουσιαστικούς υπαρξιακούς άξονες. Ο ένας αφορά τις καθημερινές ανάγκες της ζωής των ατόμων και ο άλλος την ψυχολογική και ψυχική τους ηρεμία. Η φιλοσοφία μεταστρέφεται σε ηθικολογία, δηλαδή στον τρόπο ζωής και θανάτου του υποκειμένου, καθώς επίσης και στους κανόνες που πρέπει να ακολουθεί κανείς, ώστε η ευτυχία να πραγματωθεί και ο ηθικός στοχασμός να αναδειχθεί ως το νέο σκέπτεσθαι και το νέο μεταφυσικό αίτημα. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος γίνεται φορέας ηθικής και η ζωή του αντικείμενο συναλλαγής, είτε με τον εξουσιαστή είτε με το θεό και άρα αρχίζει η φιλοσοφία να εισάγει την ενοχή. Ο φόβος του θανάτου και η αβεβαιότητα της ύπαρξης σε συνδυασμό με την απάθεια, την αταραξία και την οντολογική αμφιβολία, θα γίνουν η ήττα του ανθρώπινου σκέπτεσθαι και μια πολιτική πράξη καταπίεσης και κυριαρχίας.

Η Εκκλησία θα γίνει ο βασικός διαμεσολαβητής της εξουσίας, διαχέοντας την ενοχή και το φόβο στην κοινωνία, διδάσκοντας όμως ταυτόχρονα την απάθεια και αταραξία, διευκολύνοντας τον εκάστοτε εξουσιαστή. Για δεκαπέντε αιώνες οι Εκκλησίες θα είναι πολιτικοί και εξουσιαστικοί θεσμοί, ακραία αντικοινωνικοί και πολλές φορές επικίνδυνα εγκληματικοί. Από πολύ νωρίς έπαψαν να είναι φορείς πνευματικότητας και οι επίσημες Εκκλησίες μετατράπηκαν σε πολιτικοοικονομικούς οργανισμούς. Ακόμη και οι ασκητικές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια αποδείχτηκαν, ότι χρησιμοποιούσαν μια παραδοσιακή ασυλία, υπηρετώντας τον μόνο και απόλυτο θεό της εποχής μας… το χρήμα. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, τόσο από μεμονωμένες περιπτώσεις παραβατικότητας όσο και από το γεγονός ότι ως θεσμός η Εκκλησία παράγει πολιτική και τεράστιο οικονομικό κέρδος. Σε κανονικές συνθήκες ευημερίας και κοινωνικής ειρήνης αυτό το πρόσωπο της Εκκλησίας δεν είναι ορατό. Σε περιπτώσεις όμως μεγάλων κρίσεων βγαίνει στην επιφάνεια το αντικοινωνικό, πραγματικό της πρόσωπο. Τις τελευταίες μέρες με την έξαρση της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, η Εκκλησία της Ελλάδος μέσω της Ιεράς Συνόδου και των αποφάσεών της αποδεικνύεται περίτρανα ως την μεγαλύτερη, ανάλγητη και επικίνδυνη θεσμική οντότητα στον κόσμο (καθώς όλες οι επίσημες Εκκλησίες διεθνώς απέχουν από τα καθήκοντά τους, προστατεύοντας έτσι τους πιστούς), η οποία όχι μόνο αδιαφορεί για τους πιστούς της, αλλά πολύ περισσότερο τους εκθέτει σε τεράστιο κίνδυνο.

Ως εγκληματική οργάνωση πια η Ιερά Σύνοδος δεν έχει καμία σχέση με την πνευματικότητα της Χριστιανικής πίστης και φιλοσοφίας, καθώς χρησιμοποιεί το όνομα του Κυρίου επί ματαίω και μάλιστα για τον πιο μάταιο από όλους… τον πρωθυπουργό. Οι Μητροπολίτες, ο Αρχιεπίσκοπος, η Ιερά Σύνοδος, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και όσοι ενέπλεξαν τα ζητήματα πίστης με την πανδημία, θα έρθει η ώρα που θα λογοδοτήσουν τόσο στην κοινωνία όσο και στο φυσικό δικαστή και το νόμο. Αυτή η ανάλγητη και ανελέητη φαιδρά σπειροχαίτη είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα, που πρέπει να αντιμετωπίσει η κοινωνία. Η υγεία του λαού και η προστασία της κοινωνίας από την πανδημία όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την πίστη, αλλά η παραπλάνηση είναι μια εγκληματική πράξη, που βαραίνει ποινικά όσους τόσες μέρες διαπράττουν ύβρη και βλασφημία, τόσο στην πίστη τους όσο και στο λαό.

Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει καταιγισμός μηνύσεων σε όσους θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, θυσιάζοντας το λαό στο βωμό του χρήματος. Έχουν πάψει να επιτελούν λειτούργημα, διαπράττουν έγκλημα, συνεπικουρώντας την ακροδεξιά, αναίσθητη και επικίνδυνη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δυστυχώς, η Εκκλησία της Ελλάδος ως θεσμός είναι ακόμη μια ντροπή στην ήδη ντροπιασμένη από τον Μητσοτάκη κοινωνία. Πάντα η επίσημη Εκκλησία πήγαινε χέρι-χέρι με την ακροδεξιά και τα τελευταία χρόνια με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Αλλά να παίζει το πιο αντικοινωνικό της χαρτί σε βάρος των πιστών και του λαού, δεν αφήνει περιθώριο άλλο, από το να σκεφτούμε, ότι στην καλύτερη είναι μια αδίστακτη συμμορία, που κοιτά την ευτέλεια του χρήματος, στη χειρότερη… μια οργανωμένη σέχτα… δεκανίκι του Μητσοτάκη. Η υποκρισία και η φαιδρότητα θα φανεί, όταν προσβληθεί από τον Κορονοϊό ο πρώτος «Ιεράρχης». Θα πάει να κοινωνήσει ή να νοσηλευτεί;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr