Eξωτερική πολιτική για κλάματα

Ο πρόωρος αποκλεισμός της Ντόρας Μπακογιάννη, που έχει εμπειρία εξωτερικής πολιτικής και άνεση κυκλοφορίας στη διεθνή σκηνή-  δικαιολογήθηκε ως αντι-νεποτισμός, αλλά οφείλεται σε άλλους λόγους – άφησε ουσιαστικά ακέφαλη την εξωτερική πολιτική, καθώς δεν υπάρχει ισάξιος αντικαταστάτης της στην κυβερνητική παράταξη

Στη συνέχεια το «καπέλωμα» του Νίκου Δένδια από υπαλλήλους του Μεγάρου Μαξίμου, δημιούργησε συνθήκες ώστε την εξωτερική πολιτική να ασκεί προσωπικά ο  πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης- εντελώς άπειρος σ’ αυτόν τον τομέα. Με τις συμβουλές της  διπλωματικής συμβούλου του, εξ ίσου άπειρης στα  μεγάλα  θέματα.

Το αποτέλεσμα είναι οι χειρισμοί που έγιναν ως τώρα να θυμίζουν τραγέλαφο και να προκαλούν ανησυχίες για  απώλεια κεκτημένων της  Ελλάδας στο διεθνή χώρο, αλλά και στην περιοχή.

Το υπερφίαλο επικοινωνιακό σλόγκαν της κυβέρνησης «Ο πρωθυπουργός συστήνει εκ νέου τη χώρα στον κόσμο» δεν αποδεικνύεται και πολύ συμβατό με τη πραγματικότητα.

«Συνωμοσία» με τον Μακρόν;

Ο άμεσος κίνδυνος διαμορφώνεται σε σχέση με τη Βόρεια Μακεδονία, στην οποία η ενδεχόμενη πολιτική αποσταθεροποίηση  και πολύ περισσότερο η αλλαγή κυβέρνησης, θα ανατινάξει τις ισορροπίες σε ολόκληρη την περιοχή..

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρότι συντάχθηκε με την άποψη της Κυβέρνησης Τσίπρα – που αποτυπώνεται και την Συμφωνία των Πρεσπών -για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν αντιτάχθηκε στο βέτο του Μακρόν.

Υπάρχει κάτι χειρότερο: Αρθρογράφος των ΝΕΩΝ -από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του – ανέφερε ότι «προφανώς ο Μητσοτάκης ήξερε για το βέτο το Μακρόν, από τον Αύγουστο που συναντήθηκαν στον Παρίσι» και ότι «αποφάσισε να μην εμπλακεί σε μια σύγκρουση που δεν τον συνέφερε».

Αν έχει βάση ο ισχυρισμός, τον δίνει στεγνά και ο πρωθυπουργός είναι εκτεθειμένος βαριά:  Γνώριζε μια πρωτοβουλία που βλάπτει τη χώρα και την περιοχή και όχι μόνο αδιαφόρησε, αλλά ενδεχομένως συνέργησε κιόλας. Σαν να «συνωμότησε» με τον Γάλλο κατά του Ζάεφ ακούγεται.

Το θέμα είναι σοβαρό για να περάσει απαρατήρητο. Σε κάθε περίπτωση κάποιος να τον καλέσει στη Βουλή για εξηγήσεις.

Ο ίδιος πάντως ουσιαστικά έδειξε να επιχαίρει για τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκε η γειτονική χώρα – την οποία μετά βίας αποκάλεσε Βόρεια Μακεδονία – και πρόβαλε ως πολιτική επιλογή του ότι δεν επικοινώνησε με τον ομόλογό του Ζόραν Ζάεφ.

Πάλι ο Άδωνις δίνει τη γραμμή

Έτσι έκλεισε το μάτι στις δυνάμεις που επιβουλεύονται τη Συμφωνία των Πρεσπών – και τη σταθερότητα που επέφερε στα δυτικά Βαλκάνια – και τις διευκόλυνε να πάρουν εκ νέου θέση μάχης.

Αν μη τι άλλο, ο πρωθυπουργός επέτρεψε στον αντιπρόεδρο του κόμματος του και υπουργό του να τον «καπελώσει». Ο Αδωνις Γεωργιάδης καλλιεργεί την ιδέα  μιας … άλλης κυβερνητικής πολιτικής. Ήτοι ενδεχομένης καταγγελίας της συμφωνίας, στέλνοντας μήνυμα… συντονισμού, στους εθνικιστές της Βόρειας Μακεδονίας, που υπόσχονται να την παραβιάσουν αν κερδίσουν τις εκλογές του προσεχούς Απριλίου.

Ο πρωθυπουργός δεν έδωσε μάχη στις Βρυξέλλες για να μην περάσει το γαλλικό βέτο – γιατί αυτό συνέφερε τη χώρα και αυτή ήταν υποτίθεται η πολιτική της – προτάσσοντας τουλάχιστον τη βλάβη της Ευρώπης από την αθέτηση υποσχέσεων. Ούτε πήρε ως τώρα καμία πρωτοβουλία για να ξανατεθεί αμέσως το θέμα στο Συμβούλιο.

Επιπλέον αδιαφόρησε και για την πρωτοβουλία της Ιταλίας, που ενδιαφέρεται κυρίως για την Αλβανία.

Με τη σιωπή του προφανώς επιδίωκε να καλύψει τη μέγιστη γκάφα που διέπραξε η κυβέρνηση, όταν – για αγνώστους λόγους – δεν έσπευσε εγκαίρως, να διαχωρίσει τις δυο εντάξεις. Ήτοι να προωθήσει την ένταξη της Β. Μακεδονίας κατά τις προβλέψεις των Πρεσπών και να βάλει όρους στην Αλβανία, για τη συμπεριφορά της απέναντι στην ελληνική εθνική μειονότητα.

Στο δρόμο του Σαμαρά…

Πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός, κάνοντας ο ίδιος τον υπουργό Εξωτερικών, λειτούργησε στο Μακεδονικό όπως ο Αντώνης Σαμαράς στο Μάαστριχτ το 1991: δεν πήρε είδηση το πραγματικό αντικείμενο της συμφωνίας για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και έχασε την ευκαιρία να κατοχυρώσει τις ελληνικές θέσεις έναντι των εθνικιστών που κυβερνούσαν τότε στα Σκόπια…

Χρειάσθηκε η ενδιάμεση συμφωνία της κυβέρνησης Παπανδρέου -που ακολούθησε την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τον Σαμαρά για τα λάθη που έκανε ο ίδιος- για να παγώσει η διολίσθηση στη χώρας στην οριστική απώλεια όσων διεκδικούσε, μέχρι την αποκατάσταση που επήλθε με τη συμφωνία των Πρεσπών από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Ο πρωθυπουργός έδειξε ότι πήγε στο Συμβούλιο Κορυφής σαν  αμέριμνος ταξιδιώτης με στόχο να κάνει δημόσιες σχέσεις ως …  «μεταρρυθμίσεις». Σε μια συνεδρίαση στην οποία δεν είχαν καμία σχέση οι μεταρρυθμίσεις, αλλά κυριαρχούσαν το Μεταναστευτικό και η σχέση των δυτικών Βαλκανίων με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και στα δυο οι χειρισμοί του αποδείχθηκαν ανεπαρκείς.

Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι στο Μεταναστευτικό «δεν πήρε όσα ήθελε». Αλλά για τη Β. Μακεδονία έδειξε αδιαφορία, δίνοντας την εντύπωση ότι θεωρούσε πως θα έχει πολιτικό κόστος στο εσωτερικό αν άρχιζαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις και προσπάθησε να το αποφύγει.

Αφωνία

Εξ ίσου εκτεθειμένος είναι ο πρωθυπουργός στα ελληνοτουρκικά, καθώς η χώρα μοιάζει κομπάρσος σε όσα συμβαίνουν στην περιοχή. Την κυβερνητική αφωνία, όταν τρέχουν τα γεγονότα, διαδέχονται κάποιες δηλώσεις εκ των υστέρων.

Είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση έχει προσχωρήσει -με υπερατλαντική υπόδειξη -στο δόγμα του κατευνασμού. Σε μια περίοδο που η Άγκυρα κλιμακώνει τις προκλήσεις της έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου και ανεβάζει το βαθμό επιθετικότητας στην περιοχή.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προβάλλει απλώς ως επίτευγμα μια δήλωση του συμβουλίου Κορυφής που δεν ασκεί εξωτερική πολιτική, γιατί δεν έχει τέτοια αρμοδιότητα και δεν λαμβάνεται υπόψη από κανέναν.

Πηγή: anoixtoparathyro.gr 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr