Everyday Struggle: Φροντιστήριο Αγγλικών

Το “Everyday Struggle” ξεκινάει το πρώτο μάθημα για τη νέα χρονιά. Η Εύη και ο Νικήτας  μας άνοιξαν την αίθουσα του κέντρου που λειτουργούν και κάναμε μια συζήτηση εφ’ όλης  της ύλης. Η εκπαιδευτική διαδικασία το κύριο μας θέμα και γύρω από αυτήν έγινε η  προέκταση σε σχέση με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που βιώνει μια τέτοιου είδους  επιχείρηση. Συζητήσαμε για το ρόλο του δασκάλου στην εποχή μας καθώς και για τους  μαθητές και τους γονείς του σήμερα.  

– Παιδιά καλησπέρα, ευχαριστώ πολύ που δεχτήκατε να γίνεται μέρος του “Everyday  Struggle”, θα ξεκινήσω με την Εύη. Εύη πόσο χρονών είναι; 

Είμαι 31. 

– Και οι σπουδές που έχεις κάνει; 

Έχω τελειώσει Αγγλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ, έχω ολοκληρώσει μεταπτυχιακό στο  πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, στην Ειδική Αγωγή και έχω ολοκληρώσει το διδακτορικό μου στο ΕΚΠΑ.  

– Νικήτα εσύ; 
Είμαι 32. Έχω τελειώσει και εγώ το ΕΚΠΑ, όπως η Εύη, έχω κάνει ένα μεταπτυχιακό στο  Μπέρμιγχάμ, μαζί με την Εύη και έχω και ένα δεύτερο μεταπτυχιακό από το Ανοιχτό  Πανεπιστήμιο.  

– Παιδιά από ότι καταλαβαίνω είσαστε οι ιδιοκτήτες του φροντιστηρίου, είσαστε μαζί στη  ζωή μαζί και στη δουλειά, πόσο καιρό υπάρχει το κέντρο σας; 
(Εύη) Από το 2010 
(Νικήτας) Ναι, έχει ανοίξει από το 2010, το είχε ξεκινήσει η Εύη, με πρώτη επωνυμία  «Ζάχου Ευαγγελία» και το 2016 πλέον συνεργαστήκαμε και στη δουλειά πέραν από τη ζωή  και δημιουργήσαμε το “School Club”. 

– Εύη όταν ξεκίνησε το φροντιστήριο το 2010 ήμασταν στο ξεκίνημα της οικονομικής  κρίσης, πρώτη σου απόπειρα επιχειρηματική; Υπήρχε στην οικογένεια από πριν το φροντιστήριο; Το ξεκίνησες από την αρχή;  
(Εύη) Όχι, το ξεκίνησα μόνη μου, δούλευα τα προηγούμενα χρόνια σε κέντρα ξένων  γλωσσών και στη προσπάθεια μου να βρω κάτι καινούριο, αποφάσισα να το δοκιμάσω. Στην εποχή του 2010, στο ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης, πώς πήρες την απόφαση να  ξεκινήσεις μια επιχείρηση με ότι έξοδα και ρίσκο σήμαινε αυτό; 
(Εύη) Το αποφάσισα γιατί αρχικά είχα βρει ένα χώρο που μου άρεσε πάρα πολύ, ήθελα να  φτιάξω το δικό μου χώρο για να μπορώ να προσφέρω καλύτερα στα παιδιά και έτσι ξεκίνησα το κέντρο μόνη μου στην αρχή και σιγά-σιγά συνεργάστηκα στη πορεία και με  άλλους καθηγητές, με ανθρώπους που θέλαμε να προσφέρουμε στο ίδιο όραμα. Τα  πράγματα στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολα, οι πιθανότητες να αποτύχει το εγχείρημα  ήταν οι περισσότερες, κυρίως λόγο της κατάστασης, εξαιτίας της κρίσης και της όλης  διάθεσης που είχε δημιουργήσει στους γονείς. Παρ’ όλα αυτά τελικά πήγε πολύ καλά,  νομίζω ότι η αγάπη προς τα παιδιά απέδωσε.  
(Νικήτας) Εδώ να κάνω μια παρένθεση, αυτή η δουλειά θέλει να την αγαπάς, πρέπει να  είσαι γεννημένος για αυτό . Μου είχε κάνει εντύπωση όταν είχα πρωτογνωρίσει τους γονείς  της Εύης που ο πατέρας της μου έλεγε την ιστορία της. Όταν εκείνη ήταν 5 χρονών έβαζε τη  προγιαγιά της ως μαθήτρια και της έκανε μάθημα αγγλικών στο δωμάτιο της, όπου για  πίνακα χρησιμοποιούσε την παλιά ξύλινη ντουλάπα της. Τη ντουλάπα αυτή την έχουμε έως  σήμερα ,ως οικογενειακό κειμήλιο. Θέλω να πω με αυτό το παράδειγμα ότι το να  δημιουργήσει ένα κέντρο ξένων γλωσσών, κατά ένα τρόπο, υπάρχει από όταν ήταν μικρή  στο μυαλό της, άρα όσες δυσκολίες και προβλήματα και να υπήρχαν λόγω των κοινωνικών  συνθηκών της εποχής, όπως η κρίση, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις ,θα βρεις και τους  τρόπους να το καταφέρεις και θα πετύχεις.  

– Είχες καθόλου ως στόχο να δοκιμάσεις να διοριστείς στο Δημόσιο σε κάποιο σχολείο ή  ανάλογα να δοκιμάσεις για δουλειά σε κάποιο ιδιωτικό; Ειδικά με τα πτυχία που έχεις; 

(Εύη) Η αλήθεια είναι πως όχι, δε το προσπάθησα ποτέ ,αν και έχω αρκετές προτάσεις.  Πάντοτε μου άρεσε αυτή η απευθείας σύνδεση με τα παιδιά, η διαδικασία της  αυτενέργειας στη τάξη, νομίζω ότι ήθελα κάτι τελείως διαφορετικό. Επίσης, μέσα από τις  σπουδές μου και μαθαίνοντας για διάφορα άλλα εκπαιδευτικά συστήματα, μου άρεσε η  ιδέα να δοκιμάσω να τα συνδυάσω με την αλήθεια μας εδώ, στην Ελλάδα, σε σχέση με το  πως λειτουργούν τα πράγματα εδώ. 

– Έμμεσα δηλαδή ο στόχος ήταν να δημιουργήσεις το δικό σου πλαίσιο εκπαίδευσης σε  σχέση με τον κύκλο σπουδών που θα είχες από το Υπουργείο αν ήσουν σε κάποιο  Δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο; 
(Εύη) Ναι, έτσι είναι, ήθελα κάτι που να εμπνέει τα παιδιά, με μια μεθοδολογία πιο εύκολη  για εκείνα και με ανοιχτή πρόσβαση για όλα τα παιδιά, είτε το παιδί έχει κάποιες ιδιαιτερότητες ή κάποια μαθησιακή δυσκολία, να υπάρχει ένας κοινός τόπος, ώστε να  μπορέσουν όλα να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα αλλά και να τους φανεί η ξένη γλώσσα  ένα ταξίδι αλλά και ένα εισιτήριο για πράγματα που μπορούν να κάνουν στο μέλλον.  

– 2010-2020, είναι τα δέκα πιο δύσκολα χρόνια που έχουμε βιώσει μέχρι τώρα, η  συγκεκριμένη επιχείρηση, το δικό σας κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο είναι μια συνοικιακή επιχείρηση, δηλαδή άρρηκτα συνδεδεμένη με τις αλλαγές που συμβαίνουν  στη κοινωνία μας. Πως έχει επηρεαστεί η επιχείρηση σας όλο αυτό το καιρό; Ποιες αλλαγές έχετε βιώσει κυρίως μέσα από τις οικονομικές διαφοροποιήσεις που έχουν συμβεί; 
(Νικήτας) Παρακολουθώντας στενά τα οικονομικά του εκπαιδευτηρίου από το 2010.  Είχαμε μια εικόνα του τι να περιμένουμε αλλά στην πραγματικότητα, τα πράγματα τελικά  ήταν πολύ πιο δύσκολα. Ο προϋπολογισμός του κάθε νοικοκυριού μειώθηκε απότομα και σημαντικά, οπότε είχαμε αρκετές καθυστερήσεις στις πληρωμές των διδάκτρων. Είχαμε  περιπτώσεις γονιών που στα μέσα της χρονιάς, χάνανε τη δουλειά τους, επομένως αναγκάζονταν να σταματήσουν και την πληρωμή στα δίδακτρα της φοίτησης των παιδιών  τους. Από τη μεριά μας κάναμε όσες παραχωρήσεις και διευκολύνσεις μπορούσαμε ενώ τα  έξοδα έτρεχαν και συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα η κατάσταση δεν έχει αλλάξει πολύ. 
Μέλημα μας είναι να παραμένει ζωντανός ο χώρος, αυτό σημαίνει να βγαίνουν τα έξοδα  και να μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά τα πρόγραμματα σπουδών μας. Οικονομικά,  όλα αυτά τα χρόνια, απλά καταφέρνεις να ζεις, δεν είναι ότι θα καταφέρεις να βάλεις  χρήματα στην άκρη ή θα γίνεις πλούσιος. Λίγο πολύ όπως συμβαίνει στη πλειοψηφία της  μικρομεσαίας επιχείρησης. Φυσικά δεν έχουμε ωράρια, η δουλειά είναι τέτοια που σε  χρειάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ, όλα αυτά ξαναλέω, απλά για να μπορεί να  παραμένει ζωντανή η επιχείρηση, πέρα από το αίσθημα της προσφοράς που είναι κάτι που  μας γεμίζει. 

– Απασχολείτε προσωπικό πέραν από τους εαυτού σας; 
(Νικήτας) Είμαστε μία οικογενειακή επιχείρηση αλλά ναι, στο παρελθόν δουλεύαμε ακόμα  περισσότεροι άνθρωποι εδώ, σκέψου ότι είχαμε φτάσει να δουλεύουμε έντεκα άνθρωποι  σε αυτή την οικογενειακή επιχείρηση , μαζί με εμάς. Πλέον αυτό δεν ισχύει είμαστε  λιγότεροι. Τα πράγματα ήταν δύσκολα και πριν λόγω της οικονομικής κρίσης και  κορυφώθηκαν τον τελευταίο χρόνο λόγω της καινούριας , υγειονομικής κρίσης. Συνεπώς,  βρεθήκαμε στη δύσκολη θέση να πρέπει να μειώσουμε το προσωπικό, να αναλάβουμε  εμείς περισσότερες διδακτικές ώρες ,που φτάνουν έως και τις 10 ώρες ημερησίως, πέρα  των διοικητικών εργασιών και φυσικά εργαζόμαστε και Σαββατοκύριακα, ώστε να μπορεί  να παραμένει η επιχείρηση βιώσιμη.  

– Αρκετοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι εκτός από τον πρωτογενή τομέα παραγωγής, ραχοκοκαλιά της οικονομίας μιας χώρας είναι και η μικρομεσαία επιχείρηση όπως η δική σας. Το κράτος, πόσο σας βοήθησε ως επιχείρηση όλα αυτά τα χρόνια και σε αναλογία με  τις δυσκολίες που προέκυψαν λόγω της οικονομικής αλλά και της υγειονομικής κρίσης  τώρα; Πως σας στήριξε ώστε να μη χρειαστεί να κλείσετε θέσεις εργασίας και να  απολύσετε εργαζόμενους ανθρώπους. 
(Νικήτας) Αν και εμείς Σπύρο είμαστε περισσότερο εκπαιδευτικοί, πρώτα μας ενδιαφέρει  το λειτούργημά μας, στα οικονομικά δεν είμαστε τόσο καλοί. Το κέντρο ξένων γλωσσών δεν  το βλέπουμε ως επιχείρηση μόνο, για το κράτος όμως είμαστε μια επιχείρηση. Παρ’ όλα  αυτά δεν αντιληφθήκαμε κάποια βοήθεια από το κράτος. Κάθε άλλο, η φορολογία είναι  πολύ υψηλή, οι ασφαλίστηκες εισφορές είναι πάρα πολύ υψηλές. Εμείς συγκεκριμένα,  όπως φαντάζομαι οι περισσότερες επιχειρήσεις της ίδιας κατηγορίας, βρίσκονται σε  χώρους όπου πληρώνουν ενοίκια, υπάρχει το τέλος επιτηδεύματος, υπάρχει προμήθεια  από τις τράπεζες στις συναλλαγές. 
Επίσης, ο κλάδος ο δικός μας έχει και ένα ζήτημα παραοικονομίας, δηλαδή εμείς που  πληρώνουμε όλα τα παραπάνω για να έχουμε νόμιμα το κέντρο ξένων γλωσσών, ταυτόχρονα έχουμε τα παράνομα οικοδιδασκαλεία, τα “μαύρα ιδιαίτερα” και λέω  παράνομα γιατί εκπίπτουν όλων των παραπάνω υποχρεώσεων, ενώ εμείς ελεγχόμαστε  κρατικά όπως και κάθε επιχείρηση, συν ότι ανά δύο έτη ανανεώνουμε την άδεια του  Κέντρου μας. Βάσει όλων αυτών δηλαδή, εγώ δεν έχω δει όλα αυτά τα χρόνια κάποια 
ουσιαστική παρέμβαση ή βοήθεια για τη στήριξη εν προκειμένω των κέντρων ξένων  γλωσσών τα οποία απασχολούν τόσους εργαζόμενους. 

– Η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας πλέον στις μέρες μας αποτελεί είδος πολυτέλειας για  μια οικογένεια και το παιδί της; 
(Νικήτας) Δεν μπορώ να πω ότι έχει γίνει πολυτέλεια, αλλά μπορώ να σου πω ότι είναι  πολύ δύσκολο για τους γονείς και πραγματικά μάχονται μήνα-μήνα για να μπορούν να  πληρώνουν τα δίδακτρα. Αυτή η κατάσταση βέβαια μπορούμε να πούμε ότι διαφέρει από  περιοχή σε περιοχή, τα δίδακτρα παρουσιάζουν διακυμάνσεις ανάλογα σε ποια γειτονιά  είσαι στην Αθήνα ή αν είσαι στην επαρχία. Η ουσία είναι ότι οι γονείς πράγματι  δυσκολεύονται πάρα πολύ αλλά ξέρουν ότι η φοίτηση του παιδιού τους σε ένα κέντρο  ξένων γλωσσών είναι μια επένδυση για το μέλλον του, η οποία δεν υπάρχει περίπτωση να  αποτύχει. Έτσι το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι, ότι επενδύουν στη γνώση, επενδύουν  στο παιδί τους. Θα κάνουν όσες περικοπές χρειάζεται για να μπορούν να πληρώνουν τα  δίδακτρα, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο. 
(Εύη) Να προσθέσω ότι την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας ,οι περισσότεροι γονείς την  θέτουν ως προτεραιότητα για τα παιδιά τους, έχουν κάνει περικοπές, όπως το γεγονός ότι  δεν θα κάνουν τα παιδιά τους δύο ή και τρείς ξένες γλώσσες, αλλά σε ότι αφορά τα Αγγλικά  παραμένουν πρώτη προτεραιότητα αμέσως μετά από το σχολείο.  

– Είδατε συρρίκνωση στα εισοδήματα σας από τη χρονιά που ξεκίνησε η υγειονομική  κρίση; 
(Νικήτας) Ναι, βέβαια και φυσικά βρεθήκαμε στη δύσκολη και στενάχωρη θέση να μην  ανανεώσουμε τη συνεργασία μας με καθηγητές μας, οι οποίοι μάλιστα είναι και φίλοι πέρα  από συνεργάτες. Επιγραμματικά μέσα από όλη αυτή την κατάσταση και μειώθηκε το  εισόδημα μας και οι ώρες εργασίας μας αυξήθηκαν . 

– Άρα η υγειονομική κρίση και η αλλαγή που έφερε στον οικονομικό χάρτη της αγοράς  ήταν η αιτία να συρρικνωθεί κι άλλο η δική σας επιχείρηση και να αναγκαστείτε να απολύσετε καθηγητές; 
(Εύη) Κάπως έτσι …δεν απολύσαμε , απλά δεν μπορέσαμε να ανανεώσουμε για ακόμη μια  σχολική χρονιά, τη συνεργασία μας. Αν και η χρονιά πέρσι για εμάς ξεκίνησε αρκετά καλά  από το Μάρτιο και μετά τα πράγματα αλλάξανε άρδην. Βρεθήκαμε σε μια πρωτόγνωρη  κατάσταση οι περισσότεροι, η οποία τουλάχιστον εκπαιδευτικά , δεν μπορούσε να  υποστηριχτεί με κανέναν τρόπο, τουλάχιστον για τη ποιότητα που θέλαμε να παρέχουμε  εμείς στα παιδιά μας, ώστε να μην υπάρχουνε κενά, ελλείψεις και κυρίως να μην μείνει  κανένας μαθητής πίσω. 

– Ζούμε σε μια εποχή όπου προωθείται πολύ η έννοια της ελεύθερης αγοράς και του  ανταγωνισμού προς όφελος του καταναλωτή μέσω της συμπίεσης των τιμών κτλ, η δικιά  σας επιχείρηση πως επηρεάζεται από αυτό το μοντέλο; Πόσο μπορείς να “παίξεις” με τις  τιμές που έχεις στα δίδακτρα; 
(Νικήτας) Δεν γίνεται να το κάνεις αυτό. Εμάς η δουλειά μας έχει μια ιδιαιτερότητα. Είμαστε και εκπαιδευτικοί και επιχειρηματίες. Έχουμε να διατελέσουμε ένα λειτούργημα,  αυτό του δασκάλου, του εκπαιδευτικού και δεν είναι ηθικό να εκμεταλλευτείς τον γονιό ή  το παιδί. Του παρέχεις την ποιότητα της δουλειάς σου και οφείλεις να κοστολογήσεις αυτή  τη παροχή με τρόπο τέτοιο, ώστε να μη κερδοσκοπείς εις βάρος της οικογένειας που σου  εμπιστεύεται την εκπαίδευση του παιδιού τους. Θα πρέπει η κοστολόγηση που έχουμε  κάνει στα δίδακτρα μας να έχει γίνει με τρόπο ειλικρινή και έντιμο.  
(Εύη) Για αυτό κιόλας φροντίζουμε ώστε να εμπλουτίζεται η μέθοδος της εκπαίδευσης, με  νέα πρότζεκτ, με νέες τεχνολογίες χωρίς φυσικά να αυξάνεται το κόστος, ώστε να μπορούν  όλοι οι μαθητές να έχουν την ίδια εκπαιδευτική εμπειρία, ειδικά σε μια εποχή που διαρκώς  
αλλάζει και εξελίσσεται . Ως αποτέλεσμα και εσύ σαν εκπαιδευτικός επιδιώκεις το καλύτερο  και για τη δική σου βελτίωση αλλά και του αποτελέσματος για τα παιδιά. 

– Να πάω λίγο στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Πως θα περιγράφατε τη δουλειά σας στην  εποχή που ζούμε; “Εκπαιδευτικός το 2021”, ποιες είναι οι ευθύνες που επιμερίζεται ο  εκπαιδευτικός στην εποχή μας; 
(Εύη) Νομίζω ότι είναι ένας χώρος πολλαπλών ρόλων. Ο δάσκαλος έχει φύγει από το  κομμάτι του «προσπαθώ να διδάξω μόνο τη γλώσσα», αμιγώς συντακτικές δομές και όλα τα  πατροπαράδοτα που γνωρίζουμε και πλέον περνάει στο κομμάτι των χειρισμών, της  ψυχολογικής στήριξης των παιδιών, της καθοδήγησης τους, της συμβουλευτικής για τις  επιλογές που θα κάνει το παιδί, συνυφασμένα με τη μετάδοση αξιών και παιδείας. Να  μπορέσουμε να του διευρύνουμε την οπτική και την αντίληψη του για τη κοινωνία  γενικότερα. Οι συνθήκες αλλάζουν, τα παιδιά βιώνουν καινούριες καταστάσεις, έχουν  απορίες που ακόμα και για τους γονείς μπορεί να είναι δύσκολες να απαντηθούν, οπότε  γενικά, πρέπει ως εκπαιδευτικός , να έχεις μια σφαιρική εικόνα για τον κάθε μαθητή  ξεχωριστά και παράλληλα να προσπαθείς να χτίζεις σύνολα, στα οποία να συνυπάρχουν  όμορφα και ισορροπημένα , να περνάνε καλά, να τους ενδιαφέρει και να τους ιντριγκάρει η  εκπαίδευση. Σε μια εποχή όπου η κοινωνία γίνεται κατά βάση τεχνολογική, να μη χάνουν  την ουσία της εξέλιξης μέσα από το ταξίδι της εκπαίδευσης. Το οποίο ταξίδι, φυσικά ,δεν  σταματάει στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, αλλά γίνεται μια δια βίου κούρσα  εκπαίδευσης.  

– Μιας που ανέφερες τη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ποιο κενό έρχεται  να καλύψει ένα κέντρο εκπαίδευσης ξένων γλωσσών; 
(Νικήτας) Ένα κέντρο ξένων γλωσσών έρχεται να καλύψει πολλά κενά, ένα από αυτά είναι  ότι εκτός από εκπαίδευση, αποτελεί και μια δραστηριότητα για τα παιδιά. Σε μια εποχή  όπου δεν υπάρχουν οι αλάνες, τα παιδιά δεν βγαίνουν τόσο συχνά να παίξουν έξω στη  γειτονιά, το να έρχεται, λοιπόν, ένα παιδί, σε ένα κέντρο εκπαίδευσης που θα βρεθεί με  τους φίλους του, που το μάθημα γίνεται με σύγχρονη μέθοδο σίγουρα θα προσφέρει πάρα  πολλά στη γνωστική του ανάπτυξη. Εμείς δε θα διδάξουμε αυστηρά και μόνο το γνωστικό  μας αντικείμενο αλλά θα τους δώσουμε κι άλλα ερεθίσματα μέσα από τις ξένες γλώσσες,  για παράδειγμα με αφορμή την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας θα μιλήσουμε για το  μπούλινγκ, το ρατσισμό, τις τεχνολογίες, την κλιματική αλλαγή ή την οπλοκατοχή στην  Αμερική. Βλέπουμε την ανάγκη τους να αποκτήσουν ένα καταφύγιο, όπου να αισθάνονται  ασφάλεια, να μπορούν να κοινωνικοποιηθούν, να εκφραστούν ελεύθερα, να μπορούν να  βιώσουν το αίσθημα να γίνουν μέλη μιας ομάδας…
(Εύη) Να μπορούν να γίνουν αποδεκτοί!  
(Νικήτας) Να προσθέσω επίσης ότι εμείς ,δεν έχουμε περιορισμούς και αναφέρομαι στον  τρόπο που η Ελλάδα διαχειρίζεται την εκπαίδευση. Ο στρατηγικός σχεδιασμός ανήκει σε  ένα Υπουργείο, το οποίο επιβάλει τους κανόνες του, που είναι ίδιοι κανόνες, για όλους τους  μαθητές στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις τοπικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που  επικρατούν σε κάθε περιοχή και ανεξάρτητα από το χαρακτήρα κάθε παιδιού. Οι κανόνες  είναι οι ίδιοι για ένα παιδί που μένει στο Κολωνάκι και για ένα παιδί που μένει στον Έβρο.  Αυτό, είναι πολύ περιοριστικό. Σε ένα κέντρο ξένων γλωσσών ,αυτοί οι περιορισμοί δεν υπάρχουν. Εμείς μπορούμε να προσαρμοστούμε στις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και  στο χαρακτήρα των παιδιών. Ένα άλλο σημαντικό κενό που καλύπτει είναι η μετάβαση μεταξύ των βαθμίδων. Σε ένα  κέντρο ξένων γλωσσών, θα έχουμε τα παιδιά κοντά μας για χρόνια, από τις πρώτες τάξεις  του Δημοτικού και πιο μικρά, μέχρι και το Λύκειο. Θα είμαστε εμείς οι ίδιοι οι καθηγητές τους, για τα παιδιά είμαστε ο δάσκαλος τους. Στη πρωτοβάθμια αλλάζουν κάθε δύο χρόνια  οι δάσκαλοι. Στη Δευτεροβάθμια, αργότερα , θα έχουν για κάθε μάθημα και διαφορετικό  δάσκαλο, όπως και στο Λύκειο. Αντιλαμβανόμαστε μια ανάγκη, τα παιδιά να στηριχτούν  πάνω μας, τα ξέρουμε από μικρά, είναι σαν να τα μεγαλώνουμε. 

– Αυτός ο πολυεπίπεδος ρόλος που έχετε αναλάβει όπως το αντιλαμβάνομαι, προέκυψε  λόγω των αναγκών της εποχής ή είναι η δικιά σας φιλοσοφία για μέθοδο εκπαίδευσης; 
(Νικήτας) Είναι η φιλοσοφία η δικιά μας, αλλά η δικιά μας φιλοσοφία πρέπει να  προσαρμόζεται στις ανάγκες της κοινωνίας. Οπότε, ναι, η κοινωνία έχει αλλάξει, τα παιδιά  σήμερα είναι σε έναν υπολογιστή, tablet ή κινητό και αλληλοεπιδρούν από εκεί. Παίζουν  video games, μιλάνε, υποτίθεται ότι συναντάνε και τους φίλους τους. Το να μπεις για  παράδειγμα σήμερα στο ιντερνετ για να παίξεις ένα video game είναι το αντίστοιχο που  είχαμε εμείς παλιά που λέγαμε “Θα κατέβεις να παίξουμε;!”. Επομένως, μοιραία, τα παιδιά  όταν βγαίνουν έξω από το σπίτι και έρχονται σε ένα κέντρο ξένων γλωσσών, αισθάνονται  περίπου αυτό που αισθανόμασταν εμείς όταν κατεβαίναμε να παίξουμε στη γειτονιά. Εκεί  θα συναντήσουν τους φίλους τους, από διαφορετικά σχολεία, διαφορετικούς χαρακτήρες  και εμείς πρέπει να είμαστε προσαρμοσμένοι σε αυτή τη κατάσταση και ταυτόχρονα να  προσπαθούμε να περνάμε και τη γνώση. 
(Εύη) Και αυτόματα, ελλοχεύει μια ακόμα ευθύνη, να τους δείξουμε και μια άλλη  πραγματικότητα, έξω από τα video games, έξω από τα πρότυπα που έχουν δει μέσα από  μια πυρηνική οικογένεια. Να δουν δηλαδή ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα, διαφορετικά,  να είναι ανοιχτοί σε αυτά, να μπορούν να τα αντιληφθούν, να τα σεβαστούν, να  διαφωνήσουν, γιατί όχι, αλλά τουλάχιστον να ξέρουν ότι υπάρχουν. Να έχουν μάτια και  αυτιά ανοιχτά στο Διαφορετικό ,χωρίς αφορισμούς.  
Όλη αυτή η ανθρώπινη προσέγγιση που κάνετε, την οποία τη θεωρώ αναπόσπαστο  κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας, σας δίνει όμως και μια εικόνα κοινωνική.

– Έχετε  δηλαδή 200 παιδιά, επομένως 200 οικογένειες. Έχετε ένα αρκετά καλό δείγμα της  κοινωνίας μας. Ψυχολογικό αντίκτυπο βλέπετε στα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια της  κρίσης, δεδομένου ότι οι γονείς τους ζουν όλη αυτή τη πίεση; 
(Εύη) Βέβαια! 
(Νικήτας) Βέβαια, ναι! Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι ότι ειδικά στη πρώτη παιδική ηλικία, τα παιδιά δεν μπορούν να εκφράσουν όλο αυτό που βιώνουν.  Αυτό πρέπει να το έχουμε πάντα στο μυαλό μας. Δηλαδή την αυστηρότητα, τους  περιορισμούς που υπάρχουν σήμερα, τη ψηφιακή επικοινωνία, που υπάρχει σε μεγάλο  μέρος στη ζωή τους μαζί με το ψηφιακό τρόπο ψυχαγωγίας. Αυτές ,είναι κάποιες από τις  κοινωνικές συνθήκες που παίζουν μεγάλο ρόλο στην ανατροφή του παιδιού. Επίσης, όλη  αυτή τη κατάσταση που βιώνουν με την οικονομική κρίση, τώρα με τη πανδημία, πρέπει να  έχουμε στο μυαλό μας ότι τα παιδιά δεν μπορούν ή δύσκολα θα μπορέσουν να το  εκφράσουν. Ένας τρόπος που μπορεί να μας δείξουν τη δυσκολία τους δεδομένης της  κοινωνικής κατάστασης είναι μέσα από τις μαθησιακές δυσκολίες. Έχει καταγραφεί σε  έρευνες και στη βιβλιογραφία, ότι η οικονομική ένδεια μαζί με την οικονομική κρίση, είναι  λόγοι που το παιδί μπορεί να αναπτύξει μαθησιακές δυσκολίες. 
(Εύη) Το άγχος των γονιών εννοείται είναι κάτι που μεταφέρεται αυτόματα και στα παιδιά.  Στις μέρες μας, τα παιδιά έχουν γίνει πιο εσωστρεφή, λιγότερο επικοινωνιακά και οι γονείς  λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων έχουμε αφορίσει τον παλιό παραδοσιακό έλεγχο του  «να καθίσω, να ελέγξω το παιδί στα μαθήματά του», αλλά έχουμε επίσης, χάσει αυτό το  κομμάτι της Εποπτείας ,το οποίο είναι αναγκαίο για να καθοδηγήσω το παιδί, να του  συμπαρασταθώ, να σταθώ δίπλα του όχι ως αυστηρός κριτής αλλά ως συμπαραστάτης. (Νικήτας) Για το συγκεκριμένο ερώτημα μπορούμε να μιλάμε για ώρες, απλά για να μην  αδικήσω τελείως τη σημερινή εποχή, τα παιδιά ζούνε μέσα στην εποχή της πληροφορίας,  γνωρίζουν πάρα πολλά πράγματα, έχουν πολλές πληροφορίες στο μυαλό τους,  αναπτύσσουν δυνατές δεξιότητες όσων αφορά τη χρήση της τεχνολογίας. Επομένως, ο  ρόλος του εκπαιδευτικού γίνεται πιο δύσκολος γιατί πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στις  παιδοκεντρικές και ανθρωπιστικές αξίες που οφείλει να κρατήσει και αφετέρου πρέπει να  εξελιχθεί , κρατώντας τα θετικά στοιχεία της τεχνολογίας.  

– Είσαστε και εσείς γονείς οι οποίοι κάνετε μια πολύ απαιτητική δουλειά. Πόσο εύκολο  είναι για έναν γονιό τις μέρες μας να έχει καθαρό κεφάλι, να έχει χρόνο ελεύθερο για να  είναι κοντά στο παιδί του; 
(Εύη) Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο, λόγω των συνθηκών και της δύσκολης  καθημερινότητας που υπάρχει για όλους. Είναι δύσκολο να είσαι 100% εκεί για το παιδί  σου, να έχεις ενέργεια και τη ψυχραιμία να ασχοληθείς με αγάπη και υπομονή. Παρ’ όλα  αυτά υπάρχουν πράγματα που μπορούν, όχι να αντικαταστήσουν, αλλά να εξισορροπήσουν  αυτή τη κατάσταση όπως είναι οι δάσκαλοι. Ο δάσκαλος πρέπει να υπάρχει ως πρότυπο να  μπορεί να καθοδηγεί, να τον συμβουλευόμαστε. Καλώς ή κακώς όμως τα πράγματα έχουν  αλλάξει δεδομένων των συνθηκών που αντιμετωπίζουμε, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Σίγουρα, η εποχή χρειάζεται τον καλύτερο εαυτό όλων, των  δασκάλων , των γονέων και των παιδιών. 

(Νικήτας) Εμείς σε κάθε ενημέρωση γονέων είτε μαζική είτε ατομική πάντα ευχαριστούμε  τους γονείς και τους δείχνουμε ότι πραγματικά, στη σημερινή κοινωνία με την υπάρχουσα  κατάσταση, για εμάς είναι οι ήρωες. Επίσης, ήρωες θεωρούμε και τα ίδια τα παιδιά, για τον  αγώνα που κάνουν. Όπως και οι γονείς τους. Οι γονείς κάνουν αγώνα σήμερα για να μη  στερήσουν στα παιδιά τους την εκπαίδευση και αυτό είναι αλήθεια. 

– Θα λέγατε λοιπόν ότι τα παιδιά από το 2010 και μετά ότι μεγαλώνουν σε δύσκολους καιρούς;

(Εύη) Σε μεταβλητούς καιρούς, σίγουρα. Νομίζω δυσκολίες έχει η κάθε εποχή για  διαφορετικούς κοινωνικοοικονομικούς λόγους, αλλά σίγουρα ζούμε σε μια εποχή η οποία είναι διαρκώς μεταβαλλόμενη. Οι αλλαγές έρχονται ανα έτος ή και μέσα στο ίδιο το έτος.  Ζούμε σε μια πανδημία και από το Μάρτη και μετά, κάθε μήνα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έτσι έχουμε ένα crash test μεταξύ γονέων, μαθητών και δασκάλων να  μπορέσουν όλοι να προσαρμοστούν γρήγορα και αποδοτικά, για να μη μείνει κάποιος πίσω. Βλέπεις παιδιά που συσσωρεύουν ψυχολογικά ζητήματα επηρεαζόμενα από αυτή τη  κατάσταση, για αυτό συμβουλεύουμε τους γονείς πως ένα “μπράβο” στα παιδιά τους μέσα  στην ημέρα είναι πολύ σημαντικό όσο και να το θεωρούν αυτονόητο και ας είναι για μικρά  πράγματα. Για τη συμμετοχή τους στο σπίτι, για τα μαθήματα που κατάφερε το παιδί να  ολοκληρώσει και ας μην ήταν ολόσωστα. Ένα “μπράβο” από το δάσκαλο γιατί σήμερα  συμμετείχες παραπάνω κτλ. Πράγματα που σε άλλες εποχές μπορεί να ήταν αυτονόητα,  πλέον όμως είναι 100% αναγκαία.  

– Αλλάζουν οι εποχές. Πριν από ένα χρόνο φανταζόσασταν ότι θα ερχόταν η μέρα που θα  κάνατε το μάθημα απομακρυσμένα και μέσω του υπολογιστή; 
(Εύη) Κοίτα, στη μέχρι τώρα εκπαιδευτική μας πορεία, το έχουμε δει, ως φοιτητές και σε εξ  αποστάσεως προγράμματα και ως εισηγητές, το είχαμε δουλέψει. Τώρα ότι θα έμπαιναν τα  παιδιά σε αυτή τη διαδικασία, όχι, το θεωρούσαμε πολύ μακρινό η αλήθεια είναι. (Νικήτας) Να κάνω μια παρένθεση εδώ και να πω ότι η βιβλιογραφία που έχουμε  τουλάχιστον μέχρι το 2016, αναφέρει για το ζήτημα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, ότι η  συγκεκριμένη μορφή εκπαίδευσης αφορά ώριμους εκπαιδευόμενους οι οποίοι έχουν  περάσει από τη διαδικασία των θρανίων και εισέρχονται στη τηλεκπαίδευση αυτοβούλως.  Δεν τους αναγκάζει κάποιος, δηλαδή. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση προϋποθέτει ότι θα  υπάρχει ένας ώριμος εκπαιδευόμενος. Δεν μπορεί να υπάρξει εκπαίδευση ,χωρίς της  φυσική παρουσία του δασκάλου. 
Μπορείτε να μου περιγράψετε την εμπειρία της τηλεκπαίδευσης από τη δική σας σκοπιά,  του δάσκαλου. 

(Νικήτας) Βέβαια, ξεκινάμε από την διαδικασία της υλικοτεχνικής αναβάθμισης που πρέπει  να κάνει η εκπαιδευτική δομή. 

– Το κράτος σας επιδότησε για όλες αυτές τις αναβαθμίσεις εξοπλισμού που χρειάστηκε να κάνετε; 
(Εύη) Όχι… 
(Νικήτας) Όχι, τίποτα απολύτως! Αναγκαστήκαμε μέσα σε μια κρίση οικονομική, εμείς να  επενδύσουμε σε αυτό τον εξοπλισμό για να μπορούμε να παρέχουμε όσο το δυνατόν  καλύτερα τις υπηρεσίες μας και να μην αφήσουμε κανένα παιδί πίσω. Να μη χάσουν το  πρόγραμμα τους. Στα online μαθήματα βέβαια θέτουμε μικροστόχους, δεν είναι σε καμιά  περίπτωση όπως το μάθημα μέσα στη τάξη. Η διαδικασία της τηλεκπαίδευσης ,επομένως,  ξεκινάει από τη προετοιμασία τη δικιά μας, να μπορέσεις αρχικά να φτιάξεις ένα σύστημα  όπου τα παιδιά θα μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση, οι καθηγητές να δίνουν ξεκάθαρες  οδηγίες στα παιδιά ώστε να μπορεί να συντονίζεται το μάθημα. Μετά περνάμε στη πράξη.  Στη πράξη ,δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάθε σπίτι έχει τις υλικοτεχνικές 
δυνατότητες που χρειάζονται για να κάνει μάθημα το παιδί τους. Εμείς είδαμε ότι δεν τις  είχε κάθε σπίτι. Το πιο απλό θα σου πω…αδυναμία σήματος, μιας που στην Ελλάδα οι  παροχές διαδικτύου δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές. Επομένως αυτή η διαδικασία έχει  πολλές δυσκολίες. Έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, έλλειψη κατάρτισης των  εκπαιδευτικών. Αυτή η διαδικασία παρεμποδίζεται συνεχώς και σίγουρα δεν πρέπει να  συνεχιστεί για μεγάλο διάστημα. 

– Είχατε περιπτώσεις οικογενειών οι οποίες αδυνατούσαν να κάνουν την υλικοτεχνική  επένδυση που χρειαζόταν για να μπορούν τα παιδιά τους να συμμετέχουν στο μάθημα μέσω τηλεκπαίδευσης; Πράγματα που πολύ κόσμος τα θεωρεί δεδομένα, όπως μια σύνδεση ίντερνετ στο σπίτι,  έναν αξιόπιστο Η/Υ κτλ. 
(Νικήτας) Εμείς προσωπικά δεν είχαμε κάποια τέτοια δυσκολία από οικογένεια μαθητή.  Αλλά επειδή είμαστε στον κύκλο της εκπαιδευτικής κοινότητας, γνωρίζουμε πολλά παραδείγματα από συναδέλφους που αντιμετώπισαν τέτοια φαινόμενα. Υπάρχουν πάρα  πολλά παιδιά τα οποία έχουν δυσκολίες με την υλικοτεχνική υποδομή ή έκαναν μάθημα  ακόμα και από το κινητό των γονέων. Το κράτος στην υλικοτεχνική υποδομή δε βοήθησε, από εκεί και πέρα φρόντισε να κάνει  στους εκπαιδευτικούς μια ενημέρωση για τη τηλεκπαίδευση, πως να χρησιμοποιούν οι  εκπαιδευτικοί τις ψηφιακές πλατφόρμες ή κάποιες οδηγίες για το πως να διαμορφωθεί  το μάθημα δεδομένης της κατάστασης; 

(Εύη) Όχι, όχι καμιά ενημέρωση! 

(Νικήτας) Όχι τίποτα απολύτως. Έπρεπε να προσαρμοστείς μόνος σου. Και το πρόγραμμα σπουδών σου την εκπαιδευτική σου διαδικασία, δηλαδή έπρεπε να το αναπροσαρμόσεις μόνος σου; 

(Νικήτας) Ακριβώς! 

(Εύη) Το κομμάτι το υλικοτεχνικό… να επιλέξεις την πλατφόρμα που θα χρησιμοποιήσεις, να  τη μάθεις εσύ, να τη δείξεις στους καθηγητές και τους γονείς, να εκπαιδεύσεις και  εκείνους… Σκέψου ότι το κομμάτι του εκπαιδευτικού προγραμματισμού για εμάς ξεκινάει  κάθε Σεπτέμβρη και ισχύει για όλο το χρόνο. Δηλαδή, εμείς σχεδιάζουμε ένα ετήσιο πλάνο  το οποίο να λειτουργεί και να οδηγεί μέχρι το τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς. Σε αυτό το  σημείο , δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι μαθητές μας δίνουν κάθε χρόνο Πανελλήνιες  εξετάσεις Γλωσσομάθειας. Παρ’ όλα αυτά οι διαρκείς διακοπές, οι αλλαγές στις  κυβερνητικές αποφάσεις, όλες αυτές οι ανατροπές έκαναν την ανασύνταξη του  προγράμματος σπουδών υποχρεωτική. Μια δουλειά δύο μηνών, να στήσεις το πρόγραμμα  σπουδών σου δηλαδή, η οποία θα διαρκούσε μέχρι το τέλος του ακαδημαϊκού έτους,  έπρεπε πλέον να αλλάζει και να αναπροσαρμόζεται κάθε φορά. Αυτό, είναι μια εργασία  που απαιτεί τεράστιο κόπο και χρόνο για να τη φέρεις εις πέρας και μάλιστα σε σύντομο  χρονικό διάστημα, ώστε να μη μείνει πίσω κανένας μαθητής, και πόσο μάλλον τα παιδιά  που θα δώσουν εξετάσεις. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι μιλάμε για τεράστιο όγκο δουλειάς,  για τον οποίο όχι μόνο καθοδήγηση δεν είχαμε, αλλά έπρεπε να βρούμε και τον τρόπο πως  μέσα από αυτή τη κατάσταση, θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε τη δικιά μας μεθοδολογία. Μέσα από την τηλεκπαίδευση, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι έρχεται μια κόπωση  του μαθητή αλλά και του ίδιου του σχολείου. Εμείς έπρεπε, εκπαιδευτικά, να  διαχειριστούμε αυτή τη κόπωση ώστε να μη περάσει στο κομμάτι της ξένης γλώσσας και να  μη χαθεί ο στόχος της χρονιάς. 

(Νικήτας) Σπύρο, εμείς παρ’ όλα αυτά δεν θα θέλαμε κάποια καθοδήγηση από το κράτος,  αυτό είναι αλήθεια. Πιστεύουμε πάρα πολύ ότι αυτό πρέπει να ισχύει και στον ιδιωτικό  αλλά και στον δημόσιο τομέα. Θέλω να πω ότι όσων αφορά τις εργασιακές σχέσεις, τις  κτηριακές προδιαγραφές κτλ, αυτά πρέπει να ρυθμίζονται από ο κράτος. Αλλά όσων αφορά  την εκπαιδευτική λειτουργία, το πρόγραμμα σπουδών και τα λοιπά, κάθε σχολική μονάδα  πρέπει να είναι αυτόνομη, όπως συμβαίνει σε προηγμένα εκπαιδευτικά συστήματα για  παράδειγμα στη Βρετανία. Ώστε να μπορείς να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες. Για  παράδειγμα, εμείς, στο “School Club” αν βλέπαμε ότι οι περισσότεροι γονείς αδυνατούσαν  να καλύψουν τις υλικοτεχνικές ανάγκες για online μάθημα των παιδιών τους, θα κοιτάζαμε  ίσως μια ασύγχρονη μορφή εκπαίδευσης. Οπότε αυτήν την ελευθερία, εμείς τη θέλουμε  στο εκπαιδευτικό κομμάτι και την υποστηρίζουμε. 

– Καταλαβαίνω μέσα από τη κουβέντα μας ότι για να συμμετέχει κάποιος σε όλη αυτή τη  διαδικασία είτε μαθητής είτε εκπαιδευτικός θα πρέπει να έχει μια εξοικείωση με τη χρήση Η/Υ, tablet κτλ. Έχετε παραδείγματα είτε από συναδέλφους σας είτε από μαθητές γονείς που δυσκολεύτηκαν με την όλη διαδικασία γιατί δεν είχαν αυτή την εξοικείωση με  τα καινούρια τεχνολογικά εργαλεία; 

(Νικήτας) Έχουμε, ναι! Το ξέρουμε ούτως ή άλλως από προσωπική εμπειρία, αλλά θα  αναφερθώ πάλι στη βιβλιογραφία που λέει ότι ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της  εκπαίδευσης στο Ελληνικό σύστημα και όχι μόνο είναι η “τεχνοφοβία” η οποία εμποδίζει  την εξέλιξη και τις δυνατότητες του σχολείου να προσαρμοστεί σε μια σύγχρονη κοινωνία.  Η τεχνοφοβία ως πρόβλημα στο χώρο της εκπαίδευσης μας ταλανίζει αρκετά χρόνια αλλά  παρ’ όλα αυτά είδαμε ειδικά τώρα στην περίοδο της πανδημίας δασκάλους και καθηγητές  και ειδικά των πιο μεγάλων ηλικιών, να ξεπερνούν τους εαυτούς τους και αυτό πρέπει να  τους το αναγνωρίσουμε. 

– Μου δίνεις μια περιγραφή για το τι είναι τεχνοφοβία; 

(Νικήτας) Είναι η άρνηση του ανθρώπου για επαφή και χρήση της τεχνολογίας. Για  παράδειγμα εμείς το βλέπουμε όταν θα πεις σε κάποιο καθηγητή ότι το βιβλίο σου θα  πρέπει να ψηφιοποιηθεί και ότι θα πρέπει μέσω ενός προτζέκτορα να προβάλλεται σε έναν  διαδραστικό πίνακα και να χρησιμοποιείς έναν ηλεκτρονικό μαρκαδόρο ή να χρησιμοποιείς  το internet στο μάθημα , βλέπεις ότι αυτή τη διαδικασία, αρκετοί θα την φοβηθούν και  προτιμούν την ασφάλεια που νιώθουν χρησιμοποιώντας παραδοσιακά εκπαιδευτικά μέσα.  (Εύη) Να προσθέσω και μια ακόμα αλήθεια, ότι κανένας μας δεν είναι αμιγώς  εκπαιδευμένος με τα καινούρια τεχνολογικά μέσα και εργαλεία. Είναι λογικό οι πιο παλιοί  καθηγητές να δυσκολεύονται με τα καινούρια δεδομένα πόσο μάλλον όταν καλούνται να τα  εφαρμόσουν και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το σίγουρο είναι όμως ότι οι εποχές  αλλάζουν και εμείς καλούμαστε να τρέξουμε για να προλάβουμε τις αλλαγές και να μην  μείνουμε σε αυτά που ξέρουμε και θεωρούμε λειτουργικά. Θα χάσουμε την επαφή με τα  παιδιά έτσι.

– Μέσα σε αυτή την εποχή της τεχνολογικής έξαρσης και ευκολίας, η τεχνολογία παρέχει  εργαλεία για τον εκπαιδευτικό ώστε να τον βοηθήσει ακόμα περισσότερο στα καθήκοντα του; 

(Νικήτας) Παρέχει ναι! 

(Εύη) Εγώ νομίζω ότι έχει δώσει ένα τεράστιο βήμα στους μαθητές, οι οποίοι θα  δυσκολεύονταν με τη παραδοσιακή μέθοδο διδασκαλίας. Μέσω των τεχνολογικών εκπαιδευτικών εργαλείων, οι μαθητές μπορούν να δουλέψουν ακόμα καλύτερα με το  οπτικό και το ακουστικό κανάλι, με αποτέλεσμα να τους δίνεται μια ευκαιρία ισότητας ώστε  να μπορούν να δουλέψουν στους ίδιους χρόνους και με πολύ καλά αποτελέσματα. Ένας  μαθητής με δυσλεξία, για παράδειγμα, με το παραδοσιακό σύστημα εκπαίδευσης θα  αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες στη διαδικασία της μάθησης. Πλέον όμως, με ένα βίντεο με  ήχο, με μια εικόνα, με διάδραση θα αποστηθίσει και ο ίδιος τις πληροφορίες που  χρειάζεται στον ίδιο χρόνο με τους συμμαθητές του και θα φτάσει στον ίδιο στόχο μαζί με  κάποιον μαθητή που δεν έχει μαθησιακές δυσκολίες. 
(Νικήτας) Το πως η τεχνολογία προσφέρει στα εκπαιδευτικά μέσα που χρησιμοποιούμε  εμείς πρέπει να το δούμε συνολικά. Στα πλαίσια ενός συστήματος που είναι δια βίου  μάθησης και πρέπει συνεχώς να μαθαίνεις και οι σπουδές δεν σταματάνε ποτέ, δεν  τελειώνεις ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο και αυτό ήταν. Χρειάζεσαι πλέον και  μεταπτυχιακά και σεμινάρια και γενικά να παρακολουθείς και να μαθαίνεις τις εξελίξεις  γύρω από το αντικείμενο σου και τη δουλειά σου. Επομένως, ο δάσκαλος πρέπει να σου  δείξει το πως να διαβάζεις, πως να μαθαίνεις. Η πληροφορία είναι εκεί, και εμείς αυτό που  πρέπει να δείξουμε είναι, «να μάθεις πως να μαθαίνεις»! Και τα ψηφιακά εργαλεία μας  βοηθάνε πολύ πάνω σε αυτό. 

(Εύη) Ειδικά όταν η πληροφορία είναι προσβάσιμη παντού, στο χέρι σου για παράδειγμα ,  μέσω του κινητού σου.  

(Νικήτας) Έτσι είναι ναι, παλιά το κινητό απαγορευόταν μέσα στη τάξη. Σήμερα ο ίδιος ο  δάσκαλος μπορεί να το χρησιμοποιήσει εντός της τάξης για να δείξει στα παιδιά ότι  μπορούν να το χρησιμοποιούν και ως ένα εργαλείο για την εύρεση των πληροφοριών που  χρειάζονται. Όσο κάποιοι και να το αφορίζουν αυτό, κάποιες φορές πρέπει να  «γκουγκλάρεις» ,να δείξεις στα παιδιά αυτό το βασικό πράγμα, πως δηλαδή θα οδηγηθούν  σε μια έγκυρη πληροφορία.  

– Πλέον στην εποχή μας το κινητό αποτελεί εάν πανίσχυρο εργαλείο τεχνολογίας με πολλές  εφαρμογές. Ταυτόχρονα ένα κινητό τηλέφωνο θα το χρησιμοποιήσει ένας ώριμος ας  πούμε άνθρωπος αλλά θα βρεθεί με την ίδια ευκολία και στα χέρια ενός παιδιού. Βάση  αυτού κρίνεται ότι θα μπορούσε να μπει μάθημα στα σχολεία συγκεκριμένα για τη χρήση  και τη λειτουργία των νέων τεχνολογικών εργαλείων; 
(Νικήτας) Φυσικά, βέβαια! 
(Εύη) 100% απαραίτητο! 
(Νικήτας) Πρέπει να γίνει ένα από τα βασικά μαθήματα η χρήση των νέων τεχνολογικών  μέσων όπως και η διαχείρηση των social media. 
(Εύη) Σίγουρα αυτό που λείπει είναι ένα μάθημα για την ορθή χρήση τους. Που, και πως θα  ψάξω, τι θα κοιτάξω;! Γλυτώνεις πολύ χρόνο, αν σκεφτείς ότι στην εποχή μας, ως παιδιά  ψάχναμε στην εγκυκλοπαίδεια. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα απλά χρειάζεται  κάποιος που θα δείξει στα παιδιά που και πως πρέπει να κοιτάξουν για να βρουν τις πληροφορίες που θέλουν. 

– Τελικά, “Φροντιστήριο” ή “Κέντρο ξένων γλωσσών”; 
(Νικήτας) Υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αυτών των δύο εννοιών που πολύς κόσμος δεν τον  γνωρίζει. Ένα κέντρο ξένων γλωσσών δεν είναι φροντιστήριο, είναι όπως το λέει η λέξη,  “κέντρο ξένων γλωσσών”, αυτό σημαίνει, ότι διδάσκει πρωτογενώς. Ένα φροντιστήριο  υποστηρίζει το σχολείο, τις αδυναμίες του ίδιου του σχολείου ή τις αδυναμίες του μαθητή  απέναντι στις σχολικές του υποχρεώσεις στα μαθήματα του δηλαδή. Ένα κέντρο ξένων  γλωσσών δεν κάνει αυτό. Διδάσκει πρωτογενώς με δικά του βιβλία, με δικιά του  μεθοδολογία, με δικιά του ύλη, με δικιά του φιλοσοφία και δεν είναι απαραίτητο ότι  καλύπτει αδυναμίες που έχει το σχολείο. Για παράδειγμα, αν κάποιος θέλει να μάθει Ισπανικά, δεν είναι υποχρεωμένο το σχολείο να  σου παρέχει ένα αντίστοιχο πρόγραμμα σπουδών. Θα απευθυνθείς ,λοιπόν, σε ένα κέντρο  ξένων γλωσσών. Αρά ναι, υπάρχει διαφορά και είναι ξεκάθαρη. Όταν λέμε φροντιστήρια  εννοούμε κυρίως τα μέσης εκπαίδευσης τα οποία λειτουργούν υποστηρικτικά στο σχολείο  και φυσικά είναι χιλιάδες γιατί υπάρχει αυτή η ανάγκη. 
(Εύη) Και λειτουργεί και διαφορετικά γιατί πέραν από το κομμάτι της εκμάθησης μιας ξένης  γλώσσας αμιγώς, πλέον με έναν τίτλο σπουδών μιας ξένης γλώσσας, μπορείς να έχεις  πρόσβαση σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο, ξέχωρα από το κομμάτι του δικού μας συστήματος  εισαγωγής σε ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα . 
Εύη και Νικήτα θα σας κάνω μια τελευταία ερώτηση. Ποιος είναι ο σκοπός σας ως  εκπαιδευτικοί; 
(Εύη) Εμείς δουλεύουμε με παιδιά όλων των ηλικιών, από πολύ μικρά μέχρι φοιτητές και  ενήλικες, αλλά κυρίως με παιδιά. Ο δικός μας σκοπός είναι μέσα από την εκπαιδευτική  διαδικασία να καταφέρουμε τη διερεύνηση, την ανακάλυψη όπως τη βιώνουν τα παιδιά και  να εξελιχθούμε και εμείς οι ίδιοι ως εκπαιδευτικοί. Συνεχίζουμε να μαθαίνουμε καθημερινά  νέα πράγματα, να τους κάνουμε τη γνώση προσβάσιμη, να αγαπήσουν το ταξίδι στο χώρο  των ξένων γλωσσών και πολύ σημαντικό είναι να καταλάβουν τα παιδιά ότι η εκμάθηση  μιας ξένης γλώσσας, στελεχώνει ένα καινούριο κομμάτι στη προσωπικότητα τους, τους  κάνει Πολίτες του Κόσμου. 
(Νικήτας) Σπύρο, εγώ καταρχήν να σε ευχαριστήσω για αυτή την ερώτηση, και θα σου  απαντήσω ως εξής . Εμείς, ως νέοι του σήμερα, είμαστε μια γενιά που έχει βιώσει πολλά  γεγονότα κυρίως έχουμε ζυμωθεί στα χρόνια της κρίσης και έχουμε καταλήξει πως κάποια  στιγμή πρέπει να έρθει μια «επανάσταση» σε αυτή τη χώρα, να αλλάξουν πράγματα και  όταν λέω επανάσταση, αναφέρομαι σε μια επανάσταση Ιδεών και Θεσμών . Αυτό έχουμε  αντιληφθεί ως άνθρωποι αυτής της γενιάς. Μας είναι ξεκάθαρο ως εκπαιδευτικοί και ως  άνθρωποι αυτής της γενιάς λοιπόν , ότι για να έρθει μία τέτοια επανάσταση στη κοινωνία  και στη χώρα μας, πρέπει να ασχοληθούμε με τα παιδιά. Τα παιδιά, είναι η πηγή αυτής της  επανάστασης, η ελπίδα, και αν επενδύσεις σωστά, ανθρώπινα, με ενδιαφέρον και μεράκι,  η επένδυση αυτή κάποια χρόνια μετά, είναι σίγουρο ότι θα πετύχει. Αυτός είναι ο σκοπός  μας, να μπορέσουμε να πλάσουμε ένα κομμάτι αυτών των παιδιών που θα ζήσουν για να  αλλάξουν προς το καλύτερο αυτή την κοινωνία, ώστε να γίνει πιο ανθρώπινη.  

– Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση που είχαμε, ευχαριστώ που δεχτήκατε να γίνεται μέρος του “Everyday Struggle”, αισθάνομαι ότι δώσατε πολύ χρήσιμες  πληροφορίες για την εκπαιδευτική διαδικασία. Καλή χρονιά να έχετε. 

Σ’ ευχαριστούμε, Σπύρο ! Η εκπαίδευση είναι ένα κομμάτι που μπορούμε να μιλάμε για  ώρες και πάντα έχουμε ακόμη κάτι να προσθέσουμε…Καλή Χρονιά !