Το εθνικό μας ριάλιτι

Είναι σαφές, πλέον, σε κάθε βήμα. Διαχέεται στο αόρατο χαρτί των Social Media, στις σελίδες που αλλάζουν απόχρωση ανάλογα με τους ψιθυριστές, στην ίδια την καθημερινότητα της Εθνικής ομάδας. Στην ήττα, οι μεν «τώρα δεν μιλάτε, σας έφταιγαν οι προηγούμενοι». Οι δε «λέτε όσα λέτε γιατί θέλετε τους προηγούμενους». Το κεφάλι θολωμένο, άλλοτε γεμάτο χρυσάφι, όπως έλεγαν και οι Τρύπες, να δημιουργεί τις δικές του ερμηνείες, μακριά από ποδοσφαιρική σκέψη, από λογική. Η εξήγηση οποιασδήποτε κατάστασης βγαίνει σε καλούπια. Από δημοσιογράφους, οπαδούς, παράγοντες ακόμα και ανθρώπους του ποδοσφαίρου που κατέληξαν φερέφωνα. Νικητές του τώρα, ηττημένοι του χθες και το αντίστροφο. Και οι υπόλοιποι, εχθροί.

Ναι, προφανώς το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε παθογένειες. Ναι, φυσικά συνεχίζει να έχει. Και η Εθνική είναι, κατά κάποιον τρόπο, καθρέφτης τους. Ή, για την ακρίβεια, εξιλαστήριο θύμα. Οι άνθρωποι που ξήλωσαν τον Σάντος, τις δομές και τα στεγανά του από τη μία, γιατί δεν βόλευε τα σχέδιά και τα δικά τους παιδιά. Εκείνοι που ακολούθησαν ως έρμαια συμφερόντων και μανατζαραίων, διατηρώντας τον οργανισμό ευάλωτο σε έξωθεν παρεμβάσεις και φέρνοντας εκλεκτούς, από την άλλη. Μια ευνουχισμένη ηγεσία, με αλλόκοτες αποφάσεις να συνοδεύουν την τριβή της με αυτό που ονομάζεται αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας.

Μια ηγεσία που έχει χάσει την εμπιστοσύνη από το ίδιο το συγκρότημα, με απανωτές γκέλες. Από το ξενοδοχείο και την έδρα, μέχρι τον προπονητή. Από το ΟΑΚΑ που η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών δεν ήθελε για ποδοσφαιρικό της “σπίτι”, στην πρόσληψη του Άγγελου Αναστασιάδη. Ενός παρωχημένου προπονητή, με εμμονές και από πάνω του αυτή ακριβώς την ηγεσία που φοβάται και την σκιά της. Χωρίς πλάνο, χωρίς στρατηγική, χωρίς τεχνογνωσία εναποθέτει τις ελπίδες της για την ομάδα σε έναν τεχνικό, για τον οποίο έχουν μιλήσει στο παρελθόν παίκτες και συμπεριφορές. Ο ίδιος, άλλωστε, το δηλώνει σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και τώρα. Ήταν η Παναγία που έδειξε την επιλογή του Μπάρκα για τη θέση του τερματοφύλακα απέναντι στην Ιταλία Ήταν καλύτεροι άνθρωποι οι Αρμένιοι και δεν τους κόστισαν τα λάθη, σε αντίθεση με τους Έλληνες διεθνείς. Μιλάμε σοβαρά; Το συζητάμε ακόμα;

Είναι ξεκάθαρο, ακόμα και σε όσους δεν έχουν την παραμικρή εικόνα από τα αποδυτήρια της Εθνικής, πως ο Άγγελος Αναστασιάδης βγήκε και είπε κάτι, την ώρα που ένα σημαντικό ποσοστό των παικτών πιστεύει κάτι άλλο. Οι δηλώσεις του Σωκράτη Παπασταθόπουλου ήταν αφοπλιστικά ειλικρινείς, έξω από τη ρουτίνα. Όσο κι αν έγιναν άκομψα, όσο κι αν πρώτα έπρεπε να συζητηθούν στα αποδυτήρια. Ήταν μια κραυγή απόγνωσης για μια ομάδα, που για εκείνον σημαίνει πολλά περισσότερα από εκείνους που διαφεντεύουν τη μοίρα της. Ελάτε στη θέση τους. Να προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα ανεξήγητα, να χάνουν μέρες πνευματικής και σωματικής ξεκούρασης για να επιβαρύνονται στο τριπλάσιο, αντί να αντλούν ικανοποίηση που υπηρετούν την εθνική τους ομάδα.

Δεν μπορεί να αλλάξει όλο αυτό αν το 5-3-2 γίνει 4-3-3. Δεν αλλάζει αν σέντερ φορ παίξει ο Κουλούρης ή ο Ντουρμισάι, αν κληθεί ο Σιώπης αντί του Τζιόλη. Δεν αλλάζει, ακόμα κι αν φύγει ο προπονητής και η επόμενη έκδοση στηθεί πάνω στα ίδια θεμέλια. Όσο κυριαρχούν πιόνια και πολιτικοί εκείνων που θέλουν να ελέγχουν την ΕΠΟ, όσο το «εμείς κι αυτοί» κυριαρχεί στον ίδιο τον οργανισμό της Ομοσπονδίας και οι προεκτάσεις του ταλαιπωρούν βάναυσα το κουφάρι της Εθνικής Ομάδας, όσο δεν την αφήνουν ελεύθερη να δουλέψει με τους κατάλληλους ανθρώπους στην ηγεσία της, με ένα ποδοσφαιρικό πλάνο που δεν θα έχει καμία σχέση με πολιτικές και συμφέροντα, θα εμφανίζει την εικόνα του θιάσου.

Το βράδυ της Τετάρτης είδαμε σε ζωντανή μετάδοση μια ποδοσφαιρική σαπουνόπερα. Με αιχμές, απαντήσεις on camera, ειρωνείες και μια ήττα από την Αρμενία, που δεν είχε βάλει ούτε γκολ απέναντι στην Ελλάδα όσες φορές είχαν αναμετρηθεί στο παρελθόν. Μια ακόμα πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση χάνεται πρόωρα, το κλίμα είναι στα χειρότερά του και κανείς από την ΕΠΟ δεν βγήκε να πάρει θέση, να τραβήξει γκέμια, να δείξει έστω ότι υπάρχει. Χρειάζονταν άδεια; Φοβούνταν μην στεναχωρήσουν κάποιους; Δεν τους ενδιαφέρει καν; Ας το πουν οι ίδιοι.

Προφανώς, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη να φτιάξει η ΕΠΟ οργάνωση Γερμανίας στο εθνικό ποδόσφαιρο, ή να εφαρμόσει πλάνο σαν εκείνο που είχε σχεδιάσει ο Σάντος, με πραγματικό ενδιαφέρον στις αναπτυξιακές ηλικίες, «μάτια» σε όλη την Ελλάδα για παίκτες κάτω των 15, ανάλυση, προγραμματισμό, συντονισμό και ανάπτυξη. Μπορούν, όμως, να προσπαθήσουν να κάνουν τα βασικά. Ή, τουλάχιστον, να προσπαθήσουν να ελαττώσουν όλες εκείνες τις παθογένειες που πληγώνουν την Εθνική.

Όσο αυτό δεν συμβαίνει, τα κουτσομπολιά θα συνεχίσουν να ενδιαφέρουν περισσότερο από τα αποτελέσματα και στην κερκίδα θα υπάρχουν λιγότεροι από την προ 2004 εποχή. Το εθνικό μας ριάλιτι δεν έχει πια καμία σχέση με ποδόσφαιρο. Ίσως, έτσι, να ενδιαφέρει και περισσότερους τηλεθεατές.