Έρι Ντε Λούκα: «Η Νάπολη πόλη αναρχική είχε τον Μαραντόνα σαν δώρο»

Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στο πρωτοσέλιδο του πρωτομαγιάτικου φύλλου της Gazetta dello Sport. 

(Αναδημοσίευση από το katiousa.gr, μετάφραση: Μ.Κ)

«Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι των περιφερειών, μαθαίνεται στο κακοτράχαλο έδαφος των τελευταίων σπιτιών, ανάμεσα στους σωρούς του αμμοχάλικου για τις υπό κατασκευή οικοδομές. Το μαθαίνεις ξυπόλητος, για να σουτάρεις χωρίς να το νιώθεις, με μόνο το καπρίτσιο του να κουμαντάρεις τη μπάλα με το ένα πόδι να σε προστατεύει. Παπούτσια, διαιτητές, γρασίδι, έφτασαν αργότερα, μετά την ευτυχία της φυσικής επιλογής.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που δεν σταματιέται ποτέ, γυρνάς το βράδυ με την κάψα να το συνεχίσεις αμέσως! Ήταν όμορφα το καλοκαίρι όταν μας άφηναν να κατεβούμε ξανά στην αυλή μετά το δείπνο, για μερικά τελευταία κυνηγητά. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που μπορείς να το μάθεις και μόνος, απέναντι σ’ έναν τοίχο, σουτάροντας πάνω του επ’ άπειρον.

Μόνο για το ποδόσφαιρο είναι ορυχεία τα προάστια, δεξαμενές θρυλικών ταλέντων. Για κάθε άλλο επάγγελμα χρειάζονται τα Μποκόνι, τα Χάρβαρντ, διαπιστευτήρια που παρέχονται λόγω τάξης και πλούτου. Αντίθετα, το ποδόσφαιρο φέρνει δόξα στους καταυλισμούς των εξαθλιωμένων, δίπλα στις χωματερές του Μπουένος Άιρες, στις φλογισμένες παραλίες της Βραζιλίας.

Από τις αποστεωμένες Αμερικές του Νότου, υποτελείς του Βορρά, από αδελφοκτόνες τυραννίες, έρχεται ο πιο χαρισματικός σαλταδόρος μάγκας, ο μεγαλύτερος μάγος του ποδοσφαίρου όλων των εποχών. Ο Μαραντόνα, Αρμάντο Ντιέγο, Αργεντίνος όπως το τάνγκο, ήρθε στη γηραιά ήπειρο για να μας ανοίξει τα μάτια και να μας ξεπετσιάσει τα χέρια απ’ το χειροκρότημα. Το αριστερό του πόδι ήταν το πιο εξελιγμένο όργανο ακριβείας στην ποδοσφαιρική γεωμετρία και δεξιοτεχνία.

Ήρθε για να νικήσει; Ναι, και γι’ αυτό, αλλά όχι όλα όσα μπορούσε. Χωρίς μια κάποια σπατάλη, δεν υπάρχει μεγαλείο. Μεγαλείο είναι και το να μη νοιάζεσαι για τα αποτελέσματα, για τις σούμες που αθροίζονται. Αντίθετα, να νοιάζεσαι για την ευτυχισμένη στιγμή της ντρίμπλας, για το σπριντάρισμα, για την πάσα που αφήνει τα στόματα ανοιχτά.

Δεν ήταν μόνο ταλέντο. Ο Μαραντόνα ήταν ένας αθλητής μπροστά από την εποχή του, προπονείτο διπλά, για να ’χει ελατήρια μέσα στα κοντά του πόδια, που τον έκαναν να εκτοξεύεται αντί να τρέχει όταν έπρεπε να καλύψει χώρο.

Η Νάπολη τον είχε στα ογδόντα της, σε μια εποχή που άλλαζαν τα χαρακτηριστικά της, που αποσχιζόταν από τον Νότο για ν’ αρπάξει μια λωρίδα του Βορρά. Η Νάπολη είχε τον Μαραντόνα όχι σαν Βασιλιά, αλλά σαν δαχτυλίδι στο δάχτυλό της, σαν βέρα νυφική. Οι βασιλιάδες ανήκουν σε πόλεις μοναρχικές, στη Ρώμη, στο Τορίνο.

Η Νάπολη, πόλη αναρχική, είχε τον Μαραντόνα σαν δώρο από την Νότια Αμερική, σαν αντάλλαγμα για τις χιλιάδες των μεταναστών που απέπλευσαν από τον μόλο του Μπεβερέλλο προς τον Ρίο Ντε Λα Πλάτα. Η Νάπολη είχε τα πολύτιμα καράτια των ποδιών του για ενέχυρο.

Ο Μαραντόνα της έμοιαζε. Όπως και αυτός, η πόλη κατόπιν αφέθηκε να φύγει, ικανοποιημένη από τον θρίαμβο, που πρέπει να ’ναι σύντομος, αλλιώς καταπιέζει. O σύντομος θρίαμβος είναι που μένει αναλλοίωτος στη μνήμη. Όχι οι ντουζίνες των πρωταθλημάτων, αλλά το ζευγάρι.

Σήμερα ο Μαραντόνα είναι ξανά αδύνατος. Καθάρισε από τις καταχρήσεις των προηγούμενων χρόνων. Σήμερα είναι ένας άνθρωπος της νέας Νότιας Αμερικής, ένα προπύργιο νεαρών δημοκρατιών, ελευθερωμένων από τις υποταγμένες στο δολάριο δικτατορίες . Στο ξανανιωμένο του σώμα υπάρχει η λύτρωση και η εικόνα μιας αναστημένης ηπείρου».