Έρχεται η ώρα της Αριστεράς, των αξιών της και των οραμάτων της

Είπαν και κάποιες δεξιές και ακροδεξιές ομάδες να κάνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των lockdown στο Σύνταγμα και στο Λευκό Πύργο. Και πήγε τελικά άπατη…

Ζήτημα να συγκεντρώθηκαν 1000 άτομα σε κάθε πόλη, έχοντας ως κεντρικό σύνθημα “Δώστε μας τις ζωές μας πίσω”. Με τα πρώτα δακρυγόνα που έπεσαν οι συγκεντρωμένοι την έκαναν με μικρά πηδηματάκια. Στη συνεχεία διαμαρτυρόντουσαν σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα ότι η κυβέρνησή δε μεταχειρίστηκε με τον ίδιο τρόπο τους συγκεντρωμένους – αριστερούς φυσικά εννοούσαν – στις συγκεντρώσεις για το Πολυτεχνείο και για τη δική της Χρύσης Αύγης έξω από το Εφετείο, ξεχνώντας βεβαία να πουν ότι έξω από το Εφετείο συμφωνά με τις αστυνομικές εκτιμήσεις μαζευτήκαν 20. 000 άτομα.

Θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια ότι η δεξιά παράταξη της ΔΑΠ- ΝΔΦΚ προσπαθούσε να προσηλυτίσει οπαδούς με βάση πάρτι και εκδρομούλες, να γνωριστούν τα παιδιά, να φλερτάρουν, να προκύψει και καμιά παντρειά, αν ταίριαζαν και οι οικογένειες. Γι’ αυτό και αυτούς που συσπείρωναν ήταν πάντα τους απολιτίκ, που τους ξεχώριζες κι από τον ενδυματολογικό κωδικά. Πάντα ρούχα από μάρκες, γι’ αυτό και τους φωνάζαμε και “μαρκατους”.

Αντίθετα στις οργανώσεις της Αριστεράς συσπειρωνόντουσαν όσοι ήθελαν πραγματικά να αγωνιστούν για ένα καλύτερο κόσμο. Οι αγώνες της Αριστεράς, ιδιαίτερα η Εθνική Αντίσταση, το 114 και το Πολυτεχνείο λειτουργούσαν σαν μαγνήτης. Μοίρασμα προκηρύξεων, εφημερίδων, αφισοκολλήσεις, συνελεύσεις, καταγγελίες χουντικών καθηγητών και τα βραδάκια κουτουκάκια, ρεμπετάδικα, τραγουδώντας αντάρτικα και χορεύοντας χασάπικο και χασαποσέρβικο. Όσοι ζήσαμε αυτή την εποχή μας έχει χαραχτεί με ανεξίτηλο μελάνι στις ψυχές και τα μυαλά μας. Ήμασταν τότε η γενιά μεν της αντιπολίτευσης, όμως ήμασταν και η γενιά των πρώτων μεταπολιτευτικών καταλήψεων κατά του νομού 815 για τα Πανεπιστήμια.

Παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα τις προσπάθειες στο διαδίκτυο που καταβάλλουν κλαδιά και παρακλάδια της δεξιάς να ξεσηκώσουν τον κόσμο εν όψει μάλιστα της επετείου του 1821, εν είδει νέου εθνικού αγώνα. Φτάνουν μέχρι τέτοιο σημείο φαιδρότητας που ανεβάζουν βιντεάκια με φωτογραφίες από την Εθνική Αντίσταση, με δωσίλογους κουκουλοφόρους, πάνω του ΕΑΜ και χορούς ανταρτών στα βουνά και συγχρόνως με το τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια…

Μην κάνετε άλλες προσπάθειες παιδιά και κουραζόσαστε αφού δεν το’ χετε… Μάλλον δεν έχετε καταλάβει ότι και ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης αν ζούσανε στην Κατοχή με τον Άρη θα ήταν και όχι με τον Ζέρβα. Άσε που ο Ρήγας Φεραίος που επικαλείστε ήταν ο πρώτος πραγματικός ονειροπόλος φεντεραλιστής που ονειρευόταν μια Βαλκανική Ομοσπονδία στη θέση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή καμιά σχέση με τα δικά σας εθνικιστικά στενόμυαλα ιδεώδη, τα πασπαλισμένα με ολίγη χρυσόσκονη Μεγαλέξανδρου και Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Εξ άλλου όσες οργανώσεις της Αριστεράς αναμίχθηκαν στο Κίνημα των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα – το ΚΚΕ δεν αναμίχθηκε και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου – ίσως τώρα πια να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και να έχουν βγάλει τα συμπεράσματα τους. Στο πάνω κομμάτι της πλατείας κυριαρχούσαν οι ακροδεξιοί και οι χρυσαυγίτες που αναλωνόντουσαν στο να μουτζώνουν τη Βουλή, στο δε κάτω κάποιες αριστερές οργανώσεις που προσπαθούσαν να εκπαιδεύσουν τους συγκεντρωμένους στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Με τέτοιο ετερόκλητο πλήθος ήταν καταδικασμένο το κίνημα αυτό να μην έχει προοπτική και να σβήσει…

Όμως… οι συνθήκες που δημιουργούνται τώρα, ένα χρόνο μετά τον κορονοϊό, ανοίγουν νέες προοπτικές για ένα πλατύ ενωτικό και προοδευτικό κίνημα με άξονα όχι τη Λαϊκή Εξουσία, αλλά την προάσπιση των άρχων του Διαφωτισμού και βασικό αίτημα την προστασία του Συντάγματος και των ατομικών και συλλογικών Δικαιωμάτων και Ελευθερίων. Εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο αγώνα δεν μπορεί να τον διεξάγει η Δεξιά, καθώς η συνέχιση της παραμονής της στην εξουσία βυθίζει καθημερινά τη χωρά σε μια αποθέωση απολυταρχισμού, αστυνομοκρατίας, κατάχρησης εξουσίας, απεμπόλησης συνταγματικών δικαιωμάτων και όλα αυτά με πρόσχημα την παρανοϊκή εκ μέρους της διαχείριση της πανδημίας. Παράλληλα βλέποντας το καράβι της μητσοτακικής εξουσίας να οδηγεί τη χωρά στο γκρεμό διάφοροι δεξιοί παράγοντες της πολίτικης και της δημοσιογραφίας – πολλοί εκ των οποίων είναι χαρακτηρισμένοι ως καραμανλικοί – παίρνουν θέση μάχης, διαφοροποιούμενοι από την κυβερνητική γραμμή σε μείζονα θέματα, είτε αυτά αφορούν τα lockdown, είτε τη νομιμότητα των πολίτικων συγκεντρώσεων, είτε την αστυνομοκρατία στα Πανεπιστήμια.

Αργά η γρήγορα προκύπτει η ανάγκη για την Αριστερά να πάρει θέση και να αναλογιστεί σ’ αυτή τη συγκυρία πως πρέπει να κινηθεί προκείμενου να υπερασπιστεί βασικές αρχές και άξιες της, χωρίς τις οποίες η χωρά καθημερινά θα βυθίζεται σε μια νέα μορφή πολιτεύματος που συνοπτικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “Αυταρχικό κράτος με κοινοβουλευτικό μανδύα”…

Φτάνει σύντομα η στιγμή που ο καθένας μας καλείται να πάρει μια σαφή και ξεκάθαρη θέση και η ιστορία της Αριστεράς σ’ αυτό τον τόπο αποτελεί μια πολύτιμη παρακαταθήκη που κανείς δεν επιτρέπεται να απεμπολήσει…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr