Το επικίνδυνο «παιχνίδι» με τα πανεπιστήμια

Είναι παγκοσμίως πρωτότυπη και πρωτοφανώς οπισθοδρομική η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τα πανεπιστήμια και για την Παιδεία.

Σε μια εποχή ύφεσης, ακρίβειας και φτώχειας για την ελληνική κοινωνία, ακριβώς όταν δηλαδή η ανάγκη για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση είναι παραπάνω από προφανής και αναγκαία, αντί να αυξάνονται οι δυνατότητες πρόσβασης στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, μειώνονται δραστικά.

Με φτηνά προσχήματα, όπως η βαθμολογική βάση, οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μειώνονται, ανεξάρτητα από την ικανότητα των πανεπιστημίων να υποδεχθούν επιπλέον φοιτήτριες και φοιτητές.

Από την άλλη, οι υποψήφιοι που στερούνται την πρόσβαση σε δημόσια πανεπιστήμια κατευθύνονται, δίκην πελατείας, στα αδιαβάθμητα και αμφιβόλου ποιότητας ιδιωτικά κολέγια, τα διπλώματα των οποίων προηγουμένως η κυβέρνηση έχει φροντίσει να θεωρούνται ισότιμα με των αξιολογημένων και υψηλής στάθμης δημόσιων πανεπιστημίων.

Επιπλέον, σε μια εποχή που η πολυετής λιτότητα που οι κυβερνήσεις της Δεξιάς προκάλεσαν έχει αποψιλώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση από προσωπικό, αφού οι θέσεις όσων συνταξιοδοτήθηκαν εδώ και περισσότερο από 10 χρόνια δεν έχουν αναπληρωθεί, αντί να προσλαμβάνονται καθηγητές, ερευνητές και διοικητικό προσωπικό για να καλυφθούν τα κενά, προσλαμβάνονται… αστυνομικοί για να φυλάνε τα πανεπιστήμια. Ως εάν να επρόκειτο για φυλακές ή για χώρους όπου διαβιούν εγκληματίες και κακοποιοί.

Εντωμεταξύ χιλιάδες νέοι επιστήμονες, αποκλεισμένοι από τη χώρα τους, ακολουθούν υποχρεωτικά την οδό της μετανάστευσης.

Η πολιτική του brain drain που αντί να αντιστρέφεται συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση κάτω από αυτές τις συνθήκες, φτωχαίνει πολλαπλώς την Ελλάδα.

Η οποία χάνει τα καλύτερα μυαλά, τα οποία αφού έχουν σπουδάσει με δημόσια δαπάνη, εγκαταλείπουν τη χώρα για να υπηρετήσουν τους στόχους της ανάπτυξης και της ευημερίας στο εξωτερικό.

Η πολιτική της συστηματικής υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης όμως δεν σταματά, δυστυχώς, εδώ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε μια κορυφαία εκδήλωση συντηρητισμού, αυταρχισμού και οπισθοδρόμησης, επιδιώκει να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε αστυνομοκρατούμενα ιδρύματα, ως εάν ήταν… φυλακές.

Με επιχείρημα ότι τα πανεπιστήμια έχουν γίνει κέντρα εγκληματικότητας και ανομίας, θεσμοθέτησε την ίδρυση και μόνιμη εγκατάσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας εντός των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων.

Η εικόνα των καθηγητών που θα διδάσκουν στις αίθουσες υπό το άγρυπνο βλέμμα αστυνομικών, παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές ανελευθερίας που όλοι πιστέψαμε ότι έχουν παρέλθει οριστικά.

Κι ακόμη χειρότερα η κυβέρνηση, σε συνεργασία με πρόθυμους πρυτάνεις, για να αποδείξει το αφήγημα ότι τα πανεπιστήμια έχουν γίνει κέντρα ανομίας και συνεπώς χρειάζονται μόνιμη αστυνομική φύλαξη και προστασία, «προκαλεί» ή δεν εμποδίζει, με τον τρόπο της, να εξελίσσονται επεισόδια, βανδαλισμοί και βίαιες εκδηλώσεις που επιβεβαιώνουν την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Τελευταίο παράδειγμα τα όσα συνέβησαν στο ΑΠΘ. Όπου οι πρυτανικές αρχές, υποβαθμίζοντας μέχρι εξαφάνισης την παρουσία πανεπιστημιακής φύλαξης, η οποία θα μπορούσε να δράσει αποτρεπτικά, αλλά και να ειδοποιήσει εγκαίρως την αστυνομία προκειμένου να συλληφθούν οι βάνδαλοι, δεν απέτρεψαν και δεν εμπόδισαν, ως όφειλαν, το γκρέμισμα μιας υπό ανέγερση βιβλιοθήκης από… αγνώστους εισβολείς.

Ακόμη και αν δεχτούμε ότι οι γνωστοί – άγνωστοι που προκαλούν τα επεισόδια και τη δυσφήμιση του πανεπιστημίου δεν είναι εγκάθετοι, το γεγονός ότι αφέθηκαν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο και να φύγουν ήσυχοι χωρίς ούτε να εμποδιστούν από την πανεπιστημιακή φύλαξη, ούτε και να καταδιωχθούν από την αστυνομία, η οποία έφτασε κατόπιν εορτής, αποκαλύπτει τις πραγματικές διαστάσεις του εγχειρήματος.

Κι αυτά τη στιγμή που η παράδοση στο ΑΠΘ θέλει την εκπόνηση σχεδίων φύλαξης και αποτροπής βίαιων επεισοδίων με αξιοποίηση της πανεπιστημιακής φύλαξης, όπως συμβαίνει σε όλα τα πανεπιστήμια του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου.

Όμως «Όταν έπρεπε δεν έβρεχε και τώρα… χαλαζώνει».

Οι σκηνές μέρες μετά τον βανδαλισμό και την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, με την αστυνομία να ρίχνει αδιακρίτως δακρυγόνα μέσα σε πανεπιστημιακά κτίρια την ώρα μαθήματος, με συνέπεια οι καθηγητές και οι φοιτητές να εγκαταλείπουν έντρομοι τις αίθουσες διδασκαλίας, είναι πρωτόγνωρες για πανεπιστήμιο.

Όπως και οι σκηνές με τα ΜΑΤ να δέρνουν και να σέρνουν στο πεζοδρόμιο ανυπεράσπιστους φοιτητές που ήρθαν το πρωί στη σχολή τους για να παρακολουθήσουν μαθήματα, με το δικαιολογητικό ότι τις προηγούμενες νύχτες κάποιοι «άγνωστοι» κατέστρεψαν δημόσια περιουσία, είναι πρωτοφανείς για ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Κι ακόμη, οι εικόνες με τον άγνωστο προβοκάτορα, μπροστά στο κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ, να προκαλεί με χειρονομίες τους αστυνομικούς, οι οποίοι στη συνέχεια επιτίθενται σε φοιτητές και φοιτήτριες που βρίσκονται παραπέρα, ενόσω ο προβοκάτορας αποχωρεί ανενόχλητος μιλώντας στο τηλέφωνο, μας γυρίζουν πίσω πολλές δεκαετίες, σε αλήστου μνήμης εποχές.

Η κυβέρνηση, μπροστά στις εύγλωττες για τους σχεδιασμούς της εικόνες, αναδιπλώθηκε και ανέστειλε την εγκατάσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας για το Σεπτέμβριο. Οι πρόωρες εκλογές που θα αναγκαστεί τότε να προκηρύξει, μάλλον θα την βγάλουν τελικά από τη δύσκολη θέση της υλοποίησης του τερατουργήματος που δημιούργησε.

Το σχέδιο πρόκλησης επεισοδίων για να εκτεθεί το ΑΠΘ και να επιβεβαιωθεί το κυβερνητικό αφήγημα δεν τους βγήκε. Εκείνοι που εκτέθηκαν τελικά, καθώς αποκαλύφθηκε ο σκοτεινός τους ρόλος, ήταν αυτοί που σχεδίασαν, προκάλεσαν ή και που δεν εμπόδισαν, όπως όφειλαν, τα επεισόδια.

Τα… παιχνίδια της τεχνητής πρόκλησης βίας είναι παιχνίδια επικίνδυνα και γι’ αυτούς που τα υφίστανται, αλλά τελικά και γι’ αυτούς που τα επεξεργάζονται και τα εφαρμόζουν.

Αυτό που μένει τελικά πίσω από τα βίαια επεισόδια με σκηνικό ιδρύματα που κανονικά προορίζονται για την παραγωγή και τη μετάδοση της επιστημονικής γνώσης, είναι η αυταρχική και οπισθοδρομική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας.

Το σχέδιο της Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς που μας κυβερνά βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Από τη μια προκαλεί αδιέξοδα στην ελληνική κοινωνία υπέρ μιας οικονομικής ολιγαρχίας που είναι η μόνη που ωφελείται και από την άλλη, υποβαθμίζοντας, απαξιώνοντας και δυσφημίζοντας τη δημόσια Παιδεία, γκρεμίζει και τις τελευταίες γέφυρες διεξόδου από τα αδιέξοδα που η ίδια προκαλεί.

Πηγή: TVXS

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr