Τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι έσπαγαν τα όρια της καταπίεσης που τους επιβάλουν οι κοινωνικές νόρμες; Τι θα γινόταν αν έβγαζαν τα πραγματικά τους συναισθήματα στην επιφάνεια;
Η ταινία παρακολουθεί την καθημερινή διαδρομή αρκετών συμπαθητικών χαρακτήρων που πέφτουν πάνω σε μικρές παγίδες της καθημερινότητας: χάνουν το λεωφορείο, κολλάνε στην κίνηση, έχουν ένα απίστευτα βαρετό κύκλο συναντήσεων στη δουλειά τους.
“Ηθελα οι χαρακτήρες μου να φαίνονται συμπαθητικοί για να αναδεικνύεται πιο έντονα η αντίφαση των πράξεων τους. Μου άρεσε να τους κάνω να νοιώθουν αμήχανα και άβολα απέναντι σε κάποιες καταστάσεις, προκειμένου να τονιστεί περισσότερο η αντίδραση τους όταν λένε… φτάνει πια”, υποστηρίζει η καλλιτέχνις.
Το χιουμοριστικό κινούμενο σχέδιο είναι μία κάθαρση απέναντι στη μελαγχολία της σιωπής και της απάθειας με την οποία καλούμαστε να σταθούμε απέναντι στα μικρά προβλήματα, ενώ μέσα μας… βράζουμε. Δεν έχει αισιόδοξη οπτική και θετική διάθεση, δείχνει όμως πόσο ρευστά είναι τα όρια και οι αντοχές των ανθρώπων που ζουν και κινούνται στις σύχρονες πόλεις.
Η δημιουργός εργάστηκε πρόσφατα στην τελευταία ταινία του Γουές Άντερσον (κάτι φαίνεται από την αισθητική…), ενώ έχει κερδίσει αρκετά βραβεία για τη δουλειά της.
>
