Ένοχοι όπως κατηγορούνται.

Η δίκη των 68 μελών και στελεχών της Χρυσής Αυγής, ξεκίνησε στις 20 Απριλίου του 2015 και βαίνει προς την ολοκλήρωσή της στις 7 Οκτωβρίου 2020, με την ανακοίνωση της απόφασης επί των κατηγοριών, από την πρόεδρο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων.

Η πολύχρονη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας (πεντέμισι ολόκληρα χρόνια) κατέδειξε με κρυστάλλινο τρόπο το χαρακτήρα και τους σκοπούς αυτού, του κατά τα άλλα, “νόμιμου πολιτικού κόμματος”.

Η Χρυσή Αυγή, αποδείχθηκε ότι είναι ένα “νόμιμο πολιτικό κόμμα” μόνο στο τυπικό σκέλος. Στο σκέλος εκείνο που της επέτρεπε να συμμετέχει στις εκλογές, μετά τον τυπικό, κι όχι ουσιαστικό, έλεγχο του “επίσημου” καταστατικού της από τον Άρειο Πάγο.

Στην ουσία της η Χρυσή Αυγή, καταδείχθηκε ότι είναι ένα κόμμα Ναζιστικό, όχι μόνο στην ιδεολογία της, αλλά κυρίαρχα στην πρακτική και τη δράση της.

Κατά τις δεκαετίες του 1980, 1990 και 2000, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις και βίαιες ενέργειες εναντίον αριστερών, κομμουνιστών, αναρχικών, μεταναστών και πάσης φύσεως αντιφρονούντων, στην ολοκληρωτική ιδεολογία της Χ.Α.

Κι όμως, κάθε φορά η Δικαιοσύνη, αντιμετώπιζε τις ενέργειες αυτές, ως μεμονωμένα περιστατικά, αρνούμενη να συνδέσει τα γεγονότα και τους δράστες μεταξύ τους. Έτσι οι κατηγορούμενοι χρυσαυγίτες κρίνονταν είτε με ελαφρές ποινές, είτε σε ελάχιστες περιπτώσεις κάθονταν στο εδώλιο μόνοι-ες, χωρίς ποτέ να ελεγχθεί ποινικά η ηγεσία της οργάνωσης.

Δεν είναι λίγες δε οι περιπτώσεις εκείνες, όπου τα μέλη της οργάνωσης έχαιραν μιας ιδιότυπης ασυλίας από πλευράς των διωκτικών αρχών. Η ασυλία αυτή κορυφώθηκε μετά την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο το Μάιο και Ιούνιο του 2012 και όπλισε την ηγεσία και τα μέλη της με την αυτοπεποίθηση του ακαταδίωκτου της δράσης τους. Η δράση αυτή, εκτυλισσόταν με την ανοχή των διωκτικών αρχών όσο και τη σιωπή ή την πριμοδότηση, αρκετές φορές, μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ, υπό το πρίσμα μιας lifestyle εκδοχής.

Όλα τα παραπάνω συνέβαιναν, έως τη σχεδιασμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι το Σεπτέμβριο του 2013, όπου το πολυμελές τάγμα εφόδου της Νίκαιας, τάγμα -καμάρι της ναζιστικής οργάνωσης, επιτέθηκε σε μια ολιγομελή παρέα, σε κεντρικό δρόμο της περιοχής και μαχαίρωσε τον τριαντατετράχρονο αντιφασίστα εργάτη και μουσικό.

Η επίθεση αυτή, ο τρόπος που έλαβε χώρα (σε κοινή θέα) και η ασφάλεια που ένιωθε ο δολοφόνος Γ. Ρουπακιάς, να μαχαιρώσει και να σκοτώσει με επαγγελματικό χτύπημα, όπως και η άνεση που είχε όταν προσήχθη στο Α.Τ Νίκαιας, (“είμαι δικός σας” είπε στους αστυνομικούς και είχε το περιθώριο να καλεί στο τηλέφωνο ώρες μετά την προσαγωγή του), φανερώνει τη σιγουριά του ακαταδίωκτου των πράξεών του. Τη σιγουριά αυτή, ότι ως μέλος της Χρυσής Αυγής, δρα και πράττει παράλληλα με τις κρατικές αρχές, δηλαδή ως παρακράτος.

Η ακροαματική διαδικασία συμπλήρωσε 453 δικασίμους ημέρες, ιλιγγιώδης και πρωτοφανής αριθμός για τα ελληνικά άλλα και ευρωπαϊκά δικαστικά δεδομένα και εξετάστηκαν περίπου 220 μάρτυρες. Οι κατηγορούμενοι είναι 68 και ανάμεσά τους (επιτέλους) βρίσκεται και η ηγεσία της Χ.Α (μεταξύ τους και οι 18 βουλευτές του κόμματος περιόδου 2013-2015). Οι κατηγορίες αφορούν την ανθρωποκτονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι (2013), την επίθεση- απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των Αιγυπτίων αλιεργατών στο Πέραμα (2012), την επίθεση- απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, και την ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Στα πλαίσια της τελευταίας κατηγορίας, συσχετίστηκαν και οι υποθέσεις της ανθρωποκτονίας του Σαχζατ Λουκμάν στα Πετράλωνα (2013), η απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά αντιφασίστα μαθητή στο Φάληρο (2013), ο εμπρησμός καταστήματος μετανάστη από το Καμερούν στην πλατεία Αμερικής (2013), η επίθεση κατά εργατών πακιστανικής καταγωγής στην Ιεράπετρα της Κρήτης (2012, 2013), η επίθεση στον κοινωνικό χώρο “Συνεργειο” στην Ηλιούπολη (2013), και η επίθεση στον κοινωνικό χώρο “Αντίπνοια”(2008) με την απόπειρα ανθρωποκτονίας από πλευράς των χρυσαυγιτών με μαχαίρι, σε παρευρισκόμενο εντός του χώρου. 

Η Χρυσή Αυγή ωστόσο, παρά το γεγονός ότι συνιστά καταφανώς τρομοκρατική οργάνωση, έχει το προνόμιο να μη δικαστεί ως τέτοια, άλλα ως απλή εγκληματική, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο συνήγορος πολιτικής αγωγής-υποστήριξης της κατηγορίας από πλευρά των Αιγύπτιων αλιεργατών, Κώστας Παπαδάκης.

Κατά τη διάρκεια της δίκης αυτής, οι δεκάδες μάρτυρες κατηγορίας, οι καταθέσεις των θυμάτων, το πλούσιο έντυπο και ψηφιακό υλικό, ξεδίπλωσε και αποκάλυψε την εγκληματική και μισάνθρωπη, πολυετή δράση της Χρυσής Αυγής. Επιπλέον, στην ακροαματική διαδικασία αποτυπώθηκε και αυτή η πάγια και διαχρονική αρχή των φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων και των ηγεσιών τους, όταν στέκονται στη θέση του κατηγορουμένου. Η άρνηση δηλαδή, ακόμη και των ίδιων των ιδεολογικών αρχών και θέσεών τους, το άδειασμα από πλευρά της ηγεσίας των χαμηλόβαθμων μελών και στελεχών, όσο και των μελών της ηγεσίας μεταξύ τους. Στο στάδιο των απολογιών, οι πάλαι ποτέ περήφανοι και ενωμένοι χρυσαυγίτες, έριχναν τις ευθύνες ο ένας τον άλλον, προσπαθώντας να σώσουν ο καθένας τον εαυτό του. Έτσι οι κατηγορούμενοι υιοθέτησαν κλιμακούμενα, μια άκρως διφορούμενη γραμμή κατά περίπτωση, η οποία θα μπορούσε να συμπυκνωθεί ως, “η χρυσή αυγή δεν έχει μέλη, μόνο δόκιμα μέλη”, “δεν ήμουνα εκεί”, “τα τατουάζ με τη σβάστικα είναι μοντάζ”, “μου χακάραν το προφίλ”, “είχε ανοίξει το τριώδιο”, “το πραγματικό καταστατικό είναι γραμμένο σε γραφομηχανή και ο Ν. Μιχαλολιάκος, δε γνωρίζει να δακτυλογραφεί, άρα είναι ψεύτικο”, “δε θα έκανα εγκληματική οργάνωση με έναν βοσκό και έναν τυροπιτά” και άλλα τέτοια πολλά.

Πλέον, μετά από πεντέμισι (5,5) χρόνια από την έναρξη της δίκης και επτά (7) από την έναρξη της ποινικής δίωξης των εξήντα οκτώ (68) ηγετικών στελεχών και μελών της Χρυσής Αυγής, κανείς και καμία δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν αποδείχθηκε η εγκληματική και ναζιστική της δράση.

Ακόμα κι έτσι όμως, Τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Η σύνδεση της ηγεσίας της οργάνωσης, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγoύ- διευθυντή της, Ν. Μιχαλολιάκου, με τις επιμέρους πράξεις των μελών της, είναι αυταπόδεικτη.

Εντός και εκτός ακροατηρίου, οι δικηγόροι των θυμάτων, μαζί με μερίδα, αφοσιωμένων στην υπόθεση, δημοσιογράφων, υπέμειναν τους προπηλακισμούς τις απειλές, ακόμη και τη χειροδικία από μέλη της Χ.Α, όπως συνέβη στην περίπτωση της δικηγόρου Ευγενίας Κουνιάκη, το φθινόπωρο του 2017, έξω από το Εφετείο Αθηνών.

Ως κατακλείδα, επιβάλλεται να αναφερθούν τα ονόματα των συνηγόρων πολιτικής αγωγής-υπεράσπισης της κατηγορίας, που για επτά (7) σχεδόν χρόνια, ανέλαβαν την υποστήριξη των θυμάτων, με τη συνέπεια και την αυταπάρνηση που ταιριάζει σε κάθε αγωνίστρια και αγωνιστή, μαχόμενο και μαχόμενη δικηγόρο. Μια σύντομη υπόμνηση, ως ελάχιστος φόρος τιμής.

Η Χρύσα Παπαδοπούλου, η Ελευθερία Τομπατζόγλου και ο Ανδρέας Τζέλης, εκπροσώπησαν την οικογένεια Φύσσα. Ο Αγγελος Βρεττός, ο Θεόδωρος Θεοδωρόπουλος, ο Τάκης Σαπουντζάκης, ο Αντώνης Αντανασιώτης, ο Μάνος Μαλαγάρης, ο Χάρης Στρατής και η Ελένη Ζαφειρίου, εκπροσώπησαν τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Ο Κώστας Παπαδάκης, ο Θανάσης Καμπαγιάννης, ο Τάκης Ζώτος και ο Κώστας Σκαρμέας εκπροσώπησαν τους Αιγύπτιους Αλιεργάτες.

Οι δικηγόροι αυτοί και αυτές, συνέβαλλαν καθοριστικά όχι μόνο στη δικονομική διαδικασία καθεαυτή, αλλά και στην απαιτούμενη δημοσιότητα, τροφοδοτώντας το αντιφασιστικό κίνημα, ώστε η δίκη να διεξάγεται τόσο ενώπιον της έδρας όσο και ενώπιον της κοινωνίας. Άλλωστε η πρωτόδικη απόφαση που θα εκδοθεί μετά το πέρας της διαδικασίας, θα είναι στο όνομα του Ελληνικού Λαού, όπως άλλωστε και κάθε απόφαση ποινικού δικαστηρίου.

Η Χρυσή Αυγή έχει ήδη ηττηθεί. 

Ο φασισμός ως φαινόμενο και ο ναζισμός ως έκφρασή του, έχουν δεχθεί ένα σημαντικό χτύπημα.

*Ο Πατρίκιος Πατρικουνάκος είναι δικηγόρος Αθηνών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr